Ο μοναδικός στον κόσμο που κάνει αυτές τις επεμβάσεις, είναι ένας ογδοντάχρονος (αλήθεια!) ονόματι Οράβα. Φυσιογνωμία σπάνια. Τον ξέρουν όλοι. Μπέκαμ, Φαν Μπάστεν, Γουαρδιόλα. Οσοι ποτέ χρειάστηκαν τέτοια πράγματα, εκεί πήγαν.
Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε στο Ελσίνκι, για κάτι άλλο. Μία πρώτη, από πέντε συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Βίκινγκουρ, Βόλος, Βίκινγκουρ, Λαμία, Παναιτωλικός. Δεν ψάχνει δόξα τώρα, ο Παναθηναϊκός. Αυτές τις μέρες, προπάντων ψάχνει ηρεμία. Να επανέλθει σε σύγκαλα, πριν την τελική ευθεία της περιόδου. Η πρώτη συνεδρία, πήγε όσο χάλια θα μπορούσε. Τινάχτηκε στον αέρα, πες. Εδώ, δεν υπάρχει Dr Οράβα. Ψυχοθεραπευτής να σε βοηθήσει, στη συγκεκριμένη αποκόλληση, είναι μόνον ο εαυτός σου.
Ο αριστερός χαφ της Βίκινγκουρ πίεσε τον Πάλμερ-Μπράουν, έκλεψε τη μπάλα στον Πάλμερ-Μπράουν, κέρδισε φάουλ από τον Πάλμερ-Μπράουν. Αίφνης 17-18 παίκτες στριμώχτηκαν μες στην περιοχή, αυτοί κέρδισαν όλες τις δεύτερες μπάλες της στατικής φάσης, γκολ ο δεξιός χαφ. Νωρίς-νωρίς φάνηκε πως “δεν θα πάει καλά αυτό”. Σε τερέν στο οποίο η μπάλα αναπηδούσε, σαν μπαλάκι στο ξύλινο τραπέζι του πινγκ-πονγκ. Σε θερμοκρασία που, όχι ποδόσφαιρο να παίξεις, ούτε μετάδοση δεν είναι εύκολο να κάνεις.
Βάλτε με πρώτο στη σειρά, όσων θεωρούσαν επαγγελματικό χρέος του Παναθηναϊκού να προκριθεί με (τίποτα ολιγότερο από) δύο νίκες. Βάλτε με τελευταίο στη σειρά, όσων (μεγαλοπιασμένων) “δεν βλέπουν” την όποια Βίκινγκουρ. Είναι ένας “άλλος κόσμος” που οφείλει κανείς να τον σέβεται. Εννέα Ισλανδοί, ένας Δανός, ένας Σουηδός. Δεν έκαναν πίσω, σε καμία μονομαχία και σε κανένα τρέξιμο. Ξέρουν, πειστήριο το δεύτερο γκολ, να βγαίνουν στις αντεπιθέσεις. Ξέρουν επίσης, να παίζουν ακόμη και (ω ναι!) μπιλντ-απ.
Επειδή κατανοώ πως όλα αυτά, τα μπιλντ-απ, τις μεταβάσεις, τις δεύτερες μπάλες, τα ακούμε σαν αέρα κοπανιστό, να δούμε και τους αριθμούς που τόσο μας αρέσουν λοιπόν. Πριν την έκτη και τελευταία αγωνιστική της league phase στο Κόνφερενς Λιγκ, η βαθμολογία ήταν Παναθηναϊκός 7, Βίκινγκουρ 7. Εκλεισε η league phase, Παναθηναϊκός 10 Βίκινγκουρ 8. Πώς γίνεται, από πού κι ως πού, να…μη τους βλέπουμε καν;
Ο Παναθηναϊκός είναι εγνωσμένο ότι “δεν έχει επίθεση” όταν στον αγωνιστικό χώρο δεν ευρίσκονται το τάντεμ Βαγιαννίδης/Τετέ και ο Ιωαννίδης. Στο Ελσίνκι επιπλέον, ακόμη χειρότερα, στον αγωνιστικό χώρο δεν ευρισκόταν ούτε ο Πελίστρι. Μοναδικός πόλος επιθετικότητας, ένα αντίβαρο, ξέμεινε ο Τζούριτσιτς. Τον έπαιξαν κατά κόρον οι άλλοι στο σώμα, τον πέταξαν κάτω, τον έβγαλαν off. Το/τα “πέναλτι” στον Γερεμέιεφ δε, sorry, είναι σαν τα… εφτά χέρια του Αστέρα Τρίπολης στο Νέο Φάληρο.
Στη δεδομένη συνθήκη, ο αριθμός υποσχόμενων επιθέσεων που ολοκλήρωσε (διότι πράγματι, δεν έμεναν ημιτελείς, τις ολοκλήρωνε) ο Παναθηναϊκός εναντίον του 5-3-2 της Βίκινγκουρ, ένα 5-3-2 που όταν είχε ο Παναθηναϊκός τη μπάλα έμοιαζε 5-5-0, ήταν αφύσικα μεγάλος. Οπότε ερχόμαστε, σε αυτό που λέμε “παίζει και ο τερματοφύλακας”. Ενας βετεράνος, ζεστός ενόψει της δουλειάς που είχε να κάνει, τερματοφύλακας. Εν τέλει αυτή η Βίκινγκουρ διαθέτει, wow, και τερματοφύλακα!
Σημειώσαμε κάμποσα εδώ, και χαλάσαμε το κλίμα, σας πονάει ο Φωτάρας και λοιπά, την επαύριο της νίκης του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ πριν περίπου ένα μήνα. Το επιμύθιο ήταν, όλα (τα υπόλοιπα) καλά αλλά ποδόσφαιρο θα παίξουμε; Ποδόσφαιρο, ομάδας που διεκδικεί. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, το ποδόσφαιρο “ομάδας που διεκδικεί” έλειψε εξίσου. Εκείνο που γύρισε ανάποδα και άλλαξε, ήταν το αποτέλεσμα. Τα αποτελέσματα, λίγο ως πολύ “απογύμνωσαν” το μη-ποδόσφαιρο.
Σήμερα, ήδη ψυχικά πληγωμένος και με τις άλλες τέσσερις συνεδρίες μπροστά ως τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου, ο Παναθηναϊκός έχει για άμεσο νούμερο-ένα τσάλεντζ τη διαχείριση δυναμικού. Ενα καινούργιο τσάλεντζ. Ολοφάνερα, κάτι γίνεται πολύ λάθος σε αυτό. Παρήλθαν οριστικά οι εποχές, των όσκαρ ατυχίας και των ευχελαίων. Πλέον τα data και η επεξεργασία τους, προλαμβάνουν τη συντριπτική πλειονότητα των τραυματισμών.
Νιώθω στο μεταξύ, να μεταβούμε και στο άλλο, ότι οφείλω μια κουβέντα για τον τόσο ενδιαφέροντα (και ίσως…αδιάφορο στις καλές ομάδες της χώρας) προπονητή Ηλία Χαραλάμπους. Μπορεί, δεν ξέρω, να είναι ντεζαβαντάζ το ελληνόφωνο ονοματεπώνυμό του. Για αρχή ο Ηλίας, εάν καταφέρνει και τα βγάζει πέρα στη Ρουμανία με αφεντικό τον Μπεκάλι, ένας αληθινός στίβος μάχης, αυτομάτως συνεπάγεται πως έχει εκπαιδευτεί τόσο άρτια ώστε να τα βγάλει πέρα και στην Ελλάδα με οποιονδήποτε ιδιοκτήτη.
Στη δουλεμένη ομάδα του, ξεκάθαρα βλέπει κανείς τις αρχές και τους κανόνες σε όλα τα κομμάτια του παιγνιδιού. Την προηγούμενη φορά στην Τούμπα, σε 10-v-11 από το 56′ λόγω αποβολής του καλύτερου παίκτη (Ολάρου), κράτησαν το μηδέν-ένα. Με τον Ολυμπιακό στο Βουκουρέστι, σε 10-v-11 από το 67′ λόγω αποβολής του βασικού σέντερ-φορ που είχε βάλει το γκολ στην Τούμπα, κράτησαν το μηδέν-μηδέν. Τώρα, στην αντιστροφή των δεδομένων, 11-v-10, μέσα σε δεκαπέντε λεπτά έκαναν δύο-ένα το μηδέν-ένα.
Ενα γκρουπ που “το δουλεύουν” σαν τρελοί. Την κάθε μπάλα, στο κάθε τετραγωνικό του γηπέδου. Μιλώντας για αντιπάλους στην Ευρώπη που τους βλέπουμε ή δεν τους βλέπουμε, η χρηστική υπενθύμιση είναι ότι στη league phase του Γιουρόπα Λιγκ η FCSB έμεινε εκτός top-8 με διαφορά τερμάτων ενώ ο ΠΑΟΚ μπήκε στους “24” με διαφορά τερμάτων. Εκ προοιμίου στο μυαλό, πάνω-κάτω αυτοί οι αγώνες του ΠΑΟΚ με την FCSB έμοιαζαν, εννοώ πόσο απαιτητικοί είναι, στους προημιτελικούς κυπέλλου με την ΑΕΚ.
Και όντως τόσο απαιτητικοί, ή κι ακόμη περισσότερο, είναι. Με μία διαφορά, σε σχέση με τον Δεκέμβριο και τις αρχές Ιανουαρίου. Ο ΠΑΟΚ έκτοτε, έχει υποβληθεί σε επιτυχή διαδικασία ανάπλασης κυττάρων. Ανανέωσε, όχι όλα μονομιάς, αρκετά από τα πολλά νεκρωμένα κύτταρα. Αναζωογονήθηκε, κάτι που προμηνύει ενδεχομένως “άλλα πράγματα” στην τελική ευθεία της χρονιάς. Ασε Πέλκα, Σαμάτα, Μεϊτέ. Αμα βλέπεις τον Σβαμπ να πιέζει μπάλες σαν έφηβος και να κλέβει στα ίσα με τάκλιν, αντιλαμβάνεσαι.
Εκείνη η “άκοφτη” επίθεση 30 αδιάλειπτων δευτερολέπτων στο ένα-μηδέν, με κατοχή από πίσω, αλλαγή ταχύτητας καθ’ οδόν, συνδυαστική κίνηση, περπατώντας all-the-way τη μπάλα ως τα δίχτυα, ή η μετάβαση-κίλερ από επιθετική στατική φάση της FCSB στο δύο-μηδέν που για μια τρίχα δεν μέτρησε, αυτά είναι invincibles 2019, incredibles 2024, όποιοι θέλετε. Η κόκκινη του Τάισον, ήταν εξωφρενική αντίφαση στη ροή.
Κρέμασε, όλο το γκρουπ. Ο διαιτητής ανήκει στη λίστα, όσων δεν μπορείς να ελέγξεις. Ο εαυτός σου, ανήκει στη λίστα όσων μπορείς να ελέγξεις. Μόνον άμα σε σφάζουν και ρέει το αίμα ποτάμι, έχεις μια κάποια δικαιολογία να θολώσεις και να κρεμάσεις το γκρουπ. Ο Τάισον αποβλήθηκε, διαμαρτυρόμενος (ενώ είχε κίτρινη κάρτα) σε διαιτητή που δεν σφύριζε επαφές, για μια επαφή που δεν του την έδωσε, με το σκορ στο 1-0 και με το χρονόμετρο στο 45′. Μωρό παιδί!
Υστερα, έκλαιγε. Ακόμη πιο ύστερα, έλεγε πως δεν έχει άλλο κουράγιο για να προχωρήσει. Οπως με όλα τα μωρά παιδιά, τις επόμενες μέρες λίγη στοργή και λίγο προδέρμ θα κάνουν τη δουλειά. Θα τον επαναφέρουν. Τι τραβάς κι εσύ, Ραζβάν…
Πηγή: Sdna
