Ποστέκογλου, Τότεναμ: Το τέλος του «Ange Ball»

Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου

Για τον πεισματάρη Ποστέκογλου και την κάποτε «εγκλωβιστική» ψηλή του γραμμή άμυνας, αυτή η βραδιά στο Μπιλμπάο ήταν κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό ευρωπαϊκό τελικό. Ήταν το τέλος ενός ποδοσφαιρικού μύθου και η αρχή ενός άλλου. Ξεχάστε τη λαχτάρα για θέαμα, για κατοχή, για το ποδόσφαιρο που φλερτάρει με το… χάος. Το βράδυ της Τετάρτης, στη Χώρα των Βάσκων, κανένας οπαδός της Τότεναμ δεν διασκέδασε με το ποδοσφαιρικό στυλ της ομάδας του. Αλλά οι Spurs νίκησαν. Με κατοχή 27,7%. Με τρεις τελικές. Με ένα γκολ. Με μια αγέρωχη αμυντική προσέγγιση που κάποτε θα θεωρούνταν προδοσία για τον «Ange Ball». Κι όμως, εκεί μέσα, στη σταθερή ραχοκοκαλιά αυτής της ομάδας, χτυπούσε η υπογραφή του Άγγελου Ποστέκογλου.

Ο Έλληνας τεχνικός τόλμησε να εγκαταλείψει τις αρχές του, άφησε τον εγωισμό του στα αποδυτήρια του γηπέδου. Τόλμησε να αμυνθεί. Να πάει όχι all-in στην επίθεση, αλλά all-in στην αποτελεσματικότητα. Άφησε στον πάγκο τον αρχηγό του, τον Σον, και επέλεξε έναν Ριτσάρλισον που έτρεχε παντού στον αγωνιστικό χώρο. Τόλμησε να μάθει από τα λάθη του 2019, όταν ο Κέιν ξεκίνησε ανέτοιμος στον τελικό της Μαδρίτης. Αυτή τη φορά, ο Ποστέκογλου δεν ρίσκαρε με συναισθηματικές αποφάσεις.

Ο Σαρ και ο Ριτσάρλισον έτρεξαν περισσότερο από οποιονδήποτε. Ο Τζόνσον ήρθε σαν σφαίρα από τα δεξιά για να ολοκληρώσει τη φάση του μοναδικού γκολ. Η Τότεναμ εγκατέλειψε κάθε ιδέα ελέγχου της αναμέτρησης μέσω κατοχής. Πάγωσε τον ρυθμό. Έσυρε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε ένα παιχνίδι άναρχο, χωρίς ίχνος θεάματος και το κέρδισε.

Όταν η Γιουνάιτεντ πλησίαζε στην ισοφάριση, η Τότεναμ έβρισκε τρόπο να επιβιώσει. Και ο Ποστέκογλου αποδέχτηκε αυτή τη νίκη με λιγότερη ένταση και περισσότερη επίγνωση. Γιατί αυτή τη φορά, η επιβεβαίωση δεν ήρθε επειδή διασκέδασαν όλοι, αλλά επειδή νίκησε.

Ο Έλληνας τεχνικός επέλεξε να ιεραρχήσει την κατάκτηση του Europa League πάνω από τη μάχη για την τετράδα στην Premier League. Επέλεξε να ξεκουράζει βασικούς παίκτες από τα ματς πρωταθλήματος. Προστάτευσε τους Φαν ντε Φεν και Ρομέρο, παρότι αυτό κόστισε ήττες. Κράτησε όλη την ενέργεια για τις Πέμπτες. Το αποτέλεσμα; Ένας σχεδόν αψεγάδιαστος ευρωπαϊκός απολογισμός. Έξι παιχνίδια νοκ-άουτ με μόλις τρία γκολ παθητικό και μια επαγγελματική νίκη στον τελικό. Από πέρσι μέχρι φέτος η Τότεναμ είδε να… χάνονται πολλά εκατομμύρια λίρες εξαιτίας της κατρακύλας στην Premier League, όμως δεν τον επηρέασε, δε λύγισε μπρος στην γκρίνια των διοικούντων και των οπαδών.

Από τη στιγμή που ο ίδιος έβαλε στο μάτι το ευρωπαϊκό τρόπαιο, μεταμόρφωσε την ομάδα. Άφησε πίσω του το πρέσινγκ ψηλά, το ρίσκο από την άμυνα, την υπεροχή στην κατοχή. Έκανε την Τότεναμ κυνική, συγκεντρωμένη. Το… αντι-Ange Ball, όμως, απέδωσε στο απόλυτο.

Για χρόνια, η Τότεναμ ήταν συνώνυμη της… απογοήτευσης. Ένας εύκολος στόχος για σάτιρα. Ο ίδιος ο Ποστέκογλου είχε χαρακτηριστεί «ιδεολόγος», «ρομαντικός», «άνθρωπος του στυλ και όχι της ουσίας». Όχι πλέον… Ίσως η μεγαλύτερη νίκη του να είναι ψυχολογική, αφού κατάφερε να πολεμήσει και να νικήσει το άσχημο παρελθόν της Τότεναμ. Να εμπνεύσει μια ομάδα και έναν σύλλογο να δουν τον εαυτό τους αλλιώς.

Ο Έλληνας τεχνικός απέδειξε πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας καλός προπονητής. Είναι ο άνθρωπος που τόλμησε να ονειρευτεί όταν κανείς άλλος δεν το έκανε. Και που, τελικά, τα κατάφερε.

Μετά τον τελικό, δεν χρειάστηκε να απαντήσει σε κανέναν. Το έκαναν οι παίκτες του, με ένα πανό που τον έδειχνε να κρατά το τρόπαιο: «Always win things in my second year».

Πηγή: Gazzetta