Του Γιάννη Φιλέρη
Το 1988 στη Γάνδη, έγινε το πρώτο φάιναλ-φορ της σύγχρονης ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το αχανές Φλάντερς Εξπο, ένα εκθεσειακό κέντρο που είχε μεταμορφωθεί σε γήπεδο, φιλοξένησε τις τέσσερις ομάδες που εκείνη τη χρονιά διεκδίκησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, σε μια διοργάνωση η οποία άλλαξε ριζικά το χάρτη του αθλήματος.
Ο Άρης είχε ταξιδέψει με πολλές φιλοδοξίες και ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό. Οι δυο ήττες του, από την Τρέισερ των γερόλυκων Μακάντου, Ντ΄Αντόνι και Μενεγκίν (που στέφθηκε και πρωταθλήτρια Ευρώπης) και από τη νεανική Παρτίζαν των Ντίβατς, Πάσπαλι, Τζόρτζεβιτς (και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ακόμα παίκτη) μπορεί να τον προσγείωσαν αγωνιστικά, δεν σταμάτησαν όμως τον κόσμο της ομάδας που ήδη είχε κλέψει την παράσταση.
Ένα ολόκληρο Αλεξάνδρειο είχε μεταφερθεί στο κέντρο της Ευρώπης, με 5.000 αρειανούς να έχουν κατακλύσει τις εξέδρες και να δίνουν ένα μοναδικό ρεσιτάλ συμπαράστασης στην αγαπημένη τους ομάδα. Σε κάποια στιγμή κι ενώ ο τελικός ανάμεσα στην Τρέισερ και τη Μακάμπι βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού, όλο το γήπεδο άρχισε να τραγουδάει “Άρη-ολέοοο”
Ο τότε Γενικός Γραμματέας της FIBA,Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, δεν πίστευε στα μάτια και τα αυτιά του. “Πρώτη φορά βλέπω τους οπαδούς μιας ηττημένης ομάδας να φωνάζουν περισσότερο κι από κείνους της υποψήφιας πρωταθλήτριας…”
Ίσως εκεί, ο αείμνηστος Μπόρα, να συνειδητοποίησε την επιτυχία της ιδέας που είχε η διεθνής ομοσπονδία για να αναβαθμίσει την κορυφαία διοργάνωση σε συλλογικό επίπεδο. Ίσως πάλι να ήταν η απόδειξη ότι σε εκείνη την τρομερή δεκαετία του 80, η έκρηξη του μπάσκετ, ο ίδιος ο Άρης είχε κάνει όλη αυτή τη διαδρομή, τα ματς κάθε Πέμπτης που νέκρωναν όλη τη χώρα και τα τρία πρώτα φάιναλ-φορ, σε μια σχεδόν εθνική υπόθεση. Η Μαρινέλα, ο Πάριος, το Ακρόαμα, ο παλμός του Παλέ Ντε Σπορ, οι ζωές όλων που άλλαξαν μονομιάς. Μια ομάδα σαν ροκ συγκρότημα…
Οι τότε πρωταγωνιστές του Άρη μπήκαν σε όλα τα σπίτια, η χώρα τους λάτρεψε και η κληρονομιά που άφησε πίσω της μένει ακόμα βαριά και εμπνέει. Πέρασαν 37 χρόνια από εκείνο το ανεπανάληπτο ραντεβού της Γάνδης και οι οπαδοί του Άρη έκαναν πάλι κάτι μοναδικό. Μέσα στην αφόρητη ζέστη του Παλέ, άναψαν καπνογόνα και μετέτρεψαν τη Γενική Συνέλευση του συλλόγου σε μια φιέστα υποδοχής του Ρίτσαρντ Σιάο και της ομάδας του, που αναλαμβάνουν και επίσημα να οδηγήσουν την ιστορική ομάδα μακριά από τα αδιέξοδα και την σκληρή πραγματικότητα των τελευταίων ετών.
Αν όλα πάνε καλά, τότε ήταν μια μέρα σταθμός
Στην ιστορία του Άρη έχουν καταγραφεί ημερομηνίες σταθμοί για τη δημιουργία της ομάδας, που αργότερα ονομάστηκε και αυτοκρατορία. Το πρώτο πρωτάθλημα του 1979, όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, με απόφαση του μέντορά του Ανέστη Πεταλίδη, από παίκτης έγινε προπονητής, η άφιξη του Νίκου Γκάλη από τις ΗΠΑ, η μεταγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη, οι 80 σερί νίκες στο πρωτάθλημα, οι 14 τίτλοι σε 10 χρόνια, τα τρία συνεχόμενα φάιναλ-φορ, το Κύπελλο Σαπόρτα στον ιστορικό τελικό με την Εφές το 1992, το Κύπελλο Κόρατς κόντρα στην Τόφας το 1997…
Αν όσα έχει εξαγγείλει η πλευρά Σιάο υλοποιηθούν, τότε και αυτή η μέρα (2/7/2025) θα μπει στο χρονολόγιο, σαν μια από τις κορυφαίες της ένδοξης ιστορίας του συλλόγου.
Η αποπληρωμή των χρεών και η σταδιακή αναγέννηση μέσα στο παρκέ, που στο τέλος του πενταετούς σχεδιασμού να έχει συμπεριληφθεί στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μοιάζει απλή αλλά δεν είναι τόσο εύκολη, όσο νομίζουμε. Τα ποσά που οφείλονται στο δημόσιο, πρέπει να μπουν σε ένα εξωδικαστικό μηχανισμό, ώστε ο 24χρονος επιχειρηματίας να ξέρει τι ακριβώς θα πληρώσει για να ξεκινήσει ο σχεδιασμό της ομάδας.
Ο Σιάο είναι έτοιμος- όπως λένε- να εκτινάξει το μπάτζετ της ομάδας, αλλά καλύτερα να περιμένουμε τις ανακοινώσεις του νέου ιδιοκτήτη και των συνεργατών του. Ήδη έχει γίνει η σχετική προεργασία, άρα οι εξελίξεις -μετά την οριστική μεταβίβαση- των μετοχών, άρα οι εξελίξεις θα τρέξουν άμεσα.
Όπως τότε, αλλά όχι σαν τότε…
Ο Άρης, λοιπόν, είναι έτοιμος να ζήσει ξανά μεγάλες στιγμές, όπως έκανε πριν από τέσσερις δεκαετίες. Η αλήθεια είναι ότι το ένδοξο παρελθόν της ομάδας, πολλές φορές έπεφτε βαρύ σαν σύννεφο πάνω από το Αλεξάνδρειο. Η νέα σελίδα του Άρη έχει κάτι από τότε, αλλά δεν πρέπει να είναι … σαν τότε. Όχι ότι η κιτρινόμαυρη ομάδα δεν δικαιούται να ονειρεύεται το καλύτερο δυνατό, όπως είπε και ο πρόεδρος του ερασιτέχνη Λευτέρης Αρβανίτης, η αφετηρία της όμως είναι διαφορετική.
Τα βήματα πρέπει να γίνουν με κανονική σειρά, με πρόγραμμα, με μέθοδο και βεβαίως τον ενθουσιασμό και τον ηλεκτρισμό της έτσι κι αλλιώς πυρακτωμένης εξέδρας.
Ο Άρης έγινε αυτοκράτορας, βήμα προς βήμα. Πρώτα ο Ιωαννίδης, μετά ο Γκάλης, στη συνέχεια οι δυο χαμένοι τίτλοι του 1984 και η μεταγραφή του Γιαννάκη. Κάπως έτσι μπορεί να ξεκινήσει και τώρα, με την οικονομική επιφάνεια του νέου ιδιοκτήτη να αποτελεί την πρώτη εγγύηση. Η δική του συνέπεια λόγων και έργων θα κρίνει και το υπόλοιπο της διαδρομής του στη Θεσσαλονίκη, ώστε να επιβεβαιωθεί η αίσθηση ότι αυτή τη φορά δεν θα πρόκειται για ένα όνειρο θερινής νυκτός, όπως συνέβη στα χρόνια που προηγήθηκαν με διάφορες αντίστοιχες περιπτώσεις.
Ο νεαρός “μεσίας” δεν φαίνεται να αερολογεί. Ούτε να πουλάει φόυμαρα και φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Υπάρχει και η σύνδεση του με τους αδερφούς Αντετοκούνμπο, που μοιάζουν με τους τριτεγγυητές της νέας σύμβασης. Προφανώς πρέπει όλοι στο Παλέ να έχουν υπομονή με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Σιάο.
Κι εδώ που τα λέμε, εκεί ψηλά, που έχει στηθεί μια αμιγώς αρειανή μπασκετική παρέα, με Πεταλίδη, Ιωαννίδη,Μητρούδη, Μπουτάρη, Σπύρου και όλους εκείνους που έβαλαν τις βάσεις της κιτρινόμαυρης αυτοκρατορίας, ήδη έχει ανοίξει σαμπάνιες…
