Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η ενδεκάδα του Ολυμπιακού με τη Ντινάμο, ήταν 31 χρόνια νεότερη από την ενδεκάδα στην Τούμπα. Ο Καμαρά έχει γεννηθεί το ’97, ο Νάτχο το ’88 (-9). Ο Χασάν το ’93, ο Γκερέρο το ’90 (-3). Ο Μεριάχ το ’93, ο Τοροσίδης το ’85 (-8). Ο Τσιμίκας το ’96, ο Κούτρης το ’95 (-1). Ο Ζιλ Ντίας το ’96, ο Χριστοδουλόπουλος το ’86 (-10). Οπερ έδει δείξαι, 9+3+8+1+10=31. Φάνηκε!
Το rotation, ανάμεσα σε δύο ντέρμπι του πρωταθλήματος, δεν γινόταν να είναι πολύ διαφορετικό. Οσοι δεν έσκισαν στη Θεσσαλονίκη, μπορούσαν να πάρουν μία ανάσα. Και πάλι χρήσιμοι θα φανούν, την Κυριακή με την ΑΕΚ. Η στόχευση του Πέντρο Μαρτίνς για το ευρωπαϊκό παιγνίδι, έμοιαζε να είναι τα τρεξίματα. Το να κερδίσει την παρτίδα, στον ρυθμό και στην ένταση. Διάνα!
Δύο μήνες δίχως ανταγωνιστικό ματς, ερχόμενοι από τη Μαρβέγια οι Ουκρανοί παρουσιάστηκαν σε mood Μαρβέγια! Δυσκίνητοι, τουλάχιστον μία ταχύτητα κάτω, δεύτεροι σε όλες τις μπάλες, απίθανα ευάλωτοι στην πίεση, απίστευτα επιρρεπείς ακόμη και στο αβίαστο λάθος, τυχεροί ότι το κοντέρ δεν έγραφε, πριν το 20’ κιόλας, ένα 2-0.
Ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που στο α’ ημίχρονο (μπήκε και) έπαιζε εμφανώς καλύτερα, έβγαζε ποιότητα και ουσία, τους αλάλιαζε με την πίεση στο δικό τους μισό γήπεδο, η συνέργεια Φορτούνη/Χασάν στο 1-0 είχε όλες εκείνες τις απειροελάχιστες λεπτομέρειες (στο ξεπέταγμα, στην κίνηση και στην πάσα ως το πάρσιμο της μπάλας και την εκτέλεση) που κάνουν τη διαφορά γκολ/μη-γκολ.
Η ελληνική ομάδα, τους έβαλε δύο γκολ μέσα σ’ ένα ημίχρονο μολονότι τους εύρισκε συνεχώς, ή σχεδόν, σε συνθήκη σετ-άμυνας. Οχι ακριβώς παράξενο αν προσμετρήσουμε ότι στους 12 μήνες από πέρυσι με την ΑΕΚ άλλαξαν οι δύο στόπερ (τότε ήταν ο Χατσερίδης κι ο Κάνταρ), άλλαξε το εξάρι που είναι ενενηνταοκτάρης (Σαπαρένκο), άλλαξε κι ο αριστερός μπακ που είναι ενενηνταεννιάρης (Μικολένκο).
Ο πύραυλος του Ζιλ Ντίας, το 2-1, αποκατέστησε την αρμονία εικόνας/σκορ. Το 1-1, ως εκείνη τη στιγμή, παραμόρφωνε. Ο Ολυμπιακός άξιζε το αβαντάζ του, ώσπου το έχασε αμέσως μετά. Στην…ανάπαυλα. Όταν έγινε πλάνο του β’ μέρους, το να τους περιμένει μέτρα πίσω. Αντί να συνεχίσει να τους πιέζει. Μια εθελουσία εκ μέρους του Ολυμπιακού, αποσυμπίεση της στριμωγμένης Ντινάμο.
Ακόμη χειρότερα, μία εθελουσία αυτοσυμπίεση του Ολυμπιακού. Ένα σοβαρό στρατηγικό λάθος. Να το πας, τέτοιον ελεγχόμενο αγώνα, στη μία φάση. Εκτοτε, αντί να παίζει το ποδόσφαιρό του ο Ολυμπιακός έπαιξε τζόγο. Φίφτι-φίφτι, αν θα γίνει 2-2 ή 3-1. Δεν έγινε 3-1 σε κανα-δυο μπρέικ του Ντανιέλ Ποντένσε, έγινε 2-2 εναντίον της σετ-άμυνας του Ολυμπιακού.
Γιατί και αυτοί, η Ντινάμο, έχουν την παικτική ικανότητα να κάνουν ό,τι τους έκαναν. Δύο γκολ, σε άμυνα που περίμενε. Σ’ ένα ήσυχο βράδι του, όχι κάτι ιδιαίτερο, το βαρόμετρό τους, ο ενενηνταεφτάρης αρχηγός Τσιγανκόφ, έκανε μία πάσα-κλειδί (στο όβερλαπ του Κετζόρα για την ασίστ του 1-1), μία ασίστ (στον Βέρμπιτς για το 2-2) κι ένα τελείωμα που θα μπορούσε να έχει φέρει το 2-2 είκοσι λεπτά πριν (το ‘βγαλε, εκεί και τότε, ο Ζοζέ Σα).
Είναι ο Φορτούνης τους, και είναι όντως καλός. Πέρυσι, με τον Μαραζιούκ αριστερό μπακ, με τον Γάρμας εξάρι, κυρίως με τον Ζούνιορ Μοράες στο εννέα, τον οποίο Ζούνιορ Μοράες ο Φραν Σολ θα φάει κάμποσα ψωμιά ώσπου να καταφέρει, εάν ποτέ καταφέρει, να τον φτάσει, η Ντινάμο ήταν πιο ώριμη. Εφέτος είναι μία ομάδα που μπορεί να γίνει, συν τω χρόνω, καλύτερη απ’ την περσινή.
Και πέρυσι για την ΑΕΚ (ως το τελευταίο λεπτό της ρεβάνς στο Κίεβο) και εφέτος για τον Ολυμπιακό επίσης, το κόλπο είναι απολύτως εφικτό. Το ξέραμε, απ’ την κλήρωση. Το επιβεβαιώνει, το χορτάρι. Εκκρεμεί η λεπτομέρεια, να γίνει! Πέρυσι, ο Μανόλο Χιμένεθ σκέφτηκε προς το φινάλε ότι τη Δευτέρα είχε…τον Ατρόμητο. Εφέτος ο Πέντρο Μαρτίνς, κατ’ αρχήν πρέπει να φτάσει ως το Κίεβο.
Πηγή: Sport DNA
