Καλή η ντρίμπλα, αλλά ο προβοκάτορας της ομήγυρης, εγώ δηλαδή, είχε πάει αποφασισμένος για προβοκάτσια.
«Δεν θα σε ρωτήσω τι θα νιώσεις σε περίπτωση νίκης του Ολυμπιακού, διότι ξέρω την απάντηση. Με το προφίλ σου, έχεις πολλές συμπάθειες και στην απέναντι πλευρά. Τι κάνουμε λοιπόν, Γιώργο, εάν ο τελικός είναι Παναθηναϊκός-Ρεάλ; Υποστηρίζουμε τη δεύτερη ελληνική ομάδα ή …τους άλλους;»
Ο Πρίντεζης δαγκώθηκε και πήρε ένα ύφος που έλεγε, «θα σε γδάρω, αφιλότιμε, που με ρωτάς τέτοια». Γελώντας, εννοείται, και σε τόνο απολύτως φιλικό. Εν τέλει, το βρήκε το μονοπάτι προς την έξοδο. «Ε, τότε, χμμμ, ας κερδίσει ο καλύτερος»! Ο κόσμος γέλασε και η παρέα σκόρπισε.
Αλήθεια, μπορεί να τον φανταστεί κανείς σε ρόλο Οικονόμου ή Αλβέρτη από το μακρινό 1994; Τα δύο αστεράκια του τότε Παναθηναϊκού, ηλικίας 20-21 ετών, εθεάθησαν στο Γιαντ Ελιάου να πανηγυρίζουν τα καλάθια του τελικού και έφυγαν από το Τελ Αβίβ με κουδούνια κρεμασμένα στην πράσινη στολή τους. Πώς τόλμησαν να υποστηρίξουν ξένη ομάδα και όχι τον Ολυμπιακό, που πάσχιζε να φέρει στην Ελλάδα το πρώτο κύπελλο πρωταθλητριών;
Έμελλε τελικά να σπάσουν οι ίδιοι την παρθενιά, δύο χρόνια αργότερα στο Παρίσι, δίπλα σε Ντομινίκ, Στόγιαν και Γιαννάκη. Μάλιστα ο Νίκος Οικονόμου φόρεσε αργότερα τη φανέλα του …Ολυμπιακού. Αυτά που πριν από 30 χρόνια έμοιαζαν αδιανόητα σήμερα ακούγονται σαν ρουτίνα. Στην πραγματική ζωή, του 2024, ο Πρίντεζης θα στιγματιστεί όχι αν υποστηρίξει τη Ρεάλ σε πιθανό τελικό με τον Παναθηναϊκό, αλλά αν πράξει το ακριβώς αντίθετο.
Παλιά καραβάνα των final-4, απόλυτος ήρωας το 2012 στην Κωνσταντινούπολη αλλά τροπαιούχος και την επόμενη χρονιά στο Λονδίνο, χώρια οι δύο χαμένοι τελικοί την τριετία 2015-17 και οι νίλες στους ημιτελικούς του 2009 και του 2022, ο Πρίντεζης έκρυψε στην ανάλυσή του δύο μηνύματα που έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον εν όψει Βερολίνου.
Το ένα αφορά τον Ολυμπιακό και το modus operandi του στον ημιτελικό με τη Ρεάλ, την οποία χαρακτήρισε εξαρχής «λογικό φαβορί» για το τρόπαιο. «Πολλές φορές μπαίνεις στο γήπεδο να παίξεις έναν ημιτελικό ή τελικό και βλέπεις ότι οι αυτοματισμοί σου δεν λειτουργεί. Τότε οφείλεις να προσαρμοστείς και να ακολουθήσεις ένα αλλιώτικο μοντέλο, με περισσότερη πρωτοβουλία. Το final-4 είναι ένα πρωτάθλημα διαφορετικό από την κανονική περίοδο».
Ο ημιτελικός του Βελιγραδίου με την Εφές του Αταμάν και ο τελικός του Κάουνας με τη Ρεάλ, δύο ανοιχτά τραύματα, πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Ο Ολυμπιακός θα τους είχε κερδίσει και τους δύο, εάν έβρισκε έναν αποτελεσματικό μπροστάρη ικανό να βάλει 1-2 κρίσιμα σουτ. Τον Μάιο του 2022, πόσο μάλλον του 2023, ο Βασίλης Σπανούλης ήταν πια απόμαχος.
Το δεύτερο μήνυμα του Γιώργου Πρίντεζη δεν είναι πολύ διαφορετικό από το πρώτο, αλλά έχει ορίζοντα πράσινης απόχρωσης. «Ο Παναθηναϊκός έχει κάτι που λείπει από τον Ολυμπιακό, δηλαδή δύο παίκτες on-ball ικανούς να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Μιλάω για τον Ναν και τον Σλούκα, που, το τονίζω, έχουν δική τους τη μπάλα».
Με άλλα λόγια, αυτή τη δουλειά δεν μπορεί να την κάνει ο ψηλός μέσα στο ματς, αφού είναι ετερόφωτος. Όχι ο Πίτερς, όχι ο Φαλ, όχι ο Λεσόρ, όχι ο Μήτογλου, όχι ο …Βεζένκοφ. Ούτε καν ο Πρίντεζης.
Διαβάζοντας ανάμεσα στις λέξεις και τους χρησμούς, συμπεραίνω ότι ο Πρίντεζης δίνει στον Παναθηναϊκό αυξημένες πιθανότητες για πρόκριση στον τελικό έναντι του Ολυμπιακού, αφ’ ενός λόγω της αγωνιστικής φυσιογνωμίας του και αφ’ ετέρου ένεκα της δυναμικότητας του αντιπάλου. Και αν περάσουν και οι δύο; «Καλά, το ρωτάς; Τα πάντα, για μένα, είναι Ολυμπιακός. Θα πανηγυρίσω έξαλλα αν το σηκώσει στο Βερολίνο». Από τους υπόλοιπους, μη τα ξαναλέμε, ας κερδίσει ο καλύτερος.
Το φετινό Aegean Ball θα διεξαχθεί στις 28-30 Ιουνίου στη Σύρο, καταμεσίς της προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας για το Προολυμπιακό. Δεν έχω πάει ποτέ και ομολογώ ότι ανυπομονώ, αν και εκείνες τις μέρες θα τα βλέπω όλα μπλε – και δεν εννοώ το γαλάζιο του Αιγαίου. Μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 6 Σεπτεμβρίου, ο Ολυμπιακός θα αποσύρει την ακόμη ιδρωμένη φανέλα του Γιώργου Πρίντεζη.
«Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι καθόλου γιατί αισθάνομαι άσχημα με κάτι τέτοια», ομολογεί ο ίδιος. «Ακόμη και τη βραδιά που σταμάτησα το μπάσκετ, που κερδίσαμε το πρωτάθλημα και μετά γλεντήσαμε, δεν μου άρεσε που ήμουν στο επίκεντρο της προσοχής. Αξέχαστο μου έμεινε όχι το πανηγύρι, αλλά το δίωρο που περάσαμε σε ένα τυροπιτάδικο με τέσσερις αγαπημένους φίλους μέχρι τα ξημερώματα αμέσως μετά. Εκεί κάναμε τον απολογισμό…».
