O Diego Martínez στο katerinisport.gr

Τον γνωρίσαμε με τη φανέλα του Πιερικού να καταθέτει στο χορτάρι μυαλό, δύναμη, πάθος και αγωνιστικότητα και να αποτελεί έναν από τους ηγέτες της ομάδας στα τρία χρόνια που αγωνίστηκε με το “Π” στο στήθος. Αγαπήθηκε από τους οπαδούς του Πιερικού και ο ίδιος αγάπησε την Ελλάδα και ιδιαίτερα την Κατερίνη, την οποία θεωρεί “δεύτερο σπίτι” του. Μπορεί να “κρέμασε τα παπούτσια” του αλλά παραμένει στο χώρο του ποδοσφαίρου ως προπονητής με την έως τώρα πορεία του να αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον και δηλώνει πως όνειρό του είναι να οδηγήσει τον Πιερικό στη Super League.

Κυρίες και κύριοι, ο Diego Martínez στο katerinisport.gr!

Μετά το τέλος της καριέρας σου, παραμένεις στο χώρο του ποδοσφαίρου ως προπονητής. Πρώτα στα τμήματα υποδομής της Boca Juniors και τώρα στον πάγκο της Cañuelas. Μίλησέ μας λίγο για τη φετινή σας πορεία και το επίπεδο του πρωταθλήματος.

“Είμαι πολύ ικανοποιημένος για τη σπουδαία χρονιά που είχαμε. Ξεκινήσαμε με μία ομάδα με σοβαρές πιθανότητες υποβιβασμού που τερμάτισε προτελευταία στην προηγούμενη αγωνιστική περιόδο και όχι μόνο. Καταφέραμε να βελτιωθούμε και τερματίσαμε στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος. Φτιάξαμε μία πολύ ανταγωνιστική ομάδα και καταφέραμε να προκριθούμε στο κύπελλο Αργεντινής και να παίξουμε έναν ιστορικό αγώνα ενάντια στη Rosario Central, μία ομάδα πρώτης κατηγορίας, όπου χάσαμε 1-0, με την ομάδα να αποδίδει εξαιρετικά. Καταφέραμε να προκριθούμε στα play-off ανόδου και τελικά χάσαμε, παίζοντας όμως με σπουδαίο τρόπο. Πραγματοποιήσαμε την καλύτερη χρονιά στην ιστορία του συλλόγου με 63 βαθμούς από την ένταξή του στην AFA (ποδοσφαιρική ομοσπονδία Αργεντινής). Έκαναν ντεμπούτο τρεις ποδοσφαιριστές από μικρότερες κατηγορίες και με ένα από τα χαμηλότερα μπάτζετ στην κατηγορία. Αναμφίβολα ήταν μία εξαιρετική χρονιά δουλειάς και ανάπτυξης”.

Boca Juniors. Μεγάλο κλαμπ. Πώς είναι να ανήκεις στην “οικογένεια” ενός τόσο μεγάλου συλλόγου;

“Το να δουλεύεις σε έναν τόσο μεγάλο σύλλογο όπως η Boca απαιτεί να είσαι κάθε μέρα καλύτερος και επαγγελματίας. Να είσαι ενημερωμένος για τις τελευταίες εξελίξεις από τον κόσμο του ποδοσφαίρου και συνηθίζεις πάντα να μην επαναπαύεσαι και να τελειοποιείσαι ως προπονητής”.

Ένα σχόλιό σου για την Εθνική Αργεντινής; Απέχει από την κορυφή της Νοτίου Αμερικής από το 1993 ενώ και στο Μουντιάλ, παρότι έφτασε στο τελικό το 2014 έμεινε με άδεια χέρια. Τι θεωρείς ότι φταίει;

“Η εθνική πληρώνει ακριβά τα χρόνια της τόσης αποδιοργάνωσης. Η πρώτη ύλη που είναι οι ποδοσφαιριστές υπάρχει γιατί στη χώρα μας ”γεννιόμαστε με μία μπάλα κάτω απ’ το μπράτσο”. Ελπίζω αυτή η νέα διαδικασία να φέρει μεγαλύτερη υπευθυνότητα και προγραμματισμό ετσι ώστε να βελτιωθεί το αργεντίνικο ποδόσφαιρο από αυτή την άποψη, γιατί έχουμε τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου αλλά δεν τους προσφέρουμε το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθούν όπως θα έπρεπε να κάνουν και αν μπορούν να το κάνουν σε κάποιες χώρες της Ευρώπης”.

Messi ή Maradona; Ο πρώτος δεν έχει πανηγυρίσει κάτι με την Εθνική. Ο δεύτερος οδήγησε τη χώρα του στην κορυφή του κόσμου. Άλλες εποχές βέβαια. Συγκρίνονται; Θεωρείς ότι ο Messi είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών;

“Τον Maradona τον είδα από μικρός, όμως ο Messi είναι η αδυναμία μου, ως ποδοσφαιριστής είναι φανταστικός κι αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι το χαμηλό του προφίλ και το επίπεδο ανταγωνιστικότητας κατά τη διάρκεια τόσων χρόνων που βρίσκεται στην κορυφή της ελίτ του ποδοσφαίρου. Δε μου αρέσει να μπαίνω σε συγκρίσεις γιατί δεν είναι συγκρίσιμοι. Απλώς είναι υπερηφάνεια που είναι Αργεντινοί και οι δύο και που ο Diego μας έχει χαρίσει τόσες χαρές στο γήπεδο και που ο Lionel εξακολουθεί να το κάνει αγώνα τον αγώνα. Στο σπίτι μου αγαπάμε τον Messi με πολύ έντονο τρόπο και είναι πολύ καλός στις αξίες του που μέχρι που με βοηθάει στην ανατροφή των δύο μου γιων Juan Cruz και Valentin, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν το 2014”.

Ο Diego Martínez που γνωρίσαμε με τη φανέλα του Πιερικού ήταν μαχητής, παίκτης με δύναμη και ψυχή στο χορτάρι. Έχει κοινά στοιχεία το στυλ παιχνιδιού σου όσο ήσουν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής με την προπονητική σου φιλοσοφία;

“Τα χαρακτηριστικά μου ως ποδοσφαιριστής ήταν πολύ παρόντα στις ομάδες μου. Πάντα παίζουμε για να κερδίσουμε και στοχεύουμε την αντίπαλη περιοχή, όπου θέλουμε η μπάλα να είναι δική μας για όσο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού γίνεται, κι αν δεν την έχουμε δουλεύουμε σκληρά για να την ανακτήσουμε. Οι ομάδες μου έχουν έναν τρόπο παιχνιδιού όπου δίνουμε προτεραιότητα στην κατοχή της μπάλας, όμως αυτή η κατοχή να μεταφράζεται σε φάση για γκολ στην αντίπαλη περιοχή, στο να την ανακτήσουμε με επιθετικό τρόπο και όπου και οι 11 παίκτες πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να την ανακτήσουν. Η ανταγωνιστικότητά μας είναι πολύ μεγάλη όμως πάντα σεβόμενοι τις αξίες και το fair play του παιχνιδιού. To είδωλό μου ως προπονητής είναι ο Josep Guardiola και η Barça του ήταν η καλύτερη ομάδα της ιστορίας, όμως πιστεύω ότι έχω πολλά κοινά σημεία με τον Diego Simeone, σίγουρα γιατί τρέχει το ίδιο αίμα στις φλέβες μας και ζούμε το ποδόσφαιρο με πολύ παθιασμένο τρόπο. Άλλος προπονητής που θαυμάζω είναι ο Matias Almeyda (Αργεντινός) και ο Thomas Tuchel μου αρέσει να βλέπω τις ομάδες τους.

Όταν άφησα την επαγγελματική μου καριέρα ως ποδοσφαιριστής και ξεκίνησα την καριέρα μου ως προπονητής το έκανα στη Σχολή Κατάρτισης της Barcelona Fútbol Club εδώ στο Buenos Aires και εκεί τελείωσα την κατάρτισή μου ως προπονητής, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στην Ισπανία και να βρεθώ στη Βαρκελώνη στη Masia και μου χρησίμευσε πάρα πολύ για να βελτιωθώ και να οργανώσω τις ιδέες μου για το ποια είναι η διαδικασία προπόνησης ποδοσφαίρου, από τις ηλικίες εκμάθησης μέχρι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο”.

Τελικά, ποιος ρόλος είναι πιο απαιτητικός; Του ποδοσφαιριστή ή του προπονητή;

“Αυτή του προπονητή αναμφίβολα. Κάποιος ως ποδοσφαιριστής είχε την υποχρέωση να είναι όσο πιο επαγγελματίας γίνεται και να δίνει το μέγιστο για την ομάδα του, ως προπονητής πρέπει να βγάζεις το καλύτερο από κάθε ποδοσφαιριστή, να τον βελτιώνεις για να είναι όσο πιο πλήρης γίνεται, ώστε στο τέλος της αγωνιστικής να νιώθει ότι τον βοήθησα ως ποδοσφαιριστή και πρέπει να συναρμολογήσω το κεφάλι 25 ποδοσφαιριστών και να βάλω τους καλύτερους 11 ή αυτούς που πιστεύω μπορούν να προωθήσουν το μοντέλο παιχνιδιού μου και να είναι όσο γίνεται πιο ανταγωνιστικό γίνεται. Είναι διαφορετικά επαγγέλματα, όμορφα και σε ενθουσιάζουν. Λάτρευα να είμαι ποδοσφαιριστής και τώρα αγαπώ να είμαι προπονητής όσο ή και περισσότερο από όταν έπαιζα. Με παθιάζει να σκέφτομαι πώς μπορώ να προκαλώ τέτοιες ενέργειες μεταξύ των παικτών έτσι ώστε να παίζει η ομάδα όπως θέλω και παιχνίδι με το παιχνίδι να μπορούμε να μεγαλώνουμε και να είμαστε καλύτεροι σε κάθε ευκαιρία. Είναι ένα επάγγελμα στο οποίο ποτέ δεν ξεκουράζεσαι γιατί στο ρεπό που έχουν οι ποδοσφαιριστές πρέπει να ετοιμάζεις την εβδομάδα εργασίας και το επόμενο παιχνίδι, να αναλύεις τον επόμενο αντίπαλο, για να δούμε πού μπορούμε να κάνουμε ζημιά και πού πρέπει να προσέχουμε”.

Πολλοί ποδοσφαιριστές είναι αρνητικοί στο να συνεχίσουν την ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο μετά την ολοκλήρωση της καριέρας τους. Τι είναι αυτό που σε κρατάει στα γήπεδα. Μόνο βιοποριστικοί λόγοι ή τελικά το ποδόσφαιρο είναι “τρόπος ζωής”;

“Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, αν ήταν για οικονομικούς λόγους θα είχα ασχοληθεί με κάτι άλλο. Δεν υπάρχει πιο όμορφη αίσθηση από όταν καταφέρνω να μεταδώσω στους ποδοσφαιριστές έναν τρόπο να νιώθουν το παιχνίδι και αυτοί το κάνουν δικό τους και το φέρουν εις πέρας στους αγώνες. Η αίσθηση του να σκέφτεσαι και να σχεδιάζεις έναν αγώνα και να βγαίνει όπως τον σκέφτεσαι είναι όμορφη, να μεταδίδει η ομάδα αυτή την ενέργεια στους οπαδούς και να νιώθουν ταύτιση με την ομάδα είναι μοναδικό και το να μπορείς να παίζεις όπως σου αρέσει και τα αποτελέσματα να είναι θετικά είναι απαράμιλλο. Σίγουρα το ποδόσφαιρο έχει περισσότερο σκληρές στιγμές και στιγμές αχαριστίας όμως αυτές τις όμορφες στιγμές τις ζει κανείς πιο έντονα. Η οικογένειά μου και το ποδόσφαιρο είναι τα καλύτερα πράγματα που έχω σ’αυτή την όμορφη ζωή και είμαι ευγνώμων που έχω μία όμορφη οικογένεια και που μπορώ να ζω από αυτό που αγαπώ”.

Είσαι αρκετά δραστήριος στα μέσα κοινωνικής δικτύωση και δε χάνεις ευκαιρία να εκφράσεις την αγάπη σου για την Ελλάδα και ειδικότερα την Κατερίνη. Μάλιστα, έχεις ονομάσει το μικρό σου γιό, Griego (Έλληνα). Μιλάς με σχετική άνεση τα ελληνικά και απ’ ότι ξέρω μελετάς τη γλώσσα μας. Δε χάνεις ευκαιρία να βρεθείς σε εκδηλώσεις ελληνικών πολιτιστικών συλλόγων στο Buenos Aires. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις τον τόπο μας;

“Η Ελλάδα είναι το δεύτερο σπίτι μου και πολύ περισσότερο η Κατερίνη, εκεί περάσαμε τα καλύτερα χρόνια της ζωή μας, εγώ ως ποδοσφαιριστής και επίσης σε οικογένεια γιατί ερωτευτήκαμε την Ελλάδα και τον κόσμο της. Το όνειρό μου είναι να επιστρέψω κάποια μέρα να αναπτύξω την καριέρα μου ως προπονητής στην Ελλάδα. Το δεύτερο γιο μου τον ”φτιάξαμε” στην Κατερίνη και σίγουρα έχει ελληνικό αίμα. Ο κόσμος με αντιμετώπισε με απίστευτο τρόπο και εγώ ιδιοποιήθηκα τον πολιτισμό γιατί ερωτεύτηκα τις συνήθειές της. Τακτικά μιλάω και μελετώ λίγο λεξιλόγιο για να μη χάσω το ρυθμό και πηγαίνω στους Ελληνικούς Συνδέσμους του Buenos Aires για να φάω παραδοσιακά φαγητά και να ακούσω ελληνική μουσική. Πιστεύω ότι εσείς οι Έλληνες έχετε μία χώρα εντυπωσιακή με κλίμα και τοπία για να περάσεις μία όμορφη ζωή και το να είμαι εκεί σχεδόν 4 χρόνια με κάνει να νιώθω λίγο Έλληνας, μακάρι μια μέρα να έχω την ευκαιρία να επιστρέψω και κάποιος σύλλογος να εμπιστευτεί τις ικανότητές μου ως προπονητή”.

Αργεντινή και Ελλάδα βιώνουν δύσκολες στιγμές λόγω της οικονομικής κρίσης. Σίγουρα μαθαίνεις τις εξελίξεις εδώ. Πόσο έχει επηρεάσει το αργεντίνικο ποδόσφαιρο η κρίση;

“Απ’ ό,τι συζητάω πιστεύω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται σε μία κρίση πιο βαθιά απ’ ό,τι το αργεντίνικο, εδώ η κρίση είναι οργανωτική και όχι τόσο οικονομική. Υπάρχει νέος κόσμος στο ποδόσφαιρό μας με πολύ καλές ιδέες να το βελτιώσει και να το δομήσει σε επίπεδο ποδοσφαίρου ελίτ των καλύτερων ευρωπαϊκών χωρών, μακάρι να μπορέσουν να το πετύχουν και οι πιο παλιοί να μη ”βάζουν τρικλοποδιές” . Εύχομαι βελτίωση για το Ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικά για τη χώρα, επίσης, έχω πολλούς φίλους και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους θα ήθελα να επιστρέψω για να μπορέσω να βοηθήσω να βελτιωθεί από την ταπεινή μου θέση του προπονητή”.

Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου όσο φόρεσες τη φανέλα του Πιερικού; Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό;

“Η καλύτερη στιγμή ήταν τα 3 χρόνια που είχα την ευκαιρία να παίξω και να δώσω το μέγιστο για να κερδίσω κάθε παιχνίδι, σε κάθε συνάντηση έδωσα το 100% μου, χωρίς αμφιβολία και ο αγώνας ενάντια στον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο Ελλάδας για τη φάση των ”16” ήταν μία από τις πιο έντονες και αξέχαστες στιγμές.Η χειρότερη στιγμή ήταν ο τραυματισμός μου στο ντέρμπι ενάντια στον Ολυμπιακό Βόλου. Θυμάμαι το περιστατικό του αγώνα μετά τον τραυματισμό μου: ζήτησα να δω τον αγώνα από τον πάγκο, είχα μόλις επιστρέψει από το νοσοκομείο από την εγχείριση χιαστών στο γόνατο και έφτασα σχεδόν μόλις άρχιζε ο αγώνας, οπότε το γήπεδο ήταν αρκετά γεμάτο. Μου άνοιξαν από την πλαϊνή πόρτα και όταν ο κόσμος με αναγνώρισε άρχισε να σηκώνετε, να με χειροκροτά και να φωνάζει ρυθμικά το όνομά μου. Ήταν μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της καριέρας μου, μπροστά σε τόση αναγνώριση και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα, ήταν απίστευτο!”.

Κλείνοντας, τι θα ήθελες να πεις στους οπαδούς του Πιερικού;

“Μπορώ να σας πω ότι είμαι αιώνια ευγνώμων για τις τόσες εκδηλώσεις αγάπης κατά τη διάρκεια της παραμονής μου για 3 χρόνια στην ομάδα και όλη την αναγνώριση όλων αυτών των μετέπειτα χρόνων. Μακάρι η ζωή να μου δώσει την ευκαιρία να τους την αποδώσω με κάποιο τρόπο και το όνειρό μου είναι να διευθύνω την ομάδα και να μπορέσω να τους ανεβάσω στη Superleague που είναι το μέρος που όλοι οι Κατερινιώτες που αγαπάμε την ομάδα, θέλουμε να τον δούμε.

Ευχαριστώ πολύ και πολλούς χαιρετισμούς στο δεύτερο σπίτι μου την Ελλάδα και ιδιαίτερα την Κατερίνη”.

——————————————–

Lo conocimos con la camiseta de Pierikós poner en la cancha mente, fuerza,pasión y militancia y seser uno de los líderes del equipo en los tres años que jugó con el ´P´ en el pecho. Fue amado por los aficionados de Pierikós, que considera su ´segunda casa´. Puede haber dejado de jugar pero sigue en el campo del fútbol como entrenador y con su camino hasta ahora deja muchas promesas para el futuro y declara que su sueño es llevar al Pierikós a la Super League.

Señoras y señores, Diego Martínez en katerinisport.gr

Después de terminar tu carrera, te quedas en el mundo del fútbol como entrenador. Primero en la cantera de Boca Juniors y ahora en el banquillo de Cañuelas. Háblanos un poco de su camino en este año y el nivel del campeonato.

“Estoy muy satisfecho por el gran año que tuvimos. Comenzamos con un equipo con serios problemas de descender de categoría que termino anteúltimo en la anterior temporada y no solo logramos mejorarlos, terminamos en la tercer ubicación del campeonato, construimos un equipo muy competitivo, logramos clasificar a la Copa Argentina y jugar un partido histórico contra Rosario Central, un equipo de primera división, donde nos toco perder 1 a 0 pero el equipo jugo en gran nivel, logramos clasificar a los play-off finales por el segundo ascenso y nos toco perder pero jugando de gran manera, realizamos la mejor campaña en el historia del club con 63 puntos desde su afiliación a la AFA, debutaron tres jugadores de las divisiones menores y con uno de los presupuestos mas bajos de la categoría.Sin dudas que fue un excelente año de trabajo y crecimiento”.

Boca Juniors. Un club muy grande. ¿Cómo es pertenecer a la ‘familia’ de un equipo tan grande?

Un comentario para la selección argentina? Se abstiene de la cumbre de la América del sur del 1993 y en el mundial aunque llegó hasta la final en 2014, se quedó con las manos vacías. ¿Qué piensas que es el culpable?

Messi o Maradona? El primero no ha ganado nada con la selección. El segundo ha llevado el país a la cumbre del mundo. Sin embargo, se trata de épocas distintas. Se pueden comparar? Crees que Messi es el mejor futbolista de todos los tiempos?

“A Maradona lo vi desde pequeño, pero Messi es mi debilidad, como jugador es fantástico y lo que mas me gusta de el es su bajo perfil y nivel de competitividad durante tantos años de encontrarse ne la cima del futbol de elite. No me gusta entrar en comparación porque no son comparables, simplemente es un orgullo que los dos sean argentinos y que Diego nos haya regalado tantas alegrías en una cancha y que Lionel lo siga haciendo partido tras partido. En mi casa amamos a Messi de una manera muy fuerte y es tan bueno en sus valores que hasta me ayuda a la crianza de mis dos hijos Juan Cruz y Valentín, los cuales tuvieron la oportunidad de conocerlo en 2014”.

Diego Martinez que conocimos con la camiseta de Pierikos era un guerrillero, un jugador con fuerza y alma en la cancha. Tiene elementos comunes tu estilo de juego como futbolista con tu filosofía de entrenador?

“Mis características como futbolista están muy presentes en mis equipos, siempre jugamos para ganar y mirar el arco rival, donde queremos que el balón sea nuestro durante la mayor parte del partido posible y si no lo tenemos trabajamos duros para recuperarlo. Mis equipos tienen un juego asociado donde se prioriza la tenencia del balón, pero que esa tenencia se traduzca en situación de gol en el arco rival, en recuperarlo de manera agresiva y en donde los 11 futbolistas deben trabajar duro para recuperarlo, nuestra competitividad es extrema pero siempre respetando los valores y el fair play del juego. Mi espejo como entrenador es Josep Guardiola y su Barca fue el mejor equipo de la historia, pero creo tener muchos puntos en comun con Diego Simeone, seguramente porque corre la misma sangre por nuestras venas y vivimos el futbol de manera muy apasionada. Otro entrenador que admiro es Matias Almeyda (Argentino), y Thomas Tuchel también me gusta mirar a sus equipos

Cuando dejé mi carrera profesional como futbolista, y comencé mi carrera como entrenador lo hice en una Escuela Formativa de Barcelona Futbol Club aquí en Buenos Aires y allí termine de formarme como entrenador, tuve la posibilidad de viajar a España y estar en Barcelona en la Masia y me sirvió muchísimo para mejorar y acomodar mis ideas de lo que es el proceso de entrenamiento en futbol, desde las edades formativas hasta el futbol profesional”.

A final de cuentas, ¿qué papel es más exigente? El del entrenador o el del jugador?

“El de entrenador sin dudas. Uno como futbolista tenia la obligacion de ser lo mas profesional que uno podía y de dar lo máximo para el equipo, como entrenador debos sacar lo mejor de cada jugador, mejorarlo para que sea lo mas completo posible, que cuando haya terminado la temporada sienta que lo ayude como futbolista, y debo ensamblar la cabeza de 25 futbolistas y poner a los mejores 11 o a los que creo yo puedan llevar adelante mi modelo de juego y ser lo mas competitivo posible. Son profesiones distintas, hermosas y apasionantes. Ame se futbolista y ahora amo ser entrenador tanto o mas que cuando jugaba. Me apasiona pensar como puedo generar esas energías entre los jugadores para que el equipo juegue como yo quiero y que partido a partido podamos ir creciendo y ser mejores en cada oportunidad. Es una profesión que nunca descansas porque en el día libre que tienen los jugadores uno ya esta preparando la semana de trabajo y el próximo partido analizando al próximo rival, para ver en donde podemos hacer daño y en donde debemos cuidarnos”.

Muchos jugadores no quieren continuar a dedicarse al fútbol después de terminar su carrera. Qué es lo qué te tiene en las canchas? Son solo motivos económicos o el fútbol es manera de vida?

“El futbol es mi vida, si fuera por motivos económicos me hubiese dedicado a otra cosa, no hay sensación mas linda que cuando logro transmitirle a los jugadores una forma de sentir el juego y ellos se lo adueñan y lo llevan adelante en los partidos. La sensación de pensar y planificar un partido y que salga como lo piensas es hermosa, que el equipo transmita esa energía a los simpatizantes y se sientan identificados con el equipo es único, y poder jugar como a uno le gusta y que los resultados sean positivos es inigualable. Seguramente que el futbol tiene mas momentos duros y de ingratitud pero esos momentos lindos uno los disfruta con mucha intensidad. Mi familia y el futbol son las mejores cosas que tengo en esta hermosa vida y soy un agradecido que tengo una familia hermosa y que puedo vivir de lo que amo”.

Eres bastante activo en las redes sociales y no pierdes niguna ocasión de expresar tu amor hacia Grecia y especialmente hacia Katerini. Además, has llamado tu hijo pequeño, griego. Hablas griego fluentemente y ,que yo sepa, estudias, nuestro idioma . No pierdes ocasión de encontrarte en acontecimientos de grupos culturales griegos en Buenos Aires. Qué es lo que te hizo amar nuestro país?

“Grecia es mi segunda casa y mucho mas lo es Katerini, allí pasamos los mejores años de nuestras vidas, yo como futbolista y también en familia porque nos enamoramos de Grecia y su gente. Mi sueño es volver algún día a desarrollar mi carrera como entrenador en grecia, Mi segundo hijo lo “fabricamos” en Katerini y seguramente tiene sangre griega. La gente me trato de manera espectacular y yo me apropie de su cultura porque me enamoraron sus costumbres. Regularmente hablo y estudio algo de vocabulario para no perder el ritmo y voy a las Asociaciones Griegas en Buenos Aires a comer comidas típicas y a escuchar música Griega. Creo que ustedes los Griegos tienen un país espectacular con todos los climas y los paisajes para pasar un hermosa vida, y el estar casi 4 años allí me hace sentir un poco Griego, ojalá algún día tenga la chance de volver y que algún club confíe en mis capacidades como entrenador”.

Argentina y Grecia viven momentos difíciles a causa de la crisis económica. Seguro que recibes las noticias desde aquí. Cuánto la crisis ha afectado al fútbol argentino?

“Por lo que hablo creo que el futbol griego esta en una crisis mas profunda que el argentino, aquí la crisis es organizativa y no tanto economica. Hay gente joven en nuestro futbol con muy buenas ideas de mejorarlo y estructurarlo a nivel del futbol de elite de los mejores países europeos, ojalá lo puedan realizar y la gente mas antigua no “ponga trabas”. Deseo una mejora para el futbol Griego y en general para el país también, tengo mucha gente amiga y es una de las razones por las que me gustaría volver, para poder ayudar a que mejore desde mi humilde lugar de entrenador”.

Cual es tu mejor y cual tu peor momento mientras llevabas la camiseta de Pierikos? Recuerdas alguna anécdota?