Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια Αντώνη. Δύο χρόνια που έσβησαν το πιο λαμπρό άστρο της ελληνικής ορειβασίας. Σκεφτόμουν τι ακριβώς να γράψω για να σε τιμήσω και εγώ με τον τρόπο μου. Εκείνη τη μέρα, πριν από δύο χρόνια, όταν πήγαινα να παραλάβω το πτυχίο μου και έμαθα στο δρόμο τα νέα για το θάνατό σου, μάλλον έγραψα όσα είχα στο μυαλό μου. Μια μέρα που περίμενα πως δεν θα ξεχάσω ποτέ, αλλά για ένα λόγο που δεν φανταζόμουν.
Κάθε νέος στην τελετή ορκωμοσίας για το πτυχίο του είναι μάλλον χαρούμενος και περήφανος. Νιώθει μια δικαίωση, μια χαρά. Έτσι ξύπνησα και εγώ νωρίς το πρωί να ετοιμαστώ βιαστικά και να ξεκινήσω για την Φλώρινα όπου θα πήγαινα να ορκιστώ. Μια πόλη στην οποία παρεμπίπτοντος είχα κάνει και τα πρώτα μου solo ορειβατικά βήματα αφού περισσότερο με θυμάμαι να συχνάζω στα βουνά της παρά στη σχολή.
Δεν θα ξεχάσω την χαρά που ένιωθα κάθε φορά που ανέβαζες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα ηχητικό ή μια φωτογραφία από κάποια δύσκολη κορυφή που κατακτούσες. Σαν να ήμουν και εγώ εκεί και να ανέβαινα μαζί σου. Σου άφηνα ένα σχόλιο για καλή επιτυχία ή για συγχαρητήρια και πάντα αντιδρούσες και απαντούσες, και εσύ και η σύζυγός σου. Και εγώ χαιρόμουν γιατί ένιωθα ότι εισέπραττες την αγωνία και τη χαρά μου για τις αποστολές και τις επιτυχίες σου. Και δεν ήμουν μόνο εγώ. Χιλιάδες μηνύματα λάμβανες σε κάθε σου ποστ για να σε συγχαρούν και να σου ευχηθούν να γυρίσεις σώος πίσω. Έτσι και στην τελευταία σου κορυφή, όταν το ηχητικό που έστειλες από το 7ομο ψηλότερο σκαλί του κόσμου μας ανατρίχιασε και μας έκανε να πανηγυρίζουμε μπροστά στα κινητά μας, σαν να ήσουν δικός μας άνθρωπος.
Όπως έκανες πάντα, αφιέρωσες την κορυφή στους δικούς σου ανθρώπους. Στην οικογένεια, στους φίλους σου, σε όλους εμάς που χωρίς να σε έχουμε γνωρίσει ποτέ, σου στέλναμε την αγάπη και την θετική μας ενέργεια σε κάθε σου αποστολή με μηνύματα και σχόλια συμπαράστασης.
Την 11η Απριλίου 2022 είχες κερδίσει το μεγαλύτερο ίσως ορειβατικό στοίχημα που είχες βάλει με τον εαυτό σου. Κατέκτησες το βουνό στο οποίο δεν κατάφερες να ανέβεις τις δύο προηγούμενες φορές που επιχείρησες. Τίμησες τη μνήμη των φίλων σου (Μπάμπη Τσουπρά και Νίκο Παπανδρέου) που χάθηκαν σε προηγούμενες αποστολές στο ίδιο βουνό. Έκανες ένα ακόμα βήμα να υλοποιήσεις το εξωφρενικά δύσκολο εγχείρημά σου, να γίνεις ο πρώτος άνθρωπος που σε ηλικία άνω των 50 χρονών θα κατακτούσε τις 14 ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Και το μεγαλύτερο εμπόδιο που συνάντησες σε αυτή τη διαδρομή είχε πλέον ξεπεραστεί. Ή μήπως όχι;
Το έλεγες πάντα: ‘‘το να ανέβεις στην κορυφή σημαίνει πως βρίσκεσαι στα μισά της διαδρομής σου. Τώρα ακολουθεί το δυσκολότερο κομμάτι, η κατάβαση’’ .Αυτή η κατάβαση που νωρίς το πρωί της 12ης Απριλίου 2022 έκανε και εμένα και όλους όσους ‘‘κουβαλούσες’’ νοητά μαζί σου να παγώσουμε στο άκουσμα του θανάτου σου. Έχω αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα μου για εσένα στο τι έγινε εκείνη τη νύχτα, δεν θέλω να τα θυμηθώ πάλι. Οι περιγραφές και οι διηγήσεις που άκουσα από τη σύζυγο και τα παιδιά σου στο podcast της Λέτας Γκαρέτσου ‘‘Πέρα από τα όρια: (Η οικογένεια Συκάρη για τον Αντώνη που αγάπησε)’’ που βγήκε λίγες μέρες μετά δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου.
Η συνειδητοποίηση πως ο άνθρωπος που θεωρούσα πρότυπο για να ανεβαίνω στα βουνά δεν είναι πια στη ζωή, τη στιγμή που διάβασα ότι δεν τα κατάφερες, θα με κάνει πάντα να κομπιάζω όταν μιλάω για εσένα. Το μούδιασμα που ένιωσα όταν στη φωτογραφία σου που αναρτήθηκε εκείνο το ξημέρωμα, αντί για το ότι επέστρεψες πίσω σώος, είδα να γράφει: «δυστυχώς συνέβη ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία ορειβατική αποστολή» θα το θυμάμαι για πάντα.
Κάθε παιδί την ημέρα που ορκίζεται γράφει για τα φοιτητικά του χρόνια και αναρτά φωτογραφίες με το πτυχίο του. Εγώ δεν είχα καμία τέτοια διάθεση. Είχα μόνο ένα βάρος, μια θλίψη. Κάτι που θα χαρακτήριζε κανείς περίεργο να νιώθει για την απώλεια κάποιου που ποτέ δεν γνώρισε . Γύρισα στο σπίτι και το μόνο που ήθελα ήταν να γράψω και να αναρτήσω μερικά πράγματα για εσένα. Πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε κάποιος να πει για το μεγαλείο σου σαν άνθρωπος και ορειβάτης. Αλλά εκείνη τη μέρα ένιωσα πως έχασα κάποιον δικό μου, και ας μην πρόλαβα να σε γνωρίσω από κοντά.
Λίγο καιρό αργότερα, όταν το podcast που προανέφερα δημοσιεύτηκε, ένιωσα ότι αυτά που έγραψα ήταν άχρηστα. Στο άκουσμα του τι συνέβη εκείνο το μοιραίο ξημέρωμα και του πόσο συνειδητοποιημένος ήσουν κάθε στιγμή της ορειβατικής σου πορείας, έπρεπε να γράψω πάλι.
Όχι για να πληροφορήσω κάποιον για το ποιος ήταν ο Αντώνης. Δεν έχω τον τρόπο και τις λέξεις να δώσω σε κανέναν να το καταλάβει αυτό. Άλλωστε τόσα έχουν γραφτεί και αναφερθεί. Απλώς ένιωθα πως έπρεπε να το κάνω για να σε τιμήσω. Για να πω σε όσους το διαβάσουν το πόσο τυχερή πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της η ελληνική ορειβατική κοινότητα που έβγαλε έναν τέτοιο άνθρωπο. Ακόμα και τώρα, δύο χρόνια μετά, δεν έχω τι να γράψω. Παρατηρώ όμως ότι πάντα έχω την ανάγκη να γράφω σε πρώτο ή δεύτερο πρόσωπο, σαν να περιμένω να τα διαβάσεις, σαν να περιμένω απάντηση. Μάλλον είναι από παράπονο που δεν σε γνώρισα ποτέ για να σου τα πω από κοντά. Ακούω συνέχεια τις συνεντεύξεις σου, βλέπω τα βίντεό σου και πραγματικά ελπίζω ότι δεν θα ξεχαστείς. Ίσως για αυτό και γράφω ενώ δεν έχω τίποτα καινούριο να πω. Για να σε ξαναθυμηθώ. Και εγώ και όσοι τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές.
Να σε ξαναθυμηθώ;……. Δεν ξέρω αν είναι ποτέ δυνατό να σε ξεχάσω. Θυμάμαι την επιθυμία της οικογένειάς σου:
«Αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι του Αντώνη.Ο Αντώνης ευχαριστιόταν να ανεβαίνει στις κορυφές των βουνών με τη συντροφιά καλών φίλων.
Προσπαθούμε να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή και να “ανεβάσουμε” τον Αντώνη μας στις κορυφές των βουνών, μέσα από τις δικές σας αναβάσεις.
Σας καλούμε όλους να συμμετέχετε στο project
“Ανεβαίνω για τον Αντωνη”.
Το project αναφέρεται σε όλους τους ορειβάτες που ανεβαίνουν σε κάποια κορυφή στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Μπορείτε αν θέλετε να αφιερώσετε την κορυφή στη μνήμη του Αντώνη και να προσθέσετε τις σκέψεις και τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν κατά την ανάβαση.
Αναρτήστε τη φωτογραφία που τράβηξατε στην κορυφή, στο προσωπικό σας προφίλ ή στην προσωπική σας σελίδα, κάνοντας tag την επίσημη σελίδα του Αντώνη:
Antonis Sykaris – Greek Alpinist
και προσθέτοντας το hashtag:
#anevainogiatonantoni
Με αυτό τον τρόπο θα “ανεβάσουμε” τον Αντωνη μας, ψηλά στις κορυφές, εκεί που ήταν ο παράδεισος του, εκεί που ήταν η ζωή του!!!
Και το σημαντικότερο όλων θα κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή μέσα από τις δικές σας αναβάσεις!!!»
Όμορφη πρωτοβουλία και κίνηση. Το έκανα και εγώ μία φορά. Μα δεν ξέρω αν έχει νόημα να το κάνω συνέχεια. ‘‘Ανεβαίνω για τον Αντώνη’’;
Χωρίς τον Αντώνη δεν ξέρω αν θα είχα ποτέ την σχέση και την επαφή που έχω με τα βουνά. Χωρίς τον Αντώνη η ορειβασία θα ήταν για εμένα απλά ένα σπορ που αρχίζει, κουράζει, πονάει ανταμείβει ελάχιστα και τελειώνει.
Κάθε βήμα που κάνω στα βουνά, κάθε φορά που πεζοπορώ με την παρέα μου, κάθε κορυφή που ανεβαίνω ή θα ανέβω, κάθε μονοπάτι που διασχίζω, κάθε όμορφο τοπίο που συναντώ, κάθε μέρα που η ορειβασία θα με κάνει να νιώθω ζωντανός και ευτυχισμένος φέρνοντάς με κοντά με τους ανθρώπους και τα μέρη που αγαπώ, κάθε μέρα θα ευχαριστώ, θα τιμώ, θα θυμάμαι και θα ανεβαίνω για τον Αντώνη.
Ελπίζω το ‘‘μικρόβιο’’ που μου κόλλησες να έχει μεταδοθεί και σε άλλους.
Έτσι, ποτέ δεν θα ξεχαστείς.
Καλό παράδεισο Αντώνη Συκάρη….
Οι 6 κορυφές άνω των 8.000 μέτρων που κατέκτησε ο Αντώνης Συκάρης
