Του Γιώργου Αδαμόπουλου
Κάθε φορά που περνούσε την πόρτα του σχολείου του, αισθανόταν τα περίεργα βλέμματα πάνω του. Δεν τον ενοχλούσε. Οι ματιές «ακόνιζαν» το μυαλό του.
Οι ευφάνταστες απαντήσεις που αναζητούσε στην επίμονη ερώτηση «τι έπαθε το χέρι σου;» δεν ήταν ποτέ κάτι βαρετό στη σκέψη και τις λέξεις του.
Ο Κέβιν Λάου, ακόμη κι αν δεν είχε έτοιμη μία απρόσμενη και «ηρωική» απόκριση, μπορούσε να αυτοσχεδιάσει μπροστά σε ένα καινούριο πρόσωπο που στεκόταν απέναντί του και είχε την ίδια, εύλογη απορία.
Δεν ήθελε να υποδυθεί τον ήρωα ή να παραπλανήσει. Κυρίως, έψαχνε μία ματιά έκπληξης, αντί για ένα κοίταγμα λύπησης.
Το αριστερό χέρι του, που σταματούσε λίγο κάτω από τον αγκώνα, ήταν μέρος του εαυτού του, με διάφορα ωστόσο «σενάρια». Στη μία ερώτηση «πώς το έπαθες;» απαντούσε λέγοντας ότι του το έκοψε ένας καρχαρίας, ενώ έκανε σέρφινγκ στη Χαβάη! Σε άλλη τόνιζε ότι είχε επιχειρήσει να σώσει ένα παιδί ή ένα αδέσποτο ζώο από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου…
Όταν οι πιθανές απαντήσεις άρχισαν να εξαντλούνται, όταν λίγοι ή καθόλου συμμαθητές του δεν γνώριζαν την αλήθεια, ο μικρός Κέβιν συνέχιζε με χιούμορ.
Γελούσε μόνος του όταν χόρευε το περίφημο «Y.M.C.A.» των Village People και καταλάβαινε ότι στον σχηματισμό του «Μ» του έλειπε κάτι. Ήταν άνετος με τον εαυτό του.
Είχε διαπιστώσει από νεαρή ηλικία ότι η ατυχία του ήταν εξαρχής ευλογία…
Ο Κέβιν Λάου γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1990 στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια.
Εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό, όμως, ο κόσμος της Τζόντι Λάου αρχικά «σκοτείνιασε». Το μωρό που βγήκε από μέσα της χρειάστηκε δύναμη και τύχη, μέσα στην ατυχία του, για να τα καταφέρει να ζήσει.
Ο ομφάλιος λώρος είχε τυλιχτεί δύο φορές στον λαιμό του, με το αριστερό χέρι του να έχει σφηνωθεί ανάμεσα… Η κυκλοφορία του αίματος στον βραχίονα διακόπηκε, εμποδίζοντας την ανάπτυξη του άνω άκρου. Αυτή η επιπλοκή, πάντως, έσωσε τη ζωή του βρέφους. Η θέση του χεριού, όπως ενημέρωσαν το ζευγάρι οι γιατροί, είχε επιτρέψει στο αίμα να φτάσει στον εγκέφαλο.
«Νομίζω, τελικά, ότι ήμουν τυχερός και όχι άτυχος», είχε δηλώσει πολλά χρόνια αργότερα στους «New York Times» ο μετέπειτα σέντερ της ομάδας μπάσκετ του πανεπιστήμιου του Μανχάταν.
Ήταν κοντά στα τέλη της δεκαετίας του 2000, στην ενηλικίωσή του. Η ιδιότητα του πρώτου μη αρτιμελούς παίκτη που έλαβε υποτροφία για το NCAA δεν έγινε «ταμπέλα» του. Εξελίχθηκε, όμως, σε «οδηγό» για άλλους δυνατούς αθλητές, οι οποίοι ακολούθησαν το παράδειγμά του.
Ο ύψους 2,11μ. Λάου έγινε ασυνείδητα ένα πρότυπο. Ο ίδιος επιδίωκε απλώς να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Όταν κατάλαβε πως η δύναμη ψυχής δεν ήταν αποκλειστικά «δική του», αφομοίωσε με αφοσίωση τον ρόλο του πρωτοπόρου.
Η ιστορία του όφειλε να μοιραστεί.
Οι γονείς του δεν τον κανάκεψαν ποτέ. Του αγόραζαν παπούτσια με κορδόνια, παντελόνια με κουμπιά. Δεν τον δοκίμαζαν. Αντίθετα, του φέρονταν ως ίσος προς ίσο.
Ο Κέβιν μεγάλωνε σε μία εποχή που τα παιδιά άρχιζαν να γίνονται ανελέητα επικριτικά…
Η μητέρα του έχει επισημάνει πως ο κανακάρης της έζησε «σε μέρες που, στο σχολείο, το να έχεις ένα σπυράκι, ένα λάθος κούρεμα ή ένα μπλουζάκι που να μην ταιριάζει με το παντελόνι μπορούσε να γίνει τρομακτικά επώδυνο για την ψυχή ενός νέου…».
Η λύση του προσθετικού βραχίονα δεν πέρασε ποτέ από μυαλό της φαμίλιας του, ούτε του ίδιου.
Ο Λάου είχε συμβιβαστεί με την απώλειά του. Δεν το θεώρησε «κατάρα», αλλά κίνητρο.
Σε ηλικία δέκα ετών, όμως, μία άλλη απώλεια ήταν μεγαλύτερη, όταν έχασε τον πατέρα του… Από τότε, όμως, αν και κάποιες φορές είχε αποκαλέσει το γυμνάσιο μία «φυλάκιση μερικών ετών», είχε στόχο και φιλοδοξία να πετύχει και για εκείνον.
Το 2018, σε ηλικία 28 ετών, έχασε και την μητέρα του, η οποία δεν πέταξε ποτέ κανένα από τα γράμματα που έστελναν άλλα παιδιά στον γιο της, ώστε να ζητήσουν μία συμβουλή.
Ο Κέβιν, πάντως τονίζει πως «είμαι ευλογημένος γιατί και οι δύο γονείς μου αλλά και ο πατριός μου ήταν πάντα δίπλα μου και άσκησαν σημαντική επιρροή στον χαρακτήρα μου».
Το μπάσκετμπολ ήταν άλλος ένας λόγος για να αισθανθεί ο νεαρός ότι δεν βιώνει διακρίσεις, παρά το γεγονός ότι στην έβδομη τάξη του γυμνασίου «κόπηκε» από την ομάδα του σχολείου…
Ο επόμενος προπονητής που τον αντίκρισε, δεν τον άφησε στην άκρη. Ο Ρομπ Κόλινς, κόουτς του Άμαντορ Βάλεϊ στο Πλέσαντον της Καλιφόρνια, παραδέχθηκε πως «το να βλέπουμε τον Κέβιν να παίζει ήταν μία ξεχωριστή επιστήμη.
»Είναι ένα παιδί που έχει ένα μόνο χέρι. Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος και πραγματικά πιστεύω πως κάθε άνθρωπος θα πρέπει να τον συναντήσει».
Η τελευταία σεζόν του Λάου, όμως, δεν ολοκληρώθηκε όταν έσπασε το πόδι του και έχασε την ευκαιρία να δείξει την αξία του στους σκάουτερ των κολεγίων. Επέλεξε τη λύση ενός μεταπτυχιακού γυμνασίου, το οποίο χρησιμεύει σε μαθητές-αθλητές ώστε να βελτιώσουν είτε τους ακαδημαϊκούς βαθμούς τους είτε τις αθλητικές επιδόσεις τους.
Βρέθηκε στη στρατιωτική ακαδημία Φορκ Γιούνιον, στη Βιρτζίνια, όπου συνάντησε και υψηλότερο μπασκετικό ανταγωνισμό. Προπονητής του ήταν ο Φλέτσερ Άριτ, ο οποίος έχει στείλει 150 παίκτες στο NCAA.
Ένας από αυτούς τους αθλητές ήταν ο Φράνκλιν Μάρτιν, ο οποίος έγινε κινηματογραφιστής, συνάντησε τον Λάου το 2007 και τον σύστησε στον κόουτς Άριτ. Το ντοκιμαντέρ για την πορεία του μπήκε σε σειρά.
Ο Άριτ ομολόγησε πως «αρχικά δεν ήθελα να εμπλακώ. Όταν, όμως, τον συνάντησα και είδα στην πρώτη προπόνηση των Κέβιν, όλοι οι παίκτες τον ήθελαν για συμπαίκτη».
Ο Λάου κατέγραψε μ.ό. 6,9 πόντους και 7,4 ριμπάουντ, στατιστικά που του πρόσφεραν υποτροφίες από πανεπιστήμια της Division III. Εκείνος, ωστόσο, επέμενε να περιμένει την πρώτη κατηγορία.
Στο μεσοδιάστημα, ο Κέβιν συνάντησε τον τότε κόουτς του πανεπιστήμιου Νορθ Καρολάινα, Ρόι Ουίλιαμς. «Ο κόουτς μού είπε πως αν είχα δύο χέρια, θα γινόμουν επιλογή στον πρώτο γύρο του ντραφτ!
»Ήταν ταυτόχρονα το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα που μου είπε κάποιος…», αποκάλυψε ο τότε 18χρονος σέντερ.
Όταν το γράμμα με την υποτροφία από το κολέγιο του Μανχάταν έφτασε, το πρόσωπό του «φωτίστηκε». Δεν το θεώρησε επιβράβευση. Δεν το εξέλαβε ως ανταμοιβή. Ο μικρός δεν έκανε κανέναν διαχωρισμό για τον εαυτό του, και ήταν απλώς η (νέα) αρχή του ονείρου του.
Η κολεγιακή καριέρα του δεν ήταν «λαμπερή». Σε 60 αγώνες μέτρησε μ.ό. 0,6 πόντους και 0,7 ριμπάουντ. Για τον Λάου σημασία είχε η ευκαιρία, η συμμετοχή, η αποδοχή και όχι ο αποκλεισμός. Γνώριζε εξαρχής πως το όνειρο της επαγγελματικής καριέρας στα παρκέ ήταν δύσκολο.
Μετά την αποφοίτησή του, με την απήχηση που είχε η ιστορία του, τον έπεισαν να δώσει την άδεια να αποτυπωθεί η ζωή του σε ντοκιμαντέρ, σε βιβλίο, αλλά κυρίως να γίνει ομιλητής παρακίνησης, ώστε να εμπνεύσει.
Είχε ως είδωλο τον Τζιμ Άμποτ, ο οποίος αν και μονόχειρας έπαιξε επαγγελματικό μπέιζμπολ από το 1989 ως το 1999, μεταξύ άλλων και σε Νιου Γιορκ Γιάνκις και Σικάγο Ουάιτ Σοξ.
Δεν ήξερε πως και ο ίδιος θα γίνει πρότυπο, δίχως επιτυχία πάνω στο παρκέ.
Τον Φεβρουάριο του 2019 συνεργάστηκε με τη Varsity Brands, με στόχο να ταξιδέψει σε όλη την Αμερική και να εκπαιδεύσει φοιτητές και καθηγητές σε πανεπιστήμια για τη δύναμη «του να πιστεύεις στον εαυτό σου».
Άλλαξε το όνομά του σε Κέβιν Ατλας και ετοίμασε το νέο βιβλίο του, το «Get In The Game».
Παράλληλα, προετοίμασε τον γάμο του, κάνοντας δημοσίως χιούμορ όταν είπε πως «προφανώς γνωρίζετε σε ποιο χέρι θα φορέσω τη βέρα!».
Ο ρόλος του ομιλητή ήταν αρχικά περίεργος. «Όταν πηγαίνεις σε μία τάξη στις 7 το πρωί, δεν είσαι βέβαιος ότι αυτοί οι μαθητές θέλουν να είναι εκεί και να σε ακούσουν», εξηγούσε. «Όταν, όμως, μία ώρα μετά αποχωρείς από το βήμα μέσα σε χειροκροτήματα, πιστεύεις πως αυτό είναι ένα είδος τέχνης!».
Σε κάθε ομιλία τονίζει πόσο τον βοήθησε το μπάσκετμπολ να ενταχθεί: «Στο γήπεδο δεν σκεφτόμουν ποτέ τους περιορισμούς για το τι μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω. Το θέμα ήταν πάντα το τι πίστευαν οι προπονητές ότι μπορώ ή δεν μπορώ να πετύχω.
»Όταν μάθεις να “αγκαλιάζεις” τις αδυναμίες σου και μαθαίνεις να τις αγαπάς, στην πραγματικότητα δεν έχεις καμία αδυναμία και κανένα μειονέκτημα».
Εκείνο το αγόρι που κάθε φορά που η μητέρα του τον παρακαλούσε να πλύνει τα χέρια του για να καθίσει για το δείπνο, απαντούσε «δεν υπάρχει περίπτωση!», έμαθε να αντιμετωπίζει το πρόβλημά του με χιούμορ.
Στα ταξίδια του συνάντησε «δύο εκατομμύρια ανθρώπους. Το πιο όμορφο πράγμα της ανθρωπότητας είναι πως όλοι μας είμαστε διαφορετικά κομμάτια της ίδιας τέχνης. Δεν μοιάζουμε, δεν ακουγόμαστε το ίδιο και έχουμε διαφορετικές δυνάμεις και αδυναμίες».
Ο Κέβιν Λάου ή Κέβιν Άτλας δεν έκρυψε ποτέ τις δικές του αδυναμίες, αλλά ανέδειξε τελικά τη δύναμή του. Σε κάθε παρουσία του σε σχολείο επισημαίνει ότι «η μόνη μας διαφορά είναι ότι εγώ έχω ένα χέρι κι εσείς από δύο».
Αποκάλυψε πως «συνήθιζα να κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου, γιατί ο κόσμος στην αρχή ήταν κακός μαζί μου και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα ούτε να αποδεχθώ ούτε να αλλάξω». Τη στιγμή που αποφάσισε «να σταματήσω να λυπάμαι τον εαυτό μου, όλα άλλαξαν. Ίσως και να είχα εθιστεί στα παυσίπονα, μέχρι που κατάλαβα πως τίποτα δεν θα μου στερήσει το μπάσκετμπολ».
Γέλασαν μαζί του. Του είπαν πως αυτό που ονειρεύεται είναι αδύνατο. Τον είδαν, όμως, να μπαίνει στο γήπεδο και απλώς να παίζει.
«Απλώς», για κάποιους. Όχι, πάντως, για τον ίδιο, που ακόμη πιστεύει πως δεν έχει πετύχει κάποιο κατόρθωμα. Εξηγώντας ότι «αν δεν επιλέξεις εσύ να κάνεις την αδυναμία σου ένα πλεονέκτημα, δεν θα το κάνει κανένας άλλος για σένα».
Ο Κέβιν Λάου (δεν) ήθελε να αλλάξει τον εαυτό του, όμως άλλαξε τελικά τον κόσμο, γύρω του.
Πηγή: Athletes’ Stories
