Του Παύλου Δεπόλλα
Εκείνο το βράδυ, για μία και μοναδική φορά, η Las Vegas Strip έμεινε για μερικά λεπτά σκοτεινή.
Ο δρόμος με τα χιλιάδες φώτα και τα καζίνο, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία αριστερά-δεξιά, συμμετείχε με τον τρόπο του στο πένθος.
Οι τουρίστες σάστισαν, οι ντόπιοι μαγαζάτορες και οι θαμώνες στην τσόχα και τις ρουλέτες ήξεραν. Ήξεραν καλά. Μεσίστιες οι σημαίες στο Δημαρχείο, λουλούδια στο χάλκινο άγαλμά του έξω από το Thomas & Mack Center, του οποίου η κεντρική σάλα είχε πάρει από χρόνια το όνομά του. ή μάλλον το παρατσούκλι του, «The Shark Tank».
Είχαν περάσει κάμποσες ημέρες από την εκδημία του Τζέρι Ταρκάνιαν. Ήταν όμως το πρώτο ματς των «Runnin’ Rebels» μετά από αυτήν κι έτσι, στο περιθώριο της αναμέτρησης με το Μπόιζι Στέιτ, οι εκδηλώσεις λατρείας ήταν εντονότερες από ποτέ. Κι ας είχαν περάσει 23 χρόνια από την επεισοδιακή αποχώρησή του από το τοπικό Πανεπιστήμιο UNLV.
Στα 19 που καθόταν στον πάγκο του Νεβάντα-Λας Βέγκας, μέχρι το 1992 δηλαδή, ο κύριος με τα μεγάλα λυπημένα μάτια και με μια λευκή πετσέτα μονίμως στο στόμα, υπήρξε μια από τις χαρακτηριστικότερες φυσιογνωμίες του NCAA και σίγουρα ο μεγαλύτερος πολέμιός του, σε δικαστικό επίπεδο.
Η ζωή του για ταινία. Ο μονάκριβος τίτλος του UNLV, με την ευρύτερη νίκη όλων των εποχών σε Τελικό, σενάριο που θα φάνταζε επιστημονικής φαντασίας ελάχιστα έτη νωρίτερα. Το θρίλερ με την οριακή ήττα στον Τελικό της αμέσως επόμενης χρονιάς, η σαπουνόπερα της αέναης διαμάχης με το κολεγιακό Πρωτάθλημα, οι αστυνομικές περιπέτειες με πτώματα, ναρκωτικά, και τζόγο. Φρανκ Σινάτρα στο σάουντρακ. Ας πατηθεί το play.
Black power and faith, σοφή έξοδος
Όπως προδίδει το επίθετό του, αρμένικη η καταγωγή. Eπιζήσασα της Γενοκτονίας, η μαμά του, Ρόουζ, ήταν πιο τυχερή σε σχέση με τον πατέρα της και τον αδερφό της, οι οποίοι αποκεφαλίστηκαν από τις τουρκικές αρχές. Η γνωριμία με τον μπαμπά του, Τζορτζ Ταρκάνιαν, έγινε στον Λίβανο. Γάμος, μετανάστευση στις ΗΠΑ, γέννηση του Τζέρι το 1930. Στο Γιούκλιντ του Οχάιο.
Γιούκλιντ, όπως λέμε Ευκλείδης. Το ορθογώνιο που τον τραβούσε από μικρό ήταν αυτό που ορίζει το γήπεδο του μπάσκετ. Ο θάνατος του πατέρα του, όταν ήταν 13 ετών, τον ώθησε ακόμα περισσότερο στις σάλες. Με τις ευλογίες της μητέρας, κόντρα στις επιθυμίες του πατριού.
Λύκειο πήγε στην Πασαντίνα και από τα δυτικά δεν θα γύριζε ποτέ. Στο ομώνυμο κολέγιο της Καλιφόρνιας έπαιξε μπάσκετ, ως αναπληρωματικός γκαρντ. Φοίτησε και στο γειτονικό Φρέσνο Στέιτ, αργότερα πήρε μεταπτυχιακό στη Διαχείριση Εκπαιδευτικών Συστημάτων από το Ρέντλαντς. Ίσα για να μην έχει μουρμούρα στο σπίτι.
Αλλά… ποιο σπίτι λέμε τώρα; Είχε ήδη αφοσιωθεί στην προπονητική και ανέλαβε τρεις ομάδες χάι σκουλ σε μια πενταετία, άλλες δύο σε επίπεδο τζούνιορ κόλετζ σε βάθος οκταετίας. Όλες ανεξαιρέτως καλιφορνέζικες. Με τις δύο τελευταίες πήρε το Πρωτάθλημα της πολιτείας επί τέσσερεις συναπτές σεζόν.
Ε, και άργησε να μεταπηδήσει στην πρώτη κατηγορία του NCAA. Εκεί γύρω, στο Λονγκ Μπιτς Στέιτ, παραμένει. Η αντισυμβατικότητά του γίνεται πια ευρέως γνωστή. Άγραφος νόμος να ξεκινούν στην πεντάδα τουλάχιστον τρεις λευκοί, αυτός τον… γράφει. Κανονικά. Γεμίζει την ομάδα με παίκτες από διάφορα τζούνιορ κόλετζ. Με κακούς φοιτητές που με κάποιον τρόπο πάντως περνάνε τα μαθήματά τους.
Το θέμα είναι ότι στην ίδια περιφέρεια βρίσκεται, για την ακρίβεια 48 χιλιόμετρα μακριά, το UCLA. Η μεγαλύτερη δυναστεία όλων των εποχών μέχρι σήμερα στο κολεγιακό Πρωτάθλημα. Δέκα τίτλοι σε βάθος 12 ετών ήταν εκείνοι, από το 1964 έως το 1975, με τον Τζον Γούντεν στο τιμόνι… Ο ίδιος ο Ταρκάνιαν είναι σούπερ επιτυχημένος με την είσοδο επί μια συναπτή τετραετία στο τελικό τουρνουά, αλλά δεν αντέχει να σταματάει πριν το Final 4, με θύτες τους ανίκητους γειτόνους.
Σκορ (πελώρια), ρεκόρ (μόνο νικηφόρα), μποφόρ (στον Tελικό)
Όχι ότι το UNLV, στο οποίο πηγαίνει το 1973, ήταν καμιά δύναμη. «Τumbleweed Tech» αποκαλείται. «Για τα σκουπίδια», σε ελεύθερη μετάφραση. Ο Ταρκάνιαν περνάει τα ανατολικά σύνορα της Καλιφόρνια και στο γειτονικό Λας Βέγκας θα βρει αυτό που θέλει. Ένα πρόγραμμα που του δίνει την ελευθερία να κινείται όπως γουστάρει, στο όριο του νόμου. Μια ομάδα δίχως ιδιαίτερες διακρίσεις αλλά και δίχως κάποιο φόβητρο σε ακτίνα μέσα στην περιφέρειά της.
Α, και δίχως επαγγελματικούς συλλόγους το Λας Βέγκας. Κόσμος συρρέει εκεί κατά δεκάδες χιλιάδες καθημερινά για να τζογάρει και να διασκεδάσει. Όχι για να δει κάποιον αγώνα. Αθλητική παράδοση δεν υπάρχει, μα την δημιουργεί ο Αρμένης.
Οι ομάδες που φτιάχνουν παίζουν σε τρελές ταχύτητες. Run ‘n’ gun, τρελά σκορ, με τις 100άρες να δίνουν και να παίρνουν, όταν άλλοι αγώνες κρίνονται στα 60 ποντάκια.
Όλα αυτά, με βάση βέβαια την ασφυκτική για τους αντιπάλους άμυνα. Με εξαντλητικό μαν του μαν και παγίδες, με σύνθετες ζώνες, όποτε χρειάζεται. Ασφυκτικά… γεμάτο είναι πλέον και το -μισοάδειο πριν την έλευσή του- γήπεδο. Για χάρη των «Runnin’ Rebels», όπως αποκαλούνται πια οι παίκτες του. Λεπτομέρεια: μέχρι το 1970 το Νεβάντα-Λας Βέγκας δεν συμμετείχε καν στην πρώτη κατηγορία του NCAA. Στις τρεις περιόδους που ακολούθησαν, δεν έφτασε στο τελικό τουρνουά.
Με τον Ταρκάνιαν τα κατάφερε με τη δεύτερη και το 1977 ήρθε και το πρώτο Final 4. Με σταρ τον Ρέτζι Θίους, συνεπή σκόρερ και στο ΝΒΑ, ο οποίος έμελλε να κλείσει την καριέρα του με μία και μοναδική εμφάνιση στον (Τελικό του ελληνικού Κυπέλλου του 1993 και τον) Άρη. Η κολεγιακή παρέα του έβαζε 109 πόντους μέσο όρο, πολύ προτού εισαχθεί το τρίποντο και δίχως καν χρονόμετρο στις επιθέσεις!
Δέκα χρόνια αργότερα, το Final 4 έρχεται με ηγέτη τον Άρμεν (καμία σχέση με… Αρμενία) Γκίλιαμ. Οριακή ήττα ξανά στον ημιτελικό, με την Ιντιάνα να παίρνει τη θέση του Νορθ Καρολάινα σχετικά.
Ο τίτλος κατακτάται επιτέλους το 1990. Στο Ντένβερ, με τον πιο επιβλητικό τρόπο που θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να φανταστεί. Ακούς εκεί, 103-73…
Ο Μάικ Σιζέφσκι και το Ντιουκ τα βλέπουν όλα. Τι κι αν έχουν φροντ λάιν με το παιδί-θαύμα Κρίστιαν Λέτνερ (ολόκληρος «Dream Teamer» το 1992) και τον Άλαα Αμπντελνάμπι (των πέντε διαφορετικών συλλόγων στο ΝΒΑ αργότερα); Ο Αμερικανός και ο Αιγύπτιος, που είδαμε στον Παπάγου, βρίσκουν τον μάστορά τους από τον μόλις δίμετρο Λάρι Τζόνσον, κατοπινό βέβαια πρώτο ντραφτ πικ στο ΝΒΑ.
Δίπλα του ο Ντέιβιντ Μπάτλερ, ένας ψηλός που έχουν ξεχάσει και στον Ηρακλή ότι ήρθε για μερικές εβδομάδες το 1992 στη Θεσσαλονίκη, στην περιφέρεια ο MOP του τριημέρου, Άντερσον Χαντ, και ο Γκρεγκ Άντονι, ο οποίος θα κάνει καριέρα 11 ετών στο ΝΒΑ.
Συνδετικός κρίκος κοντών και ψηλών ο εξίσου επιτυχημένος ως ΝΒΑer Στέισι Όγκμον, με τις πτήσεις προς τα καλάθια, έκτος παίκτης ο Μόουζες Σκάρι. Ναι, αδερφός του τρελο-Κάρεϊ του Ολυμπιακού. Η πιο θριαμβευτική χρονιά, στο παλμαρέ του προπονητή με τις 31 συνολικά στο ΝCAA. Και στις 31 οι ομάδες του είχαν νικηφόρα ρεκόρ!
Ο πόλεμος με το NCAA, το ποτήρι που ξεχείλισε μέσω Ντάνιελς
Όσο οι«Runnin’ Rebels» προκαλούσαν φρενίτιδα με τα κατορθώματά τους πάνω στο παρκέ άλλο τόσο μαινόταν η κόντρα του προπονητή τους με τους αξιωματούχους του κολεγιακού Πρωταθλήματος. Αν στο Λονγκ Μπιτς Στέιτ τού είχε κολλήσει η ταμπέλα του αντισυμβατικού, στο UNLV το κούτελό του έγραφε για τους αντίδικούς του «παραβατικός».
Οι μεν τον κατηγορούσαν ότι δεν συμμορφωνόταν με το αυστηρό πλαίσιο στην προσέλκυση αθλητών. Ότι έταζε δώρα κάτω από το τραπέζι, έκλεινε τα μάτια σε χρήση ναρκωτικών, μαγείρευε τους βαθμούς τους στις εξέτάσεις, ώστε να τους έχει διαθέσιμους στους αγώνες.
Ο δε απαντούσε ότι δεν ξεπερνούσε καμία κόκκινη γραμμή. Πως δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από άλλα προγράμματα, απλώς το NCAA έκλεινε τα δικά του μάτια στις αμφιλεγόμενες κινήσεις των μεγάλων προγραμμάτων και εξαντλούσε την αυστηρότητά του στα μικρά.
«Το ΝCAA είναι τόσο εξοργισμένο με το Κεντάκι, ώστε θα τιμωρήσει για δύο χρόνια το Κλίβελαντ Στέιτ», μία από τις ειρωνικές ατάκες του για την επιλεκτική, κατά τη γνώμη του, επιβολή ποινών.
Υπό επιτήρηση θα βρεθούν και οι τρεις ομάδες του «Tark the Shark», όπως ήταν το παρατσούκλι του, στο ΝCAA. Δηλαδή και το Φρέσνο Στέιτ, το οποίο κοούτσαρε από το 1995 έως το 2002. Εκεί, στο Πανεπιστήμιο όπου είχε σπουδάσει και ο ίδιος, το πρόβλημα επικεντρωνόταν στο ότι έβαζε άτομα να κάνουν τα… μαθήματα των κορυφαίων παικτών του.
Στο UNLV οι μπελάδες ήταν πολύ μεγαλύτεροι. Το 1976 χρονολογείται η πρώτη ποινή στους «Runnin’ Rebels» για «αμφιλεγόμενες πρακτικές».
Οι περισσότερες καμπάνες ήταν με αναστολή, ο Ταρκάνιαν κυνηγούσε κι αυτός δικαστικά την αρμόδια αρχή για «στοχοποίηση και αβάσιμες καταγγελίες που αμαυρώνουν το βιογραφικό του». Το μοτίβο στο εξής θα ήταν πάνω-κάτω αυτό.
Μέχρι που το 1991 ακόμα και τα σαγόνια του «καρχαρία» αποδείχθηκαν μαλακά. Λίγο μετά το τέταρτο (και τελευταίο έως σήμερα) Final 4 της ομάδας, στο οποίο το Ντιουκ πήρε τη ρεβάνς επικρατώντας 79-77 στον ημιτελικό, το UNLV χώθηκε πιο βαθιά από ποτέ στο μάτι του κυκλώνα.
Η εφημερίδα «Las Vegas Review» δημοσιεύει φωτογραφία με τρεις παίκτες του Ταρκάνιαν σε τζακούζι, μαζί με τον καταδικασμένο τζογαδόρο, Ρίτσαρντ Πέρι. Όπως λένε και στις ΗΠΑ, το όνομα του τύπου που ήταν μπλεγμένος σε δωροδοκίες και στημένα ματς, rang a bell. Πέρι, Πέρι… Μα από πού ήταν γνωστό το όνομα…
Πίσω στο 1987 ο «Tark the Shark» είχε στρατολογήσει τον… All Star προβληματικό, Λόιντ Ντάνιελς. Ο σούτινγκ γκαρντ, ο οποίος θα έκανε και ένα πέρασμα από την ΑΕΚ επί Κώστα Πολίτη, πιάστηκε να αγοράζει κοκαΐνη από μυστικό αστυνομικό και δεν φόρεσε ποτέ τη φανέλα του UNLV. Την επαφή με το κολέγιο την είχε κάνει ο… Πέρι.
Η εμπλοκή του είχε επιφέρει σε πρώτο βαθμό ποινή απαγόρευσης συμμετοχής στο τελικό τουρνουά του 1991. Εκείνη μεταφέρθηκε έναν χρόνο αργότερα, ώστε η super team του «Tark» να έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί το στέμμα της.
Έφτασε στο Final 4 αήττητη, με ρεκόρ 34-0, μα και την κούπα έχασε και τον κόουτς. Η φωτό από το τζακούζι ήταν από το 1989, αφότου ο αμφιλεγόμενος τεχνικός είχε υποσχεθεί πως οι παίκτες του στο εξής θα έμεναν μακριά από τον Πέρι. Οι αντιστάσεις του Ταρκάνιαν είχαν καμφθεί. Ανακοίνωσε ότι θα έμενε για μία ακόμα σεζόν, εκείνη (1991-1992) στην οποία η ομάδα του δεν θα έπαιζε λόγω καμπάνας στο τελικό τουρνουά. Κι έτσι όντως αποχώρησε το 1992…
Ψάρι έξω από το νερό στους Σπερς, το τεράστιο «αν» με τους Λέικερς
Η επόμενη σεζόν τον βρήκε στο ΝΒΑ και το Σαν Αντόνιο. Στην π. Π. (προ Πόποβιτς) εποχή, αν και, για την απόλυτη ιστορική ακρίβεια, ο… ισόβιος κόουτς των Σπερς είχε μόλις αποχωρήσει. Ήταν και στο 1988-1992 στους Τεξανούς, ως βοηθός.
Ο νέος πρώτος προπονητής είχε πάντα ενστάσεις σχετικά με τον (περιορισμένο, σε σχέση με τα κολέγια και δη τα δικά του) ρόλο των συναδέλφων του στην κορυφαία επαγγελματική λίγκα και ουσιαστικά δεν αφιερώθηκε ποτέ στις απαιτήσεις της συγκεκριμένης ιδιότητας.
Μια χαρά ομάδα είχαν τα «Σπιρούνια». Παρόντα κάμποσα κομμάτια από το κατοπινό παζλ των τίτλων. Και Ντέιβιντ Ρόμπινσον και Σον Έλιοτ και Έιβερι Τζόνσον… Kαι Λόιντ Ντάνιελς, βεβαίως βεβαίως. Δεν του έκατσε η συνεργασία στο κολέγιο, τον έκανε NBAer και τον είδε να ρίχνει 26άρα μόλις στη δεύτερη εμφάνισή του, με οκτώ ριμπάουντ και έξι ασίστ.
Ο Ταρκάνιαν όμως είχε κολλήσει. Ότι, και καλά, το κενό του αποχωρήσαντος για το Πόρτλαντ, Ροντ Στρίκλαντ, δεν είχε αναπληρωθεί στο “1”. Ο Τζόνσον ήταν ακόμη άσημος, ο Βίνι Ντελ Νέγκρο έπαιζε μόλις την προηγούμενη χρονιά στην Ιταλία…
Η κόντρα με τον μεγαλομέτοχο Ρεντ ΜακΚομπς οξύνθηκε, το διαζύγιο βγήκε ύστερα από μόλις 20 αγώνες. Πήρε και κάτι παραπάνω από ένα “χαρτί” ως αποζημίωση, την διοχέτευσε σε μία από τις άπειρες αγωγές του εναντίον του NCAA…
Ψάρι έξω από το νερό του ΝΒΑ, είχε εξαγριωθεί την πρώτη φορά που δημοσιογράφοι είχαν μπει για δηλώσεις στα αποδυτήρια της ομάδας του (ως… είθιστο και είθισται), δεν άντεχε ούτε την υποχρέωση να φοράει σακάκι («man, είχα να φορέσω 24 χρόνια σε αγώνα», θα πει κάποια στιγμή), του πήρε δε κάμποσους αγώνες μέχρι να μάθει πώς να ζητεί τάιμ άουτ 20 δευτερολέπτων. Λέτε για καλό να μην είχε ολοκληρωθεί το deal με τους Λέικερς πίσω στο 1979;
Πάντως, αν ο Ταρκάνιαν είχε πει το οριστικό «yes» στην πρόταση των «Λιμνανθρώπων» και είχε ξαναπεράσει, προς δυσμάς τούτη τη φορά, τα σύνορα της Νεβάντα με την Καλιφόρνια, θα μπορούσε να είχε γράψει χρυσή ιστορία στο ΝΒΑ (και όχι την τεράστια που έγραψε στο NCAA βέβαια). Το συγκεκριμένο έτος δεν ήταν ένα οποιοδήποτε για τους Λέικερς.
Το 1979 άλλαξαν ιδιοκτησία και τους πήρε ο Τζέρι Μπας. Το 1979 επέλεξαν στο ντραφτ τον Μάτζικ Τζόνσον. Το 1979 ξεκίνησε η δυναστεία των πέντε τίτλων έως το 1988. Με πρώτο, ναι, ακριβώς τότε. Το 1980. Ο Τζέρι Γουέστ άφηνε το κοουτσάρισμα (που μισούσε) και πέρναγε στο “χτίσιμο” της ομάδας που διέπρεψε επί «Showtime».
Ο φευγάτος μεγαλομέτοχος, Κεντ Κουκ, είχε κάνει πρόταση στον «Tark» και το 1977, εισπράττοντας άρνηση. Τώρα όμως πενταπλασίαζε τις αποδοχές του. Με 350.000 τον έχριζε τον πιο ακριβοποληρωμένο προπονητή. Ο ατζέντης του κόουτς, Βικ Βάις, πήγε στο Λος Αντζελες. Συμφωνία για πενταετές συμβόλαιο, διάφορα μπόνους στον Ταρκάνιαν (εισιτήρια διαρκείας και τρεις αμαξάρες στους δικούς του), σφίξιμο χεριών. Deal.
Τρεις ημέρες αργότερα το χέρι του Βάις δεν σφίγγει. Βασικά, η παλάμη του ξεπροβάλλει από πορτ παγκάζ αυτοκινήτου στον δεύτερο όροφο ενός πάρκινγκ. Το πτώμα του αναγνωρίζεται από την αστυνομία. Έφταιγαν τα μετρητά που κατά χιλιάδες κουβαλούσε, φεύγοντας από το ραντεβού με τους ανθρώπους των Λέικερς; Το διαμαντένιο δαχτυλίδι του; Μπα, μάλλον ότι χρωστούσε στον τζόγο και ξέπλενε χρήμα.
Δεν έπαυε εντούτοις να ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους του Ταρκάνιαν. Η δολοφονία του έκανε τον κόουτς να το ξανασκεφτεί, κι ας έμεινε στο τραπέζι η πρόταση του συλλόγου του Λος Άντζελες. Στο UNLV έπεσαν πάνω του να τον μεταπείσουν. Είχε και τέσσερα παιδιά, τα οποία δεν ήθελαν να αφήσουν τους φίλους τους.
Μεταπείστηκε. Το τιμόνι στο L.A. δόθηκε στον Τζακ ΜακΚίνεϊ, αυτός λίγους μήνες μετά έχασε τον έλεγχο εκείνου του ποδηλάτου του, χτυπώντας σοβαρά στο κεφάλι. Χεντ κόουτς ανέλαβε ο πρώτος βοηθός, Πολ Γουέστχεντ. Για να περάσει το τιμόνι το 1981 στον δεύτερο (βοηθό), Πατ Ράιλι. Πώς γράφεται ιστορία…
Προλήψεις, πολλαπλή δικαίωση, «My way»…
Ακριβώς δίπλα του στον πάγκο υπήρχε πάντα μια καρέκλα και ήταν πάντα κενή. Επειδή δεν ήθελε κανέναν δίπλα του κατά τη διάρκεια των αγώνων. Aπαγόρευε ακόμα και το ψιθύρισμα μέσα στο πούλμαν καθ’ οδόν για το γήπεδο, “έκοβε” τα ξενοδοχεία όπου κατέλυε η αποστολή, αν στον αγώνα έχανε. Δεν πα’ να είχε μονο ένα καλό μια κωμόπολη; Οι συνεργάτες του έπρεπε να βρουν άλλο μέρος να καταλύσουν στην επόμενη επίσκεψη.
Τουλάχιστον για την περίφημη πετσέτα, την οποία δεν αποχωριζόταν ποτέ στα παιχνίδια, είχε βρει τον άνθρωπό του.
Πάντα είχε μαζί του μία μουσκεμένη και την δάγκωνε για να δροσίζεται.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, προπονητής ακόμη στο χάι σκουλ Σάουθερν Καλιφόρνια, έπαιζε αγώνα τίτλου. Το γυμναστήριο είχε μονάχα έναν ψύκτη, η ζέστη ήταν διαβολεμένη, κλιματισμός δεν υπήρχε. Μούλιασε μια πετσέτα κι έκανε τη δουλειά του, ενώ οι Ρέντλαντς κέρδισαν. Το συνοδευτικό του εξάρτημα είχε ήδη καθιερωθεί. Ποια μπουκάλια τώρα;
Ο Λάρι Τσιν, υπεύθυνος εξοπλισμού στο Νεβάντα-Λας Βέγκας, του την ετοίμαζε πάντα όπως την ήθελε. Ολόλευκη, με συγκεκριμένο τσάκισμα, βρεγμένη όσο έπρεπε, δίχως να στάζει.
Στον ημιτελικό του Final 4 του 1987 προσφέρθηκε στον Ταρκάνιαν μια πετσέτα με αναγραμμένο πάνω έναν χορηγό. Δίστασε, την χρησιμοποίησε τελικά. Και έχασε από τους Χούζιερς του Μπόμπι Νάιτ.
Πιστότερη βέβαια σύντροφος ζωής, η σύζυγος Λόις. Από τα παιδιά του κοούτσαρε στο Λας Βέγκας τον Ντάνι, σημερινό Ρεπουμπλικανό πολιτικό. Ξεχώριζε, όπως ήταν φυσικό, τη συνεργασία μαζί του, ακόμα μεγαλύτερη χαρά ωστόσο έπαιρνε με κάθε μικρή νίκη στις δικαστικές κόντρες με το NCAA. Μέχρι τη μεγαλύτερη το 1998, όταν μέσω συμβιβασμού το τελευταίο υποχρεώθηκε να καταβάλει 2.5 εκατ. δολάρια στον «Tark the Shark».
Ένας καρχαρίας έγινε και η μασκότ των Runnin’ Rebels, τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από αυτόν και θύμιζαν αυτόν στο Paradise, το προάστιο του Λας Βέγκας όπου έδρευε το UNLV.
«Πώς θα αντιδράσεις αν δεις κάποιον πολέμιό σου από το ΝCAA στον παράδεισο;», ρωτήθηκε σε πηγαδάκι με συναδέλφους του, σε ένα από τα τελευταία F4 που παρακολούθησε, με πατημένα τα 80. «Δεν θα βρω κανέναν τους εκεί», απάντησε σοβαρά-σοβαρά, προτού ξεσπάσει σε βροντερά γέλια.
Η υγεία του είχε επιδεινωθεί, αλλά με τη συνοδεία ενός “Π”, σέρνοντας τα πόδια του, έδωσε το “παρών” στην ένταξή του στο Hall of Fame το 2013. Όλη η αίθουσα σηκώθηκε στο πόδι, για ένα από τα πιο ηχηρά standing ovation.
Ήταν η τελευταία νίκη του. Αυτή που, ως γινάτι για τις δικαστές διαμάχες τους, του την στερούσε το NCAA επί πολλά χρόνια. Ο ίδιος δεν έδειξε ποτέ μεταμέλεια, όπως συχνά του είχε ζητηθεί.
Άφηνε τον χρόνο να κυλήσει και πρόλαβε να θριαμβεύσει οριστικά. Με τον τρόπο του. Τραγούδαγε, α λα Φρανκ Σινάτρα, κατοίκου Λας Βέγκας (εκεί πρωτοπήρε μικρόφωνο), φίλου του και πρώτης μούρης στους αγώνες του UNLV, «I did it my way».
Πηγή: Athletes’ Stories
