Του Νίκου Παπαδογιάννη
Να, λοιπόν, που το ξεγύμνωμα ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε: στον άνευ βαθμολογικής σημασίας αποχαιρετιστήριο αγώνα με τον Μαυροβούνιο, αυτόν που υποτίθεται ότι θα συνοδευόταν από καλή εμφάνιση και νίκη γοήτρου, ώστε να χαμογελάσουν λίγο πριν μπουν στο αεροπλάνο οι 100-150 Έλληνες φίλαθλοι που ταξίδεψαν στη Μανίλα. Δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν πρέπει να προτάξω τη φράση «άνευ βαθμολογικής σημασίας» ή τη λέξη «ξεγύμνωμα».
Σε κάθε περίπτωση, η 15η θέση της τελικής κατάταξης -που θα ήταν 16η αν δεν μείωνε τη διαφορά της ήττας ο Ρογκαβόπουλος με τρίποντο στην εκπνοή- είναι ένας πιστός καθρέφτης της θέσης που έχει αυτή η Εθνική Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, όπως αυτό διαμορφώθηκε τις τελευταίες εβδομάδες στις Φιλιππίνες.
Η εύκολα κατακλείδα είναι ότι «πλήρεις θα πηγαίναμε καλύτερα», με Γιάννη και σία, ότι τάχα θα κηρυχτεί πανστρατιά εν όψει Παρισιού, αλλά δεν τερματίσαμε δα πολύ ψηλότερα στα τρία προηγούμενα Μουντομπάσκετ, των μεγάλων ονείρων και των ανεκπλήρωτων προσδοκιών: 11οι το 2019 στην Κίνα, 9οι το 2014 στην Ισπανία, 11οι το 2010 στην Τουρκία. Ενδέκατοι ή δωδέκατοι θα βγαίναμε και φέτος, εάν νικούσαμε το Μαυροβούνιο…
Η εικόνα που παρουσίασε η Εθνική στο τελευταίο παιχνίδι της, είναι -για να είμαστε τίμιοι- αυτή ακριβώς που φοβόμασταν ότι θα παρουσίαζε όταν πρωτοείδαμε τη δωδεκάδα της (που έμελλε να γίνει ενδκάδα) και την ανεβάσαμε στη ζυγαριά. Μία ομάδα δύστοκη, με οφθαλμοφανές πρόβλημα στο σουτ και στο ριμπάουντ, ανήμπορη να ξεπεράσει τους 65-70 πόντους, με άμυνα που πιάνεται εύκολα κορόιδο, υπερβολικά αργή, υπερβολικά γήινη, μονολεκτικά ξεπερασμένη.
Ήταν όμως έτσι η Εθνική του πρώτου τετραημέρου; Όχι, δεν ήταν. Ξεπέρασε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους τις «πραγματικές» δυνατότητες και το προσδόκιμό της, έφτασε μέχρι εκεί που έφταναν τα χέρια της και ίσως λίγο πιο μακριά, καμουφλάρισε τις περισσότερες από τις αδυναμίες της, έβγαλε πρωταγωνιστές από τα σπλάχνα της και έκρυψε τους λίγους που παραπάτησαν. Το έγραφα και χθες, ότι ο ρεαλισμός είναι ο καλύτερος σύμβουλος όταν φτάνει η ώρα της κριτικής.
Σήμερα αποδείχθηκε στην πράξη, ότι τα στοιχεία που συντέλεσαν στη συνολικά -και τηρουμένων των αναλογιών- ικανοποιητική πορεία είναι άυλα: η ομαδικότητα, η μαχητικότητα, η ευψυχία, η πίστη. Το εξαρχής μισοάδειο ρεζερβουάρ άδειασε πάνω που η Εθνική πήγε να αντικρύσει τη γραμμή του τερματισμού, στα μισά του προχθεσινού αγώνα με τη Λιθουανία. Θα παρουσίαζε αυτή την εικόνα απέναντι στο Μοντενέγκρο, εάν ήταν ακόμη ζωντανή και έπαιζε για την πρόκριση στα προημιτελικά; Ασφαλώς όχι.
Έστω και έτσι, βέβαια, όφειλε να εμφανιστεί πιο δυνατή σήμερα, πιο αποφασιστική, λιγότερο ευάλωτη. Όταν έγραψα ότι «η ομάδα μοιάζει σωματικά και πνευματικά αποκαμωμένη», ο αγώνας βρισκόταν ακόμη στο 3ο λεπτό και το σκορ ήταν 0-5. Αλλά το πρόβλημα ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού, ακόμα και χωρίς τα γυαλιά της μυωπίας.
«Ελλάδα παίξε για τον λαό σου, που ήρθε στη Μανίλα και είναι στο πλευρό σου», απαίτησε η κερκίδα. Οι διεθνείς αφυπνίστηκαν στο τελευταίο πεντάλεπτο, σαν να έμαθαν μόλις εκείνη τη στιγμή το σκορ (46-60), αλλά δεν είχαν χρόνο για να ολοκληρώσουν την ανατροπή.
Στο φινάλε, ο Μαυροβούνιος προπονητής έριξε στο παρκέ και τους δύο ψηλούς του μαζί και καθάρισε το ματς με τέσσερα σερί καλάθια του Νίκολα Βούτσεβιτς, τον οποίο -ελλείψει Θανάση- πάσχιζε να μαρκάρει ο Παπανικολάου. Νωρίτερα, βέβαια, ο Ντούμπλιεβιτς παρέδωσε σεμινάριο πάσας από τη θέση «5», με 9 ασίστ, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν πάρε-βάλε. Εννέα ασίστ και άλλα τόσα ριμπάουντ ο εφεδρικός σέντερ! Εμείς έχουμε τέτοιο ψηλό, έστω …πρώτο; Στη Μανίλα εννοώ και όχι στο Μιλγουόκι.
Ο Βαγγέλης Λιόλιος είχε προβάρει από χθες μεταξύ τυρού, αχλαδιού και μακαρονάδας τη δήλωση με την οποία αναλαμβάνει -ασυνάρτητα και αόριστα- την ευθύνη, αλλά η αοριστία και η ασυναρτησία δεν αρκούν, όπως δεν αρκεί η προχθεσινή «αυθόρμητη» παράστασή του σε ρόλο διευθυντή ορχήστρας στην κερκίδα των «Πελαργών».
Η ομάδα ήρθε στη Μανίλα με ένα σκασμό από άλλοθι στις αποσκευές της και είναι παράλογο να της ζητηθούν ευθύνες για την αγωνιστική μετριότητα. Η Ομοσπονδία όμως οφείλει, έστω τώρα, να απολογηθεί για τη φαρσοκωμωδία με τον Γιάννη, για την ανυπαρξία της στα θέματα Σλούκα και Καλάθη, για τα σενάρια που και με δική της ευθύνη σέρνονται εδώ και μήνες περί Ιτούδη, για την πλήρη αδυναμία στη θωράκιση της ομάδας.
Ο Λιόλιος κάνει καριέρα με μοναδικό επιχείρημα «δεν είμαι Βασιλακόπουλος», αλλά θα πρέπει πια να αποδείξει ότι δεν είναι χειρότερος. Oμοσπονδία δεν είναι οι διαιτησίες των ντέρμπι, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα η Εθνική ομάδα. Το γράφω διότι αυτό το σενάριο, περί εκταμίευσης πακτωλού για τη διεξαγωγή Προολυμπιακού τουρνουά στην Αθήνα, σωστή ή λανθασμένη ή απλά ανεδαφική θα το δούμε τις επόμενες μέρες, βρε να δεις πού το έχω ξανακούσει…
Πηγή: Gazzetta
