Του Νίκου Παπαδογιάννη
Στο σημερινό κείμενο, δεν χρειάζεται καν κείμενο. Το φωτογραφικό ενσταντανέ αξίζει όσο χίλιες λέξεις, δύο αριθμοί και ίσαμε διακόσιοι πόντοι: 101-95. Γραμμένοι με πηυχαία στοιχεία στο μπλε συλλεκτικό μπλουζάκι που αγόρασα επιστρέφοντας στην Αθήνα και που δυστυχώς αποσύρθηκε από την κυκλοφορία, αφού 17 χρόνια αργότερα η στάμπα ξεθώριασε και διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Το ύφος του Καρμέλο στη φωτογραφία τα λέει όλα: «Τι είστε πάλι εσείς; Γιατί δεν με αφήνετε να ακούσω τη μουσική μου;»
Δεκαεφτά χρόνια! Πώς είναι δυνατόν να πέρασε τόσος καιρός και να θυμάμαι τον αγώνα σαν να έγινε προχθές; Να, ορίστε, μπορώ να σας διηγηθώ τα τρίποντα του Καρμέλο Άντονι ένα προς ένα. Εάν δεν ήταν αυτός στο δεύτερο ημίχρονο, με το θάρρος του και την ικανότητά του να διαβάζει την ελληνική άμυνα και να την τιμωρεί, ο ημιτελικός της Σαϊτάμα θα είχε τελειώσει με μεγαλύτερη διαφορά. Υπέρ της Ελλάδας και σε βάρος των ΗΠΑ. Ακόμα και τώρα που το γράφω, δυσκολεύομαι να το πιστέψω.
Οι πιο υποψιασμένοι το είχαν μυριστεί από την προηγούμενη μέρα. «Να δεις που θα τους κερδίσουμε», προφήτευσε ο Θοδωρής Παπαλουκάς στο αυτί του Φίλιππου Συρίγου, στο ξενοδοχείο όπου έμενε η ομάδα. Όσο και αν επέμενε ο Μάικ Σιζέφσκι ότι τα παθήματα παρελθόντων ετών είχαν γίνει μαθήματα, οι παίκτες του δεν έβλεπαν μπροστά τους τίποτε άλλο, παρά μόνο την απονομή του τροπαίου και την υπερειρηνική πτήση της επιστροφής στο σπίτι.
Ήταν δασκαλεμένοι να υπολογίζουν τους Αργεντινούς, τους Ισπανούς, τους «Γιουγκοσλάβους», τους «Ρώσους», τους ομογάλακτους Πορτορικάνους, τις ομάδες από τις οποίες είχαν υποστεί οδυνηρές ήττες στα χρόνια που προηγήθηκαν, αλλά την Ελλάδα δεν την είχαν καν ακουστά. Τι σόι ομάδα ήταν αυτή, που δεν αξιώθηκε να στείλει ούτε έναν παίκτη στο ΝΒΑ; Μάταια πάσχιζε ο «Κ» να τους εξηγήσει, ότι οι παράξενοι με τα μπλε είχαν φέρει στο αμήν μία ομάδα με Αλόνζο Μόουρνινγκ, με Κρίστιαν Λέτνερ και με Κένι Άντερσον (και με τον ίδιο στο πηδάλιο) το 1992 στο Μπουένος Άιρες.
Ποιο Μπουένος και ποιο Άιρες, καημένε. Εμείς είμαστε ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Ντουέιν Ουέιντ, ο Κρις Πολ, ο Ντουάιτ Χάουαρντ, ο Καρμέλο Άντονι…
«Ο πόιντ-γκαρντ με το 4 είναι εξαιρετικός, το ίδιο και ο άλλος με το 13, αν και δεν έχει σουτ. Και ο σέντερ, δεν θυμάμαι το νούμερο, πολύ δυνατός». Πήγε να χρησιμοποιήσει τη φράση African-American ο (Αmerican-Puerto Rican) Καρμέλο για να περιγράψει τον Σοφοκλή, αλλά θυμήθηκε ότι δεν μιλάμε για Americans και δαγκώθηκε. Οι συμπαίκτες του, τα ίδια και χειρότερα. Ακούγεται σαν κλισέ, αλλά το άκουσα με τα αυτάκια μου και σας διαβεβαιώ ότι είναι αληθινό: οι παίκτες της Team USA του 2006 δεν γνώριζαν τα ονόματα των Ελλήνων. Λίγο στριφνά, ομολογουμένως, αλλά τι σόι ομάδα ετοιμάζεται για παγκόσμιο ημιτελικό χωρίς να γνωρίζει ποιους πρόκειται να αντιμετωπίσει;
Ομάδα που θεωρεί μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό της, να τι. Όταν δε προηγήθηκε με 23-12 στα τέλη της πρώτης περιόδου, φόρεσε τα μαύρα γυαλιά και τις σαγιονάρες της και άρχισε την ηλιοθεραπεία. Στο ημίχρονο, η Εθνική μας ήταν ήδη μπροστά στο σκορ. Οι Αμερικανοί αμύνονταν σαν να μην είχαν ξαναδεί πικ-εντ-ρολ στη ζωή τους. «Ο πόιντ-γκαρντ με το 4» έμελλε να τελειώσει τον ημιτελικό με 12 ασίστ. Ο «Αfrican-Greek» υπενθύμισε ότι κουβαλούσε και κανονικό παρατσούκλι στην Ιαπωνία: «Baby Shaq». Ο άλλος, ο κοντός, που δεν τον υπολόγιζαν καν μολονότι είχε μόλις υπογράψει στους Χιούστον Ρόκετς, έβαλε 22 πόντους.
Ο «13», ο άσουτος ντε, ο «άσ’ τον να σουτάρει», σάλπισε την αντεπίθεση με chase-down block στον Κρις Πολ και αργότερα έσπασε τους αστραγάλους του Λεμπρόν με σταυρωτή ντρίμπλα, μπουμπουνίζοντας ένα τρίποντο από αυτά που …δεν είχε. Ο αρχηγός μας, που δεν τον υπολόγιζαν επειδή έπαιζε «τριάρι» χωρίς να πηδάει κυριακάτικη εφημερίδα, πέτυχε 15 πόντους και βάλθηκε να ονειρεύεται ότι θα σήκωνε πρώτος την κούπα.
Η Εθνική μας κέρδισε κατά κράτος με μία στατιστική εντελώς γήινη. Δέκα χαμένες βολές (23/33), μόλις 8 τρίποντα σε ματς εκατό πόντων (8/18), έντεκα λάθη, πέντε ριμπάουντ λιγότερα. Αλλά 19 ασίστ και 62% στα δίποντα, απέναντι σε αντίπαλο που είχε τρόπο να μικραίνει το γήπεδο με την αθλητικότητά του. Οι Αμερικανοί μοίρασαν 7 τάπες και ανανέωσαν 14 κατοχές με βόλεϊ πάνω από μελαχρινά κεφάλια. Ναι, και; Ομάδα-ομάδα, υπήρχε μόνο μια στο γήπεδο. Τα σκονάκια του προπονητή (Παναγιώτης Γιαννάκης) ξεχείλιζαν από τις κάλτσες των έντεκα γενναίων.
«Εγώ σας είχε προειδοποιήσει», μαρτυρούσε το βλέμμα με το οποίο ο νικημένος Σιζέφσκι κατηγορούσε τους παίκτες του. Αυτοί έτρεξαν στα αποδυτήρια με σκυμμένα κεφάλια, όλοι, εκτός από έναν. Ο Καρμέλο Άντονι έμεινε στο παρκέ και κοίταζε αποσβολωμένος τους 20 Έλληνες (μαζί τους και ο Συρίγος) που χόρευαν συρτάκι στο κέντρο του γηπέδου. Άθελά του, ή ίσως ηθελημένα, ο Καρμέλο των 27 πόντων έγινε φόντο σε μία φωτογραφία-εικόνισμα.
Νομίζω ότι προσπαθούσε να διαβάσει τα επώνυμα στις πλάτες των Ελλήνων διεθνών, για να τα μάθει, επιτέλους. «PA-PA-DO-POU-LOS», συλλάβιζε ασυναίσθητα. «TSAR-TSA-RIS». «HA-TZI-VRET-TAS», «FO-TSIS». «SPA-NOU-LIS», «DIA-MA-NTI-DIS». «KA-KIOU-ZIS». «VA-SI-LO-POU-LOS». «ΝΤI-KOU-DIS». Ουφφφφ! Το πιο εύκολο απ’ όλα, το δισύλλαβο «ZI-SIS», δεν φορούσε φανέλα, αλλά μαυρισμένο μάτι και το πιο πλατύ χαμόγελο της ζωής του. Πέντε μέρες νωρίτερα, βρισκόταν σε θάλαμο εντατικής θεραπείας και αντίκρυζε αγωνιώδη πρόσωπα και ιατρικές μπλούζες.
«Έχουμε μεγάλα αρχ*δια!», έγραψε κάποιος, με θεσσαλική προφορά, στον ασπροπίνακα των αποδυτηρίων της Σαϊτάμα Αρένα. Ο φωτογράφος που είχα μαζί μου, ένας Αυστραλός καμικάζι του φακού, μπούκαρε μέσα με εντολή Συρίγου και το απαθανάτισε για λογαριασμό της Ελευθεροτυπίας, χωρίς φυσικά να γνωρίζει τι ακριβώς έγραφε. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Έψιλον και έκανε πάταγο.
Εγώ, όμως, θα θυμάμαι για πάντα το κατάπληκτο ύφος του Καρμέλο Άντονι, κάπου ανάμεσα σε υπόκλιση, ζηλοτυπία, εκτίμηση και απορία, τη φανέλα με το «15» και την αστερόεσσα, δέκα μέτρα μακριά από τον αλλόφρονα χορευτικό κλοιό των Ελλήνων παικτών και προπονητών. Εμείς και ο –απόμαχος πια- Καρμέλο θα έχουμε πάντοτε τη Σαϊτάμα.
Πηγή: Gazzetta
