Του Βασίλη Σαμπράκου
Στο 87’ο λεπτό, σε ένα εκτός έδρας ντέρμπι, στην Τούμπα, ο Παναθηναϊκός, ο οποίος 2’ λεπτά νωρίτερα έχει δεχθεί γκολ ισοφάρισης από έναν ΠΑΟΚ που βγάζει την ψυχή του στο τερέν για να γυρίσει το ματς, εκδηλώνει επίθεση. Βρίσκει, ο Παναθηναϊκός την αποφασιστικότητα για να επιτεθεί, κι ας είναι μια επίθεση τριών εναντίον πέντε αμυνόμενων. Αυτή η αποφασιστικότητα, που προσωποποιείται στην νοοτροπία του Φώτη Ιωαννίδη σε αυτή τη φάση, είναι που τον φέρει στο 1-2, δηλαδή σε μια πολύ σημαντική νίκη στην προσπάθεια που κάνει για να τερματίσει πρώτος στα play-offs.
Στο 54’ο λεπτό, σε ένα εκτός έδρας ντέρμπι, στο Καραϊσκάκη, η ΑΕΚ, η οποία έχει “πετάξει” μεγάλες ευκαιρίες κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου για να μεγαλώσει το προβάδισμά της έναντι του Ολυμπιακού, δέχεται γκολ ισοφάρισης. Και μάλιστα πρόκειται για ένα γκολ που θα μπορούσε να την κάνει να τα βάλει με τον εαυτό της, δηλαδή με το λάθος του Πινέδα που έδωσε στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να σκοράρει. Στο διάστημα που ακολουθεί, από το 60’ μέχρι το 90’ η ΑΕΚ εκδηλώνει 11 οργανωμένες επιθέσεις και φτάνει σε 9 τελικές προσπάθειες, την ώρα που επιτρέπει στον Ολυμπιακό να φτάσει μόνο σε μια τελική προσπάθεια – ένα σουτ του Φορτούνη από θέση εκτός της μεγάλης περιοχής. Η ΑΕΚ είχε όλα τα στοιχεία για να δείξει ανθεκτικότητα, να ξεπεράσει τα λάθη της που έφεραν το γκολ του Ολυμπιακού αλλά και την πίεση που της δημιουργούσε αυτή η κατάσταση σε ένα εκτός έδρας ντέρμπι.
Ο τρόπος της νίκης σε δύο εκτός έδρας ντέρμπι απέναντι στους κατά τεκμήριο αμέσως επόμενους δυσκολότερους αντιπάλους, είναι ένα δείγμα για το πώς μπαίνουν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ στην τελευταία ευθεία της διεκδίκησης του τίτλου. Δεν είναι εύκολο να εκτιμήσει κανείς ποιος εκ των δύο θα τερματίσει πρώτος. Δεν χρειάζεται όμως να περιμένει κανείς τα πέντε τελευταία βήματα για να διαπιστώσει την πρόοδο που έχουν κάνει και οι δύο ομάδες συγκριτικά με την περσινή περίοδο. Όταν επιχειρείς την σύγκριση τόσο στο κομμάτι της βαθμολογικής συγκομιδής όσο και στο κομμάτι των στοιχείων της απόδοσής τους ανάμεσα στο “πέρσι” και το “φέτος” διαπιστώνεις την πρόοδο, ή πιο σωστά κάνεις πιο συγκεκριμένη την γενική εικόνα, η οποία έχει διαμορφώσει και την γενική αίσθηση. Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ έχουν μεγαλώσει, με όρους αγωνιστικούς, στην διάρκεια της τρέχουσας περιόδου.
Αυτά που δείχνουν στα play-offs ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ είναι επιπλέον λόγοι για να εκτιμήσει κανείς την δουλειά των δύο προπονητών. Δεν είναι πολύ εύκολο να απαντήσεις ποιος έχει κάνει μέχρι εδώ την καλύτερη δουλειά ανάμεσα στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τον Ματίας Αλμέιδα και τον Ραζβάν Λουτσέσκου, που έχουν παρουσιάσει έργο στις διαφορετικές αποστολές που έχουν – αποστολές που έχουν όλες τους μεγάλο συντελεστή δυσκολίας. Ούτε είναι εύκολο να απαντήσεις ότι αυτός που θα κατακτήσει τον τίτλο θα είναι και αυτός που έκανε την καλύτερη δουλειά, διότι δεν ήταν ίδιο το σημείο εκκίνησης για όλους, ούτε είναι ίδιο το περιβάλλον στο οποίο λειτουργούν. Και τελικά πιθανόν να μην έχει και τόσο μεγάλο νόημα αυτή η συζήτηση σχετικά με το ποιος έχει κάνει την καλύτερη δουλειά. Δεν τίθεται θέμα διλλήματος. Αυτοί οι τρεις προπονητές έχουν κάνει σπουδαία δουλειά στην διάρκεια αυτής της σεζόν. Και όχι, η κατάκτηση τίτλων ή ο αριθμός των τίτλων που θα κατακτήσουν δεν είναι το απόλυτο τεκμήριο της αποτελεσματικότητάς τους στην παραγωγή έργου.
Πηγή: Gazzetta
