Ο Άιρτον Σένα στην rookie του σεζόν στη Formula 1 έδειξε το ταλέντο του με την Toleman όμως με τη Lotus πανηγύρισε την πρώτη του καρό σημαία.
Το Σαββατοκύριακο της 21ης Απριλίου του 1985, ο Βραζιλιάνος πήρε την pole positon και στον αγώνα του Εστορίλ ήταν εντυπωσιακός. Υπό καταρακτώδη βροχή, ο Σένα οδήγησε τη Lotus στα όρια και κατάφερε να τερματίσει με διαφορά πάνω άπο ένα λεπτό από τον δεύτερο, Αλμπορέτο!
Έχοντας εξασφαλίσει την παρθενική του pole position στις δοκιμές, ο αγώνας της Κυριακής προμηνυόταν ιδιαίτερα δύσκολος, λόγω της καταρρακτώδους βροχής που έπληξε την περιοχή της πίστας.
Μόλις στη δεύτερή του σεζόν στο πρωτάθλημα, ο Senna είχε ήδη αναγνωριστεί ως ένα σπουδαίο ταλέντο, κυρίως μετά την εκπληκτική του εμφάνιση στο Μονακό την προηγούμενη σεζόν, σε παρόμοιες συνθήκες.
Με τη βροχή να δημιουργεί κυριολεκτικά λίμνες μέσα στην πίστα, και την ορατότητα να είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ο Senna εκκίνησε σωστά, διατηρώντας την πρωτοπορία. Και έκτοτε, χάθηκε στον ορίζοντα!
Η διαφορά με τους διώκτες του αυξανόταν κατά δευτερόλεπτα (!) σε κάθε γύρο, με τον Senna να οδηγεί πέρα από τα όρια, βρίσκοντας πρόσφυση εκεί όπου οι άλλοι απλώς έχαναν τον έλεγχο. Χαρακτηριστικά, όποιος παρακολουθήσει τον αγώνα, θα δει τους περισσότερους οδηγούς να αντιμετωπίζουν προβλήματα, να κάνουν τετακέ, να έχουν εξόδους, να εγκαταλείπουν…. Και μάλιστα οδηγούς με τεράστιο ταλέντο, πρωταθλητές, με πολυετή εμπειρία. Εκεί που όλοι πάλευαν να «επιβιώσουν», ο Senna απλά συνέχιζε.
«Τα ελαστικά συμπεριφέρονται διαφορετικά σε τέτοιες συνθήκες (σε σχέση με το στεγνό). Ο Ayrton ήταν πολύ καλός στο να προσαρμόζει τις γραμμές του μέσα στην πίστα, να νιώθει το μονοθέσιο και να βρίσκει πρόσφυση. Αυτό, σε μια μέρα που η βροχή ήταν τόσο έντονη, σε συνδυασμό με την φινέτσα που είχε ως οδηγός, πραγματικά τον οδήγησαν να διαλύσει τον ανταγωνισμό», θυμάται ο μηχανικός του στην Lotus, Steve Hallam.
Ο Senna είχε όντως διαλύσει τον ανταγωνισμό. Τερμάτισε στην πρώτη θέση, με πάνω από ένα λεπτό διαφορά από τον δεύτερο, Michele Alboreto, που ήταν ο μόνος που βρισκόταν στον ίδιο γύρο με τον Βραζιλιάνο. Όλοι οι υπόλοιποι (όσοι κατάφεραν να δουν την καρώ σημαία), βρίσκονταν τουλάχιστον έναν γύρο πίσω! Επιπλέον σημείωσε τον ταχύτερο γύρο, με μόλις δύο οδηγούς (Alboreto, Prost) να καταφέρνουν σε όλον τον αγώνα να βρεθούν μέσα στο ίδιο δευτερόλεπτο από την καλύτερη επίδοσή του!
Και για όσους μπορεί να μην πείστηκαν για το μέγεθος του επιτεύγματος του Βραζιλιάνου, θυμίζουμε ότι το 1985 η Lotus 97Τ είχε χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, κανένα ηλεκτρονικό βοήθημα, και έναν υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα, το turbo lag του οποίου σήμαινε ότι στην βροχή, το κάθε πάτημα του γκαζιού χρειαζόταν υπολογισμούς…. χορευτή. Και συνεπαγόταν, ότι σχεδόν σε κάθε στροφή, το μαυρόχρυσο μονοθέσιο έβγαινε με ανάποδο τιμόνι.
«Όλοι τα επόμενα χρόνια είπαν ότι η νίκη μου στο βρεγμένο Donington το ’93 ήταν η καλύτερη από πλευράς απόδοσης – σε καμία περίπτωση! Τότε είχα traction control. Εντάξει, δεν έκανα πραγματικά λάθη, αλλά το μονοθέσιο ήταν πολύ πιο εύκολο στην οδήγηση. Ήταν μια καλή νίκη, σίγουρα, αλλά, σε σύγκριση με το Estoril το ’85, δεν ήταν πραγματικά τίποτα…», δήλωνε ο Senna, λίγο καιρό πριν από τον θάνατό του.
Εκείνο το βροχερό απόγευμα στην Πορτογαλία, ο Senna πέτυχε την πρώτη νίκη της καριέρας του, διατυμπανίζοντας στους πάντες ότι η Formula 1 είχε πλέον έναν καινούριο, μεγάλο αστέρα.
Μέχρι τον πρόωρο θάνατό του, ο Βραζιλιάνος χάρισε αμέτρητες στιγμές έντονων συναισθημάτων, εκπληκτικών εμφανίσεων, μονομαχιών και νικών.
Και όταν έβρεχε, ανεξάρτητα από την ανταγωνιστικότητα του μονοθεσίου που οδηγούσε, όλοι έψαχναν να βρουν τον οδηγό με το κίτρινο κράνος.
Πηγή: F1 Fan
