Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το Ευρωμπάσκετ ξεκίνησε με ένα ρίγος. Ο άνθρωπος που έχει ζήσει τα πάντα τη ζωή του και θα μπορούσε να βρίσκεται αραχτός στην Καραϊβική με ένα κοκτέιλ στο χέρι περιτριγυρισμένος από δεκάδες κορίτσια με μπικίνι, στο τέλος μιας σκληρής κοπιαστικής μέρας απλήρωτης δουλειάς έσκυψε προς τη φανέλα που φορούσε και τη φίλησε με πάθος και αγάπη.
Ναι, το εθνόσημο μίας χώρας που τόσο τον πλήγωσε και τόσο τον λατρεύει, σε όλα τα μήκη και πλάτη όπου ζουν Έλληνας, σαν τους 2-3 χιλιάδες που γέμισαν το Φόρουμ με τον ενθουσιασμό τους.
Ο Γιάννης απεχθάνεται τα πολλά λόγια, αλλά ήρθε να τα βάλει στο στόμα το δικό του και των συμπαικτών του ο υπέροχος Θανάσης, φύλακας άγγελος του μικρού αδελφού ακόμα και τώρα που αυτός μεγάλωσε.
«Πάνω απ’ όλα, έχουμε την αγάπη. Αγάπη ο ένας για τον άλλον. Αγάπη για αυτό που κάνουμε. Αγάπη για την αποστολή μας…».
Τη ματσάρα με την Κροατία δεν την κέρδισε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ούτε ο Θανάσης, ούτε ο Τάιλερ Ντόρσεϊ που παίζει για τη σχεδόν άγνωστη στον ίδιο πατρίδα της μαμάς του, ούτε κάποιος άλλος από τους μικρούς ήρωες του Φόρουμ, αλλά η ομάδα.
Η αλληλεγγύη, ο ιδρώτας του ενός που γίνεται καύσιμο για τον άλλον, η επιθυμία, ο αλτρουισμός, η αγάπη. Η αίσθηση που κουβαλάνε οι παίκτες (και οι προπονητές και οι βοηθοί και το ιατρικό τιμ) ότι εδώ στο Μιλάνο είμαστε όλοι ένα σώμα και ένα πνεύμα.
Το αποψινό ματς, η εναρκτήρια παράσταση αυτού του Ευρωμπάσκετ των ελπίδων και των ονείρων, ήταν η επιστροφή της «επίσημης αγαπημένης» στο προσκήνιο και στις καρδιές.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο το ένιωσε περισσότερο απ’ όλους, διότι έδινε τις εξετάσεις του μπροστά σε ένα πλήθος συμπατριωτών του που ήρθαν από όλες τις γωνιές της Ευρώπης για να δουν αυτόν – χώρια οι μυριάδες των ανυποψίαστων Ελλήνων, που ανακάλυψαν ξανά το μπάσκετ χάρη σε αυτόν.
Ο Γιάννης ήξερε ότι η εξωγήινη παράστασή του δεν θα σήμαινε τίποτε, αν δεν συνοδευόταν από νίκη. Τη φανέλα τη φόρεσε όχι σε κάποιο ανδραγάθημα του πρώτου ημιχρόνου (όταν το σκορ έγινε 40-21 και οι πιο βιαστικοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν), αλλά όταν βεβαιώθηκε ότι έριξε τη χαριστική βολή: στο 89-82, με το χρονόμετρο σταματημένο στα 0:04.9.
Τότε και μόνο τότε ξέσπασε. Μπάσκετ, για τον Γιάννη, δεν είναι τα φιλμάκια με τα χαϊλάιτς. Αυτά, άλλωστε, τα έχει για ψωμοτύρι.
Ακόμα δεν έχω μιλήσει για μπάσκετ, αλλά, ξέρετε, το ματς με την Κροατία ήταν από εκείνα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι εδώ γεννιέται κάτι μεγάλο. Εάν η Εθνική παίξει στο Βερολίνο το μπάσκετ που παρέδωσε από το 4ο λεπτό μέχρι το 16ο, περίπου, θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.
Είχε, βεβαίως, μαύρες τρύπες και κουσούρια. Και ποιος δεν έχει; Στο μπάσκετ παίζουν 12 εναντίον 12 και στο τέλος κερδίζει αυτός που βρίσκει τρόπους να κρύψει αποτελεσματικά τα ελαττώματά του.
Το μεγάλο προσόν της φετινής Εθνικής είναι ότι είναι χτισμένη πάνω σε καντάρια πείρας, προσωπικότητα, σιγουριάς και know-how. Δεν ποντάρει σε στοιχήματα, αλλά σε βαριά χαρτιά. Κλονίστηκε, και κλονίζεται ακόμη, από το μοναδικό εμπόδιο που μπορεί πραγματικά να την εκτροχιάσει: το ιατρικό δελτίο.
Απέναντι στην πλήρη Κροατία, παρουσιάστηκε με Εθνική μόλις δέκα παικτών, εκ των οποίων οι δύο προέρχονταν από σοβαρούς τραυματισμούς. Σας διαβεβαιώ, ότι τουλάχιστον για τρεις από το κουαρτέτο των τραυματισμών η πρόγνωση ξεκινούσε με το ρήμα «αποκλείεται».
Και όμως, ο Σλούκας έπαιξε στην πρεμιέρα 24 λεπτά οχτώ βράδια μετά τον τραυματισμό του (όπως και στην αντίστοιχη του 2019 στην Κίνα), ο Παπαπέτρου σχεδόν ένα ημίχρονο, ενώ ο Παπαγιάννης θα φορούσε αθλητικά αν το ματς ήταν κρίσιμο.
Ποιος θα εκπλαγεί, αν αύριο μεθαύριο ο Κώστας Αντετοκούνμπο εμφανιστεί στο γήπεδο και χοροπηδάει σαν κατσίκι; Η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση είναι αναπόσπαστα κύτταρα αυτού που ένας φίλος μας ονόμασε «αγάπη».
Θυμίζω εδώ, για να μιλήσουμε και λίγο για μπάλα, αυτό που γράφω και ξαναγράφω …τρία χρόνια τώρα. Το σημείο κλειδί για την Εθνική Ελλάδας του 2022 είναι να παίξει ο Γιάννης κυριαρχικό ρόλο όχι στην επίθεση, αλλά στην άμυνα. Διαβάστε τα χείλη μου: στην ά-μ-υ-ν-α.
Όχι στο ένας εναντίον ενός, αλλά σε ρόλο λίμπερο, που κυνηγάει ό,τι κινείται, στη γη και στον αέρα. Εκεί όπου το ταλέντο του, το μάκρος του, το διάβασμα του παιχνιδιού και η έφεσή του στη χαμαλοδουλειά μπορούν να κρύψουν τον ορίζοντα.
Την ιστορία του αποψινού αγώνα ο Γιάννης την έγραψε όχι με τα βροντερά καρφώματά του και με τις εύστοχες βολές του (9/11, απαύγασμα αυτοσυγκέντρωσης), αλλά με τις τρεις τάπες του σε άμυνες που φαίνονταν τελειωμένες.
Τη σβουριχτή τάπα στον Μπογκντάνοβιτς, που έστειλε τη μπάλα στη σέντρα, ο Γιάννης την έριξε στο 65-62, την πρώτη φορά που οι Κροάτες έφτασαν σε απόσταση επαφής. Το «όχι» στον Ζούμπατς, τον οποίο είχε κλειδώσει ο Παπανικολάου όσο χρειαζόταν για να τον καθυστερήσει, στο 84-80, πάνω που η γη έτρεμε.
Και το μπλόκο στον Σμιθ, που νόμιζε ο καημένος ότι είχε άφθονο χρόνο για τρίποντο από τη γωνία μέχρι που είδε ένα πλοκάμι να αλλοιώνει την πορεία της μπάλας, στο 86-82, περίπου δώδεκα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε. Tρία εκκωφαντικά «όχι». Δεν κερδίζονται μόνο με «ναι» οι μεγάλοι αγώνες.
Ο Γιάννης πέτυχε καλπάζοντας τους 7 από τους τελευταίους 8 πόντους της Εθνικής, αλλά τον δρόμο τον άνοιξε η δική του άμυνα. Οι Κροάτες έστησαν κρεάτινο τείχος για να τον σταματήσουν, ιδίως στο δεύτερο μέρος, αλλά αυτό το ξέραμε εξαρχής.
Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ έβαλε ένα τσουβάλι πόντους πατώντας πάνω στην ανισορροπία της αντίπαλης άμυνας, αλλά και αυτό ήταν μέσα στη σφαίρα του φυσιολογικού. Το στοίχημα στην επίθεση της Εθνικής ήταν να αξιοποιηθούν οι πάσες ακριβείας του Γιάννη από μέσα προς τα έξω.
Έξι από αυτές έγιναν ασίστ, ενώ κάμποσες πήγαν στον βρόντο. Όταν όμως ασταθείς σουτέρ εκτελούν ανενόχλητοι, που θα πάει, θα το ανεβάσουν το ρημάδι το ποσοστό τους.
Οι Κροάτες έδωσαν το σουτ στον Αγραβάνη (που προτιμήθηκε έναντι του Θανάση στο β’ ακριβώς για αυτόν τον λόγο) και εισέπραξαν δύο τρίποντα που τους πόνεσαν πολύ: ένα στο 59-45, ένα στο 65-62. Ενδιάμεσα έβαλε ένα και ο Ντόρσεϊ, πιο πριν άλλο ένα ο Καλάθης (που τελικά μέτρησε για δίποντα), στην αρχή ένα ο Θανάσης.
Όση συζήτηση και αν γίνεται για το τρίποντο, εγώ βλέπω ότι η Εθνική των πολλών καλών δημιουργών και των πολλών μέτριων σουτέρ τελειώνει όλα τα ματς με καμιά 10αριά εύστοχη και με ποσοστό που δεν πέφτει κάτω από το σημερινό 30 τοις εκατό. Και με τους Σλούκα, Καλάθη, Λαρεντζάκη και Γιάννη να γράφουν 0 στα 10.
Για τους λάτρεις της στατιστικής, Εθνική έγινε αφεντικό του αγώνα επειδή σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο υπέπεσε σε 1 μόνο λάθος. Ολογράφως …μηδέν, αφού αυτό το λάθος ήταν ένα άλλα αντ’ άλλων επιθετικό φάουλ του Greek Freak. Μπάλες έχασε μόνο όταν οι παίκτες της άρχισαν να ψάχνουν τις λόμπες προς τον Γιάννη, ενίοτε χωρίς λόγο και χωρίς να υπάρχει η σπουδή για επιστροφή στα μετόπισθεν.
Το δεύτερο στοιχείο που τη βοήθησε να κυριαρχήσει ήταν τα 14 επιθετικά ριμπάουντ, που ανανέωναν επιθέσεις με το «έτσι γουστάρω», απέναντι σε αντίπαλο που υπερείχε σε κορμιά: 4 ο Γιάννης, 3 ο Αγραβάνης, από 2 οι δύο «Παπ», 4 ομαδικά. Το τρίτο ήταν οι βολές: 19 στα 25, και εις άλλα με υγεία. Πάντα τέτοια.
Οι 55 πόντοι του δευτέρου ημιχρόνου είναι βαρύ παθητικό, αλλά παίζουν και οι άλλοι ξέρετε, και οι άλλοι είναι μία ομάδα με πολλούς προικισμένους σκόρερς, στην περιφέρεια και όχι μόνο. Η Εθνική έβγαλε το ματς με οχτώ παίκτες, αλλά μοίρασε σωστά τα φάουλ και δεν πτοήθηκε από τη φυσιολογική κόπωση. Και οι Κροατία λίγους μάχιμους έχει, αλλά δεν κουβαλούσε στις πλάτες της τέσσερις παίκτες με αστερίσκο δίπλα στο όνομά τους.
Έχουμε καλή ομάδα, αυτό νομίζω είναι πια αναμφίβολο. Τόσο καλή, που δεν χρειάζεται καν να αναλυθούν τα «γιατί», τα «πώς» και οι συντεταγμένες. Να την αγαπάτε, όμως, και στα δύσκολα. Όπως βλέπετε, το αξίζει. Και αν διαβάζετε αυτό το κείμενο εδώ στο Μιλάνο, ή ετοιμάζεστε για το Βερολίνο, να ξέρετε ότι είστε από τους τυχερούς.
Πηγή: Gazzetta
