Του Νίκου Σταυρόπουλου
Όσες φορές και αν η σκέψη μου έχει γυρίσει στο παρελθόν αυτών των 35 χρόνων από το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987, ποτέ δεν κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλοι οι παίκτες της Εθνικής ομάδας, οι προπονητές μας και όλα τα μέλη της αποστολής, είχαμε καν φανταστεί ότι θα φτάναμε να νιώθαμε σαν τους δώδεκα «Θεούς του Ολύμπου», όταν στις 3 Ιουνίου, δίναμε τον πρώτο αγώνα μας στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ με αντίπαλο τη Ρουμανία.
Η συνειδητοποίηση εκείνου, του πρώτου εθνικού θριάμβου του μπάσκετ και του αθλητισμού μας, ήρθε τα επόμενα χρόνια, από την προσέλκυση και τον «μαγνητισμό» αμέτρητων παιδιών να γίνουν παίκτες του μπάσκετ.
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση για τους παίκτες της Εθνικής του ’87, τους προπονητές και την τότε διοίκηση της ομοσπονδίας, δεν ήταν η αμέτρητη αναγνωρισιμότητα στην ελληνική κοινωνία, τα οικονομικά οφέλη που είχε ο καθένας, αλλά η έναρξη «έκρηξης» της δημοφιλίας που είχε το μπάσκετ.
Η «χρυσή» Εθνική ομάδα του ΄87, «έβγαλε» στους δρόμους τον ελληνικό λαό εκείνο το βράδυ της 14ης Ιουνίου και ταυτόχρονα «έβαλε» το μπάσκετ στις καρδιές και στα σπίτια των Ελλήνων.
Εκείνη η επιτυχία που ήταν και παραμένει σαν τον… αξέχαστο πρώτο «έρωτα», έθεσε στο υψηλότερο σημείο τoν πήχη των απαιτήσεων των φιλάθλων για τα επόμενα βήματα του αθλήματος και πρωτίστως της Εθνικής ομάδας.
Και αποδείχτηκε ότι το ’87, δεν ήταν μια «φωτοβολίδα» που όταν έσβησε το άθλημα επέστρεψε σε χαλεπούς καιρούς.
Η «άνοιξη» του ελληνικού μπάσκετ, μέσα από τις δεδομένες αλλαγές εποχών που συμβαίνει νομοτελειακά σε κάθε τομέα της ζωής μας, είναι παρατεταμένη και το ’87 θα αποτελεί, πάντα, «φάρο» σταθερών απαιτήσεων για συνέχιση των διακρίσεων.
Γιατί, με αυτή τη «ριζωμένη» νοοτροπία στην σκέψη όσων αγαπούν και εργάζονται στο ελληνικό μπάσκετ, ήρθε το δεύτερο «χρυσό» μετάλλιο στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ του 2005 και με την ίδια αγάπη και διαχρονική φιλοσοφία για την Εθνική ομάδα, προσδοκούμε, άπαντες, νέες επιτυχίες.
Είμαι βέβαιος ότι θα έρθουν.
Χρόνια σου πολλά ελληνικό μπάσκετ!
