Δεν πέρασαν ούτε πενήντα μέρες από εκείνο το πρωινό που έφυγε από τη ζωή ο μπάρμπα Γιάννης ο Κωσταλάς, ο πατερούλης όλων των Ελλήνων της Νέας Υόρκης…
Θρηνούσε τότε ο ανιψιός του ο Στράτος, τώρα θρηνούμε εμείς για τον Στράτο, που να πάρει η οργή. Φίλε έφυγε οι Στράτος και παρέλυσε το κράτος, λέει το τραγούδι του Νότη Σφακιανάκη…
Τώρα στο άκουσμα της θλιβερής είδησης παραλύσαμε όλοι μας…
Τον Στράτο τον πρωτογνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και θεωρώ τον εαυτό μου κάτι ανάμεσα σε φυσικό και σε ηθικό αυτουργό του εγκλήματος!
Η καψούρα για το μπάσκετ
Μέχρι να τον συναντήσω από κοντά τον ήξερα μονάχα από τη φήμη του: ναι είχε τη φήμη ενός basketball junkie, με όλη τη σημασία της έκφρασης…
Αυτό(ς) ακριβώς ήταν ο Στράτος: καθ’ ολοκληρίαν ψωνισμένος με την πορτοκαλί μπάλα, ένας άνθρωπος που είχε καψούρα για το μπάσκετ γύρω από το οποίο στροβιλιζόταν και βουρλιζόταν ολημερίς και ολονυχτίς…
Δεν προλάβαμε να γνωριστούμε καλά καλά και μου ζήτησε να γράφει στο “Τρίποντο”: το είπα στον Φίλιππο Συρίγο και αμέσως έγινε ένας από εμάς…
Δεν εννοώ ένας από εμάς τους δημοσιογράφους και δημοσιογραφούντες, αλλά ένας από εμάς που απαρτίζαμε τη “μασονία” του μπάσκετ!
Τα χρόνια πέρασαν και ο Στράτος ήταν πάντα εδώ: εδώ, έστω και εκ του μακρόθεν, από το 2004 όταν με άφησε ξεκρέμαστο και τράβηξε κατά Μόσχα μεριά!
Τότε τον είχα πάρει μαζί μου στις Υπηρεσίες Τύπου των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και είχε αναλάβει τον τομέα της διαμονής των ξένων δημοσιογράφων.
Κλεισμένος σε ένα γραφείο δυο μερόνυχτα
Ξαφνικά ένα βράδυ, ενώ τρώγαμε και πίναμε σε μια ταβέρνα βάρεσαν τα τέλια τη Μόσχα που επέπρωτο να γίνει η δεύτερη πατρίδα του, τόσο με τη Ντιναμό Μόσχας (στο πλάι του Σβι Σερφ), όσο και στην ομάδα γυναικών της Σπαρτάκ, στην οποία του έδωσε “λευκή επιταγή” ο Σαπτάι φον Καλμάνοβιτς.
Τι έκανε τότε; Πήρε δυο μέρες παράταση από τους Ρώσους και δεν το κούνησε ρούπι από το γραφείο στη Νέα Ιωνία: έμεινε εκεί μέσα, επί 48 ώρες, τελείως τη δουλειά που είχε αναλάβει, μας έβγαλε έξω για να μας αποχαιρετήσει και έφυγε, ήσυχος με τη συνείδηση του.
Για τον Στράτο θα μπορούσα να γράψω μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια και δεν είμαι ο μόνος: όλοι όσοι τον γνώρισαν και συγχρωτίσθηκαν μαζί του θα μπορούσαν να γράψουν από μια… Πάπυρος Larousse ο καθένας!
Δεν ορρωδούσε προ ουδενός, ήταν παλικάρι σε όλα του. Μανιακός με το μπάσκετ, αλλά κυρίως φίλος καρδιακός, αφοσιωμένος, έτοιμος να θυσιαστεί, να πέσει στη φωτιά για τους δικούς του ανθρώπους…
Το τσιφτετέλι και ο “Αγάπης”
Με τον Στράτο δουλέψαμε μαζί. Φάγαμε μαζί. Ήπιαμε μαζί. Μεθύσαμε μαζί. Κοιμηθήκαμε μαζί στρωματσάδα!
Μαζί ανεβάσαμε τον συχωρεμένο τον (προπονητή των πρωταθλητών Μπλέιζερς τη σεζόν 1976-’77) Τζακ Ράμσι πάνω σ ένα τραπέζι στο “Μοντέ” του Μηνά Γκέκου, στο Κολωνάκι, για να χορέψει τσιφτετέλι!
Κάναμε διακοπές μαζί. Ταξιδέψαμε σε όλο τον κόσμο μαζί…
Τσακωθήκαμε και ξαναφιλιώσαμε. Ξανατσακωθήκαμε και ξαναφιλιώσαμε και αυτή η αγάπη πήγαινε σχοινί κορδόνι εδώ και τριάντα χρόνια…
Αγάπη, είναι μια λέξη που την έλεγε συνεχώς, όταν απευθυνόταν σε κάποιον, γι’ αυτό κιόλας του είχαμε βγάλει ένα σχετικό παρατσούκλι…
Εάν ο θείος του ήταν το “καμάρι”, ο Στράτος έγινε ο “Αγάπης” μας!
Πληθωρικός, ασυγκράτητος, απρόβλεπτος, ξεροκέφαλος και κυκλοθυμικός ώρες ώρες, σωστό τρελοκομείο, όλα αυτά μαζί. Επέμενε σε αυτό που είχε στο μυαλό του, στύλωνε συχνά τα ποδάρια, ήταν ΄παρεξηγησιάρης και μπορεί να σου κρατούσε μούτρα, αλλά ξαφνικά άνοιγε τη μεγάλη αγκαλιά του και όλα καλά!
Σκέτη ψυχούλα…
Τρεις μέρες τώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι ο “New Yorker” έφυγε από τη ζωή τόσο πρόωρα, τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα… Έφυγε, αλλά -όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται-θα είναι πάντοτε εδώ, κοντά μας, ανάμεσα μας…
Θα στριφογυρίζει πέρα δώθε, θα ανακατεύει τον κόσμο, θα μιλάει για τη Νέα Υόρκη, για τα Βριλήσσια, για τη Μόσχα, για την οικογένεια του, για τον μπάρμπα Γιάννη και κυρίως για το μπάσκετ…
“Εσύ θα είσαι ο κηπουρός;”
Θα μιλάει ακόμη και για την… ανθοκομία και την κηπουρική και αυτό το γράφω για να κλείσω το κείμενο με χιούμορ το οποίο ούτως ή άλλως διέθετε…
Μια ιστοριούλα από τη διετία 1977-79, όταν έπαιζε μπάσκετ στην ομάδα της Φιλοθέης…
Την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Κώστας Αναστασάτος ζήτησε από τους παίκτες να παραταχθούν στο γήπεδο και να δώσουν τις συστάσεις τους… Όταν έφτασε μπροστά στον Στράτο και τον είδε τροφαντό και με κοιλίτσα γύρισε και του είπε με εκείνο το αμίμητο ύφος του…
“Εσύ μάλλον θα είσαι ο κηπουρός που ήρθε εδώ για να κουρέψει το γκαζόν στο ανοικτό γήπεδο“!
Καλό ταξίδι εκεί ψηλά, Στράτε μας. Το βέβαιο είναι ότι με τέτοιον τζένεραλ μάνατζερ η ομάδα του Παραδείσου θα κάνει περίπατο στην επόμενη Ευρωλίγκα των γυναικών!
Πηγή: Sport24
