Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ξεκινώ με έναν αφορισμό, που δεν θα αρέσει καθόλου σε όσους βλέπουν τον κόσμο με πρασινοκόκκινα γυαλιά και δεν έχουν καν εφεδρικό ζευγάρι για την καλπάζουσα μυωπία. Κάθε ήττα του Παναθηναϊκού, και του Ολυμπιακού πλέον, στη Basket League ή στο κύπελλο, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως χαράς ευαγγέλιο.
Αυτό το πρωτάθλημα, που μοιάζει περισσότερο με ρημάδι παρά με πετράδι, θα επιβιώσει μόνο αν υπάρξει ανταγωνιστικότητα. Η πιθανή υποχώρηση της ΑΕΚ και η ανυπαρξία της Θεσσαλονίκης δεν είναι απλές παθογένειες, είναι θανάσιμη ασθένεια.
Εάν υπήρξε κάποια σπίθα ενδιαφέροντος πέρυσι και πρόπερσι, αυτή οφείλεται όχι στην κυριαρχία του ανενόχλητου Παναθηναϊκού, αλλά στον Προμηθέα και στο Λαύριο.
Αλλά πόσο να τραβήξουν το κάρο μία επαρχιακή ομάδα και ένα μικρό μαγαζί από το υποβαθμισμένο υπόλοιπο Αττικής;
Στην καλύτερη περίπτωση, θα βγάλουν νέο πρόεδρο της ΕΟΚ και τον προπονητή της χρονιάς. Ε, και; Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του.
Ελληνικό μπάσκετ χωρίς Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει. Ούτε όμως μπάσκετ Θεσσαλονίκης υπάρχει, πέρα από το YouTube.
Ο Άρης έχει έναν μεταφυσικό τρόπο για να εκτοξεύει πυροτεχνήματα μια στο τόσο, αλλά όταν πέφτει η σκόνη υποχρεώνεται να διανυκτερεύσει σε καμένη γη.
Ο προϋπολογισμός του ισοδυναμεί με το μισό συμβόλαιο του Παπαγιάννη, τα συσσωρευμένα χρέη παραπέμπουν σε δεκαετίες απιστίας, τα ban της FIBA ξεπερνιούνται με ντρίμπλες που αναδεικνύουν τους δικηγόρους σε πραγματικούς MVP της ομάδας και οι πανηγυρισμοί περικλείονται σε μία μπουκάλα όχι σαμπάνιας, αλλά κακομοιριάς. Σαν παλιό, ξινισμένο κρασί.
«Και μόνο ότι βρισκόμαστε στο παρκέ είναι ένας τίτλος», δήλωσε ο Γιάννης Καστρίτης μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού. «Δίνουμε αδιάκοπο αγώνα επιβίωσης». Κάποτε τέτοιες νίκες γιορτάζονταν με μπουζουκοξεφάντωμα, αλλά απ’ όσο ξέρω τα μπουζουξίδικα δεν δέχονται βερεσέ.
Το θέμα της πρεμιέρας, όμως, δεν ήταν το «στιγμιαίο» του Άρη, αλλά το «διαρκές» του Παναθηναϊκού. Το βάρος της φανέλας έχει τα όριά του, όπως και το δέος που κάποτε ένιωθαν οι αντίπαλοι.
Μέσα σε λίγες μέρες, τουλάχιστον δύο ελληνικές ομάδες κατόρθωσαν να τουμπάρουν διαφορά 19 πόντων μέσα σε μισό ημίχρονο (Λαύριο, Άρης) απέναντι στον πρωταθλητή και μία από αυτές τον νίκησε κιόλας.
Ενδιάμεσα, η πρώτη ευρωπαϊκή εμφάνιση του νέου Παναθηναϊκού έκανε τους θεατές να αποστρέφουν το βλέμμα μετά βδελυγμίας.
Οι «πράσινοι» έχουν ρεπό το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στην Α1 (μιας και έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία πρωταθλήματος με μονό αριθμό ομάδων), οπότε υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να φτάσουν στα μέσα Οκτώβρη μετρώντας 5 σερί ήττες στα επίσημα παιχνίδια τους, από Μονακό, Άρη, Φενέρ, Ρεάλ, Βασκόνια.
Οι κάπως κωμικοί πανηγυρισμοί για την κατάκτηση του Σούπερ Καπ, που δεν είναι παρά φιλικό τουρνουά προετοιμασίας με επίφαση επισημότητας, δεν ξεγέλασαν ούτε τον πιο αφελή φίλαθλο.
Όταν φτάνει η ώρα να μιλήσουν οι αριθμοί, ο Παναθηναϊκός είναι η φτηνότερη ομάδα της φετινής Euroleague, υποχρεωμένη να πορευτεί με στοιχήματα και ταυτόχρονα ποτισμένη με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Έγραφα στα μέσα του καλοκαιριού, έγραφα ότι ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να ακολουθήσει την πορεία του Άρη, με αποτέλεσμα να δεχθώ χυδαίες επιθέσεις. Και όχι μόνο από ανώνυμους οπαδούς.
Δεν εννοούσα φυσικά το αγωνιστικό σκέλος, αλλά τη συμπεριφορά του αρχοντοχωριάτη, που νομίζει ότι είναι ακόμη άτρωτος βασιλιάς και αρνείται να δει τις τρύπες στη φορεσιά του.
Η φυγή του Ντίνου Μήτογλου στα τέλη Ιουνίου, με μισόλογα του τύπου «ο Παναθηναϊκός δεν καλύπτει τις φιλοδοξίες μου», ήταν το χειρότερο σημάδι. Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κινήσει γη και ουρανό για να τον κρατήσει.
Βεβαίως, την απώλεια στήριξης πάνω στο παρκέ την προκάλεσε η φυγή όχι του Μήτογλου, αλλά του Νικ Καλάθη. Θα θυμάστε, δα, ότι μεγάλη μερίδα των καλομαθημένων οπαδών κοίταζε το καθαρόαιμο στα δόντια.
Ο επί σειρά ετών ηγέτης της ομάδας ήταν για πολλούς «άσουτος», «άμπαλος», «υπερτιμημένος», «χρυσοπληρωμένος» και άλλα χειρότερα. Και τι δεν θα έδιναν σήμερα οι αμφισβητίες, για να τον ξανάβλεπαν στα πράσινα.
Αλλά ο κουμπαράς δεν αντέχει τέτοια συμβόλαια και ο 16ος της βαθμολογίας δεν μπορεί να γίνει δέλεαρ για κανένα μεγάλο όνομα, εκτός αν μιλάμε για κανέναν παράξενο τύπου Χέζονια, που θα ψάχνει σκαλοπάτι για να βγει από την αφάνεια.
Εξυπακούεται ότι αυτή που άλλαξε τα δεδομένα είναι η αλλαγή διοίκησης. Δεν υπάρχει τρόπος να παρακαμφθεί αυτό το δεδομένο.
Κανένας δεν μπορεί να ψέξει τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για την επίσημη απόσχισή του, αλλά και ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι το μαγαζί φτώχυνε όταν έχασε τον μοναδικό χρηματοδότη του.
Όπως αποδεικνύεται και από την ισχνή ανταπόκριση στο πωλητήριο, η δυναμική του μαγαζιού στην αγορά είναι περιορισμένη, παρά τον όγκο των πιστών φιλάθλων και τα βαρύ όνομα.
Κακά τα ψέματα και οι ψευδαισθήσεις, ουδείς θα δώσει αβασάνιστα ένα καράβι λεφτά για να αγοράσει μία επιχείρηση χωρίς προοπτική κέρδους και χωρίς περιουσιακά στοιχεία.
Η νέα διοίκηση επιχειρεί ένα νοικοκύρεμα που θα κάνει τη στήλη των εξόδων να ισοσκελίζεται με αυτή των εσόδων, αλλά αυτό συνεπάγεται και αγωνιστική ύφεση.
Εκτός των άλλων, ο νέος Παναθηναϊκός προσπαθεί σπασμωδικά να ισορροπήσει τα τυφλά πονταρίσματα με την ανάγκη του πρωταθλητισμού.
Όταν ο Γιώργος Βόβορας εκπαραθυρώθηκε για να προσληφθεί στη θέση του ο αλεξιπτωτιστής Κάτας, ήταν εμφανές ότι θα χρειαστεί καιρός μέχρι να παγιωθεί ο απαράβατος σε τέτοια εγχειρήματα κανόνας της υπομονής.
Η ανανέωση του συμβολαίου του τσακισμένου από τον Covid-19 Νέντοβιτς έφερε νέα βλέμματα απορίας, αλλά τουλάχιστον εδώ υπάρχει μία κάποια λογική.
Ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε σοβαρά να χάσει σύσσωμη την τετράδα των ελεύθερων (Παπαπέτρου, Μήτογλου, Νέντοβιτς, Χέζονια), οπότε η παραμονή του Σέρβου, που πλέον είναι υγιής άσχετα αν έχει μείνει πολύ πίσω, ήταν ένα μίνιμουμ εχέγγυο.
Πού θα βρισκόταν σήμερα η ομάδα εάν ο Ιωάννης Παπαπέτρου έφευγε για το ΝΒΑ; Όποιος πιστεύει ότι είναι εύκολο να αντικατασταθεί μία τέτοια μονάδα, για Έλληνα διεθνή και για τον κορυφαίο παίκτης της ομάδας μιλάμε τώρα, ας ρίξει μια ματιά στο χάος που άφησαν πίσω τους ο Καλάθης, αλλά και ο Μήτογλου.
Το ίδιο θα είχε συμβεί και με την αποστρατεία του Δημήτρη Διαμαντίδη, αν δεν κατόρθωνε ο Γιαννακόπουλος να ξαναφέρει στην Ελλάδα τον Καλάθη. Αλλά τότε λεφτά υπήρχαν.
Το σημείο κλειδί για την επόμενη μέρα του Παναθηναϊκού μπορεί να είναι η στάση της κερκίδας, τώρα που επιτρέπεται ξανά η προσέλευση θεατών στο γήπεδο.
Εφ’ όσον οι φίλαθλοι αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα με ρεαλισμό και σταθούν δίπλα στην ομάδα «for better or for worse» –όπως, καλή ώρα, αυτοί του Άρη- , η συμπαράσταση και ο οβολός τους μπορεί να γίνει εγγύηση σταθερότητας και ίσως σπίθα αναγέννησης.
Εάν όμως οι κερκίδες στο ΟΑΚΑ ερημώσουν διότι «αυτό που βλέπουμε δεν είναι Παναθηναϊκός», βράσε όρυζα. Τίποτε δεν θα είναι πια εύκολο για την αλλοτε παντοδύναμη ομάδα. Καμία νίκη και καμία μπάλα.
Ο Παναθηναϊκός του 2021 θα έχει καλές βραδιές (που δεν αποκλείεται καθόλου να ξεκινήσουν με νίκη επί της Φενέρμπαχτσε του Τζόρτζεβιτς), αλλά θα ζήσει και νίλες σαν την προχθεσινή της Θεσσαλονίκης, όπου έμοιαζε με δέντρο χωρίς σκιά.
«Ναι, αυτό είναι Παναθηναϊκός», καλείται να πει το κοινό του, τόσο τις καλές Πέμπτες όσο και τις κακές Κυριακές. Με τα δάχτυλα στον τύπο των ήλων.
Πηγή: Gazzetta
