Του Νίκου Παπαδογιάννη
Εάν οι Γιάννης Αντετοκούνμπο, Νίκολα Γιόκιτς, Λούκα Ντόντσιτς αποκτήσουν κοινή τροπαιοθήκη, θα στολίσουν στη βιτρίνα τα τρία τελευταία MVP του ΝΒΑ και ίσως τα πέντε επόμενα, χώρια το δαχτυλίδι του 2021 και μερικά ακόμη που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.
Για να μη το πολυλογούμε, είναι τρεις από τους 4-5 κορυφαίους μπασκετμπολίστες του πλανήτη. Για να μη πω οι τρεις καλύτεροι.
Έχουν, όμως και ένα άλλο κοινό γνώρισμα: τη δυσαρέσκειά τους για τα κατορθώματα της FIBA, η οποία, στην πρεμούρα της να ζεστάνει τα ταμεία, θέσπισε κανονισμούς που έγιναν μπούμερανγκ.
Η καθιέρωση των «παραθύρων» ήταν μία θεωρητικά καλή ιδέα, αλλά στην πράξη απέκλεισε από το Μουντομπάσκετ 2019 την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία του Ντόντσιτς. Ναι, σε συνδυασμό με την κατάργηση των wild cards. Που, και αυτές, μια χαρά ιδέα ήταν.
Η επαναφορά των Προολυμπιακών τουρνουά και η διεξαγωγή τους σε μία χρονιά οριακών επιβαρύνσεων και φορτωμένων ημερομηνιών άφησε εκτός Ολυμπιακών Αγώνων τη δευτεραθλήτρια Ευρώπης Σερβία του Γιόκιτς, την Ελλάδα του Γιάννη, αλλά και τους Λιθουανούς.
Και το γλέντι συνεχίζεται στο Ευρωμπάσκετ 2022, όπου η Λεττονία του Πορζίνγκις αποκλείστηκε, εμείς και οι Τούρκοι διασωθήκαμε οριακά, η δε Λιθουανία χρειάστηκε μία τάπα του Καλνιέτις στο τελευταίο σουτ για να αποκλείσει τους Δανούς – που έπαιζαν χωρίς τον Λούντμπεργκ.
Τι νόημα έχει όλο αυτό, φίλτατε Ανδρέα Ζαγκλή; Πότε θα ακουστεί το mea culpa που χρωστάτε στο μπάσκετ;
Για τις ρωγμές στα «παράθυρα» μπορείτε να ρίξετε τις ευθύνες στην άκαμπτη στάση του Μπερτομέου ώσπου να σβήσει ο ήλιος, αλλά ο Μπερτομέου είναι ο νικητής του πολέμου και δικαίως περιμένει συνθηκολόγηση από τον ηττημένο.
Στο θέμα των Προολυμπιακών τουρνουά, όμως, δεν υπάρχει ούτε Μπερτομέου ούτε πόλεμος.
Με την επιμονή της να στριμώξει προκριματική διαδικασία εκεί που δεν χωρούσε ούτε αδυνατισμένη σκνίπα, η FIBA δημιούργησε άνισες συνθήκες ανταγωνισμού και γέννησε, εν γνώσει της, ένα τερατούργημα.
Το Ολυμπιακό τουρνουά του 2021 είναι αναμβίβολα το χειρότερο της σύγχρονης εποχής σε ονόματα και λάμψη, εμπορικά και αγωνιστικά απωθητικό με σκόρπιες εξαιρέσεις και στερημένο από τη λάμψη των αθλητών που θα το απογείωναν.
Τι δουλειά έχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες –σε τουρνουά 12 ομάδων- η Γερμανία, η Ιταλία και η Τσεχία, ομάδες που καλά καλά δεν χωράνε στην οχτάδα των Ευρωμπάσκετ;
Θα προκρινόταν έστω μία από αυτές, εάν οι αντίπαλοι είχαν τη στοιχειώδη πολυτέλεια να παραταχθούν πλήρεις στα Προολυμπιακά τουρνουά;
Ακόμα και αν υποτεθεί ότι υπάρχουν θεσμικοί λόγοι για να συντηρηθεί ο θεσμός των «παραθύρων» (που, όντως, υπάρχουν, παρά τις εξόφθαλμες στρεβλώσεις), τα Προολυμπιακά τουρνουά είναι λάθος, ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες.
Ενσωματωμένα κακήν κακώς σε ένα καλεντάρι που δημιουργεί στους αθλητές ασφυξία, κρεμούν τα Ολυμπιακά εισιτήρια πάνω σε σημαία ευκαιρίας και σε μανταλάκια που προορίζονται για καλοκαιρινό μαγιό.
Αυτά, επαναλαμβάνω, υπό κανονικές συνθήκες. Οι φετινές συνθήκες ήταν κάθε άλλο παρά κανονικές.
Το ΝΒΑ είχε καταληκτική ημερομηνία την 22η Ιουνίου, παραμονή της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Για τους οποίους, σκασίλα του.
Τα πρωταθλήματα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (από την κυρίαρχη Ισπανία μέχρι την ψαροκωστούλα Ελλάδα) τράβηξαν μέχρι τις 15 του ίδιου μήνα, δηλαδή δύο εβδομάδες πριν το τζάμπολ Προολυμπιακών τουρνουά, που σε μία τουλάχιστον περίπτωση έγιναν στην άκρη της γης.
Η Ελλάδα έπαιξε χωρίς Γιάννη και Θανάση, χώρια οι τραυματισμοί επιβάρυνσης που παρόπλισαν παίκτες όπως οι Παπαπέτρου, Πρίντεζης, Σπανούλης – και πάλι καλά που ήρθε ο Καλάθης.
Οι Σέρβοι χωρίς Γιόκιτς και Μπογκντάνοβιτς. Οι Καναδοί με μισή ομάδα. Οι Ιταλοί αποδεκατίστηκαν και οι Γερμανοί δίχως εμφανίστηκαν τον Σρέντερ, άσχετα αν βρήκαν τρόπο να προκριθούν.
Όσες ομάδες είχαν τη δυνατότητα να εμφανιστούν πλήρεις (Σλοβενία, Τσεχία) άρπαξαν τα εισιτήρια και το ‘βαλαν στα πόδια πριν το ταμείο αναγνωρίσει κανένα λάθος.
Οι Ισπανοί, οι Γάλλοι και όσοι άλλοι προκρίθηκαν μέσω Μουντομπάσκετ πήγαν στο Τόκιο με το πλεονέκτημα της ξεκούρασης, την ώρα που άλλοι σκοτώνονταν.
Ακόμα και οι Αμερικανοί «αναγκάστηκαν» προκειμένου να παρατάξουν την καλύτερη δυνατή ομάδα να ποντάρουν σε τρεις παίκτες που άλλαξαν φανέλα στο αεροπλάνο, : Χόλιντεϊ, Μίντλετον, Μπούκερ.
Πόσο διαφορετικό θα ήταν το τοπίο, εάν –όπως θεωρώ σωστό- η FIBA αποφάσιζε λόγω πανδημίας να μοιράσει τα υπόλοιπα προσκλητήρια μέσω της Ειδικής Βαθμολογίας;
Ιδού: ΗΠΑ, Ισπανία, Αυστραλία, Αργεντινή, Σερβία, Ελλάδα, Γαλλία, Λιθουανία, Ρωσία, Ιαπωνία, Ιράν, Νιγηρία. Με Γιάννη, με Γιόκιτς και όλα τα καλούδια – πλην του υπέροχου Ντόντσιτς.
Και με συνθήκες ίσου ανταγωνισμού για όλους. Ένα Ολυμπιακό τουρνουά, να το πιεις στο ποτήρι. Ακόμα και για την απουσία των Σλοβένων η ίδια η FIBA ευθύνεται, αφού οι πρωταθλητές Ευρώπης έμειναν πίσω λόγω των «παραθύρων».
Ας θέσπιζαν μία wild card στην ανάγκη. Ή, ακόμα καλύτερα, ας φρόντιζαν να μοιράσουν τα Ολυμπιακά εισιτήρια μέσω των Ευρωμπάσκετ, Αμέρικας, Αφρομπάσκετ κ.ο.κ., όπως γινόταν παλιά.
Αξιοκρατία στο σημερινό σύστημα δεν υπάρχει, πόσο μάλλον στην παράξενη εποχή της πανδημίας όπου όλοι κανόνες καταργούνται.
Ποιος ενδιαφέρεται για το τουρνουά μπάσκετ του Τόκιο, έτσι όπως διαμορφώθηκε, με 4-5 ισχυρές ομάδες και ένα σωρό μικρομεσαίους; Ας μην ανοίξω το στόμα μου και για το παιδιάστικο 3×3.
Τουλάχιστον, γελάσαμε με τους Αμερικανούς. Πόση αύξηση να ζητήσω, λέτε, αν επαληθευτεί το καταγεγραμμένο στο τελευταίο podgazzt προγνωστικά μου, ότι οι ΗΠΑ θα γνωρίσουν δύο ήττες στον Όμιλο;
Δεν ξέρω αν θα τους καταφέρει η κωλοπετσωμένη Τσεχία, σίγουρα όμως έχει πιθανότητες. Το απέδειξε στο παιχνίδι με τους Καναδούς στη Βικτόρια.
Όσο και αν μοιάζει απίστευτο, μετά τη μαυρίλα που πέρασαν στις αρχές του αιώνα, οι Αμερικανοί έχουν επιστρέψει πλησίστιοι, και αμετανόητοι, στο 2002.
Διαχειρίστηκαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν να ήταν διοργάνωση της πλάκας, διέγραψαν από τη συλλογική μνήμη τα παθήματα της πενταετίας 2002-06 αλλά και το πολύ πιο πρόσφατο του 2019 και πήγαν στο Τόκιο με υποτυπώδη προετοιμασία, ασυνάρτητη σύνθεση, προβληματικό μπάσκετ και μία new-age αλαζονείας που υποτιμά τους αντιπάλους σε βαθμό εγκληματικό.
Η ομάδα των ΗΠΑ αδιαφορεί για την περιφερειακή άμυνα που ήταν πάντοτε το κλειδί της, δεν έχει μέγεθος στις ρακέτες, δεν έχει στρατηγό στο παρκέ, δεν έχει ετοιμότητα, δεν έχει χημεία, δεν προσαρμόζεται στον αντίπαλο, δεν κάνει τίποτε.
Όπως το 2019 στην Κίνα, δηλαδή. Ομάδα που έχει στην προπόνηση έξι παίκτες την εβδομάδα της Τελετής Έναρξης την αξίζει, να τη φάει, την κατραπακιά. Εάν είχαν έναν συμβατικό φόργουορντ αντί για το υπερόπλο Κέβιν Ντουράντ, θα στοιχημάτιζα γενναίο ποσό ότι θα έμεναν εκτός βάθρου.
Και δεν θεωρώ τυχαίο, ότι ο καλύτερος παίκτης στην πρεμιέρα είναι αυτός που είχε ρυθμό αγώνων και που παράλληλα παίζει «ευρωπαϊκό» μπάσκετ ξεκινώντας από την άμυνα (Τζρου Χόλιντεϊ). Στο τέλος, φυσικά, έψαχνε και αυτός τον Γιάννη.
Πηγή: Gazzetta
