Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Δεν ξέρω αν σε λίγες ώρες από τώρα, θα ζήσουμε την κορύφωση ενός εκ των πλέον όμορφων και απρόσμενων παραμυθιών στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Μιας ιστορίας που αν αποτελούσε έμπνευση σεναρίου κινηματογραφικής ταινίας του Χόλιγουντ, απλά θα μοίραζες απλόχερα συγχαρητήρια στον σεναριογράφο για τη… φαντασία του!
Το σίγουρο είναι ότι λίγο πριν τις εφτά το πρωί, θα γνωρίζουμε αν ένα Ελληνόπουλο – παιδί μεταναστών – μεγαλωμένο στα Σεπόλια δεν θα έχει στεφθεί απλά πρωταθλητής στο ΝΒΑ, αλλά θα έχει αναδειχτεί με πάσα… επισημότητα και νομιμότητα «κορυφαίος μπασκετμπολίστας του πλανήτη!»…
Θα μου πείτε «έχει τόσο μεγάλη σημασία τελικά αν θα τα καταφέρει ο Γιάννης;»… Ακόμη κι αν δεν φορέσει ποτέ δαχτυλίδι πρωταθλητή στην καριέρα του, θα μειωθεί η αξία της μοναδικότητας των επιτευγμάτων του; Δεδομένα όχι, είναι η απάντηση. Απλά, δεν μπορώ να φανταστώ ότι αυτό το παραμύθι δεν θα έχει την κορύφωση που του αρμόζει.
Αγωνιστικά, για να είμαι ειλικρινής, το φοβάμαι το αποψινό παιχνίδι. Τι το φοβάμαι, δηλαδή, το τρέμω! Όταν μια ολόκληρη κοινωνία, μια ολόκληρη πόλη έχει επενδύσει όλο της το «είναι», όλες τις επιθυμίες της, όλη της την ενέργεια σε έναν αθλητή ή μια ομάδα, απαιτούνται τεράστια ψυχικά αποθέματα από τον δέκτη για να μη λυγίσει από το βάρος των προσδοκιών. Και το Μιλγουόκι ζει και αναπνέει για αυτό το πρωτάθλημα. Οι κάτοικοί του δεν το αντιμετωπίζουν ως ένα απλό αθλητικό γεγονός! Κοινωνικά, λοιπόν, είναι δυσβάσταχτο το βάρος της ευθύνης που καλούνται να κουβαλήσουν στους ώμους τους ο Γιάννης, ο Χόλιντεϊ, ο Μίντλετον και οι πρωτόπειροι σε τέτοιες βραδιές συμπαίκτες τους.
Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να τα καταφέρουν! Όχι αθλητικά, ούτε… εθνοπατριωτικά! Εύχομαι να το πετύχουν για να κουβαλάω μαζί μου από αύριο το πρωί στο πορτοφόλι μου μια εικόνα του δακρυσμένου Γιάννη να αγκαλιάζει το κύπελλο του πρωταθλητή και να τη δείχνω κάθε φορά που ένας νεαρός σε ηλικία συνομιλητής μου, θα επικαλείται τη φράση «δεν μπορώ».
Γιατί θέλω να το σηκώσει ο Γιάννης; Για να βρουν εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, σε μια χώρα που έχει μάθει να… ευνουχίζει τα όνειρά τους, τη δύναμη να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει κανένας που έχει το δικαίωμα να περιορίζει τους ορίζοντες των φιλοδοξιών τους.
«Αδελφέ μου», θα του απαντώ, βγάζοντας από το πορτοφόλι μου τη φωτογραφία του Γιάννη. «Πες σε αυτό το παλικάρι αν μπορείς ή δεν μπορείς. Πες σε έναν άνθρωπο που δεν είχε καλά – καλά να φάει στα παιδικά του χρόνια, τι μπορείς και τι δεν μπορείς να πετύχεις στη ζωή σου».
Γι’ αυτή τη φωτογραφία, θα στείλω το βράδυ όλη μου τη θετική ενέργεια μέχρι το Μιλγουόκι. Για να μπορέσει αυτή η χώρα να γεννήσει κι άλλους «Γιάννηδες».
Για να βρουν εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, σε μια χώρα που έχει μάθει να… ευνουχίζει τα όνειρά τους, τη δύναμη να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει κανένας που έχει το δικαίωμα να περιορίζει τους ορίζοντες των φιλοδοξιών τους.
Την ώρα που ο Γιάννης θα σηκώνει στον ουρανό του Fiserv Forum το τρόπαιο του πρωταθλητή, η φράση «δεν μπορώ» θα πρέπει πλέον να αφαιρεθεί δια νόμου από το λεξιλόγιο κάθε νέου Έλληνα και κάθε νέας Ελληνίδας. Και τίποτα, μα τίποτα δεν θα μοιάζει ακατόρθωτο! Αρκεί να παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις, με όλη σου την ψυχή για να το κατακτήσεις!
Πηγή: Sport Day
