Ψήνεστε να βάλουμε ένα στοίχημα για τον Γιάννη;

Του Δημήτρη Πετρίδη

Υπήρξε λεκτική ποικιλία, δεν μπορούμε να πούμε: ένας αναφώνησε έντρομος «Όχι ρε κίναιδε!» (εντάξει, ίσως όχι ακριβώς αυτό), κάποιος άλλος δεν έχασε στιγμή και ρίχτηκε στη μάχη της ανάνηψης λέγοντας «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…», ένας τρίτος, αφού είδε ξανά το ριπλέι, σχεδόν κραύγασε «Ω ΝΑ ΣΟΥ…» και μετά τον έκοψε η ιντερνετική λογοκρισία. 

Τους αδικείτε; Εμείς όχι: ο Γιάννης μόλις είχε προσγειωθεί στο έδαφος πιο άτσαλα κι από μαθητευόμενο πιλότο που κουμαντάρει για πρώτη φορά αεροσκάφος, είδε τον Καπέλα να ρίχνει τα 110 κιλά του επάνω του και το πόδι του πήρε μια κλίση που νομίζαμε πως είναι εφικτή μόνο όταν ο Νίο αποφεύγει τις σφαίρες στο «Μάτριξ».

Οι εικασίες για το τι έπαθε ο δικός μας Αντετοκούνμπο σ’ εκείνο το καταραμένο παιχνίδι με τους Χοκς ποικίλαν: οι πιο αισιόδοξοι έκαναν λόγο για ολική ρήξη χιαστού και κάκωση μηνίσκου, την στιγμή που αυτοί που πριν καμιά 7ετία ήταν emo έλεγαν πως τελείωσε η καριέρα του. 

Ευτυχώς για σύσσωμο το οικοδόμημα του μπάσκετ δεν επαληθεύτηκαν ούτε οι μεν ούτε οι δε: ο Γιάννης απλά… τέντωσε το γόνατό του, απεκδύθηκε το μανδύα του γήινου και φόρεσε την στολή του Σούπερμαν και μετά από 2 ματσάκια επέστρεψε στο παρκέ για να λάμψει σαν τηλαυγής αστέρας που είναι, τυφλώνοντας τους πάντες. 

Fast forward λίγες μέρες μετά: με μπροστάρη τον εξωγήινο Αντετοκούνμπο (δεν είναι υπερβολή: η NASA βλέποντάς τον να παίζει έτσι μετά από τέτοιο τραυματισμό δεσμεύτηκε να του κάνει μερικά πειράματα) ισοφάρισαν σε 2-2 (από 0-2) την σειρά των NBA Finals κόντρα στους Σανς και θέλουν να ολοκληρώσουν το εκκωφαντικό κόλπο-γκρόσο, κατακτώντας τον δεύτερο τίτλο της ιστορίας τους. 

Η αλήθεια είναι πως, πια, έχουν το μομέντουμ με το μέρος τους, όμως υπάρχει ένας μικρός αστερίσκος σε μέγεθος οροσειράς που βγάζει μάτι: το Φίνιξ στην έδρα του μοιάζει- μοιάζει­– ανίκητο και αν βρει ρυθμό μπορεί να σε διαλύσει μέχρι να πεις «Ρε μην αφήνετε ελεύθερο τον Κράουντερ!». Άλλωστε, τα δύο πρώτα παιχνίδια στην Αριζόνα τα πήρε με σχετική άνεση- έτσι δεν είναι; Όμως… 

Όμως να, ξέρετε, οι Μπακς πράγματι μπορούν να «σπάσουν» μία φορά την έδρα των Σανς. Κι όχι κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον, όταν θα είναι αργά, αλλά τώρα, στο ελπιδοφόρο παρόν. Για την ακρίβεια, σε λίγες ώρες από τώρα. 

Και, αν θέλετε, μπορούμε να βάλουμε και στοίχημα πως θα γίνει το 3-2 υπέρ των Μπακς, αρκεί να ακολουθηθεί κατά γράμμα ο παρακάτω πεντάλογος: 

1. Ο Μπαντ να μην πατήσει πάνω από μια φορά το snooze στο ξυπνητήρι του 

Τρία πράγματα σε αυτή την ζωή είναι σίγουρα: οι φόροι, ο θάνατος και ότι ο Μάικ Μπούντενχολζερ θα «κοιμηθεί» σε κάποια φάση ενός κρίσιμου παιχνιδιού. 

Μη μας παρεξηγείτε: ο coach των Ελαφιών είναι σπουδαίος προπονητής (αν δεν ήταν δε θα κέρδιζε 2 φορές το βραβείο του Coach of the Year στο ΝΒΑ), όμως εδώ και μια διετία είναι «σκαλωμένος» σε ένα plan A, το οποίο δε γίνεται plan B ούτε με την απειλή όπλου στο στόμα.

Το outcoaching (που λέγαμε και πιτσιρίκια όταν παίζαμε στ’ ανοιχτά της γειτονιάς) που έχει «φάει» από τον Μόντι Ουίλιαμς είναι πασιφανές και είναι άπειρες οι φορές που αργεί να κάνει ακόμα και τα πιο απλά πράγματα (πότε θα καταλάβεις ρε χριστιανέ μου πως στο pick n roll με τον Λόπεζ έχεις φάει περίπου 872 σουτάκια από μέση απόσταση από τον Πολ και τον Μπούκερ;). 

Αν λοιπόν η θεία επιφοίτηση έρθει ταυτοχρόνως με το πρώτο χτύπημα του ξυπνητηριού και δεν πατήσει «αναβολή», τότε κάτι γίνεται. 

Κάτι σημαντικό.

2. Ο Χόλιντεϊ να μην πάει «διακοπές»

Don’t get us wrong (μα, αλήθεια, τι μας έπιασε σήμερα με τις εκφράσεις που επαναλαμβάναμε μεγαλώνοντας στο Μπρονξ;): ο Τζρου είναι εν πολλοίς ο λόγος που το Μιλγουόκι έγινε ομάδα πρωταθλητισμού, από κει που ήταν ένα απλά σπουδαίο σύνολο με βλέψεις τίτλου κάπου, κάπως, ίσως και κάποτε. 

Το γεγονός πως οι Μπακς κατάφεραν να ξεφορτωθούν επιτέλους τον ταλαντούχο βραχνά που άκουγε στο όνομα «Έρικ Μπλέντσο» κι έδωσαν τα κλειδιά του άσου στον Χόλιντεϊ ήταν η κίνηση-ματ, σε μια παρτίδα σκάκι που παίζεται με πορτοκαλί πιόνια. 

Ο Τζρου ό,τι και να γίνει παίζει εκπληκτική άμυνα (το πώς έχει ξεθεώσει τον Κρις Πολ μετά το πρώτο ματς πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάριο έλλειψης αναπνοών), βουτάει, βάζει το κορμί του, σπρώχνει, δίνει βοήθειες σε δυνατή και αδύνατη πλευρά- εν ολίγοις, τα κάνει όλα στο πίσω μισό του γηπέδου.

Ωστόσο, τι να κάνουμε που υπάρχει και το μπροστά: ο Χόλιντεϊ στα δύο εκτός έδρας παιχνίδια των τελικών (όχι πως εντός σάρωσε σε ποσοστό ευστοχίας, αλλά ok…) κόντεψε να χτίσει νέο Fiserv Forum, και μάλιστα από άθραυστα τούβλα made in USA. 

Το 4/14 του game 1 και το 7/21 του game 2 πλήγωσαν ανεπανόρθωτα την ομάδα του και την έβγαλαν από νωρίς, σχετικά, εκτός διεκδίκησης της νίκης. Ιδίως στον δεύτερο αγώνα- εκεί δηλαδή που μπήκε αποφασισμένος να το πάρει πάνω του και ν’ «απαντήσει» στις μυριάδες επικρίσεις- έσπασε τα νεύρα των πάντων, καθώς υπήρχαν συνεχόμενες κατοχές που δεν έδινε την μπάλα πουθενά και για κανέναν λόγο.

Μάλιστα, έφτασε στο σημείο (προφανέστατα λόγω εκνευρισμού και άγχους) να χάσει ακόμα και ξεμαρκάριστα λέι απ, ιδίως από τον αριστερό διάδρομο. 

Για να έχουν τύχη σήμερα οι Μπακς ο Χόλιντεϊ πρέπει να σουτάρει μετρημένα, να μην εκβιάσει προσπάθειες και να βάλει και κάνα σουτάκι έξω από τα 7.25. 

Α ναι, και το κυριότερο: να βάλει τα εύκολα λέι-απ. 

Ειδάλλως, μία λύση υπάρχει μόνο: 

3. Ο Μίντλετον να παίξει περισσότερο σαν Τζόρνταν και λιγότερο σαν Κούζμα 

Είναι ένα από τα υπεροχότερα (αν ακούσατε κάτι σαν υγρό πνίξιμο, ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος της ελληνικής γλώσσας) memes που υπάρχουν εκεί έξω: ο Κρις Μίντλετον παίζει είτε σαν τον Μάικλ Τζόρνταν είτε σαν τον Κάιλ Κούζμα- τίποτα «ενδιάμεσο». 

Και παρά το γεγονός πως μια τέτοια παρομοίωση φαίνεται πιο τραβηγμένη κι από το πρόσωπο της Ντονατέλα Βερσάτσε, είναι ακριβής: ο υπαρχηγός των Μπακς παίζει ενίοτε σαν τον φόργουορντ των Λέικερς (πχ game 2, 11 πόντοι με 5/16 σουτ) και άλλες φορές σαν GOAT (game 4, ξεγυρισμένη 40άρα και όλα τα κρίσιμα μέσα). 

Εκτός έδρας είναι απείρως πιο δύσκολο να επαναλάβει τα ευγενή όργια που έκανε προ τριημέρου, όμως αν δεν ξυπνήσει μέσα του ο Κύριος Χάιντ και μείνει σχετικά κοντά στον Δόκτορα Τζέκιλ, τότε ναι, το Μιλγουόκι θα βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο.

Τι υπάρχει στο τέλος ενός τέτοιου μονοπατιού; Μια πρόταση γάμου, η δέσμευση μιας ανεξάλειπτης και αέναης αγάπης. 

Το δαχτυλίδι.

4. O Point God να γίνει Point Human και ο Ντέβιν Μπούκερ από φίδια να μην είναι Black Mamba αλλά δεντρογαλιά 

Ναι εντάξει, θα είναι κρίμα. Το ξέρουμε, το καταλαβαίνουμε, αλλά… Αλλά να, δε μας πολυνοιάζει: ο Κρις Πολ στα 36 του κάνει συνεχή πράγματα και θαύματα και δικαιούται επιτέλους να στεφθεί πρωταθλητής. Ο τύπος όπου και να έχει πάει έχει βελτιώσει άρδην τις ομάδες του και τις έχει κάνει playoff teams και εν δυνάμει διεκδικήτριες (άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο) του τίτλου. 

Το φετινό στόρι των Σανς είναι εκπληκτικό: το Φίνιξ πέρυσι, παρά το 8-0 στην φούσκα, έμεινε εκτός postseason και τώρα βρίσκεται 2 νίκες μακριά από το πρώτο δαχτυλίδι της ιστορίας του. 

Τι άλλαξε και επετεύχθη αυτό το extreme makeover; Ήρθε ο Πολ και εμπότισε στις φλέβες του οργανισμού τη νοοτροπία πεισματάρη νικητή. 

Παρά τους σκοπέλους που ξεφύτρωσαν στο φετινό του διάβα (δύο τραυματισμοί, κορωνοϊός), ο Point God κάνει τους πάντες ν’ αναφωνούν “Oh my God” όποτε πατάει παρκέ, μια και υπάρχουν μυθικές εμφανίσεις όπως το πρώτο παιχνίδι των τελικών και το 6^ο ματς των τελικών της Δύσης, εκεί που κέρδισε μόνος του σχεδόν Μπακς και Κλίπερς αντίστοιχα.

Στον αντίποδα, υπάρχει και το game 4 στην έδρα του Μιλγουόκι. Εκεί ο Πολ τα έκανε άγευστη σαλάτα, με κρίσιμα λάθη και μηδενική συνεισφορά στην επίθεση των φιλοξενουμένων.

Εμείς, λοιπόν, χρειαζόμαστε σήμερα τον… αντίποδα. 

Και, φυσικά, να μην μπει εκ νέου το πνεύμα του αδικοχαμένου Κόμπε μέσα στο κορμί του Μπούκερ και να τα στάζει από παντού: ο γκαρντ των Σανς τα ξημερώματα της Πέμπτης πήγε να κάνει μόνος του το 3-1, καθώς έδινε την αίσθηση πως έχει σεληνιαστεί και θ’ αστοχήσει μόνο όταν κόψει τελείως τα «ασούμε» ο Γιώργος Παράσχος. 

Απόψε θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα το να θυμηθεί την εκπληκτική, για τους Μπακς, εμφάνισή του στον τρίτο αγώνα και να πληγώσει θανάσιμα ο παιχταράς (γιατί τέτοιος είναι…) το ταμπλό. 

Α, ναι: και αν κάνει 9 φάουλ, ε ας αποβληθεί με 6. 

Έτσι δεν είναι ρε γκρίζοι; 

5. Να ξαναταπώσει τον Έιτον ο Γιάννης

Βγάζει κάνα νόημα αυτό; Όχι. Είναι κάποιου είδους προηγμένη μπασκετική ανάλυση; Σε καμία περίπτωση. Μπορεί να στηρίξει κανείς το game plan του πάνω σε μία μόνο φάση; Ρε, δεν είπαμε λέμε «ΝΑΙ» στον αθλητισμό και «ΟΧΙ» στα ναρκωτικά; 

Ο μόνος λόγος για τον οποίον θέλουμε να ξαναδούμε κάτι τέτοιο είναι γιατί μας έκανε να κραυγάζουμε ξημερώματα λες και είδαμε γυμνή την Μόνικα Μπελούτσι αμέσως μετά το τέλος των γυρισμάτων της «Μαλένας» (την οποία, μεταξύ μας, ευχαρίστως θα… ταπώναμε). 

Σαχλαμάρες: ο Γιάννης έχει μάτι που γυαλίζει σε αυτούς τους τελικούς, κι ας είναι πληγωμένο το γόνατό του. Κάνει μυθικά παιχνίδια, γράφει νούμερα που παραπέμπουν ευθέως σε top-10 παίκτη ever (με ανοδικές τάσεις…) και δείχνει πως ή θα σηκώσει το Larry O’ Brien ή θα πεθάνει στην προσπάθεια. 

Το Φίνιξ, είναι δεδομένο, δεν μπορεί να τον σταματήσει. Οι ίδιοι οι Μπακς- όταν ξεχνάνε να του πασάρουν την μπάλα κάνα τρίλεπτο και παθαίνουν οικειοθελή τύφλωση όταν έχει ξανά και ξανά mismatch– ενίοτε μπορούν, όμως ακόμα κι έτσι ο Αντετοκούνμπο είναι σαν το ορμητικό νερό που παλεύεις να του βάλεις φρένο με φράγμα καμωμένο από σπίρτα.

Οι Σανς, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς εδώ που φτάσαμε, παραμένουν το φαβορί (κάτι σαν 55%-45%), όμως ο Γιάννης είναι ο κύριος λόγος για τον οποίον πιστεύουμε πως μπορούμε να κερδίσουμε το στοίχημα του υπέρ μας (ω, ελάτε τώρα που υποστηρίζετε το Φίνιξ; Εκτός κι αν διαβάζει SDNA ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ…)  3-2. 

Θα τρέξει, θα καρφώσει, θα παίξει αμυνάρες, θα σουτάρει βολές μετά τα 12, μετρημένα από τους φιλάθλους, δεύτερα και θα τις βάλει ασάλιωτες, θ’ απογειωθεί στην στρατόσφαιρα και θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. 

Το ερώτημα στην περίπτωση του Έλληνα παίκτη δεν είναι ποιος θα του το επιτρέψει, αλλά ποιος θα τον σταματήσει. Η απάντηση αμφιρρέπει μεταξύ του «κανείς» και του «κανένας».

Αν ένα τσακισμένο γόνατο σε αφύσικη γωνία δεν τα κατάφερε, αλήθεια τι πιθανότητες έχουν οι Σανς; 

Πηγή: Sport DNA