Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ο Νίκος Παπαδογιάννης χαιρετίζει την επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη στην Εθνική ομάδα, απορρίπτοντας τα «εκτός αν» και τους αστερίσκους.
Η θρυλούμενη επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη στην Εθνική ομάδα, και το γράφω τώρα που άκουσα επιβεβαίωση από τα χείλη του ίδιου («θα μιλήσω μια και καλή στην πρώτη συγκέντρωση της ομάδας»), είναι η είδηση της χρονιάς για όλους τους σωστούς και τους λάθος λόγους.
Σε όλα τα μέρη του πλανήτη, και ίσως σε κάμποσους άλλους του γαλαξία μας, θα χαιρετιζόταν ως θρίαμβος της λογικής, της συσπείρωσης και του ίδιου του μπάσκετ. Εδώ, έβγαλε στην επιφάνεια ένστικα οπαδικά, ξερολικά, ψεκαστικά και κάμποσα αλλότρια, παραμερίζοντας το προφανές: το καθαρά αγωνιστικό.
Σε ένα από τα κρισιμότερα σταυροδρόμια της ιστορίας της, η Εθνική ομάδα έχει ξανά στις επάλξεις ένα από τα εμβλήματά της, έναν παίκτη με εκκωφαντικό γκελ όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και στα αποδυτήρια και στην κοινή γνώμη.
Υπενθυμίζω, με όλη την αγάπη και την εκτίμηση στους συγκεκριμένους παίκτες, ότι στο Μουντομπάσκετ 2019 τρίτος χειριστής μετά τους Καλάθη, Σλούκα ήταν ο Μάντζαρης και τέταρτος δεν υπήρχε. Στο Ευρωμπάσκετ 2017, πίσω από τους δύο αναντικατάστατους έρχονταν ο ίδιος Μάντζαρης και ο Παππάς. Στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2016, οι ρεζέρβες ήταν ο ίδιος Μάντζαρης και ο Αθηναίου.
Οι φετινές εφεδρείες, εάν και εφ’ όσον υπάρξει Καλάθης (πράγμα αμφίβολο, έτσι όπως διαμορφώνεται το καλεντάρι), και μετά τη διαφαινόμενη κοπάνα του Ντόρσεϊ, είναι ο ίδιος Αθηναίου, ο Λούντζης, ο Κατσίβελης.
Εάν είναι να βάλουμε τον Σπανούλη στην ίδια ζυγαριά με τους προαναφερθέντες, ας το κλείσουμε καλύτερα το μαγαζί για να μη κουραζόμαστε. Πέραν του Καλάθη και του Σλούκα, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλον γκαρντ με επιρροή στο παιχνίδι της Εθνικής, σε μεγάλη διοργάνωση της τελευταίας πενταετίας.
Αρκεί η συμμετοχή του Σπανούλη για να αποκλείσει η Εθνική τους Καναδούς και τους άλλους συνδαιτυμόνες; Πιθανότατα όχι, αφού καταπώς φαίνεται θα απουσιάσουν οι Αντετοκούνμπο, ο Παπανικολάου, ο Ντόρσεϊ και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι.
Ακόμα και εκείνοι που θα συμμετάσχουν μπορεί να εμφανιστούν ξεζουμισμένοι. Μήπως προσέξατε πόσες φορές δήλωσε «κουρασμένος» ο αναντικατάστος Παπαπέτρου μετά το χθεσινό ματς ΑΕΚ-Παναθηναϊκού;
Όλοι οι διεθνείς, με εξαίρεση το κουαρτέτο του Ολυμπιακού, θα βρίσκονται στις επάλξεις με λάθος φανέλες μέχρι τις 10-15 Ιουνίου, ίσως και περισσότερο. Μέχρι και …μικρούς τελικούς έχει το πρόγραμμα.
Εάν αποκλειστεί ο Προμηθέας από το Λαύριο, οι ανούσιοι αγώνες για την 3η θέση μπορεί να φιλοξενήσουν, δυνητικά, ίσαμε 6-7 παίκτες της Εθνικής Ανδρών: Αγραβάνης, Λούντζης, Γιαννόπουλος, Χρυσικόπουλος, Κατσίβελης, Γκίκας. Και …Ζήσης.
Δεν θα επιχειρήσω να μπω παρείσακτος στο μυαλό του Βασίλη Σπανούλη, διότι όλοι γνωρίζουν τι κρύβεται εκεί μέσα: υπερηφάνεια, πείσμα, φιλοδοξία, εργατικότητα, αλτρουισμός.
Ο Σπανούλης καταλαβαίνει ότι είναι προτιμότερο για το κορμί του να παραμείνει σε ρυθμό πρωταθλητισμού όλο το καλοκαίρι, παρά να κάθεται ανενεργός από τον Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο.
Αίφνης, καλείται να αποδείξει πολλά (αυτονόητα) στους φανατικούς που βρήκαν στο πρόσωπό του εξιλαστήριο θύμα για την αγωνιστική και ασυναρτησία του Ολυμπιακού, καθώς και στο ίδιο το μαγαζί, που με γυμνό μάτι μοιάζει να τον σπρώχνει προς την εξώπορτα.
«Εκτός αν…», είναι η διαρκής επωδός. Όταν μιλάμε για τον Σπανούλη, δεν χωράνε «εκτός» και «αν». Τους όρους τους καθορίζει ο ίδιος, όπως συνέβη με το θέμα της επιστροφής του στην Εθνική ομάδα.
Ο πανούργος Ρικ Πιτίνο έκανε τον Σπανούλη να αισθανθεί πολύτιμος και αναντικατάστατος, χωρίς αστερίσκους, όταν ακόμη τον είχε εχθρό πάνω στο παρκέ. Και, όπως είδατε, αυτή η κίνηση μίλησε απ’ ευθείας στο θυμικό του αθλητή.
Κάτι τέτοια είχα στο μυαλό μου, όταν έγραφα ότι ο Πιτίνο είναι ο ιδανικός προπονητής για την Εθνική ομάδα του 2021. Εάν η «επίσημη αγαπημένη» είχε άλλον προπονητή, με ανάστημα ντε φάκτο μικρότερο, δεν θα ξεσκόνιζε σήμερα την παλιά μπλε στολή με το «7» για τον Σπανούλη, αλλά για τον Μποχωρίδη. Με όλη, επαναλαμβάνω, την αγάπη και την εκτίμηση.
Όπως ταιριάζει στο μέγεθος και στην καριέρα ενός αθλητή που κέρδισε τίτλους τόσο με τον Παναθηναϊκό, όσο και με τον Ολυμπιακό, αλλά πρωτίστως με την Εθνική, ο Σπανούλης δεν έχει αίμα κόκκινο ούτε πράσινο. Στις ζεστές φλέβες του κυλάει απέραντο γαλάζιο.
«Θα παίζω στην Εθνική μέχρι τα 40 μου», τον θυμάμαι να λέει μετά το στραπάτσο του 2012 στο Καράκας. Και να που κάνει την υπόσχεση πράξη, έστω με πενταετές διάλειμμα, συμβατό με την προχωρημένη ηλικία του.
Βεβαίως, η θέση της στήλης είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν αλλάζει, ασχέτως προσώπων και πραγμάτων: κάθε αποχώρηση από την Εθνική ομάδα είναι απαράδεκτη και κατακριτέα.
Το έγραψα για τον Παπαλουκά το 2009, το έγραψα για τον Διαμαντίδη το 2010, το έγραψα για τον Ζήση το 2016, το έγραψα και για τον ίδιο τον Σπανούλη εκείνο το βροχερό απόγευμα στη Λιλ όταν από παντού παιάνιζαν οι διθύραμβοι για το «τέλος εποχής» και κυλούσαν τα δάκρυα.
Τουλάχιστον, όμως, ο Σπανούλης επιστρέφει, τώρα που η Εθνική χρειάζεται ενισχύσεις για να διεκδικήσει το πρώτο της Ολυμπιακό εισιτήριο μετά από 13 χρόνια.
Ο Διαμαντίδης πρέπει να είπε ίσαμε πέντε «όχι», όταν βολιδοσκοπήθηκε για να ξανακατεβάσει τη μπλε φανέλα από την ντουλάπα στα χρόνια μετά το 2010. Το σαφάρι για το Ρίο θα μπορούσε να γίνει καλλίφωνο κύκνειο άσμα στη ζηλευτή καριέρα του.
Όπως έγραψα κάμποσες φορές μέσα στον χειμώνα, η προθυμία του Σπανούλη αποτέλεσε έμπρακτη ακύρωση των αντιδράσεων του Ολυμπιακού έναντι της Εθνικής. Αρχηγού παρόντος, πάσα αντίρρηση παυσάτω. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.
Δεν υπάρχει πια περίπτωση να κηρυχθεί κάποιου είδους μποϊκοτάζ, αφού άλλωστε ο δαίμονας Βασιλακόπουλος αποχωρεί εκών άκων από το προσκήνιο. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, τουλάχιστον.
Οι εχθροπραξίες δεν έχουν πια νόημα, ενώ οι άναρθρες ιντερνετικές κραυγές των θυροφιλάθλων που καταγγέλλουν τον Σπανούλη «επειδή κάνει πλάτες στο σωλήνα» (με το συμπάθιο) προκαλούν θυμηδία.
Πρώτος απ’ όλους ο Σπανούλης αντιλαμβάνεται ότι η Εθνική δεν είναι ομάδα του Βασιλακόπουλου ούτε επιτρέπεταο να εργαλειοποιείται ως μοχλός πίεσης για τους παρασκηνιακούς βυζαντινισμούς.
Η Εθνική ομάδα ανήκει στους παίκτες και προπονητές που τη στελεχώνουν, καθώς και στους λίγους ρομαντικούς που απεχθάνονται τον διάχυτο οπαδισμό και αντιστέκονται κάθε καλοκαίρι.
Όσοι –πολλοί- στήθηκαν από τώρα με το καριοφύλλι στη γωνία και περιμένουν τα λάθη του Σπανούλη στο Προολυμπιακό για να τον κράξουν παρακαλούνται να πέσουν νωρίς για ύπνο τις νύχτες της Βικτόρια. Διότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα τους πιάσει στο στόμα του και ο ίδιος ο Σπανούλης.
Πηγή: Gazzetta
