Του Βασίλη Σαμπράκου
Δεν είναι πολύ εύκολο να ξεχωρίσεις αυτόν που αντιλαμβάνεσαι ως τον πιο καθοριστικό, για την πορεία του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα ποδοσφαιριστή και να τον αναδείξεις σε MVP.
Ξεκινάς την κουβέντα από τον Γιουσέφ Ελ Αραμπί, δηλαδή από αυτόν που “φαίνεται” περισσότερο λόγω των πολλών γκολ που πέτυχε και της γενικότερης συνεισφοράς του στο γκολ, δεδομένου ότι είναι πρώτος και στην “γκολ + ασίστ” κατηγορία της φετινής Superleague. Κι ύστερα φέρνεις στο μυαλό σου όλα τα στοιχεία που έβαλε στο παιχνίδι του Ολυμπιακού ο Γιάν Εμβιλά, η καλύτερη μεταγραφή του περασμένου καλοκαιριού για την Superleague, ο οποίος πέρα από όλα τα άλλα κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και με όρους παραγωγικούς, δηλαδή στο σκοράρισμα.
Έπειτα, σκέφτεσαι την συνεισφορά του Χασάν στο σκοράρισμα, και τα “κρίσιμα” γκολ που έδωσε στον Ολυμπιακό, δηλαδή αυτά που αποφάσισαν τον νικητή και έδωσαν βαθμούς. Σκέφτεσαι όμως και το γεγονός ότι ο Κώστας Φορτούνης έκανε μια σεζόν “μεγάλης επιστροφής”, παρόλο που μοιράστηκε τον χρόνο με τον Βαλμπουενά. Αυτός ο Φορτούνης ήταν ο καλύτερος σε όλα του τα στοιχεία, και ειδικά στην αγωνιστική νοοτροπία του, και γι’ αυτό κατάφερε να είναι πολύ σημαντικός και καθοριστικός για την ομάδα του.
Κοιτάζοντας τους παίκτες που βρίσκονται στην κορυφή των στατιστικών κατηγοριών που αφορούν τους καλύτερους ανά θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα, συναντάς αρκετούς ακόμη Ερυθρόλευκους. Τον Μπουχαλάκη, τον Μασούρα, τον Σεμέντο, τον Καμαρά, τον Σα.
Κάπου εκεί διαπιστώνεις ότι ξεχωρίζεις τουλάχιστον 9 ποδοσφαιριστές στους οποίους αναλογεί θετικό πρόσημο στη σύγκριση της συνεισφοράς τους σε μια ομαδική επιτυχία φέτος με την αντίστοιχη συνεισφορά στην περσινή επιτυχία τους. Και καταλήγεις σε έναν νόμο της φύσης των ομαδικών αθλημάτων και ειδικά του ποδοσφαίρου: όταν βλέπεις πολλούς ποδοσφαιριστές να είναι καλά, κοιτάζεις στον πάγκο. Το ίδιο και όταν βλέπεις πολλούς να μην αποδίδουν καλά. Και στις δύο περιπτώσεις κοιτάζεις στον πάγκο για να πιστώσεις την καλή απόδοση και να χρεώσεις την κακή ομαδική απόδοση.
Το είχαμε καταλάβει εδώ και καιρό για τον Πέδρο Μαρτίνς ως προπονητή. Σιγά σιγά όμως αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι ένας προπονητής με καλούς συνεργάτες, αλλά ένας διευθυντής ενός πολυμελούς επιτελείου που εργάζεται επιστημονικά για να δίνει στον επικεφαλής τα εργαλεία που χρειάζεται για να υλοποιεί αποτελεσματικά τις ιδέες του. Ο φετινός Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα δεν ήταν όσο θεαματικός είχε υπάρξει στο περσινό. Ήταν όμως η καλύτερη ομάδα, στην πραγματικότητα χωρίς αντίπαλο και μάλιστα από νωρίς. Και αυτό συνέβη στην πιο απαιτητική, ιστορικά, σεζόν για τις ποδοσφαιρικές ομάδες – τη σεζόν της οποίας τη φύση αλλοίωσε η πανδημία. Σε μια σεζόν που έγινε πιο “μάνατζερ αγγλικού τύπου” από ποτέ, ο Μαρτίνς διαχειρίστηκε την απρόβλεπτη σεζόν μαεστρικά, σε σχέση με το ελληνικό πρωτάθλημα. Γι’ αυτό και η κατάκτηση του τίτλου ήρθε ως φυσική συνέπεια.
Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει MVP, όποιος και αν κατακτήσει τελικά αυτόν τον τίτλο. Ναι, αν αφαιρούσε κανείς τα γκολ του Ελ Αραμπί θα δυσκολευόταν να βρει στο υπάρχον ρόστερ αυτόν που θα είχε ίδια αποτελεσματικότητα. Αυτή όμως είναι μια συζήτηση που απλοποιεί πάρα πολύ το ποδόσφαιρο – δεν είναι ουσιαστική. Στα δικά μου μάτια ο MVP είναι ο Μαρτίνς. Όχι ως ένας απλός προπονητής, αλλά ως ο επικεφαλής ενός μεγάλου επιτελείου που λειτουργεί δίπλα του. Κι όσο περισσότερο μένει στην Ελλάδα, τόσο περισσότερους μυεί στην μεθοδολογία του και τη νοοτροπία του για το σημερινό, το σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Είναι μια παραπάνω από καλή επιρροή για τους νέους Έλληνες προπονητές ο Πορτογάλος. Και η παραμονή του στην Ελλάδα μοιάζει με ευχή για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου στη χώρα με όρους προπονητικής.
Πηγή: Gazzetta
