Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Σαν να χτυπούσε, χέρι στο τραπέζι. Αρκετά. Ως εδώ. Στην πραγματικότητα, το enough is enough πρωτίστως η UEFA θα πρέπει να το πει, βροντερό, στον εαυτό της. Το enough is enough, πρέπει να είναι ο μπούσουλας της UEFA στο εξής. Για ό,τι/όσα ακόμη πρόκειται να (εν)δώσει στην αδίστακτη κι ακόρεστη ελίτ.
Διότι το μόνο βέβαιο στο τέλος αυτού του πολέμου των 48 ωρών, είναι ότι η ελίτ θα ανασυνταχθεί και θα επανέλθει. Πιθανόν με διαφορετικούς πρωταίτιους στο προσκήνιο, την επόμενη φορά. Καθ’ όσον θα μεσολαβήσει, η άμεση απόρροια μετά το φιάσκο, ένα αναπόφευκτο ντόμινο ιδιοκτησιακών/διευθυντικών αλλαγών στα κλαμπ. Αλλά με την ίδια κοσμοθεωρία. Τα πολλά, ποτέ δεν είναι αρκετά. Τώρα, απλώς έπεσε φως και πήραμε μία εικόνα της σκοτεινής πλευράς. Ας πούμε, ξεβρακώθηκαν σε παγκόσμια θέα.
Η τριακονταετία του Τσάμπιονς Λιγκ είναι η ιστορία των παραχωρήσεων, κάθε φορά κάτι περισσότερο, της UEFA στους μεγάλους. Διαρκώς, περισσότερες ομάδες από λιγότερες χώρες. Ακριβώς εδώ μπαίνει, ενόψει 2024-2033, το enough is enough. Και επί του παρόντος, ομολογουμένως οι γραμμές του νέου format του Τσάμπιονς Λιγκ παραμένουν αρκετά θολές. Τι θα είναι, πώς θα είναι, με ποιους θα είναι. Ας περιμένουμε, ως την τελική επεξεργασία του σχεδίου. Και, ίσως το πιο σημαντικό, ως τη θωράκισή του. Ειδάλλως, πολύ εύκολα η χθεσινή νίκη θα είναι η αυριανή ήττα.
Εάν επρόκειτο για διένεξη καρτέλ, UEFA v ESL, σε οποιοδήποτε δικαστήριο η ESL θα κέρδιζε τη μάχη και η UEFA το ξέρει. Δεν ήταν όμως, ESL v UEFA. Ηταν η ESL, απέναντι σε όλο τον κόσμο. Η ESL, απέναντι στο ποδόσφαιρο. Ο κόσμος, το ποδόσφαιρο, αποδείχθηκαν πολύ πιο δυνατοί από 12 ολιγάρχες κι απ’ όλα τα δικαστήρια του δυτικού Νομικού Πολιτισμού. Δεν αντέδρασαν στους 12, μόνον ο Τσέφεριν κι ο Ινφαντίνο. Αντέδρασαν, και παντοιοτρόπως πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, όλοι. Ιδίως, εκείνοι που οι ολιγάρχες μπορεί να θεωρούσαν άμαχο πληθυσμό. Η UEFA θα συμπεριφερθεί έξυπνα, εάν εισακούσει/αξιολογήσει αλλιώς τον άμαχο πληθυσμό. Εχει προειδοποιηθεί, κιόλας. Οτι το πλάνο των 36 ομάδων, των μίνιμουμ δέκα αγώνων για την καθεμιά από τις 36 ομάδες, δεν ενθουσιάζει. Φοβού λοιπόν, τον άμαχο πληθυσμό.
Με τις διαδοχικές “επεκτάσεις” του Τσάμπιονς Λιγκ αυτά τα 30 χρόνια, πράγματι η UEFA λάμπρυνε τον θεσμό. Γιατί να πρέπει να έχεις μόνο τη Ρεάλ ή μόνο τη Μπαρσελόνα, εάν μπορείς να τις έχεις και τις δύο; Πράγματι επίσης, οι διαδοχικές επεκτάσεις “εμβάθυναν” τα εθνικά πρωταθλήματα. Για κάθε Μάντσεστερ Σίτι, Ιντερ, Μπάγερν που έχουν ξεφύγει, πίσω μένουν μια σειρά σπουδαίες/καλές ομάδες που σκοτώνονται για τις άλλες θέσεις και συντηρούν το ενδιαφέρον ως το φινάλε. Και αυτό είναι που εν τέλει, εξαγνίζει την UEFA. Δίνει, δίνει, δίνει. Αλλά δεν είπε ποτέ στην Αρσεναλ, και δέκατη να βγεις στην Πρέμιερσιπ η θέση σου στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι ασφαλής. Ποτέ δεν είπε στην Τότεναμ, έχεις να πάρεις πρωτάθλημα από το 1961 αλλά για μας είσαι μεγάλο κλαμπ και θα παίζεις εσαεί στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Αυτή τη στιγμή η Τσέλσι, η Λίβερπουλ, η Γιουβέντους, η Μπορούσια Ντόρτμουντ, ακόμη και η Παρί Σεν-Ζερμέν, ζουν με το ρίσκο ότι ενδέχεται να μη κερδίσουν θέση στην επόμενη χρονιά του Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί συμβιώνουν στον ίδιο κόσμο με τη Λέστερ, την Ουέστ Χαμ, την Αταλάντα, τη Βόλφσμπουργκ, την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, τη Λιλ, τη Μονακό, την Ολεμπίκ Λιόν, και μπορεί, μία φορά ή δύο, να τερματίσουν πίσω. Η UEFA, ποτέ δεν τους δώρισε τέτοιο γκαραντί. Η ESL, ήταν γκαραντί. Γκαραντί, αθλητικά ανήθικο. Για αμερικανική λογική επιχειρηματικότητας ωστόσο, αυτονόητο. Εάν αμερικανοθρεμμένοι ceo κάτι δεν αντέχουν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αυτό είναι η ανασφάλεια του παιγνιδιού. Να χρειάζεται να περιμένουν ως την τελευταία αγωνιστική για να ξέρουν, ανάλογα με τον τερματισμό, τι μπάτζετ θα έχουν ενόψει της επόμενης περιόδου. Τους αποσυντονίζει. Τους διαλύει!
Οσοι είναι υπερχρεωμένοι σήμερα, στην ESL είδαν ένα σωσίβιο προσωρινής διαφυγής αλλ’ η αλήθεια είναι ότι και με την ESL πάλι υπερχρεωμένοι θα κατέληγαν εν καιρώ. Γενικώς η υπόθεση ESL, ήταν μία συγκυριακή σύμπτωση οικονομικού χαρακτήρα. Δεν ήταν, κάποιου είδους πραγματική συστράτευση για ένα κοινό υψηλό σκοπό. Ο,τι δεν έχει βαθύτερη ρίζα, προφανώς δεν ενώνει. Καταρρέει, με το που θα φυσήξει το πρώτο αεράκι. Ενώνει, το όραμα. Η ενσυναίσθηση. Αυτοί έδωσαν όρκους αίματος για 20 χρόνια και διαλύθηκαν σε 40 ώρες. Δεν μπορώ να φανταστώ, τι (διαφορετικό) πρόσμεναν.
Από τότε που είδα το Sunderland ’til I die, ακολουθώ τους αγώνες της Σάντερλαντ ένα προς ένα. Και μετά από κάθε αγώνα, εφέτος στην τρίτη κατηγορία, φέρνω στο μυαλό και φαντάζομαι πώς θα είναι, ανάλογα το αποτέλεσμα, οι φάτσες εκείνου του ταξιτζή στην πόλη ή της μαγείρισσας στο γήπεδο. Προ καιρού δε, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος με τον οποίον το συζητούσα, βοήθησε τη σκέψη μου με το να μου υπενθυμίσει πως σε κάθε αγγλική πόλη εύκολα θα μπορούσε να γυριστεί ένα Newcastle ’til I die, ένα Bolton ’til I die, ένα Derby ’til I die, και να μη έχει στην ουσία καμία διαφορά από το Sunderland ’til I die.
Ετσι είναι. Η ESL δεν κατάλαβε ότι είναι έτσι. Το να θέλεις να γίνεις global, να ανοίξεις τον ορίζοντα του brand, αυτό δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι, να πάψεις να είσαι local. Να ξεκόψεις το brand, από τη γενεσιουργό βάση του.
Πηγή: Sport DNA
