Του Γιώργου Κούβαρη
Τις εποχές που η Βραζιλία ζούσε και ανέπνεε στους ρυθμούς του τεράστιου Πελέ o οποίος οδηγούσε την «σελεσάο» στο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μετά το άλλο, ένας 12χρονος απο τη Μπραζίλια όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά του από Ρίο Γκράντε, ναι μεν θαύμαζε τον θρύλο της χώρας του, ναι μεν παρακολουθούσε ποδόσφαιρο που ήταν κάτι σαν «θρησκεία» στη Βραζιλία, αλλά δεν είχε το ίδιο «μικρόβιο» με τους συμπατριώτες του. Το δικό του αίμα ήταν… πορτοκαλί.
Ο Όσκαρ Ντανιέλ Μπεζέρα Σμιντ δεν ήταν σαν τα παιδιά της ηλικίας του. Δεν πήγαινε στις αλάνες για να κάνει ντρίπλες και «ποδαράκια» αλλά έψαχνε μπασκέτες για να σουτάρει… τρίποντα. Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Παλμέιρας και του Ατλέτικα ΜακΚένζι Κόλετζ όπου άρχισε να ξεδιπλώνει το επιθετικό του ταλέντο σκοράροντας 37 πόντους κατά μέσο σε ηλικία 15-16 ετών. Ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα! Η μοίρα του Όσκαρ ήταν να γίνει ο… Πελέ του μπάσκετ.
Επί 20 συναπτά έτη ήταν ο μεγάλος ηγέτης και αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας. Μπορεί να μην αγωνίστηκε ποτέ στο ΝΒΑ κατόπιν δικής του απόφασης (σ.σ. είχε γίνει draft το 1984 από τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς) αλλά κατά τη διάρκεια της 30χρονης καριέρας του, από το 1974 έως και το 2003, ο Όσκαρ Σμιντ έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών σε επαγγελματικό επίπεδο. Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία απ’ όλα τα παιχνίδια του, το βιογραφικό του «έγραψε» 49.737 πόντους!
Καθόλου τυχαίο το προσωνύμιο του: «Mão Santa» τον αποκαλούσαν οι Βραζιλιάνοι. Το «Ιερό Χέρι» του Παγκοσμίου μπάσκετ. Ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Ένας σκόρερ… ολκής! Παρά το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκε ούτε σ’ ένα ματς ΝΒΑ, ο Όσκαρ γνώρισε την ύψιστη τιμή το 2017 καθώς έγινε μέλος και του διάσημου «Hall of Fame» στο Σπρίνγκφιλντ!
Τα επιτεύγματά του; Πολλά! Οι νίκες του; Αμέτρητες. Όμως πριν από 8 χρόνια κλήθηκε να δώσει τον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του καθώς τον Απρίλη του 2013 διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέεφαλο. Έπρεπε να ευστοχήσει στο πιο σημαντικό τρίποντο! «Ο… τύπος εκεί πάνω είναι φίλος μου, με αγαπάει» είπε χαμογελώντας στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Gazzetta.gr ο θρύλος του Παγκόσμιου μπάσκετ.
Ο Όσκαρ Σμιντ γύρισε τον χρόνο πίσω και θυμήθηκε τις μάχες του με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη: «Ήταν εφιάλτες…» ανέφερε ο μεγάλος Βραζιλιάνος ο οποίος υποκλίθηκε στον «δράκο» για την ένταξή του στο FIBA Hall Of Fame: «Του αξίζουν όλες οι τιμές. Πάντα ήθελα να είμαι συμπαίκτης του» εξήγησε μεταξύ άλλων ενώ αναφέρθηκε στην απόφασή του να μην αγωνιστεί ποτέ στο ΝΒΑ, στον μεγάλο τελικό Ρεάλ-Καζέρτα στο ΣΕΦ τον οποίο… σιχαίνεται, όπως επίσης και τη στιγμή που αντιμετώπισε την αυθεντική «Dream Team» στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.
Απόσπασμα της συνέντευξης του Όσκαρ Σμιντ
«Πάντα ήθελα να παίξω συμπαίκτης με τον Γιαννάκη!»
Όταν άνοιξε η σύνδεση στο zoom το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό ήταν οι μονομαχίες του με τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη στα ματς της Ελλάδας με την Βραζιλία: Μου λείπουν πολύ οι μέρες που έπαιζα. Η γενιά μας τα είχε πάει πολύ καλά. Θεωρώ ότι είχαμε κάνει καλή δουλειά. Είχαμε παίξει σε κάποια ματς αντίπαλοι και Γιαννάκης με τον Γκάλη ήταν εφιάλτης για μας. Βέβαια αν θυμάμαι καλά οι νίκες μεταξύ Ελλάδας και Βραζιλίας ήταν μοιρασμένες. Υπήρχαν πολλές φορές που σας νικήσαμε. Όμως πάντα το πρόβλημα ήταν πώς να μαρκάρουμε αυτούς τους δύο. Η οδηγία του προπονητή ήταν απλή και σαφής: ‘Σταματήστε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Ξεχάστε όλους τους υπόλοιπους’» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Όσκαρ Σμιντ, ο οποίος μιλώντας για την ένταξη του «δράκου» στο Hall Of Fame, σχολίασε:
«Ο Γιαννάκης ήταν φανταστικός παίκτης. Κανείς δεν μπορούσε να τον μαρκάρει. Αξίζει όλα τα βραβεία! Και τον θαυμάζω πάρα πολύ. Θυμάμαι όλα τα ματς που παίξαμε αντίπαλοι. Βασικά θυμάμαι όλα τα παιχνίδια απέναντι σε πολύ καλούς παίκτες. Και όπως είπα ο Γιαννάκης ήταν εξαιρετικός παίκτης. Εγώ έχω μπει στο Fiba Hall Of Fame. O Γκάλης το ίδιο. Γιατί να μην έμπαινε και ο Γιαννάκης; Όπως είπα το άξιζε και με το παραπάνω.»
Το παιχνίδι Ελλάδα-Βραζιλία το 1990 στην Αργεντινή
Μάλιστα γυρνώντας τον χρόνο πίσω θυμήθηκε και την πρόταση που είχε από την Ελλάδα! «Είχα την ευκαιρία να πάω και να παίξω στην Ελλάδα αλλά όχι να ήμουν συμπαίκτης με τον Γιαννάκη. Κάποια άλλη ομάδα με προσέγγισε και μιλήσαμε (σ.σ. κι όμως η ομάδα ήταν ο Άρης το καλοκαίρι του ’93, όταν λίγο μετά την αποχώρηση του «δράκου» από τους «κίτρινους» ο Σμιντ είχε δεχθεί πρόταση από τον Θεόφιλο Μητρούδη, αλλά η μεταγραφή «χάλασε» την τελευταία στιγμή) ωστόσο δεν προχώρησε και βρέθηκα στην Ισπανία. Επίσης είχα και μια πολύ ευκαιρία να πάω στην Ρεάλ Μαδρίτης αλλά η ομάδα που αγωνιζόμουν εκείνη την περίοδο ήθελε να με κρατήσει, με πλήρωσε και έτσι δεν πήγα ποτέ.»
Και συνέχισε: «Πάντα ήθελα να παίξω μαζί με τον Γιαννάκη. Ήταν εξαιρετικός πλέι μέικερ! Και όταν πρέπει να σκοράρεις, χρειάζεσαι την πάσα. Και εκείνος ήξερε πότε δώσει τη μπάλα, ειδικά σε παίκτες σαν και εμένα που σουτάραμε αμέσως. Αν δεν ήταν ο Γιαννάκης, δεν θα ήθελα να πάω στην Ελλάδα!»
«Γιατί να θυμάμαι τον τελικό στο ΣΕΦ; Τον σιχαίνομαι!»
Ένας τελικός που έχει περάσει στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ήταν αυτός στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας τον Μάρτιο του ’89 μεταξύ της Ρεάλ και της Καζέρτα. Τότε που ο Βραζιλιάνος σκόρερ είχε 44 πόντους, ενώ ο φοβερός Ντράζεν Πέτροβιτς είχε σταματήσει στους 62 πόντους. Ομως ο Σμιντ δεν… θέλει να τον θυμάται: «Γιατί να τον θυμάμαι; Αφού χάσαμε! Κάθε ματς που έχω χάσει θέλω να τον ξεχνάω. Τον συγκεκριμένο τελικό τον σιχαίνομαι!» είπε γελώντας ο μεγάλος Βραζιλιάνος και συνέχισε:
«Αντίθετα, θα μου μείνει για πάντα μέσα μου ο τελικός των Παναμερικανικων Αγώνων το 1987, όταν και νικήσαμε στον τελικό τις ΗΠΑ μέσα στην Ιντιανάπολις. Αυτός, ναι! Ήταν τελικός! Και το ματς που άλλαξε και τους κανόνες. Αν θυμάσαι οι παίκτες του ΝΒΑ δεν μπορούσαν να αγωνιστούν στις εθνικές τους ομάδες. Και έκτοτε εμφανίστηκε η Dream Team… Αν υπήρχε ένα ματς που θα ήθελα να παίξω ξανά σε όλη μου την καριέρα, είναι εκείνος ο τελικός με την Αμερική. Γενικά κρατάω μόνο τους τελικούς που ήμουν νικητής. Οι υπόλοιποι δεν με ενδιαφέρον καν…»
Ο ιστορικός τελικός Ρεάλ-Καζέρτα στο ΣΕΦ
Το ματς που μνημονεύει πάντα ο Όσκαρ μεταξύ Βραζιλίας-ΗΠΑ στους Παναμερικανικούς Αγώνες του ’87
«Θα ήμουν στο ΤΟΡ-10 του ΝΒΑ, αλλά ήθελα να παίζω στην εθνική Βραζιλίας»
Γιατί όμως δεν αγωνίστηκε ποτέ στο ΝΒΑ αν και είχε γίνει draft από τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς; Η απάντηση ήταν απλή: «Αν έπαιζα έστω και σ’ ένα ματς του ΝΒΑ δεν θα μπορούσα να αγωνιστώ ποτέ άλλοτε στην εθνική Βραζιλίας. Οπότε δεν το επέλεξα» ήταν η χαρακτηριστική του ατάκα ενώ όταν του αναφέραμε τα δικά του λόγια, ο οποίος ανέφερε ότι οι κανόνες άλλαξαν κάποια χρόνια αργότερα, ήταν σαφής: «Ήμουν πολύ… γέρος για να είμαι rookie στο ΝΒΑ. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάθομαι στον πάγκο, να χτυπάω παλαμάκια και να λέω σε όσους έπαιζαν ‘ελάτε πάμε. Καλό παιχνίδι’. Όχι. Δεν ήμουν γεννημένος για κάτι τέτοιο. Ήθελα να είμαι ηγέτης μέσα στο παρκέ»
Τι θα γινόταν όμως αν είχε πάρει διαφορετική απόφαση και έπαιρνε το ρίσκο να βρεθεί στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη: «Θα ήμουν σίγουρα στο ΤΟΡ-10 στην ιστορία του ΝΒΑ. Και αυτό το λέω επειδή γνωρίζω καλα το παιχνίδι μου. Δεν μπορούσε να με μαρκάρει καμία ομάδα μ’ έναν παίκτη. Χρειάζονταν δύο παίκτες…» Ο ίδιος μας είπε ότι «ακόμα και τώρα αν μου δώσει μια μπάλα θα σκοράρω τρίποντο. Βέβαια έχω να παίξω από το 2003, όταν και σταμάτησα σε ηλικία 45 ετών. Θα χρειαστώ λίγα σουτ, αλλά θα τα καταφέρω. Προς το παρόν… σκοράρω στη νέα μου δουλειά που είμαι ομιλητής».
«Μισώ το παιχνίδι με την Dream Team επειδή ήξερα από την αρχή ότι θα χάναμε»
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης είχε την ευκαιρία να αντιμετωπίσει την αυθεντική Dream Team, αλλά όπως μας είπε «μισώ αυτό το παιχνίδι. Το μισώ επειδή χάσαμε. Και επειδή δεν είχαμε καμία ελπίδα για να το κερδίσουμε. Γι’ αυτό και είχα συγκεντρωθεί στο δικό μου παιχνίδι. Και αυτό ήταν. Μάλιστα έχω δει πολλές φορές αυτό το ματς. Και με μάρκαρε ο Σκότι Πίπεν. Γενικά σε όλα τα ματς, πάντα με αναλάμβανε ο καλύτερος αμυντικός της. Και σημείωνα 40+ πόντους με ιδρώτα».
Ο Σμιντ ο οποίος ήταν πρώτος σκόρερ σ’ εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες με 24,8 πόντους κατά μέσο όρο, είχε σημειώσει σ’ εκείνο το ματς 24 πόντους (σ.σ. η Dream Team είχε νικήσει με 127-83) με 3/15 δίποντα, 5/10 τρίποντα, 3/3 βολές, 2 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 2 κλεψίματα και 4 λάθη σε 30 λεπτά συμμετοχής: «Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν μπορούσε κανείς να με σταματήσει. Αν είχα τη μπάλα στα χέρια μου, ξεχάστε το! Κανείς δεν μπορούσε να με σταματήσει. Ούτε ο Σκότι Πίπεν».
Μάλιστα σ’ εκείνη την ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών αγωνιζόταν και το πρότυπο του Όσκαρ! «Αυτός ήταν ο Λάρι Μπερντ. Ένας λευκός ο οποίος δεν ήξερε πώς να τρέξει, δεν ήξερε πώς να πηδήξει και ήταν καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον. Θεωρώ ότι είναι και ο καλύτερος όλων των εποχών. Ακόμα και τώρα παρακολουθώ τα highlights του αλλά όχι τα δικά μου. Είμαι πολύ ταπεινός.»
Το παιχνίδι Βραζιλία-ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης
«Μου λείπει το Ολυμπιακό μετάλλιο, δεν έπρεπε να αστοχήσω στη Σεούλ»
Πριν από οκτώ χρόνια ο Σμιντ έγινε μέλος του διάσημου «Hall Of Fame» στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ενώ είχε προηγηθεί το 2010 η είσοδός του στο «Hall Of Fame» της FIBA, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη πριν από μερικές ημέρες: «Πραγματικά είναι πολύ όμορφο. Μεγάλο επίτευγμα. Και αυτό διότι όταν είσαι παίκτης εκτός ΝΒΑ, είναι πολύ δύσκολο να μπεις στο Hall Of Fame. Δεν έχεις πολλές ευκαιρίες για να το πετύχεις. Και μάλιστα μου είχε πει η κόρη μου ότι ‘ήταν τα πάντα υπέροχα όταν μπήκες στο Hall Of Fame’. Και όταν στο λέει η κόρη σου, ναι. Είναι υπέροχο».
H ένταξή του στο Hall Of Fame
Όσον αφορά τα απωθημένα του; «Είχα την ευκαιρία να πάρω δύο φορές το πρωτάθλημα Ιταλίας αλλά δεν τα κατάφερα. Και αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα ήθελα να το προσπαθήσω ξανά. Και επίσης που δεν κατέκτησα ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Το 1988 στη Σεούλ είχα αυτήν την ευκαιρία αλλά απέναντι στην Σοβιετική Ένωση αστόχησα στο τελευταίο σουτ (σ.σ. είχε 46 πόντους στο σύνολο). Και οι καλοί παίκτες δεν πρέπει να αστοχούν στο τελευταίο σουτ. Είχαμε δύο ευκαιρίες, εγώ πήρα τη μία αλλά δεν τα κατάφερα. Πάντα ήμουν εκείνος που έπαιρνε τις τελευταίες προσπάθειες…»
Να σημειωθεί ότι στη Σεούλ, ο Όσκαρ Σμιντ είχε κατά μέσο όρο 42,3 πόντους σε 8 ματς (σ.σ. μίνιμουμ οι 31 πόντοι του απέναντι στις ΗΠΑ και high οι 55 πόντοι του κόντρα στην Ισπανία) και είναι ο μοναδικός μπασκετμπολίστας στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που τελειώνει τη διοργάνωση με 40+ πόντους κατά μέσο όρο.
Το ματς Βραζιλίας-Σοβιετικής Ένωσης στη Σεούλ το 1988
«Μου αρέσει ο Γιάννης, αλλά όχι και τόσο. Η Βραζιλία τον… σκότωσε»
Εκτός ΝΒΑ δεν μπόρεσε να επιλέξει κάποιον ως τον καλύτερο αλλά όπως είπε «ο Γιαννάκης είναι σίγουρα ένας! Ίσως και από την Ισπανία, όπως τα αδέρφια Γκασόλ. Πριν εμφανιστούν οι Γκασόλ η Ισπανία δεν είχε και τόσο καλή εθνική ομάδα» ενώ ανέφερε ότι «όσο μπορώ παρακολουθώ και τώρα ευρωπαϊκό μπάσκετ. Βασικά παρακολουθώ τα πάντα. ΝΒΑ, βραζιλιάνικο μπάσκετ, οτιδήποτε μπορώ να δω και όποτε μπορώ». Πάντως για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν έχει και την… καλύτερη άποψη: «Μου αρέσει, αλλά όχι και τόσο πολύ. Και θα σου πω το γιατί. Το 2019 που έπαιξε η εθνική Βραζιλιας με την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Άλεξ τον… σκότωσε. Ούτε που είδε τη μπάλα!»
Σε ερώτηση για το αν υπάρχει κάποιος που να του θυμίζει τον εαυτό του, ήταν… κάθετος! «Όχι, εγώ είχα μοναδικό στυλ. Έκανα πολύ προπόνηση. Δούλευα πολύ. Πάρα πολύ. Ρώτησε και τον Γιαννάκη το ίδιο. Θα σου πει για τη δουλειά και τη προπόνηση. Και εγώ δούλευα και έκανα προπόνηση περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον…»
«Είχα όγκο στον εγκέφαλο, αλλά ο… τύπος εκεί πάνω είναι φίλος μου»
Όπως είναι γνωστό ο Όσκαρ Σμιντ πέρασε και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, καθώς το 2013 έγινε γνωστό ότι πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο: «Τώρα είμαι καλά. Απ’ ότι φαίνεται Εκείνος εκεί πάνω είναι φίλος μου. Με αγαπάει και θέλει να ζήσω περισσότερο. Πραγματικά ήταν μεγάλη εμπειρία αυτή που πέρασα. Θυμάμαι ήμουν σε ένα Spa στις ΗΠΑ και μιλούσαμε μαζί με τη σύζυγό μου και με την κόρη μου στην πισίνα. Και ξαφνικά λιποθύμησα. Δεν ανταποκρινόμουν καθόλου. Αμέσως κάλεσαν ασθενοφόρο και την αστυνομία» είπε ο θρύλος του παγκόσμιου μπάσκετ και συνέχισε:
«Όταν άρχισα να συνέρχομαι και να ξυπνάω στο ασθενοφόρο, δεν ξέρω αν ονειρευόμουν, αλλά είδα τον εαυτό μου να βρίσκεται στο Ρίο ντε Τζανέιρο με πολύ κόσμο. Όταν διακομίστηκα στο νοσοκομείο η πρώτη ερώτηση των γιατρών ήταν η εξής: ‘Κύριε Σμιντ, ξέρετε που είσαστε;’ και η απάντησή μου ήταν: ‘Φυσικά, στο Ρίο ντε Τζανέιρο!’ (γέλια). Τελείως εκτός πραγματικότητας. Ο γιος μου δίπλα έλεγε ‘μπαμπά, είμαστε στο Ορλάντο!’ Την επόμενη μέρα έκανα επέμβαση στη Βραζιλία για τον όγκο στον εγκέφαλο. Υπάρχουν τέσσερα στάδια στο μηνιγγίωμα. Στο τέταρτο πεθαίνεις. Εγώ ήμουν στο δεύτερο στάδιο.
Μετά τη θεραπεία μου είπαν ότι είμαι εντάξει και ότι μπορούσα να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου. Όμως και πάλι μια μέρα στις ΗΠΑ, πραγματικά δεν ξέρω γιατί πηγαίνω εκεί, ο ίδιος ο γιατρός με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ήθελε να μου μιλήσει. Είχα έναν ακόμη όγκο. Όμως ήταν πολύ μικρός. Ο πρώτος ήταν περίπου οκτώ εκατοστά, αλλά ο δεύτερος πολύ μικρός, έμοιαζε με τόξο. Άνοιξαν το κεφάλι μου. Παρόλα αυτά ήταν τρίτου επιπέδου και έπρεπε να κάνω πάλι επέμβαση. Στη συνέχεια ακολούθησα χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες και… είμαι εδώ! Ακόμα και τώρα κάνω πέντε χημειοθεραπείες τον μήνα. Είναι απαραίτητο να γίνονται. Τις προάλλες με κάλεσε ο γιατρός που κάνει τις χημειοθεραπείες και σκέφτηκα: «Όχι ξανά». Όμως μου είπε «Όσκαρ θέλω να σε συγχαρώ γιατί η μαγνητική τομογραφία είναι καλύτερη από ποτέ άλλοτε. Ότι η ομάδα… νικάει. Οπότε υποθέτω ότι θεραπεύτηκα. Ο… τύπος εκεί πάνω είναι φίλος μου».
Πηγή: Gazzetta
