Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ξέρω ότι έχω χρησιμοποιήσει κάμποσες φορές το παρακάτω κλισέ τις τελευταίες εβδομάδες, και για τις δύο ομάδες μας, αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω. Mε το αποψινό 78-93 από τη Ζαλγκίρις, ο Παναθηναϊκός έφτασε απόψε στο ναδίρ του. Έπιασε πάτο και δεν πάει πιο κάτω.
Έπιασε πάτο, επειδή αγωνίστηκε πλήρης και ήταν υποχρεωμένος να παρουσιάσει κάποιου είδους πλάνο. Σχέδιο. Κατεύθυνση. Φιλοσοφία.
Έπιασε πάτο, επειδή απέναντί του υπήρχε ένας αντίπαλος αποδεκατισμένος (χωρίς Ρούμπιτ, Μιλάκνις, Λοβέρν, Χέις), με αμούστακα παιδάκια να του γεμίζουν τον πάγκο.
Έπιασε πάτο, επειδή δεν μπορεί να επικαλεστεί την έλλειψη κινήτρου: απογοητευμένη ήταν και η Ζαλγκίρις, που μάλιστα έχασε τις τελευταίες ελπίδες της μόλις την περασμένη εβδομάδα.
Έπιασε πάτο, επειδή παρουσία εικόνα προπονητικά ανεπίτρεπτη, ένα συνονθύλευμα χωρίς αρχή, τέλος και μέση.
Έπιασε πάτο, επειδή έκανε τον κόσμο του να αλλάζει κανάλι και να αναπολεί παίκτες τους οποίους είχε για αποδιοπομπαίους. Ή μήπως δεν ήταν ο «Λέκα» ένας Μποχωρίδης του 2019;
Έπιασε πάτο, επειδή άφησε την αισιοδοξία της άφιξης Χέζονια να εξανεμιστεί μέσα σ’έναν μήνα, όσο δηλαδή χρειάστηκε για να μάθουν οι ουρανοκατέβατοι ότι ο Κροάτης είναι γήινος.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κατακτήσει το εγχώριο νταμπλ και να φύγει προς το ηλιοβασίλεμα καβάλα σε άσπρο άλογο, αλλά στις αρχές του Απρίλη τα άλογα είναι πράσινα.
Για κάθε πυροτέχνημα, όπως η νίκη της προηγούμενης εβδομάδας επί της Αρμάνι, πέφτουν στον ουρανό τέσσερα αστροπελέκια.
Το κοντέρ των τελευταίων ένδεκα αγωνιστικών θα γράψει, εκτός απροόπτου, 2 νίκες, 9 ήττες και 16η θέση. Μάλλον δεν ήταν ο Βόβορας τελικά το πρόβλημα.
Φοβάμαι ότι το οικοδόμημα του Όντεντ Κάτας άρχισε να τρίζει με την ένταξη του Μάριο Χέζονια. Δεν λέω ότι ευθύνεται ο ίδιος ο Κροάτης για την κατηφόρα ούτε ότι παραπαίει. Πότε πότε μάλιστα εμφανίζεται ανώτερος του αναμενομένου.
Πριν την άφιξή του, όμως, ο Παναθηναϊκός είχε βρει σχήμα που λειτουργούσε και αγωνιστικό ρυθμό που έβγαζε στην επιφάνεια σκόρπια «what if».
Προσπαθώντας να καλύψει την απουσία του τραυματισμένου Νέντοβιτς και την έλλειψη οργανωτικού εγκεφάλου, ο Κάτας σκαρφίστηκε πανύψηλες πεντάδες με το Παπαπέτρου στο «2» και τον Ουάιτ στο «3» (δίπλα στον Σαντ-Ρόος και τους Μήτογλου-Παπαγιάννη), καμουφλάροντας τα κουσούρια των πρώτων εβδομάδων.
Οι πέντε δίμετροι έκαναν το γήπεδο να μοιάζει πιο μικρό και θεμελίωναν νίκες πάνω στον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας, ενώ η δουλειά και η οξυδέρκεια των δύο πληθωρικών φόργουορντ επέτρεπαν στα γρανάζια να λειτουργούν χωρίς μπλοκάρουν.
Όταν κατέφτασε δαφνοστεφανωμένος ο Χέζονια, η μηχανή ξεχαρβαλώθηκε και όλα στήθηκαν από την αρχή, με κεντρικό πρόσωπο έναν παίκτη που, ακόμα και στα καλύτερά του, ακούει μόνο το δικό του ντέφι.
Ο Παναθηναϊκός της άνοιξης θυμίζει φθινόπωρο, μία ομάδα που ψάχνεται σαν να βρίσκεται σε περίοδο προετοιμασίας. Οι χυμοί που τον χαρακτήριζαν ξίνισαν και ένας ένας εξανεμίστηκαν, μαζί με το αμυντικό πλάνο στο οποίο στηριζόταν το αγωνιστικό σχέδιο.
Ο Παπαπέτρου δεν είναι πια ο πληθωρικός πασπαρτού που γεμίζει το γήπεδο, ο Παπαγιάννης δεν βρίσκει τις συνεργασίες που αναδείκνυαν τον οίστρο του, ο Ουάιτ έχασε τον ρόλο του και επέστρεψε στη μετριότητα, ο Μήτογλου έχει μόνο εκλάμψεις, ο Σαντ-Ρόος μοιράζεται το «1» με άλλους δύο παίκτες και δεν προφταίνει να διαβάσει το παιχνίδι.
Δεν είναι τυχαίο ότι ξεχωρίζει πια ο Μποχωρίδης, κάποιος δηλαδή που χαρακτηρίζεται από κίνητρο και πάθος. Τουλάχιστον ο δικός του ρόλος είναι σαφώς καθορισμένος. Και ξεκινάει από την άμυνα.
Όταν προστέθηκε ξανά ο Νέντοβιτς στην εξίσωση, η τράπουλα ανακατεύτηκε φτου και από την αρχή, στα χέρια ενός κρουπιέρη που δεν είναι δα Ομπράντοβιτς ούτε Πασκουάλ.
Όταν ο Σέρβος και ο Κροάτης συνυπάρχουν στο παρκέ, παίζουν σαν να βρίσκονται σε κάποιο βαλκανικό All-Star Game, χωρίς πάσες και τέτοιες αηδίες. Μπαμ και μπουμ, οι κουμπουριές.
Ακόμα και απόψε που το δίδυμο ξεκίνησε με 6/8 τρίποντα, η πυξίδα τινάχτηκε στον αέρα και ο αντίπαλος εξαφανίστηκε στον ορίζοντα, χωρίς την παραμικρή αμυντική αντίσταση.
Απόψε στο Κάουνας ο Παναθηναϊκός έφτασε στο απόλυτο μηδέν στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου, όταν ο Κάτας τόλμησε να ρίξει στο παρκέ σχήμα με Χέζονια, Νέντοβιτς και …χωρίς πλέι-μέικερ: ούτε Σαντ-Ρόος ούτε Μακ ούτε Μποχωρίδη.
Ο Χέζονια έφαγε δύο τρίποντα σερί από έναν περαστικό ονόματι Λουκοσιόνας και αποσύρθηκε βρίζοντας, το 52-47 έγινε 66-49 και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Το πείραμα κράτησε 1 λεπτό και 18 δευτερόλεπτα.
Πηγή: Gazzetta
