Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Δεν ήταν έκπληξη για μένα η νίκη της ΑΕΚ στο Βικελίδης κι ας είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που η ΑΕΚ κερδίζει τον Αρη τρεις συνεχόμενες χρονιές εκτός έδρας. Ηταν λογικό να συμβεί διότι οι δυο ομάδες παίζουν πλέον περίπου το ίδιο ποδόσφαιρο. Σε αυτή την περίπτωση είναι πιθανότερο να κερδίσει μια ομάδα που έχει περισσότερες λύσεις. Ο Χιμένεθ έριξε στο γήπεδο στο δεύτερο ημίχρονο τον Μάνταλο, τον Λιβάγια και τον Σακόφ και θα είχε χρησιμοποιήσει και τον Ολιβέιρα, αν δεν μπερδευόταν ο απαράδεκτος Κροάτης διαιτητής Μπέμπεκ την ώρα των αλλαγών. Ο Μάντζιος από την πλευρά του δεν είχε τέτοιες πολυτέλειες. Όσο για τις απουσίες της ΑΕΚ στην άμυνα νομίζω μάλλον της βγήκαν σε καλό: οι βασικοί της δυσκολεύονταν να την βοηθήσουν – η Ενωση χρειαζόταν μια άλλη άμυνα. Η προηγούμενη έκανε τα ίδια λάθη – η καινούργια θα κριθεί με τον καιρό. Επιπλέον οι απουσίες επιβάλουν σε όλη την ομάδα αυτή την άμυνα να την βοηθήσει: είναι χρήσιμο και απαραίτητο. Με όλη την προσοχή στην άμυνα και υπομονή στην αναζήτηση μιας φάσης στην επίθεση προκύπτουν αυτά τα 1-0 που ο Χιμένεθ δήλωσε ότι προτιμάει. Αυτή η δήλωση έχει για μένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα παιγνίδια – δηλαδή τον τρόπο που παίζουν οι ομάδες του.
Οι βαθμοί και οι μνήμες
Ο Χιμένεθ είχε κάνει τη δήλωσή στο τέλος του ματς της ΑΕΚ με την Λαμία: εκεί, μετά τη δεύτερη σερί νίκη του με 1-0 έκανε και τις προγραμματικές του δηλώσεις κάνοντας μια ενδιαφέρουσα αναφορά στο ποδοσφαιρικό του γούστο. Είπε ότι αυτός προτιμά να κερδίζει ένα ματς με 1-0 παρά με 5-4. Το ξέραμε. Αλλά είναι πάντα ενδιαφέρον να ακούς κάποιον να το υιοθετεί ως δόγμα του.
Ο Χιμένεθ είναι προπονητής. Έχω ξαναγράψει ότι οι πιο πολλοί προπονητές που γνωρίζω αγαπούν τα ματς που κερδίζουν 1-0. Το σκορ αυτό είναι εργαλείο και συγχρόνως απόδειξη καλής τακτικής δουλειάς. Η ομάδα κερδίζει γιατί έχει χαλάσει το παιγνίδι του αντιπάλου, δεν τον έχει αφήσει να δημιουργήσει και έχει βάλει ένα γκολ εκμεταλλευόμενη συνήθως μια αδυναμία της αντίπαλης άμυνας που ο προπονητής έχει εντοπίσει ή γιατί υπάκουσε σε μια στρατηγική οδηγία: έχει π.χ μπει δυνατά στο ματς, όπως έκανε η ΑΕΚ με τη Λαμία ή πολύ προσεκτικά όπως έκανε στο Βικελίδης. Ποιο είναι το κακό σε αυτή την περίπτωση; Ότι αυτά τα ματς συνήθως δεν τα θυμάται κανείς, αν δεν είναι τελικοί ή αν δεν δίνουν μια νίκη μεγάλη: το ματς με τη Λαμία π.χ στην ΑΕΚ δεν θα το θυμάται άνθρωπος σε δυο εμδομάδες, ενώ το χθεσινό (με το ντεμπούτο του Λάτσι, το ωραίο γκολ – φάουλ του Γκαρσία κτλ) πολλοί θα αργήσουν να το ξεχάσουν. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο βαθμοί και νίκες: είναι για μένα τουλάχιστον κάτι ωραιότερο – κάτι που πρέπει να έχει να κάνει και με τη μνήμη και με την απόλαυση. Τα ματς που λήγουν 5-4 π.χ δεν τα ξεχνά κανείς. Πρώτα από όλα γιατί είναι σπάνια.
Οι δυο όψεις του νομίσματος
Κοιτούσα το βιογραφικό του Χιμένεθ. Από το 2013 και έπειτα έχει δουλέψει ένα τρίμηνο στη Λας Πάλμας, σε κάτι ομάδες της Σαουδικής Αραβίας και φυσικά στην ΑΕΚ στην οποία πηγαινοέρχεται. Θα λεγα παραδόξως πηγαινοέρχεται: θα πρεπε να είναι εδώ μόνιμα. Διότι εδώ το ποδόσφαιρο του λατρεύεται, πιθανότατα γιατί είναι το μόνο που καταλαβαίνει ο μέσος οπαδός και το μόνο που χαίρεται ο ποδοσφαιριστής που παίζει στην Ελλάδα. Ο Ελληνας οπαδός θέλει νίκες με 1-0 – δεν τον ενδιαφέρουν τα 5-4, τον ενδιαφέρει να καμαρώνει για μια ομάδα που κερδίζει. Για το πως κερδίζει ούτε που τον νοιάζει συνήθως. Από τη μεριά του ο ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται σε μια ελληνική ομάδα προσαρμόζεται ευκολότερα στη θέληση του προπονητή που του ζητά το αποτέλεσμα (κάνοντας τα στοιχειώδη και τα απολύτως απαραίτητα): οτιδήποτε άλλο το αντιμετωπίζει ως πρόβλημα, ως πίεση. Ο Βιερίνια έλεγε μετά το ματς με τον Ολυμπιακό, με απόλυτη ειλικρίνεια, ότι θα προτιμούσε ο ΠΑΟΚ να είναι χειρότερος του αντιπάλου του και να κερδίσει. Ο Ινγκασον το ίδιο. Μαζί τους θα συμφωνούσαν όχι μόνο οι συμπαίκτες τους, αλλά σχεδόν όλοι. Ο Αρης π.χ είναι από μόνος του ένα παράδειγμα. Πέρυσι με τον Ενινγκ έπαιζε γενναιόψυχο επιθετικό ποδόσφαιρο. Σε μια άλλη χώρα θα προσπαθούσαν όλοι να στηρίξουν την ομάδα με μεταγραφές, ζητώντας της να συνεχίσει να διαφέρει από όλο το συρφετό των ομάδων που παίζουν για το 1-0. Αλλά διάλεξαν να παίζουν κι αυτοί για το 1-0 – στην ελπίδα ότι θα το κάνουν αποδοτικότερα. Και το έκαναν για ένα ολόκληρο γύρο. Αλλά όποιος παίζει για το 1-0 χάνει και με 0-1. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενώ όποιος κερδίζει με 5-4 πολύ δύσκολα χάνει με 1-0.
Διαστάσεις θριάμβου σε κλωτσοπατινάδες
Αυτό που είπε ο Χιμένεθ στη Λαμία βέβαια είναι περισσότερο ένα σχήμα λόγου, παρά κάτι πραγματικό. Ο λόγος είναι απλός: ενώ υπάρχουν πολλοί προπονητές που παίζουν για το 1-0, δεν υπάρχουν από την άλλη αντίστοιχα πολλοί που να παίζουν για το 5-4. Ο καλός Μανόλο π.χ ακόμα κι αν στη Λαμία ήθελε να κερδίσει με 5-4 αμφιβάλω αν θα μπορούσε να το κάνει. Όχι μόνο γιατί η Λαμία θα ήταν απίθανο να έβαζε τέσσερα γκολ, αλλά και γιατί η ΑΕΚ του, έτσι όπως έπαιζε, δεν υπήρχε πιθανότητα να βάλει πέντε ακόμα και στην ουραγό του πρωταθλήματος! Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Δεν της το ζητά κανένας. Εδώ είμαστε όλοι Χιμένεθ: κουβαλάμε περίπου τα ίδια μυαλά, χειροκροτάμε περίπου τα ίδια πράγματα, είμαστε έτοιμοι να αποθεώσουμε κάθε τέτοια νίκη και να την εξηγήσουμε δίνοντάς της διαστάσεις θριάμβου, μολονότι συνήθως είναι αποτέλεσμα μιας κλωτσοπατινάδας. Διάβαζα τι γράφουνε για την χθεσινή ήττα του Αρη π.χ. Κατά τους αναλυτές το λάθος του Μάντζιου είναι ότι δεν έπαιξε κι αυτός με τρεις κόφτες – έπρεπε λένε να βάλει το Τζέκο! Κι αν το χε κάνει κι έχανε, θα πρεπε πιθανότατα να βάλει κανένα μπακ ακόμα. Η δύο τερματοφύλακες.
Με τον καιρό έχουμε μάθει να χαιρόμαστε τόσο πολύ τα 1-0 που οτιδήποτε άλλο μας κακοφαίνεται. Δεν θα ήταν πρόβλημα αν αυτή η αντίληψη για το ποδόσφαιρο δεν οδηγούσε το ίδιο το ποδόσφαιρό μας στην απόλυτη κατρακύλα. Αν πλέον οι ελληνικές ομάδες δυσκολεύονται στην Ευρώπη με τη Ζόρια, την Ομόνοια, την Τραμπζονσπόρ και την Ντινάμο Κιέβου αυτό έχει να κάνει πως ακόμα και με αυτές είναι κομμάτι δύσκολο να κερδίσεις με 1-0. Πρέπει κάτι παραπάνω να μπορείς να κάνεις. Στην πραγματικότητα το θέμα δεν είναι αν είναι προτιμότερο να κερδίζεις 1-0 ή 5-4: το βασικό ζητούμενο είναι να μπορείς να παίζεις ωραίο ποδόσφαιρο. Αυτό δηλαδή που πλέον δεν μας πολυενδιαφέρει στην Ελλάδα. Η σωστή φράση είναι «προτιμώ να κερδίζω με 1-0, παρά να παίζω ωραίο ποδόσφαιρο».
Ο Θεός να μας φυλάει
Ο Χιμένεθ ζει μέρες δόξας. Επέστρεψε στη χώρα του και δείχνει πως το ποδόσφαιρο του γιατρεύει πάσα νόσο. Θα κυνηγήσει τον Ολυμπιακό και θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα, που έχει πολύ δρόμο ακόμα, κερδίζοντας παντού με 1-0: το λέω σοβαρά και περιμένω να το δω. Να χάσει παιγνίδι 5-4 αποκλείεται. Αν βέβαια δεν τα καταφέρει όλα αυτά, μπορεί να τον διώξουν πάλι, αλλά δεν τρέχει τίποτα: θα ξαναρθεί. Εδώ όποιος κερδίζει με 1-0 είναι δικός μας άνθρωπος: ο Θεός να μας φυλάει από όσους διδάσκουν ποδόσφαιρο…
Πηγή: Κάρπετ Show
