Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το να σε βεβαιώσει ο Γερμανός για την υγειονομική ασφάλειά σου, το πιστεύεις πολύ πιο εύκολα από το να σου το πει ο Ιταλός, ο Αγγλος, ο Ρώσος, ο Ισπανός, ο Γάλλος, ο Αμερικανός. Είναι ένα κεκτημένο της Γερμανίας, το σύστημα υγείας, που δεν μπορεί να της το πάρει κανείς. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, τον καιρό της θεομηνίας, συγκράτησαν τους νεκρούς τους σε τετραψήφιο νούμερο, κάτω από επτά χιλιάδες θύματα, απείρως λιγότεροι από τα άλλα μεγάλα έθνη (ας το περιορίσουμε) στην Ευρώπη.
Απολύτως προβλέψιμα συνεπώς, η μακράν πιο χαμηλή απόδοση στον περί αυτού στοιχηματισμό, η Μπούντεσλιγκα έγινε το πρώτο top πρωτάθλημα που ξανανοίγει. Το ερχόμενο Σαββατοκυριακοδεύτερο. Εκείνους περιμέναμε. Εκείνοι, πράγματι το έκαναν. Μ’ ένα τρόπο…εντελώς γερμανικό. Σχεδιάζοντας με σαφήνεια, λεπτομέρεια, ομαδικότητα, εργατικότητα. Με αυστηρότητα, αλλ’ όχι υστερίες.
Δέκα θετικά δείγματα σε περίπου δύο χιλιάδες τεστ στις ομάδες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό (κάτι σαν 0,58% για την ακρίβεια) που δεν επρόκειτο να τους πτοήσει. Ακόμη και το παράταιρο περιστατικό ανευθυνότητας, με το βιντεάκι του βετεράνου Καλού στη Χέρτα, το αντιγύρισαν και το χρησιμοποίησαν προς την ωφέλιμη κατεύθυνση. Σαν το παράδειγμα, τι δεν πρέπει να κάνουμε.
Πλέον, περιποίησαν στον εαυτό τους την πολυτέλεια. Μπορούν να καταπιαστούν πάλι, η κοινωνία του ποδοσφαίρου τους, με αυτό που είναι κάτι παραπάνω από δουλειά τους. Ο ειλικρινής διάλογος πολιτικής/ποδοσφαίρου/επιστήμης έχτισε τη γέφυρα. Οδήγησε στο να γίνει η αποφασιστικότητα, απόφαση. Δεν είναι ένα εύκολο ταξίδι, το βλέπουμε παντού, ετούτη η μετάβαση από το “λέμε” στο “κάνουμε”. Ο δρόμος ανάμεσα, είναι γεμάτος πέτρες. Κι ο χρόνος, λίγος και πιεστικός.
Η επανεκκίνηση της 16ης Μαίου λοιπόν, είναι ένα success story. Οι Γερμανοί φτάνουν πρώτοι, στο να περπατήσουν το αχαρτογράφητο μονοπάτι. Λίγκα/ομάδες/παίκτες έγιναν “ένα” σε αυτό. Ενώνει την αλυσίδα, μία αίσθηση κοινού χρέους. Ιδίως βοηθάει ότι στη Γερμανία μπορεί να ευδοκιμήσει αλλά δεν κυριαρχεί, το μοντέλο που βασίζεται στον ζάμπλουτο ιδιοκτήτη. Η απόδειξη είναι ότι, όπου ένας τέτοιος εμφανίζεται και εξαγοράζει τη γρήγορη επιτυχία, αντανακλαστικά εισπράττει…το μίσος όλης της υπόλοιπης χώρας.
Οταν ο διάλογος πολιτικής/ποδοσφαίρου/επιστήμης κατέληξε εκεί που μεσοβδόμαδα κατέληξε, τότε συντονίστηκε στο ίδιο μήκος κύματος και η (συνδρομητική) τηλεόραση. Ανέλαβε (ο Sky) την κοινωνική δωρεά, τουλάχιστον στην επόμενη αγωνιστική και στη μεθεπόμενη, ένα κομμάτι της live δράσης στα κλειστά γήπεδα να μεταδοθεί free-to-air. Για να περιοριστούν οι συναθροίσεις των ποδοσφαιρόφιλων στα pay-tv spots. Ολο αυτό λέγεται, αν δεν απατώμαι, δέσμευση σ’ ένα συμβόλαιο εθνικής (αυτο)πειθαρχίας.
Οι Γερμανοί θα τελειώσουν στις 28 Ιουνίου, ύστερα εκκρεμότητες θ’ απομείνουν μόνον τα μπαράζ προβιβασμού/υποβιβασμού και η συνέχεια στο κύπελλο, η δράση στο γρασίδι είναι που θα παράγει έγκυρα και ακέραια, αναμφισβήτητα δηλαδή, αθλητικά αποτελέσματα. Κράτησαν την πίτα απείραχτη, με μοναδική κι αναπόφευκτη “παραχώρηση” τις κεκλεισμένες θύρες. Και το εξίσου σημαντικό, με το έγκαιρο φινάλε στα τέλη Ιουνίου προστάτευσαν, δεν ναρκοθέτησαν, την περίοδο 2020-21.
Η Γερμανία είναι ατμομηχανή, σε πολλά. Θα συμπαρασύρει και άλλα βαγόνια ξοπίσω, στο να διανύσουν και εκείνα (ακριβώς επάνω στα υποδειγματικά ίχνη της ατμομηχανής) το μονοπάτι; Δεν είμαι τόσο βέβαιος, ή αισιόδοξος. Διότι πουθενά στην Ευρώπη, πουθενά όμως, ούτε στην Αγγλία της Πρέμιερσιπ και της Τσάμπιονσιπ, δεν απαντάται αυτός ο άρρηκτος δεσμός της ποδοσφαιρικής κοινωνίας.
Περισσότερο από καθετί άλλο, στους Γερμανούς έχει να ζηλέψει κανείς ότι όλο αυτό το διάστημα δεν παρεξέκλιναν ούτε στιγμή από το να σκέπτονται και να λειτουργούν, όχι οι 18 ομάδες της πρώτης κατηγορίας, οι (18+18=) 36 ομάδες της πρώτης και της δεύτερης κατηγορίας, από την πρώτη της πρώτης κατηγορίας Μπάγερν ως την τελευταία της δεύτερης κατηγορίας Ντινάμο Δρέσδης, όλες σαν ένα κλαμπ.
Πηγή: Sport DNA
