Της Μαριάννας Αξιοπούλου
Είναι σχεδόν σε κάθε βιβλίο. Σε κάθε ανάρτηση. Σε κάθε reel. Σε κάθε εμπνευσμένη ρήση. Για να σου δίνει κίνητρο. Για να αντέχεις. Να βλέπεις τη ζωή αισιόδοξα. Να πιστεύεις. Σε ό,τι κι αν θέλεις να πιστεύεις, πρέπει να πιστεύεις – νόμος είναι το δίκιο του life coach. Σε περικυκλώνει, σε πλημμυρίζει, σου ορμάει με τέτοια μανία που συχνά σε πνίγει. Ναι, αλλά αν είναι αλήθεια; Διότι μπορεί όλο αυτό το τσουνάμι ελπίδας και συμπαντικής νομοτέλειας να είναι αλήθεια. Υπάρχει μια περίπτωση αυτή η καταιγίδα αφοσίωσης στο «όλα για κάποιος λόγο γίνονται» να έχει και μια δόση αλήθειας…
Ο Μπόγκνταν Μπούλι βρίσκεται εδώ και αρκετούς μήνες στην Ελλάδα. Τοποθεσία Σέρρες, κυρίως, δε, στο κλειστό γυμναστήριο των Σερρών. Με τη γυναικεία ομάδα του Πανσερραϊκού στοχεύουν στην άνοδο στην Α1 κατηγορία και προετοιμάζονται, ελεύθεροι περιορισμών.
Πριν τέσσερα χρόνια, θα ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους, θα προσπαθούσαν να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα, θα έπλεναν χεράκια, θα παρακολουθούσαν το «last dance» στο netflix, θα έστελναν μήνυμα στο 13033, θα κυκλοφορούσαν με υπεύθυνη δήλωση, πιθανότατα θα είχαν υιοθετήσει σκύλο και θα διάβαζαν αμέτρητα inspirational quotes.
«Έχε εμπιστοσύνη στο timing του σύμπαντος. Όλα συμβαίνουν τη στιγμή που πρέπει να συμβούν».
Να το πιστέψω, δάσκαλε; Κάνε κι αλλιώς, αν μπορείς…
Τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες πριν, ο πλανήτης ήταν ανυποψίαστος. Το 13033 άντε να ήταν υπόλοιπο ταμιευτηρίου ή ο λογαριασμός στη Μύκονο για… τρεις μερίδες καβουροπόδαρα και δύο σόδες, και σίγουρα, μα σίγουρα ουδείς γνώριζε τι ερχόταν. Ούτε καν ο Μπόγκνταν Μπούλι. Ούτε καν η Γιουχάν, όπου δούλευε εκείνη την εποχή. Ναι, για φαντάσου: Προπονητής στην Γιουχάν την εποχή που ξέσπασε ο κορωνοϊός. Ο Σέρβος ήταν στη Wuhan Sengefan, είχε προσληφθεί το καλοκαίρι του 2019, και μαζί με την οικογένειά του, απολάμβανε τη δουλειά και την πόλη των 22 εκατομμυρίων ανθρώπων. «Οι περισσότεροι τουρίστες λένε ότι μοιάζει με το Σικάγο στην ανάπτυξη και την όψη, ωστόσο υπάρχει πολλή ιστορία και παραδοσιακή αρχιτεκτονική, αν ψάξεις να τα βρεις».
Για το γυναικείο μπάσκετ στην Κίνα, τα πράγματα είναι γνωστά: Πολλά λεφτά, μεγάλα ονόματα από την Αμερική, εκπληκτικές εγκαταστάσεις. Γήπεδα μπάσκετ, γυμναστήρια, πισίνες, φυσικοθεραπευτήρια, ξενώνες και διαμερίσματα. Όλα σε ένα μέρος για να διαμένει και να προπονείται η ομάδα. «Έχεις 24 ώρες την ημέρα ό,τι χρειαστείς. Οι άνθρωποι δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ για την ομάδα. Αγαπάνε πολύ το μπάσκετ, ζουν γι’ αυτό».
Τι δεν είναι γνωστό; Ποιος σε σώζει όταν έρχεται η πανδημία; Όταν άνθρωποι καταρρέουν στο δρόμο, όταν σπίτια σφραγίζονται από έξω, όταν βήχεις και δεν ξέρεις αν θα ζήσεις ή τι έχεις, όταν η πραγματικότητα μιμείται την τέχνη και είναι πιο τρομακτική από το χειρότερο σενάριο ταινίας; Σε σώζει η ζωή. Η τύχη. Ο εναρμονισμός των άστρων. Το σύμπαν. Τα διδάγματα των inspirational ρήσεων που διάβαζες και δεν πίστευες.
«Στη Γιουχάν μέναμε με τη σύζυγό μου, την Ιβάνα και την κόρη μου, τη Νίνα. Όταν μπήκαμε στον Δεκέμβριο του 2019, αρχίσαμε να ακούμε ιστορίες: Κάποια αρρώστια υπάρχει στην Κίνα. Είχε διαρρεύσει σε όλο τον κόσμο, μας έπαιρναν τηλέφωνο από τη Σερβία να δουν αν είμαστε καλά. Εμείς δε λέγαμε ψέματα, αλλά όντως δε γνωρίζαμε τίποτα. Ούτε ξέραμε, ούτε ο σύλλογος μάς είχε ενημερώσει. Η καθημερινότητα συνεχιζόταν κανονικά: Προπόνηση, παιχνίδι. Προπόνηση, παιχνίδι».
Μέχρι την πρώτη παρέμβαση του σύμπαντος.
Στις 2 Ιανουαρίου του 2020 (σ.σ. μέχρι και σήμερα δε γνωρίζουμε ποιος ήταν ο ασθενής μηδέν στη Γιουχάν, αν και πιθανολογείται ότι υπήρχαν συμπτώματα του ιού από τον Νοέμβριο του 2019) διεξήχθη η τελευταία αγωνιστική του κινεζικού πρωταθλήματος.
Ακολουθούσε διακοπή για να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα η κινέζικη εθνική ομάδα μπάσκετ για το επερχόμενο παράθυρο του Φεβρουαρίου. Ο Μπόγκνταν Μπούλι και η οικογένειά του έκλεισαν διακοπές για την Ταϊλάνδη.
«Ήταν το πρώτο τυχερό περιστατικό: Ενώ φτάσαμε κανονικά στη χώρα, μας αρνήθηκαν την είσοδο, γιατί το διαβατήριο της κόρης μου έληγε σε έξι μήνες. Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Εκεί ήταν το μόνο σημείο διλήμματος, αφού σκεφτήκαμε μήπως πάμε σε άλλο προορισμό, αλλά τελικά αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη Γιουχάν. Και τότε συνέβη το δεύτερο περιστατικό: Την ώρα που περιμέναμε την πτήση μας, με πήρε τηλέφωνο ο εκπρόσωπός μου. Μου ανακοίνωσε ότι το σωματείο αποφάσισε να λύσει το συμβόλαιό μου, χωρίς να μου δίνει το λόγο. Με απέλυσαν χωρίς αιτιολόγηση, παρότι λίγους μήνες πριν ήθελαν να συζητήσουμε την επέκταση του συμβολαίου μας. Ήταν πραγματικά τόσο ακατανόητο όλο αυτό για μένα εκείνη τη στιγμή».
Οι απαντήσεις θα ήταν σύντομα ξεκάθαρες. «Προφανώς και κατάλαβα ότι δεν ήθελαν να μας πουν τίποτα σχετικό με τον ιό για να μην μας τρομάξουν. Θέλησαν να μας γλιτώσουν από το σοκ και την αβεβαιότητα, κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων. Έφυγα από τη Γιουχάν και γύρισα στο Βελιγράδι». Ήταν περίπου μέσα Ιανουαρίου. Στις 23 κηρύχθηκε επισήμως το lockdown. «Κανείς, πλέον, δεν μπορούσε να πάει ή να φύγει από την πόλη. Εκείνη τη στιγμή έγινε απολύτως ξεκάθαρο γιατί είχε λυθεί το συμβόλαιό μου. Ήμασταν τυχεροί γιατί ο σύλλογος έκανε όλα όσα έπρεπε για να φύγουμε, χωρίς να νιώσουμε ή να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε και επρόκειτο να συμβεί γύρω μας».
Φυσικά, και μετά από όσα μαθήματα έδωσε το σύμπαν, δε θα μπορούσε να είναι ο επίλογος διαφορετικός από μια ρήση. Μια στάση ζωής, όπως την ακολουθεί και την πιστεύει ακόμα περισσότερο μετά την εμπειρία του στην Κίνα, ο Μπόγκνταν Μπούλι. Το μότο του, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
«Να σέβεσαι και θα σε σεβαστούν. Αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, θα είσαι ειλικρινής και με τους άλλους. Να κάνεις καλό και το καλό θα επιστραφεί».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
