Του Βασίλη Σκουντή
Σαν σήμερα, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου παρουσίασε την ιδρυτική διακήρυξη του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος…
“ΠΑ.ΣΟ.Κ., ωραία χρόνια”, όπως λέει μια έκφραση της μόδας αλλά πού ν’ τα;
Πού ν’ τα ρημάδια (τα ωραία χρόνια) στο μπάσκετ!
Τότε ο μακαρίτης ο Αντρέας τόνιζε ότι ο σκοπός του Κινήματος ήταν να επιφέρει στη χώρα την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τις δημοκρατικές διαδικασίες….
Δεν είχε μιλήσει για μπάσκετ βεβαίως, αυτό μπήκε για τα καλά στη ζωή μας μερικά χρόνια αργότερα, μάλιστα ο ίδιος ως πρωθυπουργός ήταν παρών στον αλήστου μνήμης τελικό του EuroBasket, στις 14 Ιουνίου του ’87, στο Νέο Φάληρο…
Ωραία χρόνια, το δίχως άλλο!
Η αποφράς 3η Σεπτεμβρίου
Ωραία χρόνια που ήρθαν και αργότερα, απλώς αυτή η ρουφιάνα η 3η του Σεπτέμβρη δεν μας θέλει!
Σαν σήμερα το 2001 στην Αττάλεια μας τάραξαν στα pick n’ roll ο Μάρκο Πέσιτς με τον Ντιρκ Νοβίτσκι, ο Θοδωρής Παπαλουκάς έχασε έξι από τις επτά βολές και η Γερμανία επέστρεψε από το -22, έριξε στο κανναβάτσο την Εθνική και την πέταξε έξω από την οκτάδα του EuroBasket.
Μια τέτοια μέρα, πάλι Κυριακή, το 2006 στη Σαϊτάμα μεθυσμένοι ακόμη από το νέκταρ του θριάμβου επί των Αμερικανών, δεν ξεπεράσαμε καν τους 50 πόντους στον τελικό του Μουντομπάσκετ απέναντι στην αναγεννώμενη και αναδυόμενη Ισπανία (47-70)…
Ξανά μια τέτοια μέρα, το 2019 στη Ναντζίνγκ, χάσαμε από τη Βραζιλία για έναν πόντο που τον είδε να τού ξεγλιστράει στην ελεύθερη βολή ο Κώστας Σλούκας κι αυτή η ήττα μας στοίχειωσε οριστικώς και αμετακλήτως…
Και αυτή την ίδια ημέρα, σήμερα ξαναδιαβάσαμε άθελα μας το μυθιστόρημα του Ερνεστ Χεμινγουέι…
“Αποχαιρετισμός στα όπλα“!
Τα αφήσαμε αυτά τα όπλα στο πεδίο της μάχης, μαζί με τα κάθε λογής όνειρα και τις οποιεσδήποτε προσδοκίες κουβαλήσαμε στη Μανίλα και –καθόσον “όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και στο γιαούρτι”- δεν τις διαλαλούσαμε στα φωναχτά, αλλά στα μουλωχτά…
Η Επανάσταση και οι τσικουδιές στους καφενέδες
Τρεις του Σεπτέμβρη, λοιπόν και σήμερα, μια αποφράς μπασκετική ημέρα…
Μια μέρα στην οποία δεν περνάς, που να χτυπιέσαι ανάποδα!
Επίτηδες το γράφω αυτό διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν είναι συνυφασμένη μόνο με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και με τον Δημήτρη Καλλέργη, τον Μακρυγιάννη και τον Όθωνα…
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1843 συντελέσθηκε η επανάσταση που κατέληξε στην παραχώρηση Συντάγματος από τον πρώτο βασιλιά της Ελλάδος και στη μετάβαση από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική μοναρχία.
Προς τιμήν εκείνου του ξεσηκωμού ονομάσθηκαν μια πλατεία (Συντάγματος) και μια κεντρική οδός (3ης Σεπτεμβρίου), ενώ το 1979 γράφτηκε και το τραγούδι “Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες” που ερμήνευσαν ο Αντώνης Καλογιάννης και η Άλκηστη Πρωτοψάλτη…
Σε μια από Μάνος Ελευθερίου γράφει κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη σήμερα στη Μανίλα…
“Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς και τσικουδιά στους καφενέδες τα παλικάρια να κερνάς”.
Στις 3 του Σεπτέμβρη του 2023 δεν περάσαμε, ούτε κεράσαμε τσικουδιά τα παλικάρια στους καφενέδες, ούτε βεβαίως και το παραδοσιακό φιλιππινέζικο λάμπανογκ!
Το ιστορικό χαμηλό του 1952 και του 1961
Δεν περάσαμε ούτε στην οκτάδα, ούτε στην δαιμονοποιημένη εδώ και 14 χρόνια τετράδα, ούτε (κατ’ ευθείαν) στο Ολυμπιακό Τουρνουά, ούτε καν στη δωδεκάδα, κάτι που μας έλαχε για πρώτη φορά στις εννέα συμμετοχές μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Τουλάχιστον αποφύγαμε τον υποβιβασμό στο Τουρνουά για τις θέσεις 17-32, που θα συνιστούσε κιόλας ιστορικό χαμηλό στην κατάταξη, πισωγυρίζοντας στο 1952 και στο 1961.
Τη σκαπουλάραμε στο τσακ με την κατάληψη της 15ης θέσης, που είναι ελαφρώς καλύτερη από τη 17η στην οποία βρεθήκαμε στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1952 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1961…
Ο Ιτούδης και η ατάκα του Γιαννάκη
Μας πονάει αυτό που έγινε καθ’ οιονδήποτε τρόπο, καθόσον η Εθνική φεύγει από τη Μανίλα με τρεις ήττες σε πέντε αγώνες και με την ουρά στα σκέλια, αλλά τουλάχιστον επιστρέφει ενωμένη και αγαπημένη, κάτι για το οποίο μάλλιαζε επί σειρά ετών η γλώσσα του Παναγιώτη Γιαννάκη και δεν διέλαθε των σημερινών δηλώσεων του Δημήτρη Ιτούδη, ο οποίος δεν άφησε κιόλας περιθώρια αμφισβήτησης της πρόθεσης και της επιθυμίας του να παραμείνει στην τεχνική ηγεσία…
Αυτή η… ρηματική διακοίνωση του Βεροιώτη προπονητή έχει τη σημασία της, διότι η φωλιά μας είναι πολλώ λογιώ λερωμένη σε αυτή την ιστορία…
Προς επίρρωσιν τούτου υπενθυμίζω ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης έφυγε μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και ο Γιόνας Καζλάουσκας μετά από αυτό του 2010, ενώ συνολικά δέκα προπονητές της Εθνικής αποχώρησαν μετά από μια διοργάνωση από το 1996 και εντεύθεν…
Ανδρών επιφανών πάσα διοργάνωση τάφος!
Η προίκα της ομάδας και η ευθύνη του Λιόλιου
Το έγραψα και χθες ότι αυτή η ομάδα μπορεί να μην είχε μεγάλη ποιότητα, βάθος, πληρότητα και τύχη, αλλά τουλάχιστον διέθετε φιλότιμο και υπερηφάνεια που αποτελούν την προίκα της.
Ακούγοντας μετά μεγάλης προσοχής και τις υστερόχρονες δηλώσεις του Βαγγέλη Λιόλιου και ανεξαρτήτως του εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με την εκ μέρους του ολοκληρωτική ανάληψη της ευθύνης για το αποτέλεσμα, ομολογώ ότι χάρηκα…
Η τακτική του Βασιλακόπουλου
Ο λόγος;
Το εύκολο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να ρίχνεις στον Καιάδα τους παίκτες και τους προπονητές…
Ακόμη πιο εύκολο, βολικό, ανέξοδο και είναι να εξαφανισθείς από προσώπου γης και να μην πεις κουβέντα σε κανέναν, για κανέναν και για τίποτε, μια τακτική που ακολούθησε κάποιες φορές , κυριευμένος από την απογοήτευση και την οργή, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος…
Θυμάμαι ότι το 2001, πρώτα στην Αττάλεια και ύστερα στην Κωνσταντινούπολη, τον έψαχνα νυχθημερόν, per mare, per terram και ο μόνος που σήκωνε το τηλέφωνο ήταν ο συχωρεμένος εξ απορρήτων του, μετέπειτα πρόεδρος της ΕΣΚΑ, Δημήτρης Μπασούρης.
Η συστράτευση και η αυτοθυσία
Εκτός από την ανάληψη της απόλυτης ευθύνης ο πρόεδρος της ΕΟΚ διαχώρισε τις δυο φάσεις που έχει περάσει η Εθνική επί των ημερών του…
Αναφέρθηκε στην περυσινή συστράτευση, μίλησε για την ενότητα, την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία στην εφετινή επιχείρηση και οψόμεθα…
Οψόμεθα σε σχέση με τα μελλούμενα, τα οποία η ΕΟΚ θα πρέπει να διαχειρισθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος (Προολυμπιακό Τουρνουά) όπως λένε και στη Βουλή για τα νομοσχέδια…
Θα τρίζουν τα κόκκαλα τους!
Η κατάσταση εάν δεν είναι απελπιστική, σίγουρα έχει στοιχεία απόγνωσης!
Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά άκουσα να το συνομολογούν στην επιγενόμενη εκπομπή της NOVA ο Φώτης Κατσικάρης και ο Γιώργος Λιμνιάτης, οι οποίοι μάλιστα επισήμαναν τον κίνδυνο να αναγκασθούμε να δώσουμε διαβατήριο και σε κάποιον ψηλό παίκτη, καθότι δεν φαίνεται κανείς τέτοιος στον εντόπιο ορίζοντα!
Έχουμε ήδη ως νατουραλιζέ τον έξοχο σε αυτό το Μουντομπάσκετ, Τόμας Γουόκαπ και πολύ φοβάμαι πως θα τρίζουν τα κόκκαλα του Νότη Μαστρογιάννη και του Πέτρου Καπαγέρωφ, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στο λανσάρισμα, στην οργάνωση και στην εξάπλωση του (πρωτοποριακού για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) αναπτυξιακού προγράμματος στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
“O tempora, o mores”, κατά πως θα έλεγε ο Κικέρων, ο οποίος παρεμπιπτόντως θα είναι ενθουσιασμένος με την πρόκριση της Ιταλίας στην οκτάδα του Μουντομπάσκετ!
Εντάξει, αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν τα ήθη, έτσι ειν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις…
Όταν έκλεισα την τηλεόραση…
Στις 6 Ιουλίου του 2021, μετά τη συντριβή από την Τσεχία στον τελικό του Προολυμπιακού Τουρνουά στη Βικτόρια είχα γράψει εδώ “Ρικ χάσαμε”, μάλιστα το προηγούμενο βράδυ έκλεισα την τηλεόραση προτού ολοκληρωθεί η μετάδοση επειδή δεν άντεχα να βλέπω την άνευ όρων παράδοση μας.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2022 παραποίησα ξανά την αποφθεγματική ατάκα του Γεράσιμου Αρσένη (“Γιώργο χάσαμε” το 1996, μετά την ήττα του από τον Κώστα Σημίτη στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου αναφερόμενος στον Δημήτρη Ιτούδη.
Σήμερα πάλι χάσαμε, ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι να διαπιστώνουμε την εκάστοτε ήττα, αλλά να αρχίσουμε κάποια στιγμή να νικάμε , να προκρινόμαστε και να επιστρέψουμε στο βάθρο…
“Να βαρέσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο”
Ο σημερινός επίλογος στο 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν ήταν βεβαίως ο προσήκων: όχι επειδή αποχαιρετήσαμε τη διοργάνωση με ήττα, αλλά λόγω της γενικότερης κλινικής εικόνας μιας απογοητευμένης ομάδας, που αυτή τη φορά παρατάχθηκε κιόλας με δεκάδα…
Χθες προσπαθώντας να μαζέψει τα… απόνερα της ήττας από τη Λιθουανία και του αποκλεισμού από την οκτάδα, Σωτήρης Μανωλόπουλος παραδέχθηκε με κυνισμό ότι “Ξυπνήσαμε και θέλαμε να βαρέσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο”!
Την εικόνα απογοήτευσης της ομάδας τη μαρτύραγαν σήμερα η γλώσσα του σώματος των παικτών και όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτής: το έλλειμμα στα ριμπάουντ, η ροπή στα λάθη, η αστοχία στα τρίποντα, η αργή κίνηση, η ατονία, η ατζαμοσύνη στα τελειώματα και δεν συμμαζεύεται…
Ο Ντρέιμοντ… Ντούμπλιεβιτς και το χρυσό των “Πελαργών”
Την ίδια στιγμή ο Νίκολα Βούτσεβιτς ακολουθούσε τη ρουτίνα του και ο Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς κόντευε να πετύχει double-double με ριμπάουντ και ασίστ, λες και ήταν ο… Ντρέιμοντ Γκριν!
Όση ώρα διαρκούσε το ματς σκεπτόμουν πως δεν θα νικούσαμε, ακόμη κι αν παίζαμε μέχρι το επόμενο Μουντομπάσκετ, το 2027 στη Ντόχα!
Μείναμε κιόλας εννιά μετά τον τραυματισμό του Μάνου Χατζηδάκη που έφυγε περπατώντας με πατερίτσα και τότε σκέφτηκα πως εκτός από προπονητή και παίκτες έχουμε ανάγκη κι από έναν παπά για να μας κάνει ένα ευχέλαιο!
Αντιθέτως δεν έχουμε ανάγκη από φιλάθλους διότι οι “Πελαργοί” είναι τόσο αφοσιωμένοι και συγκινητικοί στη συμπαράσταση τους που αξίζουν, διάβολε, δίκην αντιπαροχής, μια ανταπόδοση εκ μέρους της ομάδας!
Αυτοί όντως πήραν μετάλλιο και μάλιστα το χρυσό!
Πηγή: Sport 24
