Του Γιώργου Αδαμόπουλου
Το περισσότερο αμήχανο και λιγότερο φιλόδοξο χαμόγελό του ξεχώριζε όσο και το μπόι του. Ωστόσο, στο πολύβουο αεροδρόμιο του Χιούστον λίγοι τον πρόσεξαν στα αλήθεια.
Ακόμη λιγότεροι θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι αυτός ο έφηβος από τη Νιγηρία θα άλλαζε την ιστορία της πόλης.
Ο 17χρονος Ακίμ αντίκρισε για πρώτη φορά το Τέξας το 1980. Τα μάτια του δεν γούρλωσαν ούτε από την ομορφιά του τοπίου ούτε από την υψηλή θερμοκρασία. Το Λάγος ήταν πιο ζεστό.
Ήταν πιο θερμό και από τη Νέα Υόρκη, όπου αρχικά αποβιβάστηκε ο νεαρός Αφρικανός…
Μόλις παρέλαβε τη βαλίτσα του, βγήκε «κουμπωμένος» και κοντοστάθηκε. Δεν φαντάστηκε με όνειρα το μέλλον. Αντίθετα, «πάγωσε» όταν δεν αντίκρισε κάποιον να τον περιμένει.
Ο νεαρός κάλεσε στο σταθερό τηλέφωνο που του είχαν δώσει. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν ένας υπάλληλος του πανεπιστήμιου του Χιούστον. «Πάρε ένα ταξί και έλα στο σχολείο» ήταν η πρώτη εντολή. Το πρώτο «φλερτ» με την πόλη, με το νέο σπίτι του, στο οποίο τον είχαν συμβουλεύσει να ζήσει, έμοιαζε χωρίς ανταπόκριση.
Ο Ολάζουον, όμως, δεν στεναχωρήθηκε. Είχε μάθει από πιτσιρικάς να βιώνει τις στιγμές. Να μην τις υποτιμά, να μην τις υπερτιμά. Να μην απογοητεύεται ή να ενθουσιάζεται τόσο εύκολα…
Το μυαλό του πήγε σε μία από τις συμβουλές των γονιών του σε εκείνον και τα επτά αδέρφια του: «Να πιστεύετε πάντα στον εαυτό σας».
Ο Ακίμ, πριν αλλάξει το όνομά του σε Χακίμ, όση πίστη κι αν είχε μέσα του, δεν μπορούσε τότε να φανταστεί τη συνέχεια. Δεν μπορούσε να προβλέψει τους δεσμούς με την πόλη του Χιούστον.
Πριν από το άγαλμά του έξω από το «Toyota Center», πριν από την είσοδό του στο Hall Of Fame, πριν από τους δύο τίτλους ΝΒΑ και τους Phi Slama Jama του πανεπιστήμιου του Χιούστον, είχε υπάρξει ένα κοκαλιάρικο παιδί στο Λάγος.
Θυμήθηκε εκείνο το ψηλόλιγνο παιδί, στα 17 του, σε μία προπόνηση. Αναπόλησε την επίμονη εντολή του κόουτς να καρφώσει τη μπάλα στο καλάθι. Ο Ακίμ ύψωσε το βλέμμα και κοίταξε τη στεφάνη. Όταν οι συμπαίκτες του έκαναν διατάσεις αποθεραπείας, πήρε τη μπάλα και κάρφωσε…
«Το πρώτο κάρφωμά μου!», αφηγήθηκε πολλά χρόνια αργότερα στην εφημερίδα «Houston Chronicle». Εξηγώντας πως «ο προπονητής με πίεζε για εβδομάδες, όμως δεν είχε δει κανέναν να το κάνει και δεν θεωρούσα εύκολη και πιθανή την αρμονία άλματος και μπάλας στα χέρια».
Τώρα πια ξέρει ότι «εκείνο το κάρφωμα μού άλλαξε τη ζωή». Αν και ξεκαθαρίζει πως «τότε, στην Αφρική, δεν ήταν εύκολο να έχεις αθλητικά όνειρα. Δεν μπορούσες να σχεδιάσεις έτσι το μέλλον σου».
Ο Χακίμ γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1963 στο Λάγος της Νιγηρίας. Ήταν το τρίτο από τα οκτώ παιδιά του Σαλίμ και της Αμπίκε Ολάζουον.
Η φαμίλια του άνηκε στην εργατική τάξη και τη φυλή Γιορούμπα, αν και ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης μίας μικρής επιχείρησης που πουλούσε τσιμέντο και δραστηριοποιούνταν και σε γειτονιές και στις αποβάθρες της πόλης. Για τον μικρό Χακίμ, τα σπορ ήταν κάτι σαν διέξοδος, αλλά όχι και άμεσος στόχος. Άρχισε να παίζει χάντμπολ και ποδόσφαιρο, ως τερματοφύλακας.
Σε μία διόλου κλισέ εξέλιξη της ιστορίας του, το ύψος του (σ.σ.: 2,05μ.) στην ηλικία των 15 ετών τράβηξε τα βλέμματα προπονητών μπάσκετμπολ. Τότε ο Ολάζουουν δεν σκεφτόταν το πεπρωμένο. Δεν πίστευε ότι το ταξίδι του θα έχει συνοδηγό -ίσως και οδηγό- τη μοίρα.
Ο μετέπειτα θρύλος των Χιούστον Ρόκετς και MVP του ΝΒΑ εξάσκησε στο χάντμπολ τις προσποιήσεις. Δοκίμασε την ταχύτητά του, βελτίωσε τις κινήσεις με τα πόδια (σήμα-κατατεθέν του ως καλαθοσφαιριστής) και λίγο μετά τα 16 του έδωσε μία ευκαιρία στην πορτοκαλί «θεά».
Το ταλέντο έδειχνε φυσικό. Οι κινήσεις έμοιαζαν αβίαστες. Μετά τη συμμετοχή του σε διεθνή τουρνουά, ο Αμερικανός κόουτς Κρίστοφερ Ποντ τον αντίκρισε και εντυπωσιάστηκε με την ακατέργαστη ενέργειά του.
«Τότε απλώς έκανα τάπες και καρφώματα», είχε εξηγήσει ο Χακίμ. «Ο Κρίστοφερ μού είπε ξεκάθαρα ότι σπαταλώ τον χρόνο μου στη Νιγηρία και πρέπει να πάω στην Αμερική».
Οι γονείς του Ολάζουον ήταν αντίθετοι με κάθε αθλητική φιλοδοξία του γιου τους. Ωστόσο, ο Ποντ τούς έδειξε μία λύση που ικανοποιούσε κάθε πλευρά… NCAA. Αποχαιρέτησε τη φαμίλια του με μία λίστα με κολέγια που είχαν δείξει ένα πρώιμο ενδιαφέρον.
Το αεροπλάνο που τον μετέφερε στο νέο κόσμο του προσγειώθηκε αρχικά στη Νέα Υόρκη.
Ο Χακίμ αισθάνθηκε άβολα στην κρύα μητρόπολη και δίχως να το σκεφτεί ακύρωσε την προγραμματισμένη επίσκεψή του στο Σεντ Τζον’ς. Πήρε το επόμενο αεροπλάνο για το Χιούστον, όπου η αποπνικτική ατμόσφαιρα τού ήταν πιο οικεία. «Ο Κρίστοφερ Ποντ μού είπε εξαρχής ότι στο Χιούστον θα ήμουν πιο καλά. Εκεί άνηκα».
Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι η αφρικανική προφορά του ήταν τόσο «ωμή» που έκανε λάθος και ζήτησε από τον οδηγό του ταξί να τον μεταφέρει στο πανεπιστήμιο του Όστιν.
Όταν έφτασε στο Χιούστον και το γραφείο του κόουτς Γκάι Λιούις, ο νέος προπονητής του εντυπωσιάστηκε από τα καλογυαλισμένα παπούτσια του, το λευκό παντελόνι και το παραδοσιακό dashiki (σ.σ.: πολύχρωμη αφρικανική φορεσιά, σαν πουκάμισο).
«Να ένας νέος που προσέχει τον εαυτό του», σκέφτηκε ο κόουτς Λιούις. Ο Χακίμ θυμάται ότι ο προπονητής χαμογέλασε, «μάλλον, όμως, γιατί σιγουρεύτηκε ότι είχα ύψος 2.13μ., όπως του είχαν πει!».
Οι «Cougars» του Χιούστον είχαν το 1980 ήδη ως γερή αγωνιστική βάση τους Κλάιντ Ντρέξλερ, Μάικλ Γιανγκ, Ρομπ Ουίλιαμ και Λάρι Μισό.
Πριν ο Χακίμ συνθέσει μαζί τους την περίφημη Phi Slama Jama, μία πεντάδα που έπαιζε «πάνω από τη στεφάνη», με χαρακτηριστικό τα καρφώματα, γνώρισε για πρώτη φορά πώς είναι να μην παίζει με πόνο στα πόδια…
«Στη Νιγηρία τα παπούτσια με στένευαν. Στο πανεπιστήμιο είχα τη δυνατότητα να διαλέξω ανάμεσα σε πολλά ζευγάρια και για πρώτη φορά θα αγωνιζόμουν χωρίς αυτό τον περισπασμό», αποκάλυψε.
Στην πρώτη προπόνηση με την αθλητική τετράδα του κόουτς Λιούις, άρχισε να μοιράζει τάπες! Τη σεζόν 1980-1981 δεν είχε βάσει κανονισμών δικαίωμα συμμετοχής, όμως ο προπονητής του θα έκανε υπομονή.
Θα άξιζε η υπομονή, αφού με το κομμάτι του Ολάζουον στο «παζλ» της ομάδας του, το Χιούστον έφτασε σε τρία διαδοχικά φάιναλ φορ του κολεγιακού πρωταθλήματος.
Ο Αφρικανός είχε παραδεχθεί ότι εκτός από το ότι άργησε να παίξει μπάσκετμπολ για πρώτη φορά, δεν ήξερε και πολλά για το άθλημα στις Η.Π.Α. «Γνώριζα μόνο τους Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, Όσκαρ Ρόμπερτσον και Τζούλιους Έρβινγκ, που είχαν έρθει σε καμπ στη Νιγηρία.
»Ο κόσμος στο σχολείο πανηγύριζε και φώναζε τις λέξεις “φάιναλ φορ”, όμως εγώ δεν καταλάβαινα πόσο σημαντικό είναι αυτό. Μόνο όταν φτάσαμε στη Νέα Ορλεάνη, για τον ημιτελικό, διαπίστωσα τι σημαίνει».
Στα τρία χρόνια που το Χιούστον έφτασε σε ισάριθμα φάιναλ φορ, ο Χακίμ εξέλιξε το παιχνίδι του, αλλά δεν κατέκτησε τον κολεγιακό τίτλο. Παιχνίδι με το παιχνίδι επιβεβαίωνε την «εκρηκτικότητά» του στην άμυνα και τις κινήσεις ενός γκαρντ στην επίθεση.
Μονάχα που τα «μαθήματα» δεν ήταν απλώς στο παρκέ του NCAA.
Τα καλοκαίρια αγωνιζόταν σε pick up games εναντίον του τρις MVP του ΝΒΑ, Μόουζες Μαλόουν. Και μάλιστα «επιβίωνε». Έσπρωχνε, ίδρωνε, μοχθούσε κόντρα στον καλύτερο και, εύλογα, μάθαινε. «Ο Μόουζες δεν μου έκανε χάρες. Με ανάγκαζε να κερδίσω κάθε ριμπάουντ, κάθε πόντο και αυτό επέκτεινε τα όρια του παιχνιδιού μου», είχε διαπιστώσει ο Ολάζουον.
Κόντρα στον «αδιαπέραστο» Μαλόουν άρχισε τις περίφημες προσποιήσεις, την αλλαγή κατεύθυνσης, την κίνηση με τα πόδια που είχε διδαχθεί σε χάντμπολ και ποδόσφαιρο. Η διαφορετική βάση που είχε στα βασικά του μπάσκετμπολ δεν έγινε ανασταλτικός παράγοντας για τον Νιγηριανό, αλλά απρόσμενο πλεονέκτημα. Έκανε κινήσεις «που δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνονταν στο παρκέ».
Από τους μ.ό. 8,3π.-6,2ριμπ.-2,5κοψ. ως πρωτοετής, όταν έφτασε ως τον ημιτελικό και ηττήθηκε από τους μετέπειτα πρωταθλητές «Tarheels» του Νορθ Καρολάινα, των Μάικλ Τζόρνταν και Τζέιμς Ουόρθι, στη δεύτερη σεζόν μέτρησε 13,9π.-11,4ριμπ.-5,3 τάπες!
Οι «Cougars» έφτασαν ως τον τελικό, ωστόσο ηττήθηκαν από τη «Σταχτοπούτα» του Νορθ Καρολάινα Στέιτ, του θρυλικού κόουτς Τζιμ Βαλβάνο… Το 1983-1984 το Χιούστον έφτασε πάλι ως τον τελικό, αποχωρώντας πάλι με σκυμμένο κεφάλι κόντρα στο Τζόρτζταουν του Πάτρικ Γιούινγκ.
Ο Χακίμ κατέγραψε πάλι ανεβασμένα στατιστικά (μ.ό. 16,8π.-13,5ριμπ.-5,6κοψ.-67,5% στα σουτ!) και το ΝΒΑ τον περίμενε με ανοικτές αγκάλες, ώστε και δίχως κολεγιακό «στέμμα».
Το Τέξας έγινε το σπίτι του και εκεί θα παρέμενε.
Η μπασκετική μοίρα θα επεφύλασσε στον Χακίμ μετακόμιση πολλά χρόνια αργότερα.
Στο ντραφτ του 1984 οι Ρόκετς είχαν κερδίσει το… στρίψιμο του νομίσματος και θα επέλεγαν πρώτοι. Η απόφαση, αν και στο Χιούστον υπήρχε ήδη ένας «πύργος», ήταν εύκολη.
Οι «Ρουκέτες» είχαν επιλέξει επίσης στο Νο1 του 1983 τον Ραλφ Σάμπσον από το πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια. Ο βασικός σέντερ τους αναδείχθηκε μεν κορυφαίος ρούκι της σεζόν, όμως το ρεκόρ 23-59 έδωσε στους Τεξανούς άλλη μία ευκαιρία, με την πρώτη επιλογή.
Αν και στο ντραφτ του 1984 κυκλοφορούσε το όνομα του Μάικλ Τζόρνταν και του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, οι Ρόκετς προτίμησαν το «παιδί της πόλης», με καταγωγή από το Λάγος.
Ο Ολάζουον έγινε Νο1, με το Πόρτλαντ να προσπερνά τον Τζόρνταν (έχοντας ήδη τον Κλάιντ Ντρέξλερ στην ίδια θέση) και να επιλέγει τον σέντερ Σαμ Μπούι. Οι Μπουλς ακόμη δεν πιστεύουν στην τύχη τους, στο Νο3.
Και αν το Σικάγο πανηγύρισε έξι τίτλους τη δεκαετία του ’90 με τον Τζόρνταν, το Χιούστον μπορεί να λέει πως, έστω και καθυστερημένα, δικαιώθηκε για τον Χακίμ, χάρη σε δύο τίτλους ΝΒΑ στα μέσα της ίδιας δεκαετίας.
Αρχικά κατέγραψε μ.ό. 20,6π.-11,9ριμπ.-2,7κοψ. αλλά… έμεινε δεύτερος στην ψηφοφορία για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο της χρονιάς, πίσω από τον Μάικλ Τζόρνταν. Κανένας άλλος ρούκι δεν έλαβε ψήφους!
Το 1985-1986, η συνύπαρξη με τον Σάμπσον τους χάρισε το παρωνύμιο «Twin Towers» (=«Δίδυμοι Πύργοι») και ο Χακίμ «έγραψε» 23,5π.-11,5ριμπ.-3,4 τάπες, οδηγώντας τους Ρόκετς ως τους Τελικούς, όπου ηττήθηκαν από τους Σέλτικς.
Στους δυτικούς τελικούς απέκλεισαν εύκολα (με 4-1 νίκες) τους πρωταθλητές Λέικερς, όμως η πορεία δεν ήταν ανάλογη τα επόμενα χρόνια.
Ο Νιγηριανός, αν και ήταν ήδη στους δρόμου τα μισά για μία θρυλική καριέρα με ένα βραβείο MVP (1994), δύο κορυφαίου αμυντικού (1993, 1994), 12 All-Star παρουσίες, έξι συμμετοχές στην κορυφαία πεντάδα και άλλες πέντε στην καλύτερη αμυντική ομάδα, θα περίμενε ως το 1994 για το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.
Για να το πετύχει, αν και η διετής κυριαρχία του έγινε ουσιαστικά στα χρόνια της πρώτης αποχώρησης του Τζόρνταν, θα έπρεπε να νικήσει μεγάλους αντιπάλους και παλιούς «δαίμονες».
Παράλληλα, απαιτούσε και τη δική του αφοσίωση, εντός κι εκτός γηπέδου. Ο ίδιος παραδεχόταν πως τα πρώτα χρόνια στο ΝΒΑ «δεν ήμουν πειθαρχημένος. Τσακωνόμουν με αντιπάλους και αντιδρούσα στους διαιτητές».
Κατάλαβε ότι εκτός από το κορμί, πρέπει να «ακονίσει» και το πνεύμα του. Τότε, τον Μάρτιο του 1991, ήταν που άλλαξε το «Ακίμ» σε Χακίμ, άρχισε να διαβάζει κάθε μέρα το Κοράνι και τόνιζε πως «μαθαίνω για την πίστη μου και αποφάσισα να αφιερώσω τον εαυτό μου στον Ισλαμισμό».
Στους Τελικούς του 1994, οι Ρόκετς βρέθηκαν πίσω με 3-2 νίκες, όμως είχαν δυο ευκαιρίες για τον τίτλο στην έδρα τους.
Στον έκτο αγώνα προηγήθηκαν 86-84, αλλά η τελευταία επίθεση άνηκε στους Νικς του Πατ Ράιλι. Ο Τζον Σταρκς πήρε τη μπάλα, ωστόσο ο Χακίμ δεν άλλαξε στο μις-ματς και τον κυνήγησε στη γραμμή του τριπόντου.
Ο γκαρντ της Νέας Υόρκης σηκώθηκε, έτοιμος να δώσει τέλος στην αναμονή 21 ετών του «Μεγάλου Μήλου» για έναν τίτλο. Το χέρι του Ολάζουον αλλοίωσε τη μπάλα και οδήγησε τη σειρά σε Game 7. Με 25π.-10ριμπ. στον έβδομο Τελικό πήρε ρεβάνς από τον Πάτρικ Γιούινγκ για την ήττα του 1984 στο NCAA και χάρισε στο Χιούστον τον παρθενικό τίτλο της ιστορίας του!
Έναν χρόνο αργότερα, αν και οι Ρόκετς εκκίνησαν από το Νο6 της κατάταξης της Δύσης, όμως είχαν προσθέσει στο ρόστερ τον Κλάιντ Ντρέξλερ και διατήρησαν τα σκήπτρα τους χάρη σε δύο «παραστάσεις» του Νιγηριανού.
Στον πρώτο δυτικό τελικό κόντρα στο Σαν Αντόνιο σημείωσε 41π.-16ριμπ. απέναντι στον πολυτιμότερο παίκτη της σεζόν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον. Στον έκτο, πρόσθεσε 39π.-17ριμπ.-5κοψ.! Σε όλη τη σειρά, σε μία πανδαισία αρμονίας και αποτύπωσης της περιβόητης κίνησης «Dream Shake», εξέθεσε τον MVP «Ναύαρχο» και οι Τεξανοί προκρίθηκαν με 4-2.
Πολλά χρόνια αργότερα, ο τότε φόργουορντ των Ρόκετς και μετέπειτα πρωταθλητής και με τους Σπερς, Μάριο Έλι, ρωτήθηκε για τους δύο μεγάλους αντιπάλους.
«Λατρεύω τον Τιμ Ντάνκαν, όμως θα πω ότι είναι ο δεύτερος καλύτερος συμπαίκτης μου, μετά τον Χακίμ “The Dream” Ολάζουον!». Ο Έλι, μάλιστα, αποκάλυψε πως «το 1995 ο Χακίμ μού είχε πει ότι ο Ρόμπινσον απλώς δανείστηκε το βραβείο του MVP, που μου ανήκει… Κατάλαβα ότι ο Ντέιβιντ θα είχε πρόβλημα».
Μετά την πρόκριση επί του Σαν Αντόνιο, στους Τελικούς του 1995 περίμεναν τα «άγρια νιάτα» των Ορλάντο Μάτζικ, του Σακίλ Ο’Νιλ και του «Πένι» Χάρνταγουεϊ.
Οι Ρόκετς βρέθηκαν «στα σχοινιά» στον πρώτο Τελικό στη Φλόριντα και στο -3 πριν από το φινάλε. Ο πρώτος «οιωνός» ανατροπής ήταν οι 0/4 βολές του Νικ Άντερσον για τους γηπεδούχους… Πριν ο Κένι Σμιθ σκοράρει με τρίποντο (το έβδομό του-τότε ρεκόρ Τελικών) στο 1,6΄΄ για τη λήξη και στείλει το ματς στην παράταση!
Στο έξτρα πεντάλεπτο ο Ντρέξλερ αστόχησε σε λέι απ στην εκπνοή, όμως το χέρι του Χακίμ χάρισε με φόλοου τη νίκη στο Χιούστον. Οι Ρόκετς δεν κοίταξαν ποτέ πια πίσω και πέτυχαν το «repeat» με «sweep» και 4-0 νίκες.
Ο Ολάζουον μέτρησε μ.ό. 32,8π. κόντρα στον «Σακ» (μ.ό. 28,8π.) και αναδείχθηκε εκ νέου MVP των Τελικών, στη σειρά που ολοκληρώθηκε με δύο μνημειώδεις ατάκες…
Ο κόουτς των Ρόκετς, Ρούντι Τομζάνοβιτς υπενθύμισε πως «δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάς την καρδιά του πρωταθλητή». Και ο εντυπωσιασμένος Σακίλ διαπίστωσε ότι «ο Χακίμ έχει πέντε κινήσεις, αλλά και τέσσερις παραλλαγές σε καθεμία από αυτές!».
Η επιστροφή του Μάικλ Τζόρνταν δεν επέτρεψε στο Χιούστον να εδραιώσει μία «δυναστεία» στο ΝΒΑ, παρά και την προσθήκη του Τσαρλς Μπάρκλεϊ που έφερε τους Ρόκετς ως τους Δυτικούς τελικούς του 1997.
Η πολυ-αναμενόμενη «μονομαχία» Τζόρνταν-Χακίμ δεν έγινε ποτέ, όπως πολλά χρόνια αργότερα η Λίγκα δεν απόλαυσε στους ίδιους Τελικούς τους Κόμπι Μπράιαντ και ΛεΜπρον Τζέιμς.
Ο Ολάζουον, ο οποίος το 1996 κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην Ατλάντα παίζοντας με την Εθνική Η.Π.Α, αρνήθηκε το 2001, στα 38 του, συμβόλαιο αξίας 13εκατ.δολ. από τους Ρόκετς και δεν κατόρθωσε να κλείσει την καριέρα του στην αγαπημένη του πόλη.
Έγινε ανταλλαγή στο Τορόντο, όπου υπέγραψε τριετές συμβόλαιο αντί 18εκατ., κατέγραψε τις χειρότερες επιδόσεις της καριέρας του (μ.ό. 7,1π.-6ριμπ.) και το 2002 αποφάσισε να αποσυρθεί, λόγω ενοχλήσεων στη μέση.
Η τελευταία εικόνα του στο παρκέ δεν ήταν δυνατόν να αλλοιώσει την υστεροφημία του. Οι αριθμοί έλεγαν μία άλλη αλήθεια. Το ταλέντο, η φινέτσα και η προσωπικότητα τού χάριζαν απλόχερα μπασκετική δόξα και αναγνώριση για πάντα.
Αλλά και τον ρόλο του δασκάλου σε καλοκαιρινά «σεμινάρια» σε σταρ όπως οι Κόμπι, ΛεΜπρον και οι άλλοτε σέντερ του Χιούστον, Μινγκ Γιάο και Ντουάιτ Χάουαρντ.
Τα δύο περίφημα quadruple-doubles, με διψήφιο αριθμό στη στατιστική τεσσάρων κατηγοριών επιβεβαίωναν τον θρύλο του. Μάλιστα, το κατάφερε δύο φορές, στις 3 Μαρτίου 1990 κόντρα στο Γκόλντεν Στέιτ, με 29π.-18ριμπ.-11κοψ.-10ασ. και στις 29 Μαρτίου του ίδιου χρόνου, με 18π.-16ριμπ.-11κοψ.-10ασ. εναντίον του Μιλγουόκι!!!
Για εκείνο το κοκαλιάρικο παιδί από το Λάγος της Νιγηρίας, η σχέση με το Χιούστον ήταν αυτή που περιέγραφε και το παρατσούκλι του… «The Dream»!
Μία ονειρική συνύπαρξη, που οδήγησε σε μία αντίστοιχα ονειρώδη μπασκετική παρακαταθήκη.
Μία κοινή πορεία που παραλίγο να μην ολοκληρωθεί, λόγω της φημολογίας ότι το 1992 οι Ρόκετς εξέτασαν προτάσεις παραχώρησης του Χακίμ.
Ο ίδιος, στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Living The Dream» (=«Ζώντας το όνειρο»), είχε αποκαλύψει ότι δεν στάθηκε ποτέ στις φήμες. Δεν έμεινε ποτέ στις υποθέσεις.
Στο Τέξας γονείς βάφτιζαν τα παιδιά τους Χακίμ! Απολάμβανε την αποθέωση, όμως τηρούσε τις δικές του παραδόσεις.
Έχει μία κόρη, την Αμπισόλα (που έπαιξε και στο WNBA), από προηγούμενη σχέση στο κολέγιο. Στα 33 του παντρεύτηκε με προξενιό(!) την 18χρονη Ντάλια, δίχως καν να την έχει γνωρίσει πριν από τον γάμο.
Απέκτησαν δύο κόρες και δύο γιους και όλοι ταξίδευαν σε αραβικές χώρες. Μετά την καριέρα του αφοσιώθηκε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες στην Ισλαμική κοινότητα.
Το ίδρυμά του, «Dream Foundation», προσφέρει υποτροφίες σπουδών σε μουσουλμάνους. Ο Ολάζουον είχε επιλέξει να τιμήσει και να επιβεβαιώσει το όνομά του και εκτός παρκέ.
Αναφέροντας πάντα σε νέους και στα τέσσερα παιδιά του «τις συμβουλές που μας έδιναν οι γονείς μου: Να είμαστε ειλικρινείς, να μοχθούμε για όσα επιθυμούμε, να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους, να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να στοχεύουμε ψηλά».
Σε διάλεκτο της πατρίδας του, άλλωστε, το «Olajuwon» σημαίνει «να είσαι πάντα στην κορυφή».
Πηγή: Athletes’ Stories
