Του Νίκου Παπαδογιάννη
Μια (πολύ) μεγάλη βραδιά για το ελληνικό μπάσκετ πήγε να εξελιχθεί σε μνημόσυνο, μέχρι που η παρτίδα σώθηκε κάπου ανάμεσα στο «έτσι θέλω» των παικτών, στο πολιτισμένο «έτσι θέλουμε» των 6.000 θεατών, στο «σαστίσαμε» των Τούρκων παικτών και στο ήρεμο μυαλό του Κώστα Παπανικολάου.
«Να σου σφίξω το ψύχραιμο χέρι», του είπα όσο περίμενε για να μιλήσει στη Νova. «Να σου φιλήσω», ήθελα να πω, αλλά κρατήθηκα.
Kαι θυμήθηκα, εκείνη την ώρα, το φάιναλ-φορ του 2012, στην πατρίδα του Μαχμούτογλου και του Ορχούν Ενέ, όπου είχε 100% ευστοχία στους δύο αγώνες του Ολυμπιακού.
Σας θυμίζω, με την ευκαιρία, ότι αυτό δεν ήταν το πρώτο νικητήριο (σχεδόν) buzzer beater του Παπανικολάου σε αγώνα «παραθύρων» με την Εθνική. Είχε βάλει και ένα στην Τιφλίδα, πάλι σε αγώνα που έμοιαζε χαμένος, τον Σεπτέμβριο του 2018, από ασίστ πάσα του Νικ Καλάθη.
Λίγη ώρα πριν το αποψινό τζάμπολ, ο Καλάθης επικοινώνησε με Αθήνα και ζήτησε να του κρατήσουν θέση στο αεροπλάνο για την Κωνσταντινούπολη. Απομένει να δούμε αν θα του το επιτρέψει η Μπαρτσελόνα, που την Τρίτη έχει λέει αγώνα με την Ανδόρα.
Εάν τη Δευτέρα η Εθνική μας διπλασιάσει τις νίκες επί των Τούρκων μετά το αποψινό δραματικό 72-71, θα κάνει ένα πελώριο βήμα πρόκρισης για τα τελικά του Μουντομπάσκετ 2023, από δω ίσαμε τον Ινδικό Ωκεανό.
Ειδάλλως, θα συνεχίσει την πορεία της με άφθονο άγχος, αφού θα υστερεί σε πιθανή ισοβαθμία με τους Τούρκους.
«Λίγο έλειψε να χάσουμε από τα δεύτερα της Τουρκίας», έλεγε κάποιος δίπλα μου στα Άνω Λιόσια. Αμ, δεν πάει έτσι.
Η Εθνική Τουρκίας που ταξίδεψε στην Αθήνα είχε ομοιογένεια, πολεμική διάθεση και απρόσκοπτη προετοιμασία, οπότε παραλίγο να κλέψει το ματς, μολονότι υστερούσε σε ταλέντο.
Μπορεί να της έλειπαν ο Σανλί και οι παίκτες που αγωνίζονται στο ΝΒΑ (Οσμάν, Κορκμάζ, Σενγκούν, Γιουρτσεβέν), αλλά και στη δική μας Εθνική δεν είδα ούτε τους Αντετοκούνμπο ούτε τον Παπαπέτρου ούτε τον Καλάθη ούτε τον Μήτογλου ούτε τον Ντόρσεϊ.
Θυμίζω και πόσο πειστικά νίκησε η αποδεκατισμένη ταξιαρχία του Ρικ Πιτίνο τη σχεδόν πλήρη Τουρκία τον Ιούνιο, στο Προολυμπιακό τουρνουά. Δεν έχει νόημα λοιπόν το παιχνίδι με τους αριθμούς.
Περισσότερο και από την ποιότητα των Ελλήνων παικτών μέτρησε απόψε η πείρα όσων έχουν χιλιόμετρα στην Euroleague, σε συνδυασμό με τα ατίθασα νιάτα του Καλαϊτζάκη, του Μουράτου, του Μωραΐτη.
Ακόμα και οι εμπειρίες όμως ξεχνιούνται όταν το μυαλό θολώνει από την κόπωση. Τα δύο φάουλ που παραχώρησαν οι Έλληνες διεθνείς πάνω σε αμυντικό ριμπάουντ των Τούρκων έδωσαν στον αντίπαλο τέσσερις πολύτιμες βολές για άκοπους πόντους μετά το 66-62.
Η άμυνα των φιλοξενούμενων επικεντρώθηκε στο κυνήγι του φυσιολογικά καταπονημένου -αλλά πολύ καλού– Κώστα Σλούκα, οπότε χρειάστηκε μία ασυνήθιστη συνεργασία των δύο ψηλών Αγραβάνη-Παπαγιάννη για το 70-71, τρεις καλές άμυνες αμέσως μετά και η ατσαλοσύνη του άπειρου σε αυτό του επίπεδο Γκεγίκ, ο οποίος έπεσε πάνω στον Παπανικολάου όταν το χρονόμετρο έτρεχε ολοταχώς προς το μηδέν.
Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος σήκωσε αμέσως τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, που εξελίσσεται σε αμυντικό εξολοθρευτή: «Μπες μέσα και φα’ τον», πρόσταξε.
Το …γεύμα ήταν ο Σέιν Λάρκιν, γέννημα θρέμμα Τούρκος, ο οποίος οργίασε μετά το 28ο λεπτό (ενώ μέχρι τότε ήταν άποντος), αλλά έσκασε από την κούραση και αποσύρθηκε μόλις οι Τούρκοι προσπέρασαν με 3 πόντους.
Ξαναμπήκε για το τελευταίο σουτ, το οποίο μάλιστα έγινε υπό αρκετά καλές προϋποθέσεις, αλλά ο Καλαϊτζάκης έκανε αυτό που του ζήτησε ο προπονητής του. Έμεινε κοντά στον Αμερικανό και του έκρυψε τον ορίζοντα.
Η Τουρκία ήρθε στην Αθήνα καλά διαβασμένη, προσπάθησε να κλείσει τους διαδρόμους προς το ελληνικό καλάθι (και τις λόμπες προς τον Παπαγιάννη) και ταυτοποίησε τα «τεσσάρια» της ελληνικής ομάδας ως αδύναμους κρίκους.
«Εάν είναι να χάσουμε, ας χάσουμε από τον Αγραβάνη», φαίνεται ότι ήταν η οδηγία.
Ο ψηλός του Προμηθέα σούταρε αρκετές φορές ανενόχλητος από το τρίποντο στο τελευταίο βιράζ του αγώνα, ωστόσο ήταν άστοχος.
Στην άλλη άκρη του αγώνα, έβαλε τα δυνατά του για να κρατήσει τον Λάρκιν μακριά από τη φωτιά όταν έβγαινε αντίκρυ του, αλλά σε αυτή την αποστολή έχουν αποτύχει και πολύ καλύτεροι παίκτες.
Πέρα από τις αλλαγές, η τακτική του Μανωλόπουλου προέβλεπε σκυταλοδρομία στο μαρκάρισμα του άλλοτε MVP της Εuroleague: Μωραΐτης, Καλαϊτζάκης, Λαρεντζάκης.
Όλοι τους πήγαν καλά, αφού άλλωστε τα δύο από τα τέσσερα καλάθια ήταν από αυτά που δεν μπορεί να τα αποσοβήσει κανείς θνητός. Ο Λάρκιν μοίρασε και 9 ασίστ, αλλά του βγήκαν τα συκώτια.
Ήταν, όπως έγραφα στην αρχή, μία μεγάλη βραδιά για το ελληνικό μπάσκετ, από αυτές που φαντασιώνονταν εξαρχής οι εμπνευστές των «παραθύρων».
Ο κόσμος που ανηφόρισε στα Λιόσια, και ήταν πολύς και καλός, ευχαριστήθηκε το μπάσκετ όπως πρέπει να είναι το μπάσκετ, δηλαδή χωρίς βρισιές, χωρίς καφρίλα και χωρίς μίσος.
«Αντιδρούν σαν να παρακολουθούν Τουρνουά Ακρόπολις», μου επισήμανε κάποιος συνάδελφος, και είχε δίκιο. Στο τέλος, όμως, όταν η τύχη του αγώνα κρεμόταν από μία κλωστή, οι λαμαρίνες έτριζαν από τις ιαχές (για τους Έλληνες παίκτες) και από τις αποδοκιμασίες (για τους Τούρκους).
Νομίζω ότι και οι πρωταγωνιστές της αναμέτρησης το ευχαριστήθηκαν όσο και εμείς, άσχετα αν μας έφυγε η ψυχή ως είθισται από πάππου προς πάππον στους αγώνες της «επίσημης αγαπημένης». Χωρίς καρδιοχτύπι δεν έχει γούστο!
Σημειώνω, ότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε σχεδόν σύσσωμος στις κερκίδες με επικεφαλής τους αδελφούς Αγγελόπουλους, ενώ από τον Παναθηναϊκό, που έχει αγώνα απόψε, ήταν παρών ο Γιώργος Καλαϊτζής.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο, μαθαίνω ότι ο Γιώργος Παπαγιάννης έφυγε τρέχοντας προς το ΟΑΚΑ, για να ενισχύσει και τον Παναθηναϊκό στο βαθμολογικά αδιάφορο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα. Παρ’ όλο που έπαιξε 28 λεπτά ενάντια στους Τούρκους και πέτυχε 14 πόντους!
Γι’ αυτό σας λέω, αυτή η νύχτα ήταν ξεχωριστή. Όταν βλέπεις πρωτοκλασάτους και χρυσοπληρωμένους παίκτες να γίνονται θυσία για την Εθνική ομάδα, δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι αισιόδοξος.
Αλήθεια, αργεί πολύ το Ευρωμπάσκετ;
Πηγή: Gazzetta
