Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το ασανσέρ-Ολυμπιακός, επί μία ώρα ήταν σταματημένο στο roof garden. Το παράλληλο ασανσέρ-Φενέρμπαχτσε, επί (την ίδια αυτή) μία ώρα ήταν ακινητοποιημένο στο lobby. Τελευταίο ημίωρο, το μεν άρχισε να κατεβαίνει, το δε να ανεβαίνει. Πλησίασαν το ένα το άλλο, κάπου κοντά στη μέση. Λίγο πιο ψηλά ο Ολυμπιακός, λίγο πιο χαμηλά η Φενέρμπαχτσε, στην ελάχιστη απόσταση. Ενός γκολ. Το σουρεαλιστικό, εκεί έγινε ρεαλιστικό. Το εξωπραγματικό, πραγματικό. Το +1 κόκκινο γκολ, είναι η όλη αλήθεια του ματς.
Ο Ολυμπιακός πήγαινε, σε no tomorrow mood. Τίποτα το εξεζητημένο, σε ιδέες. Αλλά στην πράξη, ολοκληρωτικό. Ούτε στιγμή δεν αμφέβαλαν οι ποδοσφαιριστές του, για ό,τι έκαναν. Εβγαλαν παιγνίδι, τουλάχιστον ένα επίπεδο επάνω από τη Φενέρμπαχτσε. Σε όλα. Ενταση, συγκέντρωση, πίεση, ρυθμός, άμεσες αλληλοκαλύψεις στα ελάχιστα λάθη, passing, transition, άριστη ενδοεπικοινωνία της frontline. Ενα επίπεδο επάνω, ο δε Φορτούνης…δύο (επίπεδα επάνω). Φορτούνης και Ντανιέλ Ποντένσε, μαζί!
Οι Τούρκοι, εμφανώς αδυνατούσαν να ακολουθήσουν. Εδειξαν “ύποπτοι” από την πρώτη, κιόλας, φορά που μπήκαν στη διαδικασία να κάνουν build-up με τον γκολκίπερ. Ατονοι και ανακριβείς. Επιρρεπείς. Ο δε αριστερός στόπερ, ο Τσαγλάρ, ένας εντελώς αδύναμος κρίκος. Και με τη μπάλα, και με τη μπάλα σε αντίπαλα πόδια. Μόνον ο δεξιός εξτρέμ, ο Ιρφάν, έπαιζε “στο ύψος”. Και, όταν χτύπησε ο αριστερός μπακ, στάθηκε ωσαύτως στο ύψος…ο επόμενος αριστερός μπακ, ο Φερντί. Αυτοί, και τέλος. Ενας (αργότερα δύο), εναντίον έντεκα. Γιατί; Είναι τόσο υποδεέστερη ομάδα; Τόσο βαθιά ελλειμματική, σε προσωπικότητα;
Ο,τι συνέβαινε, εκτιμώ ότι συνέβαινε μετά λόγου. Σοβαρού λόγου. Στις 24 ημέρες ανάμεσα σε εκείνον τον αγώνα (με τα απερίγραπτα επεισόδια) στην Τραπεζούντα και σε αυτόν τον αγώνα στον Πειραιά, η Φενέρμπαχτσε έδωσε (όλο κι όλο) ένα ματς. Ενα ματς, σε ένα μήνα…παρά μία εβδομάδα. Κατά τα λοιπά, 24 ημέρες (εξωαγωνιστικής) τρέλας στην Τουρκία, έστειλαν στην Ελλάδα ένα αποπροσανατολισμένο και αποσυντονισμένο γκρουπ. Ακόμη και οι μικροτραυματισμοί που τους ήρθαν στο πρώτο ημίχρονο, δεν ήταν παρά απόρροια μιας όχι ομαλής (σε αυτό το διάστημα) σειράς στα πράγματά τους.
Τρέχοντας σαν να μη υπάρχει αύριο, δεν ήταν παράξενο ότι ο Ολυμπιακός “κρέμασε” μετά το τρία-μηδέν…και ο Τζολάκης, αναπόφευκτα, έπιασε (πολλή) δουλειά. Οντως, έσκασαν. Κατεγράφησαν τότε, λάθη εξάντλησης. Fact. Οντως επίσης, αλλαγές για ανάσες έγιναν στα ογδόντα-φεύγα. Fact. Μεταξύ των δύο fact, μεσολαβεί η (μία) γνώμη. Από πουθενά δεν προκύπτει κάποιου είδους γκαραντί, ότι φρέσκα πρόσωπα από τον πάγκο νωρίτερα στη σκηνή, οπωσδήποτε θα εξισορροπούσαν τη συνθήκη. Απεναντίας, προέκυψε ξεκάθαρα ότι τα φρέσκα πρόσωπα από τον τουρκικό πάγκο, ο Φρεντ και ο Ισμαίλ, σίγουρα χειροτέρεψαν τη συνθήκη εις βάρος του ήδη κατάκοπου Ολυμπιακού.
Ο ΠΑΟΚ στο Βέλγιο είχε ένα, όμως σημαντικό και ασφαλώς κρίσιμο να το διαχειριστεί τώρα στη Θεσσαλονίκη, πρόβλημα. Η περίληψη του προβλήματος, είναι το γκολ. Ο Βέτλεσεν στη μεσαία γραμμή “κατάσχεσε” τη μπάλα του Μεϊτέ, κι ώσπου να ανοίξουν θαυμάσια τη μετάβαση οι άλλοι δύο χαφ, ο ίδιος Βέτλεσεν έχει προλάβει (αφήνοντας στην πλάτη του τον Μεϊτέ) να πατήσει περιοχή και να ολοκληρώσει τη φάση με το άχαστο τελείωμα. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα; Το 3 v 2, στους κεντρικούς μέσους.
Δεν αντιμετωπίστηκε, παρά μονάχα σποραδικά. Ο Κωνσταντέλιας, ούτε ακριβώς τρίτος χαφ ήταν ούτε ακριβώς δεύτερος επιθετικός. Ηταν κάτι ανάμεσα…και, επί της ουσίας, τίποτα από τα δύο. Το πρόβλημα δεν είναι, μόνον, αριθμητικό. Τρεις οι δικοί τους, δύο οι δικοί μας. Είναι, και ποιοτικό. Τρεις ωραιότατοι μέσοι, συντελούν στο να αντιμετωπίζει η ομάδα τους χαμηλά την πρώτη φάση του pressing και εν συνεχεία να μεταφέρει βελούδινα τη μπάλα ψηλά.
Ο Ονγεντίκα στο έξι, και στο οκτώ για το τελευταίο εικοσάλεπτο, θεωρώ πως ξεκούραστα ήταν ο man of the match. Ο Βέτλεσεν και ο Βανάκεν, τα οκτάρια, κυριάρχησαν στους χαφ του ΠΑΟΚ περίπου όσο και οι χαφ της ΑΕΚ (στο πρώτο ημίωρο) την περασμένη Κυριακή στην ΑγιαΣοφιά. Με τη διαφορά ότι τότε η ΑΕΚ καθ’ οδόν έχανε καύσιμο, ενώ εδώ η πιο ακμαία ομάδα στην τελική ευθεία ήταν η βελγική. Εξηγείται, από δύο διαδοχικά ταξίδια του ΠΑΟΚ, για δύο διαδοχικές παρτίδες υψηλής απαίτησης, μέσα σε λίγες ημέρες.
Με τους χαφ σε δεύτερο ρόλο, ατύπως πλέι-μέικερ του ΠΑΟΚ αναδείχθηκε ο Κουλιεράκης με τις μεγάλες πάσες από πίσω. Κανένα ζήτημα, είναι και αυτός ένας τρόπος. Ζήτημα ήταν σε αυτόν τον τρόπο, ότι ο εκάστοτε κοντινότερος συμπαίκτης του υπέροχου Σαμάτα ευρισκόταν αρκετά μακρυά για να έπαιρνε τη μπάλα που ο Σαμάτα έσπαζε. Και έτσι, να ανέβαινε σύσσωμη η ομάδα οργανωμένα, συγχρονισμένα, από την άμυνα προς την επίθεση. Στο τέλος της ημέρας, δεν είναι παράξενο ότι ο ΠΑΟΚ δεν έφτασε ποτέ σε καθαρές φάσεις, αλλά περιορίστηκε σε σκόρπιες “υποσχόμενες καταστάσεις” που, κι αυτές, κάπως εν τέλει τις χαράμιζε.
Οι αλλαγές προσωπικού είναι “στο πρόγραμμα” την ερχόμενη Πέμπτη. Δεν με εντυπωσιάζει, να σας πω, η απουσία του Ιγκόρ Τιάγκο των 26 γκολ εφέτος…και των 33 εκατομμυρίων (μια καραμπινάτη περίπτωση υπερεκτίμησης) για τη θερινή μετακίνησή του στη Μπρέντφορντ. Το πιθανότερο είναι να παίξει εννέα αυτός που χθες έπαιξε έξω αριστερά, ο Καταλανός, άλλωστε σέντερ-φορ είναι. Και έξω αριστερά να περάσει, ο μικρούλης που χθες μπήκε κι αναστάτωσε την πλευρά, ο γεννηθείς το 2005 Νούσα. Νεούλια θα παίξουν και στις άλλες θέσεις που άνοιξαν με τις κάρτες, ένας Ολλανδός 21 ετών αριστερός μπακ, ένας στόπερ 20 ετών από το Εκουαδόρ. Τους τραμπουκίζεις, ποδοσφαιρικά μιλώντας, α λα Ντίναμο Ζάγκρεμπ δηλαδή, και μένει να φανεί πώς θα τα βγάλουν πέρα.
Ο ΠΑΟΚ θα έχει την επιλογή, ελπίζουμε, του Μουργκ στο δέκα. Οπως θα έχει ο Ολυμπιακός στην Πόλη, την εξτρά επιλογή (πολυτελείας) του Ντανιέλ Ποντένσε. Στην οποία Πόλη, αν δεν απατώμαι, η Φενέρμπαχτσε δεν θα έχει την επιλογή του Φρεντ. Αλλά μπορεί να έχει την επιλογή του Μπατσουάγι, ενός εύκολου στο γκολ εκτελεστή. Κι ο Ολυμπιακός, δεν θα έχει τον Ρέτσο “εν μέσω” της σχεδιαστικής αστοχίας να μείνει η ομάδα στην Ευρώπη με μόλις τρεις σέντερ-μπακ. Πρόσωπα συνεπώς, θα διαφοροποιηθούν. Γενικώς ωστόσο, δεν συνέβη (ούτε στο Νέο Φάληρο ούτε στη Φλάνδρα) κάτι το ανεπανόρθωτο.
Ο πιο ισχυρός σύμμαχος και για τον Ολυμπιακό και για τον ΠΑΟΚ, δεν είναι ποιος παίζει και ποιος λείπει. Είναι αυτή η πολυτέλεια που, μέσα Απριλίου, φυσιολογικά δεν τη βρίσκεις πουθενά. Η πολυτέλεια, μιας ολόκληρης εβδομάδας. Για αποκατάσταση, ανάλυση, ετοιμασία του (επόμενου) ματς. Η πολυτέλεια, αλλάζει τη συνολική προσέγγιση. Θα έπαιζε ο Ολυμπιακός no tomorrow, ή θα τον άφηνε ο προπονητής να παίζει επί 80+ λεπτά με απείραχτη την ενδεκάδα, εάν είχαν αγώνα την Κυριακή; Στην οποία Κυριακή, να προσθέσω, αγώνα έχουν και η Μπριζ και η Φενέρμπαχτσε.
‘Η πιστεύει κανείς πως ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός θα πετύχαιναν εκείνα τα 5-1 και 6-1 στον προηγούμενο γύρο, δίχως την πολυτέλεια να μη ακολουθεί παιγνίδι ύστερα στη Σούπερ Λιγκ;
Πηγή: Sport DNA
