Του Δημήτρη Καρύδα
Μπορεί σε λίγες μέρες να έχουμε επέτειο της νίκης στη Σαϊτάμα το 2006 αλλά εκείνες οι μέρες μοιάζουν πια πολύ μακρινές. Η ομάδα του 2006 είχε όλα τα συστατικά που χρειάζεται μια εθνική ομάδα για να αντικρύσει κατάματα και να νικήσει τη μπασκετική υπερδύναμη.
Η σημερινή μας ομάδα, πάλι, είναι μια άλλη διαφορετική κατάσταση. Τότε, είχαμε τρια γκαρντ με προσωπικότητες και παιχνίδι του ψηλότερου δυνατού επιπέδου και στην ουσία μια δωδεκάδα παικτών ικανών ανά πάσα στιγμή να μπουν και να δώσουν λίγα ή περισσότερα στην ομάδα.
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα η εθνική ήρθε στις Φιλιππίνες με σύνθεση ανάγκης και τουλάχιστον τρεις παίκτες που πριν από ένα μήνα μάλλον περίμεναν ότι θα δουν τα παιχνίδια από την τηλεόραση.
Τους Αμερικάνους τους κερδίσαμε μια φορά σε φιλικό παιχνίδι το 1977, μια στον ημιτελικό του 2006 και έχουμε χάσει αισίως άλλες 12 φορές με τη χθεσινή ήττα στο μέτρημα. Δεν τους κερδίσαμε ή δεν είμαστε καν ανταγωνιστικοί με πολύ καλύτερες ομάδες.
Ρεαλιστικά, μιλώντας ο αγώνας ήταν ουσιαστικά χαμένος πριν το τζάμπολ και λίγο ως πολύ το ξέραμε. Συνεπώς ότι είχαμε να πάρουμε ήταν σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο.
Η αλήθεια είναι ότι η εμφάνιση της εθνικής και ειδικότερα του Γιώργου Παπαγιάννη στα πρώτα 15 λεπτά ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να περιμένουμε. Απέναντι στους μετρ του επιθετικού τρανζίσιον κρατήσαμε τον ρυθμό, δεν φάγαμε πολλούς πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, είχαμε λογικές επιθετικές επιλογές και λίγα λάθη.
Ένα ακόμη συστατικό επιβίωσης απέναντι στις εκάστοτε team USA είναι η διάρκεια. Δεν αρκεί να κάνεις τα σωστά πράγματα για 15-20 ήακόμη και 25 λεπτά. Ενδεχόμενα δεν φτάνουν ούτε τα 30. Οι Αμερικάνοι με δωδεκάδες όπου όλοι οι παίκτες έχουν ρόλο και μπορούν ανά πάσα στιγμή να πατήσουν παρκέ μπορούν να έχουν διάρκεια 40 λεπτών στο μπάσκετ που παίζουν.
Κάπως έτσι τα καλά νέα τελείωσαν με την ανάπαυλα του ημιχρόνου και ήδη τη διαφορά στους 13 πόντους. Όταν στο τέλος οι άμαθοι διεθνείς μας παρασύρθηκαν σε ένα τρελό ρυθμό οι Αμερικάνοι δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα να στείλουν τη διαφορά κοντά στους 30 και να νικήσουν με 109-81.
Ο Δημήτρης Ιτούδης μάλλον είδε περισσότερα από όσα περίμενε στο πρώτο μέρος και αισθητά λιγότερα στο τελευταίο δεκάλεπτο. Όλα αυτά ενώ στον άμεσο ορίζοντα της εθνικής προβάλει το εμπόδιο της Νέας Ζηλανδίας που θα γείρει τη ζυγαριά με βάση το αποτέλεσμα του αγώνα.
Στη μια πλευρά υπάρχει η απόλυτη καταστροφή των αγώνων κατάταξης για τις θέσεις 17-32 και στην άλλη το λίαν καλώς του ‘’περάσαμε ένα γύρο και συνεχίζουμε βήμα βήμα’’.
Πηγή: Novasports
