Σταμάτα, δεν είναι πια αστείο

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Τη μοιραία εκείνη ημέρα στην Πολίχνη που μια ψυχή είπε πως «ο ΠΑΟΚ αξίζει να πάρει το πρωτάθλημα» μπήκε η (επίσημη, πιο επίσημη δεν γίνεται, κρατική) υπογραφή της καταδίκης του ΠΑΟΚ. Εκτοτε, κύμα ιώσεων σαρώνει το γκρουπ, η σειρά στα πράγματα πειράχτηκε, στη Φλάνδρα συνέβησαν τα αδιανόητα αλλά και τόσο συμβατά με την αιώνια ανεκδοτική βελγική βλακεία, η ομάδα αποκλείστηκε στην Ευρώπη δίχως να βρει γκολ καν, στον Πειραιά ύστερα ηττήθηκαν, γενικώς ο ΠΑΟΚ…δεν έχει σταυρώσει φύλλο. Καλύτερα να είχε ξεκινήσει, όπως στη σεζόν του νταμπλ, με -2. Παρά αυτό. Κλείνει η σοβαρή ανάλυση, περνάμε στην ελαφρά προσέγγιση.

Η περίληψη της νίκης του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, είναι η κοινή (όσο πιο κοινή, τόσο πιο ιδιοφυής) λογική του προπονητή. Βάζω τα πόδια των φρέσκων και, δεν πειράζει, ας μη διαθέτουν το εφάμιλλο τεχνικό χάρισμα των εξουθενωμένων. Γιατί τα τρεξίματα, δεν προαπαιτούν χάρισμα. Πρέπει μονάχα, να μπορείς και να θέλεις. Οι παίκτες που επελέγησαν, και μπορούσαν και ήθελαν. Ο Ολυμπιακός έτσι, πράγμα καθόλου αφύσικο με την έκταση του rotation, έβγαλε επαρκέστατη ενέργεια και ένταση να πρεσάρει. Για ματς (ούτε) 72 ώρες μετά την Πόλη, το επίπεδο ήταν παραπάνω από καλό.

Το δεύτερο βέβαια, είναι το timing. Αναφερθήκαμε σε προηγούμενο σημείωμα, μη λέμε συνεχώς τα ίδια, στη φράση του Γουαρδιόλα για τη σημασία του timing. Πότε γίνεται ένα ματς. Σε αυτό το συγκεκριμένο timing λοιπόν, με την πνευματική υπεροχή που οι ενδορφίνες εξασφάλιζαν, καταλήγεις να λες πως ο Ολυμπιακός θα νικούσε τον ΠΑΟΚ ακόμη κι αν παρέτασσε στο χορτάρι τη γυναικεία ομάδα υδατοσφαίρισης του συλλόγου. Και φυσικά, για να ολοκληρώσουμε την περίληψη, ναι, το φάουλ υπέρ του Σάστρε (στην αφετηρία του δύο-μηδέν) φαινόταν κι από τη Σελήνη. Επίσης, ναι, ο Κουλιεράκης το πέναλτι το έκανε. Τελεία με όλο αυτό, εδώ.

Το ζευγάρι Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, στη regular season έδωσε δύο “ανώμαλα” σκορ, το 2-4 και το 1-4. Τώρα, στην post-season, ήρθε ένα ομαλό. Γενικώς η αγωνιστική συμπεριφορά του ΠΑΟΚ, αντιστοιχεί σε εντελώς φυσιολογική ομάδα. Νικά, ηττάται, αναδεικνύεται ισόπαλος. Στην κανονική περίοδο έφερε στις έδρες του ΠΟΚ 1-1-1 (μία νίκη στον Ολυμπιακό, μία ισοπαλία στον Παναθηναϊκό, μία ήττα στην ΑΕΚ). Στα πλέι-οφ, ήδη έχει (ξανα)φέρει στις έδρες του ΠΟΚ 1-1-1. Νίκη στον Παναθηναϊκό, ισοπαλία στην ΑΕΚ, ήττα στον Ολυμπιακό.

Στην Τούμπα πλέον, θα δείξει εάν είναι διεκδικητής του τροπαίου, ή ρυθμιστής στο τρόπαιο που διεκδικούν οι άλλοι τρεις. Στην κανονική περίοδο να θυμίσω, ως εντελώς φυσιολογική ομάδα, ο ΠΑΟΚ το 1-1-1 με το ΠΟΚ το έφερε και στην Τούμπα. Νίκη με τον Παναθηναϊκό, ισοπαλία με την ΑΕΚ, ήττα με τον Ολυμπιακό. Στα πλέι-οφ τώρα, κατά πάσα πιθανότητα ένα αντίστοιχο 1-1-1 εντός έδρας με το ΠΟΚ δεν φτάνει. Δεν υπάρχει και κανένα πρόβλημα απέξω, “πάλι φίλοι είμαστε” που λένε, εάν δεν φτάνει. Οι μόνοι που μπορούν εφέτος να βάλουν στην πλάτη του γκρουπ απαίτηση τίτλου…είναι το γκρουπ, κανείς άλλος.

Συνολικά η ταπεινή αίσθησή μου είναι, ότι Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ μπορούν να γίνουν πρωταθλητές μόνο με ένα 5-0-0 στον “δεύτερο γύρο” των πλέι-οφ, κάτι που αυτονόητα εκτοξεύει τον βαθμό αντικειμενικής δυσκολίας. ΑΕΚ και Παναθηναϊκός, μπορούν να γίνουν πρωταθλητές και με κάτι λιγότερο από 4-0-0 στα δικά τους παιγνίδια. Δηλαδή, να το πούμε διαφορετικά, μεθαύριο μια ισοπαλία δεν καταστρέφει κανένα. Η Κυριακή έδειξε, μάλλον επιβεβαίωσε, πως σήμερα η ΑΕΚ έχει στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση που θα μπορούσε, τους ακραίους της. Απεναντίας στον άξονα ήθελε, έκανε μπαμ, τον Πινέδα της.

Ηθελε, για να μη το προσωποποιούμε, το κάθετο στοιχείο στην κίνηση και στην πάσα. Με τον Πινέδα (και τον Μάνταλο) σε καθεστώς rotation, εναντίον του Αρη ο μοναδικός που συνεισέφερε “κάτι” από τον άξονα ήταν…ένας ακραίος. Ο τζόκερ Χατζσαφί. Παίζοντας στη φάση επίθεσης, όχι αριστερός μπακ, περισσότερο σαν αριστερό οκτάρι. Η ίδια αυτή Κυριακή, αναμφισβήτητα στον Αρη δίδαξε το εξής. Οτι πάση θυσία, ως την ημέρα του τελικού κυπέλλου, πρέπει να βρουν πώς θα έχουν αυξήσει τα λεπτά ποδοσφαίρου “στα πόδια” του σολίστ Μάνου Γαρθία. Οσο νωρίτερα τελειώνει ο χρόνος του Ισπανού στους αγώνες, τόσο νωρίτερα αργοσβήνει και το καντήλι της ομάδας στους αγώνες.

Η ατζέντα της Κυριακής του Παναθηναϊκού είχε, αυτή τη φορά ένα σαφές 4-2-3-1. Είχε κυρίως, την απλή (και, άρα, εύληπτη) ιδέα η μπάλα να ταξιδεύει δίχως πολλά-πολλά, ει δυνατόν με δυο-τρεις πάσες στα γρήγορα, από την περιοχή του ως την αντίπαλη περιοχή. Συντονίστηκε όλη η ομάδα, σε αυτό. Βγήκε, και μία πολύ αξιόλογη ομαδική προσήλωση στα τρεξίματα όποτε η Λαμία έπαιρνε τη μπάλα. Υπήρξε ένας Κώτσιρας, για δέκα με άριστα το δέκα. Και εννοείται, νούμερο-ένα στην ατζέντα, το step-up του Ιωαννίδη με το που αποχώρησε ο Μπερνάρ. Να πεις, ο Φώτης δεν τους βλέπει; Να πεις, ο Φώτης κάνει πλάκα; Να πεις, ο Φώτης έχει κέφια;