Του Βασίλη Σαμπράκου
Στο ποδόσφαιρο δεν ξεκινούν και τελειώνουν όλα στους προπονητές, διότι αυτοί που παίζουν είναι οι ποδοσφαιριστές. Και γι’ αυτό όταν κανείς αναζητεί εξηγήσεις είτε για το αποτέλεσμα είτε για την απόδοση μιας ομάδας δεν μπορεί να μένει μόνο στα στοιχεία που αφορούν τις αποφάσεις και την διαχείριση του προπονητή. Δεν πρόκειται για ένα κλινικό παιχνίδι που παίζεται ψηφιακά. Είναι αληθινό.
Αυτό που έγινε στο “Κλεάνθης Βικελίδης” το απόγευμα της Τετάρτης ήταν ένα ιστορικό παιχνίδι, δεδομένου ότι όρισε την ομάδα που συνεχίζει στο Κύπελλο, ανάμεσα σε δύο ομάδες που ακολούθησαν το πλάνο που είχε ετοιμάσει ο προπονητής τους. Ήταν ένας τελικός ανάμεσα σε δύο προπονητές που αποφάσισαν να παίξουν αυτό το παιχνίδι με το αγωνιστικό μοντέλο που τους εκφράζει και με τις αρχές παιχνιδιού που βάζουν σε ένα “συνηθισμένο” παιχνίδι της ομάδας τους. Δεν προσαρμόστηκαν στον αντίπαλο.
Ο Ματίας Αλμέιδα έβαλε την ΑΕΚ να επιτεθεί. Να είναι επιθετική τόσο όταν είχε την μπάλα όσο και όταν προσπαθούσε να την ξαναπάρει. Και χάρη σε αυτή την ιδέα αλλά και την καλή ψυχική και πνευματική προετοιμασία της, η ΑΕΚ της ρεβάνς θύμισε την τυπική ΑΕΚ του Αλμέιδα και δεν είχε σχέση με την άνευρη και ακίνητη ομάδα με τις μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των παικτών της που είχε εμφανιστεί στο πρώτο παιχνίδι ανάμεσα σε αυτές τις δύο ομάδες μια εβδομάδα νωρίτερα στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Απέναντι σε αυτή την ΑΕΚ ο Ακης Μάντζιος επέλεξε να ακολουθήσει την πεπατημένη του πρώτου αγώνα, δηλαδή να τη βάλει να κάνει περισσότερα πράγματα χωρίς την μπάλα στα πόδια της με την προσδοκία ότι μέσα από τον τρόπο που θα αμυνθεί και μέσα από τις επιθετικές μεταβάσεις ο Άρης θα βρει τα γκολ που του χρειαζόταν για να νικήσει και να προκριθεί.
Ψυχικά και πνευματικά ο Άρης δεν αποδείχθηκε κατάλληλα προετοιμασμένος. Ήταν μια ομάδα που, όπως μας εξήγησε εκ των υστέρων ο προπονητής της, πιέστηκε πολύ από το βάρος των προσδοκιών και γι’ αυτό υπολειπόταν, ειδικά στην διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Κυρίως αυτή είναι η εξήγηση για το γεγονός ότι στο πρώτο ημίχρονο ο Άρης δεν έβρισκε λύσεις απέναντι στο επιθετικό πρέσινγκ που έκανε η ΑΕΚ στο δικό του μισό, με συνέπεια να χάσει 11 φορές την κατοχή στο αμυντικό του τρίτο και να πιεστεί πολύ από την ομάδα του Αλμέιδα, που είχε 7 τελικές προσπάθειες και πέτυχε ένα γκολ.
Μπροστά σε αυτό που συνέβαινε, ο Μάντζιος επέλεξε να μη φύγει από τις ιδέες του σχετικά με την τακτική της ομάδας του. Προσπάθησε να την ηρεμήσει και να της τονώσει το ηθικό στην ανάπαυλα, και 8’ λεπτά μετά από την έναρξη του β’ ημιχρόνου αποφάσισε να τη βοηθήσει να βελτιώσει την επιθετική ανάπτυξη τοποθετώντας έναν επιθετικό ποδοσφαιριστή στο “10” (Φετφατζίδης) αντί ενός ισορροπημένου κεντρικού μέσου (Νταρίντα). Επενδύοντας στο γκολ που πέτυχε ο Άρης από μια στατική φάση, ο Μάντζιος προσπάθησε να τοποθετήσει λίγο ψηλότερα το αμυντικό μπλοκ ώστε ο Άρης να δίνει λιγότερο χώρο στην ΑΕΚ στο πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων, και έβαλε τον Κουέστα να σημαδεύει στο βάθος της επίθεσης, στον άξονα ή στο πλάι, για να μην επιτρέπει στην ΑΕΚ να μένει ψηλά και να πιέζει τους ποδοσφαιριστές του. Κάπως έτσι βοήθησε την ομάδα του να δώσει μικρότερο αριθμό επανακτήσεων της μπάλας ψηλά στο τερέν στην ΑΕΚ (8), και αυτό είναι ένα μέρος της εξηγήσης για το γεγονός ότι η ΑΕΚ έκανε λιγότερες τελικές προσπάθειες στο β’ ημίχρονο (5).
Ο Αλμέιδα δεν άφησε ποτέ το πόδι από το γκάζι. Ζητούσε τα ίδια στο 0-0, μετά το 0-1 και μετά το 1-1: επίθεση. Έβαλε την ομάδα του να παίξει το “τυπικό” παιχνίδι της, με ποδοσφαιριστές που γνωρίζουν πώς να το εκφράσουν, και επέμεινε να ζητεί το γκολ μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράτασης. Ήθελε να πάρει την πρόκριση στο παιχνίδι, όχι στην παράταση, όχι στα πέναλτι.
Μπροστά σε αυτό που ζούσαν, και οι δύο προπονητές έβαλαν τους ποδοσφαιριστές τους να κάνουν αυτό με το οποίο νιώθουν πιο άνετα: ο Μάντζιος δούλεψε για την άμυνα και την αντεπίθεση και ο Αλμέιδα για την επίθεση. Το αποτέλεσμα, στις λεπτομέρειες των πέναλτι, δίνει την πρόκριση στον Άρη και τον επιβραβεύει για μια μεγάλη προσπάθεια να υπερβεί τον φετινό εαυτό του και να αποκλείσει την κάτοχο του τροπαίου – μια ομάδα που κοστίζει πολύ περισσότερο από τη δική του και έχει πετύχει μεγάλα πράγματα στην διάρκεια του τελευταίου ημερολογιακού έτους. Το γεγονός ότι η πρόκριση πήγε στον Άρη δεν σημαίνει ότι η δουλειά του Αλμέιδα σε αυτό το ματς υπολειπόταν.
Την ευκαιρία της για να προκριθεί η ΑΕΚ την έχασε στο πρώτο ματς, όταν έκανε την πιο φτωχή εμφάνισή της στο επιθετικό κομμάτι σε μεγάλο παιχνίδι, και στο πρώτο ημίχρονο της ρεβάνς, εκεί όπου δεν κατάφερε να εκμεταλλευθεί την υπεροχή της και την ποιότητα του παιχνιδιού της. Δεν τα εκμεταλλεύτηκε αυτά κυρίως επειδή δεν είχε στο γήπεδο τον σέντερ φορ της. Στον Αλμέιδα δεν αρέσουν οι δικαιολογίες, και γι’ αυτό δεν αναφέρθηκε στην απουσία του Λιβάι Γκαρσία μετά από το ματς, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Σε έναν “τελικό”, που κρίθηκε στα πέναλτι, δύο ομάδες έπαιξαν με τις αρχές τους και γι’ αυτό αμφότερες θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένες με την προσπάθεια. Είναι παράσημο για τον Άρη και τον Μάντζιο το γεγονός ότι κατάφεραν να κρατήσουν την ΑΕΚ στο 1 γκολ σε δύο αγώνες και μια παράταση. Αλλά είναι και καλό σημάδι για τον Αλμέιδα η νοοτροπία των ποδοσφαιριστών του σε έναν αποφασιστικό αγώνα. Και στο τέλος της ημέρας, όπως έγραψα και στην αρχή, οι προπονητές δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να βοηθούν· οι ποδοσφαιριστές παίζουν. Άρα η πρόκριση δεν πήγε στον Άρη επειδή ο Μάντζιος έκανε κάτι καλύτερα. Στην βραδιά της ισορροπίας, το τέλος το έγραψε ένας τερματοφύλακας που απέκρουσε δύο πέναλτι.
ΥΓ. Τώρα, που τον είδαμε και μετά από μια ήττα που σημαίνει διαγραφή ενός στόχου, ο Αλμέιδα μας έδειξε πόσο Κύριος είναι και στην ήττα.
ΥΓ.2 Πριν από το παιχνίδι είπα ότι ήταν μεγάλο και επικίνδυνο λάθος της ΚΕΔ η επιλογή του Νταμπάνοβιτς, ενός αποδεδειγμένα ακατάλληλου διαιτητή. Η εικόνα του στο παιχνίδι, τα λόγια του Μάντζιου μετά το ματς και τα παράπονα της ΑΕΚ δείχνουν αν ήταν ή όχι ακατάλληλος. Ένας διαιτητής που για ακόμη μια φορά δεν είχε το θάρρος της γνώμης του και σταματούσε το ματς χωρίς να υποδεικνύει παράβαση, σαν να σκεφτόταν ή να έψαχνε εκ των υστέρων να καταλάβει τι έγινε, ήταν και παραμένει ένας διαιτητής καρμανιόλα. Αδυνατώ να καταλάβω πώς γίνεται να μην υπήρχε μια καλύτερη επιλογή από αυτόν.
Πηγή: Gazzetta
