Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Με την ευκαιρία της κλήρωσης, την Πέμπτη στη Νιόν, των πλέι-οφ του Μαρτίου. Είναι, διαισθάνεται κανείς, η στιγμή για τη “δεύτερη σκέψη” της UEFA. Ισως και για την αναθεώρηση αυτής της σύνδεσης, Nations League με προκριματικά EURO. Ηταν ευθύς εξαρχής αντιληπτό πως ήθελαν, έτσι, να προσφέρουν μια αίσθηση ευκαιρίας, σε ομάδες που ειδάλλως δεν επρόκειτο να παίξουν σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα…ποτέ. Επίσης, να μπουστάρουν το νεογέννητο Nations League και με ένα εξτρά κίνητρο. Ενα τυράκι.
Αλλά συχνά συμβαίνει με τις ιδέες των καλύτερων προθέσεων, στην πραγματική ζωή να οδηγούν σε ανωμαλίες. Η εμπειρία της εφαρμογής του φορμάτ δίδαξε πέραν πάσης αμφιβολίας πως, ναι, ορθώς δίνεται αυτή η “δεύτερη οδός” στην, τρόπον τινά, άγονη γραμμή της Ευρώπης. Ταυτόχρονα όμως, η άγονη γραμμή οφείλει να έχει καταγράψει μια κάποια αγωνιστική επίδοση (στον προκριματικό όμιλο του EURO) για να της απονέμεται, δικαιωματικά, αυτή η δυνατότητα.
Πήρε τώρα δεύτερη ευκαιρία, και μάλιστα (ω της ειρωνείας!) με απόλυτο πλεονέκτημα έδρας, η Βοσνία/Ερζεγοβίνη που σε όμιλο έξι ομάδων βγήκε…πέμπτη (πέρασε, μόνο, το Λίχτενσταϊν). Πήρε δεύτερη ευκαιρία και η Εσθονία, που σε όμιλο πέντε ομάδων βγήκε πέμπτη με…ένα βαθμό στα οκτώ ματς (0-1-7) και 2-22 γκολ. Δεν πήραν, βάσει του φορμάτ, δεύτερη ευκαιρία ομάδες που στον όμιλό τους τερμάτισαν στην, ας την πούμε τουλάχιστον αξιοπρεπή, τρίτη θέση. Η Νορβηγία, η Σουηδία, το Μαυροβούνιο.
Ανωμαλία με αυτό το σύστημα πρόκρισης, διότι περί καθαρής ανωμαλίας πρόκειται, είχε παρατηρηθεί και στην προηγούμενη διοργάνωση. Τότε από όμιλο πέντε ομάδων, εν τέλει πέρασαν και έπαιξαν στην τελική φάση του EURO 2020…οι τέσσερις. Η πρώτη Κροατία και η δεύτερη Ουαλία, απευθείας. Η τρίτη Σλοβακία και η τέταρτη Ουγγαρία, από τα πλέι-οφ. Βγαίνεις τέταρτος, παίζεις, προκρίνεσαι, συμμετέχεις. Βγαίνεις τρίτος, αποκλείεσαι, το βλέπεις (και η Ελλάδα, μεταξύ άλλων τρίτων, σε εκείνη τη διοργάνωση) στην tv.
Φαίνεται να θέλει, η υπόθεση, review. Εάν η UEFA οπωσδήποτε επιθυμεί πλέι-οφ με δώδεκα ομάδες την άνοιξη, μία λύση θα μπορούσε να είναι το να παίζουν στα πλέι-οφ όλοι οι (δέκα) τρίτοι των ομίλων και οι δύο καλύτεροι απ’ όσους κατετάγησαν τέταρτοι. Μία άλλη λύση θα μπορούσε να είναι, να διατηρηθεί το bonus μέσω Nations League υπό τον όρο όμως ότι έχεις βγει, στον προκριματικό όμιλο του EURO, τρίτος ή έστω τέταρτος. Πάντως, όχι πέμπτος. ‘Η, ακόμη χειρότερα, έκτος.
Φυσικά, υπάρχει και η κρυστάλλινη λύση. Βγάζει το πιο σωστό νόημα, διότι ακουμπά (πιο κοντά από κάθε άλλο σενάριο) στην απλή λογική. Η λύση είναι να συμπληρώνουν το ταμπλό, δίχως πλέι-οφ, on sporting merit και μόνον, οι καλύτεροι τρίτοι των προκριματικών ομίλων. Σε μια άσκηση επί χάρτου με την ολοκλήρωση της προκριματικής φάσης την Τρίτη, εφέτος οι καλύτεροι τρίτοι των δέκα ομίλων θα ήταν η Φινλανδία, η Ουκρανία, το Λουξεμβούργο. Η άσκηση δηλοί ότι και έτσι, η άγονη γραμμή (εν προκειμένω το Λουξεμβούργο) πάλι…μέσα είναι!
Για την Ελλάδα. Ενα “ματς do-or-die” και “ευκολάκι” δεν νοείται στο ποδόσφαιρο, υπό καμία συνθήκη, να συνυπάρχουν στην ίδια φράση. Πολύ περισσότερο, όχι ένα, δύο ματς do-or-die, το ένα πίσω από το άλλο, μέσα σε έξι μέρες. Μακάρι, μετά το 2-2 με τη Γαλλία, αυτά τα ματς να έρχονταν…την επόμενη εβδομάδα. Ερχονται ωστόσο, σε ακριβώς τέσσερις μήνες. Βρήκα την κλήρωση ωφέλιμη πρέπει να πω, εννοώ το εκτός έδρας του δεύτερου αγώνα, ως μοχλό προσγείωσης από τον ενδεχομένως αλόγιστο ενθουσιασμό.
Οι Καζάχοι θα έρθουν να παίξουν αυτοί το 5-4-1, που η δική μας ομάδα έπαιξε με την Ολλανδία και με τη Γαλλία. Ενόσω τίποτα δεν θα είναι ευκολάκι, συγχρόνως είναι η ώρα ανάληψης της ευθύνης. Της δύσκολης ευθύνης του φαβορί. Η ευθύνη συνεπάγεται το κλασικό τρίπτυχο. Αίμα, δάκρυ, ιδρώτας. Πολύ μακρυά από δεν-έχουμε-τίποτα-να-χάσουμε ξεγνοιασιές. Ολα, έναντι του Καζαχστάν, είναι ευθύνη. Η έδρα. Το ποδοσφαιρικό μέγεθος. Το ranking. Η υπόσταση, στο διεθνές γίγνεσθαι. Η εμβέλεια των παικτών.
Για τους Καζάχους διεθνείς, το μάξιμουμ είναι ένα συμβόλαιο στη Ρωσία ή στην Τουρκία. Οι Ελληνες διεθνείς υποστηρίζουν συμβόλαια (όχι ένας και δύο, τέσσερις) στην Πρέμιερ Λιγκ, τη δε Τουρκία την έχουν…για πλάκα στις επαγγελματικές επιλογές. Ο προπονητής του Καζαχστάν αντλεί παίκτες, από ομάδες της χώρας εκ των οποίων μόλις η μία παίζει, αυτή την εποχή, σε ευρωπαϊκό όμιλο. Η Αστάνα. Ο προπονητής της Ελλάδας αντλεί παίκτες, από τέσσερις ομάδεςς που αυτή την εποχή παίζουν σε ευρωπαϊκό όμιλο.
Θέλω να καταλήξω, από πουθενά…δεν γλιτώνουν (την ευθύνη) οι δικοί μας ποδοσφαιριστές. Επιπλέον, μη ξεχνάμε, θα παίξουν με το Καζαχστάν μόνο και μόνο επειδή η Τουρκία ήδη προκρίθηκε “με τα τσαρούχια”, αλλιώς θα έπαιζαν με την Τουρκία. Κι όμως! Το Καζαχστάν έγραψε στον προκριματικό όμιλο 18/30 πόντους, δηλαδή 60%. Εμείς, 13/24 (πενήντα-κάτι τοις εκατό). Ακόμη πιο αξιοπρόσεκτο, οι Καζάχοι σκόραραν σε εννέα από τους δέκα αγώνες τους.
Ωσπου να το βάλει ο Βέρμπιτς στο 86′ του τελευταίου αγώνα, η απόστασή τους από την απευθείας πρόκριση στο EURO 2024 ήταν ένα γκολ. Εκαναν νίκη/ήττα με τη Δανία, ήττα/ήττα με τη Σλοβενία, νίκη/ήττα με τη Φινλανδία, νίκη/νίκη με το Σαν Μαρίνο, νίκη/νίκη με τη Βόρεια Ιρλανδία. Η Ελλάδα σε ένα τέτοιο όμιλο, τα αποτελέσματά της δεν νομίζω να ήταν πολύ διαφορετικά.
Ο Μάρτιος είναι μακρυά. Η Ελλάδα μπορεί να το κάνει, και βέβαια είναι το ευκταίον. Μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος με το ίδιο φλογερό κίνητρο, πράγμα που είναι το απευκταίον. Είτε το ευκταίον επιτευχθεί είτε το απευκταίον επέλθει, το μοναδικό δεδομένο είναι ότι δεν τελειώνει κάτι σε ένα EURO. Η ομάδα, πάλι αυτή θα είναι. Εκεί. Μετά. Σε ένα προβλέψιμο μέλλον, ο Τζολάκης (2002) θα έχει έρθει δίπλα στον Βλαχοδήμο. Ο Κουλιεράκης (2003) ευρίσκεται κιόλας δίπλα στον Ρέτσο (1998), στον Μαυροπάνο (1997), στον Χατζηδιάκο (1997) και έρχεται κι ο αριστεροπόδαρος Κωστής (2003) από την Ατλέτικο.
Ο Βαγιαννίδης (2001) έφτασε ήδη δίπλα στον Ρότα (1997), στον Σάλιακα (1996), στον Γιαννούλη (1995), στον Τσιμίκα (1996). Ηρθε ο Τσιγγάρας (2000) και έρχεται κι ο Κουρφαλίδης (2002), δίπλα στον Γαλανόπουλο (1997) και στον Αλεξανδρόπουλο (2001). Είναι ο Κωνσταντέλιας (2003), ένα φαινόμενο. Είναι ο Τζόλης (2002), που αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει. Είναι οι τρεις σέντερ-φορ, ο Ιωαννίδης (2000), ο Παυλίδης (1998), ο Δουβίκας (1999). Κι αν πάμε στο απώτερο μέλλον, από τώρα μπορούμε να προσβλέπουμε στον Τζίμα (2006) και στον μικρό Κωστούλα (2007).
Στο ευκταίο σενάριο, δεν είναι ανάγκη να γκρεμίσουμε τα τείχη της Ακρόπολης και τον Λευκό Πύργο. Στο απευκταίο σενάριο, κανείς κόπος δεν θα αξίζει να διαλύσουμε και να απαξιώσουμε. Ποιος πυροβολεί, τα πόδια με τα οποία θα περπατήσει προς το αύριο;
Πηγή: Sport DNA
