Του Βασίλη Σαμπράκου
Η ησυχία του Σαββατοκύριακου λόγω της διακοπής των Play off είναι δεδομένο ότι έκανε καλό στην Εθνική Ομάδα. Πιθανόν εκ των υστέρων να καταγράψουμε πολλές διαφορετικές πτυχές. Στην δεδομένη στιγμή πάντως είναι τουλάχιστον δύο τα προφανή οφέλη: οι διεθνείς των ελληνικών ομάδων βρήκαν χρόνο να συγκεντρωθούν σε αυτό που έχουν μπροστά, δηλαδή στον εθνικό στόχο, βγάζοντας για λίγο από το μυαλό την Superleague ή/και τις ευρωπαϊκές συλλογικές υποχρεώσεις μετά τις προκρίσεις ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού στους “8” του Europa Conference League. Και ο κόσμος, δηλαδή οι ποδοσφαιρόφιλοι και ειδικά αυτοί που πηγαίνουν γήπεδο έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στην Εθνική και άρχισαν να εξαντλούν τα εισιτήρια ενός τόσο αποφασιστικής σημασίας αγώνα.
Τι μας λείπει; Το να πάψει ο προπονητής να ασχολείται – στον δημόσιο λόγο του – με το συμβόλαιό του και την πρόταση που θα δεχθεί ή όχι από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία για την επέκτασή του, αλλά και το να αναδειχθεί ο συντελεστής δυσκολίας του παιχνιδιού που έχει μπροστά της η Ελλάδα.
Για κάποιο λόγο που δυσκολεύομαι να καταλάβω έχει αναπτυχθεί ένα σκεπτικό χωρίς λογική βάση, το οποίο μας θέλει να ασχολούμαστε με τον επόμενο αγώνα και όχι με τον προσεχή. Σαν να είναι τόσο “του χεριού” μας το Καζακστάν και σαν να μας διαφεύγει ότι στο ματς της Πέμπτης η Ελλάδα έχει και δεύτερο εμπόδιο: τον εκνευρισμό μιας ομάδας που δεν το έχει “ξανακάνει” και δεν ξέρει πώς γίνεται, δεδομένου ότι έχει περάσει 10ετία από την τελευταία φορά που βρέθηκε στην τελική φάση μιας διοργάνωσης.
Μπορεί στο FIFA ranking να μας χωρίζουν 51 θέσεις με το Καζακστάν, αλλά αν κανείς επιχειρήσει μια σύγκριση της πορείας των δύο ομάδων στα προκριματικά του Euro 2024 δεν την διακρίνει τόσο εύκολα αυτή τη διαφορά.
Απέναντι σε Δανία, Σλοβενία, Φινλανδία, Βόρεια Ιρλανδία και Σαν Μαρίνο, το Καζακστάν έκανε 6 νίκες και 4 ήττες σε 10 παιχνίδια και τερμάτισε στην 4η θέση με ίδιους (18) βαθμούς με την Φινλανδία. Σε αυτή την πορεία το Καζακστάν νίκησε την 1η του ομίλου Δανία, και νίκησε εκτός έδρας την Φινλανδία και την Βόρεια Ιρλανδία. Μια ομάδα που έχει κάνει, ανάμεσα σε άλλα, αυτά τα αποτελέσματα, η Ελλάδα σήμερα δεν μπορεί να πιστεύει ότι την έχει “στην τσέπη” της.
Η σύγκριση των στοιχείων απόδοσης μέσα από το Comparisonator δείχνει ότι η Ελλάδα υπερείχε σε ποιότητα ποδοσφαίρου κατά 22%. Και αυτή η υπεροχή αποτυπώνεται σε όλες τις βασικές παραμέτρους του παιχνιδιού εκτός από τις μονομαχίες – εκεί όπου το Καζακστάν είχε σταθερά καλύτερες επιδόσεις από την Ελλάδα.
Όταν όμως κάνεις μια βαθύτερη σύγκριση διαπιστώνεις ότι το Καζακστάν δημιουργούσε περίπου ίδιας αξίας ευκαιρίες με την Ελλάδα στα παιχνίδια του παρόλο που είχε λιγότερες τελικές προσπάθειες ανά παιχνίδι, και ότι το Καζακστάν επέτρεπε στον αντίπαλο μικρότερης αξίας ευκαιρίες συγκριτικά με την Ελλάδα.
Προφανώς δεν έχει χαρακτήρα απόλυτης σύγκρισης όλη αυτή η διαδικασία διότι οι δύο ομάδες δεν αντιμετώπισαν τους ίδιους αντιπάλους. Όμως δίνει μια αίσθηση. Και αυτή η αίσθηση δεν συμβαδίζει με την διαφορά στην εμπορική αξία του ρόστερ των δύο ομάδων. Το ελληνικό ρόστερ έχει περίπου 7 φορές την εμπορική αξία του ρόστερ του Καζακστάν. Όμως αυτά που βλέπεις όταν συγκρίνεις την απόδοση στην προκριματική φάση του Euro σου δείχνουν ότι ο αντίπαλος μπορεί να αντισταθεί σε μια βραδιά.
Η Ελλάδα δεν έχει φτάσει ακόμη στον τελικό. Στον δρόμο της για τον τελικό των EURO 2024 play-off βρίσκεται μια ομάδα που σήμερα ζει την κορυφαία της στιγμή. Μια ομάδα που ταξιδεύει στην Ελλάδα με το όραμα και τα κίνητρα ομάδας που δεν έχει βρεθεί ποτέ στην τελική φάση μιας διοργάνωσης. Στην Ελλάδα δηλαδή ταξιδεύουν ποδοσφαιριστές με την συνείδηση ότι θα μετατραπούν σε εθνικούς ήρωες αν πετύχουν το θαύμα. Και ταξιδεύουν με την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας που σε μια προκριματική φάση πέτυχε περίπου όσες νίκες (6) είχε πετύχει το Καζακστάν αθροιστικά στις προηγούμενες τέσσερις προκριματικές φάσεις του Euro (7).
Οι Έλληνες προφανώς μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά απαγορεύεται να μην είμαστε προσγειωμένοι και συνειδητοποιημένοι.
Πηγή: Gazzetta
