Παναγιώτης Τσιντώτας: “Θέλω να είμαι υγιής και να κατακτήσω τίτλους με την ΑΕΚ”

Ο Παναγιώτης Τσιντώτας, ο οποίος διανύει την πρώτη σεζόν στην ΑΕΚ, έχει πετύχει να πάρει φανέλα βασικού και να αποτελεί μέλος της προσπάθειας της ομάδας για την επιστροφή της στην κορυφή της Ελλάδας, αλλά στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ο κατερινιώτης τερματοφύλακας μίλησε στον Δημήτρη Πάππα και στον Νίκο Παναγιωτόπουλο, σε μία συνέντευξη εφ όλης της ύλης, για τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, για το πώς βιώνει το να είναι μέλος της ομάδας της ΑΕΚ, τον κόσμο της, αλλά και για τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στις ερασιτεχνικές ομάδες της Πιερίας, τον Πιερικό και το πιερικό ποδόσφαιρο γενικότερα

Ξεκίνησες την επαγγελματική σου πορεία από τον Πιερικό, συνέχισες στον Λεβαδειακό και τώρα είσαι στην ΑΕΚ. Πόσο διαφορετικό είναι για έναν ποδοσφαιριστή να είναι σε ένα μεγάλο σύλλογο.

Υπάρχουν πολλές διαφορές. Οι υποδομές, ο κόσμος, η ποιότητα που υπάρχει στην ομάδα και η ποιότητα της προπόνησης. Στις μεγάλες ομάδες προσέχουν πιο πολύ τον ποδοσφαιριστή, και στις προπονήσεις και έξω από το ποδόσφαιρο. Είμαστε πιο «προστατευμένοι».

Μεγαλύτερο «άλμα» ήταν από τον Πιερικό στον Λεβαδειακό ή από τον Λεβαδειακό στην ΑΕΚ;

Στον Πιερικό έπαιζα, είχα ρυθμό. Ήμουν ενεργό μέλος της ομάδας. Από τον Λεβαδειακό στην ΑΕΚ πήγα όντας σε απραξία ενάμιση χρόνο. Και στις δυο περιπτώσεις υπήρχε μεγάλη διαφορά στο ρυθμό. Είναι δύσκολο μέχρι να προσαρμοστείς στη νέα σου ομάδα. Χρειάστηκε πολύ περισσότερος χρόνος όταν πήγα στον Λεβαδειακό. Όταν ήλθα στην ΑΕΚ ήμουν πιο έτοιμος και «εγκεφαλικά» και ψυχολογικά, ήξερα τι πρέπει  να κάνω για να επανέλθω πλήρως και μου πήρε λιγότερο χρόνο.

Πηγαίνοντας στην ΑΕΚ βρήκες δυο ισάξιους «ανταγωνιστές», τους Ανέστη και Μπάρκα, για μια θέση όπου χώρος υπάρχει μόνο για έναν. Πόσο εύκολος ή δύσκολος είναι για έναν τερματοφύλακα ο συναγωνισμός; Υπάρχει άγχος ή πίεση;

Ο ανταγωνισμός σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος. Βελτιώνεις τα δικά σου λάθη, κοιτάς να πάρεις θετικά στοιχεία και να καλύψεις τα δικά σου αρνητικά. Πάνω απ’ όλα με σκέψη και δουλειά. Τα παιδιά μου φέρθηκαν πολύ καλά  από την πρώτη στιγμή και με βοήθησαν να προσαρμοστώ, όπως και οι υπόλοιποι συμπαίκτες, μαζί με τον κ. Χιμένεθ και το τεχνικό τιμ. Επειδή όμως οι τερματοφύλακες είμαστε μια «ομάδα» μέσα στην ομάδα, η βοήθεια των άλλων δυο τερματοφυλάκων όπως και του προπονητή μας κ. Μιχαηλίδη ήταν πολύ σημαντική. Υπάρχει εξαιρετική σχέση, είμαστε μια χαρά μεταξύ μας και προσπαθούμε να βοηθούμε όποιον παίζει βασικός. Αυτό συμβαίνει και τώρα, με εμένα. Νιώθω τα παιδιά δίπλα μου, δεν υπάρχει ζήλια.

Δουλεύοντας προσπαθείς, βελτιώνεσαι, εξελίσσεσαι αλλά δεν αποτελείς πρώτη επιλογή. Αυτό σε φορτώνει με άγχος;

Αν δεν κάνεις υπομονή δε μπορείς να ανταμειφθείς. Αν τα παρατήσεις θα βγεις χαμένος ενώ αν συνεχίσεις τη δουλειά και εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που θα σου δοθούν θα έλθει η δικαίωση.

Ποιο δικό σου κομμάτι θεωρείς ότι πρέπει να προσέξεις πιο πολύ;

Επειδή η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα και η ανάπτυξη πρέπει να ξεκινά από τον τερματοφύλακα, θεωρώ ότι ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ πρέπει να έχει την κατάλληλη συγκέντρωση και την ευχέρεια να παίξει τη μπάλα με τα πόδια. Όταν πήγα στην ΑΕΚ εκεί αντιμετώπισα τη μεγαλύτερη δυσκολία, ωστόσο μέρα με τη μέρα, επειδή βοηθούν και οι συμπαίκτες έχεις περισσότερες επιλογές και κινήσεις. Δε θεωρώ ότι ήμουν έτοιμος όταν πήγα στην ΑΕΚ, αλλά καθημερινά βελτιώνομαι και σε αυτό το κομμάτι όπως και σε άλλα. Αν ένας τερματοφύλακας δουλεύει στις προπονήσεις, είναι συγκεντρωμένος και κάνει ό,τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο, νομίζω ότι μπορεί να πετύχει το στόχο του.

Πιο δύσκολο είναι για σένα να δέχεσαι πίεση και να κάνεις πολλές επεμβάσεις ή να είσαι «κρύος» και να χρειαστεί να επέμβεις σε μια φάση;

Πιο εύκολο για μένα είναι να δέχομαι πίεση παρά να πρέπει να αντιδράσω σε μία μόνο φάση. Έχω ζήσει και τις δυο περιπτώσεις. Και η βοήθεια των συμπαικτών παίζει ρόλο. Μπορεί η ομάδα να δέχεται πίεση αλλά η μπάλα να μη φτάσει σε σένα ή να μην φτάνει η μπάλα σε σένα αλλά να χρειάζεται να βοηθάς την ομάδα με άλλον τρόπο στην ανάπτυξη. Πάντως, από τερματοφύλακα σε τερματοφύλακα διαφέρει, είναι θέμα διαχείρισης και συγκέντρωσης στο παιχνίδι, και στα 90 λεπτά.

Πώς είναι να αγωνίζεσαι μπροστά στον κόσμο της ΑΕΚ;

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για να το περιγράψει κανείς. Δε βίωσα τα δύσκολα χρόνια της ΑΕΚ. Θεωρώ ότι η αγάπη που βγαίνει από τον κόσμο της ομάδας και όλο αυτό που γίνεται είναι κάτι υπέροχο και για μένα πρωτόγνωρο. Δεν περίμενα ότι μετά από λίγους μήνες που βρίσκομαι στην ομάδα, θα βίωνα κάτι τέτοιο. Μας δίνεται η δυνατότητα να ονειρευόμαστε κι άλλα πράγματα για το μέλλον. Ελπίζω ο Θεός να μας χαρίσει κι άλλες τέτοιες στιγμές.

Πολλοί λένε ότι ο κόσμος της ΑΕΚ είναι διαφορετικός. Όσο είσαι στην ομάδα έχεις νιώσει αυτή τη διαφορετικότητα;

Είχα πάρει ένα μικρό δείγμα στο παιχνίδι με την ΤΣΚΑ, στο ΟΑΚΑ. Όταν η ομάδα δέχθηκε γκολ, ο κόσμος δεν αποδοκίμασε τους παίκτες, δεν απογοητεύτηκε. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που σε λίγα δευτερόλεπτα ο κόσμος σηκώθηκε και χειροκρότησε. Το έζησα σε μεγαλύτερο βαθμό στο εντός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, όταν έγινε το 0-1. Ακόμη πιο περίεργο για μένα ήταν ότι ο κόσμος δεν πτοήθηκε ούτε στο 0-2. Είχα το προαίσθημα ότι αν κάναμε το 1-2, με την ενέργεια του κόσμου, θα το «γυρίζαμε». Φαινόταν ότι ο κόσμος «έσπρωχνε» την ομάδα. Και όταν έγινε το 1-2, φάνηκε ότι «γυρίζει» το παιχνίδι.

Κι όλα αυτά σε ένα γήπεδο που δεν είναι «ποδοσφαιρικό».

Ακόμα κι όταν φαίνεται άδειο το ΟΑΚΑ, εμείς μέσα βλέπουμε τους οπαδούς, τους «νιώθουμε», παρότι υπάρχει μεγάλη απόσταση από τις κερκίδες. Στο Περιστέρι, κόντρα στη Λαμία, που ο κόσμος ήταν πολύ κοντά στον πάγκο, ήταν διαφορετικά. Ένα γεμάτο ποδοσφαιρικό γήπεδο «ντοπάρει» τους παίκτες. Έχω ακούσει ιστορίες για το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφιας και ελπίζω να ζήσω κάτι ανάλογο στην «Αγία Σοφία».

Πως το φαντάζεσαι;

Όταν έλθει η ώρα για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, σίγουρα τα πάντα θα είναι διαφορετικά. Όταν έχεις δικό σου γήπεδο και ειδικά ένα τέτοιο γήπεδο, σε ένα βαθμό «καθηλώνεται» και ο αντίπαλος. Ένα τέτοιο γεμάτο γήπεδο θα βοηθάει την ΑΕΚ και θα «κομπλάρει» τους αντιπάλους. Πόσο μάλλον όταν το γήπεδο χτιστεί στο σημείο που «γεννήθηκε» η ΑΕΚ. Το γήπεδο θα αλλάξει τη δυναμική της ομάδας πάρα πολύ. Όνειρο όλων των Αεκτζήδων είναι να παίζει εκεί η ΑΕΚ και να παίρνει τίτλους.

Έζησες την εμπειρία του Μεάτσα, κόντρα στη Μίλαν. Τι σου έμεινε από εκεί;

Ήταν μια δυνατή εμπειρία. Ένα γήπεδο «κόσμημα», αν και παλιό, ένας «ναός» του ποδοσφαίρου. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι δεν είχε κόσμο, κάτι βέβαια που μας ευνόησε. Είχαμε τον κόσμο μας στο πλευρό μας, μόνο οι οπαδοί μας ακούγονταν, κι αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ να πάρουμε το θετικό αποτέλεσμα. 

Η άποψή σου για τη συνέχεια στο Europa League και τον επαναληπτικό με τη Διναμό Κιέβου;

Αντιμετωπίζουμε μια ομάδα η οποία είναι υπολογίσιμη και με σημαντική διαδρομή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά θεωρώ ότι αν εμείς παίξουμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας, θα προκριθούμε, παρά το 1-1 του πρώτου αγώνα. 

Πως βλέπεις το φετινό πρωτάθλημα που μετά από χρόνια, είναι πολύ ανταγωνιστικό;

Είναι πολύ θετικό. Δείχνει να υπάρχει μια αλλαγή προς το καλύτερο, προς όφελος των φιλάθλων. Υπάρχει πίεση και ανταγωνισμός, αυτό μας κάνει καλύτερους, μας βελτιώνει. Σίγουρα οι ομάδες θα έχουν στραβοπατήματα, κακές ημέρες, θα υπάρχουν λάθη και η ομάδα με τα λιγότερα λάθη θα πάρει το πρωτάθλημα, κάτι που είναι αυτό που πρέπει να γίνεται.

Είσαι πλέον αναγνωρίσιμος. Πως είναι η σχέση σου με τον κόσμο;

Παρότι δε μένω στη Νέα Φιλαδέλφια, συναντώ οπαδούς της ΑΕΚ και εισπράττω πολλή αγάπη, υπάρχει κάποια αναγνωρισιμότητα. Βέβαια, αυτή είναι πολλαπλάσια στην Κατερίνη, κάτι που με χαροποιεί πάρα πολύ, τόσο από τους οπαδούς του Πιερικού όσο και από τους οπαδούς της ΑΕΚ, αλλά και άλλων ομάδων. Έχουμε πολλούς Αεκτζήδες στην Κατερίνη. Είχε πολλά χρόνια να αγωνιστεί Κατερινιώτης στην ΑΕΚ, μετά τον Γιώργο Κεφαλίδη, κι αυτό τους κάνει ακόμη πιο χαρούμενους και περήφανους.

Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι για το μέλλον;

Στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι μόνο η ΑΕΚ. Ο στόχος μου είναι να καθιερωθώ στην ΑΕΚ. Έχουν γίνει τα πρώτα βήματα αλλά υπάρχει ακόμα δρόμος. Αν δεν παίζεις, αν δεν πατήσεις γερά στα πόδια σου, δε μπορείς να σκέφτεσαι το επόμενο βήμα, είτε αυτό είναι η Εθνική ομάδα, είτε ένας σύλλογος του εξωτερικού. Προς το παρόν αυτό που θέλω είναι να είμαι υγιής και να κατακτήσω τίτλους με την ΑΕΚ.

Ένα μήνυμα στον κόσμο της ΑΕΚ;

Τον ευχαριστούμε για τις όμορφες στιγμές, τον θέλουμε δίπλα μας σε όλα τα παιχνίδια. Να συνεχίσει να μας στηρίζει κι εμείς θα δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να τους κάνουμε χαρούμενους, κάθε αγωνιστική

Πρότυπο τερματοφύλακα; Όταν ξεκινούσες ή τώρα;

Με τον Χρήστο, τον αδελφό μου (σ.σ. παίζει ποδόσφαιρο, ερασιτεχνικά, στον Αετό Καταλωνίων, ομάδα Α’ κατηγορίας ΕΠΣ Πιερίας) όταν ήμασταν μικροί είχαμε ένα dvd – αφιέρωμα στον Σμάιχελ από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999. Βλέπαμε τα βίντεο και κάναμε αναπαράσταση τις αποκρούσεις. Από άλλους τερματοφύλακες ξεχώρισα τους Φαν Ντερ Σαρ, Μπουφόν και τώρα τον Ντε Χέα. Από όλους τους τερματοφύλακες πρέπει να παίρνεις τα θετικά τους στοιχεία και να μαθαίνεις, είτε αυτοί παίζουν στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα είτε στο Μουντιάλ.

Από τι ηλικία ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;

Ξεκίνησα περίπου 14 ετών. Μάλιστα, στην αρχή έπαιζα δεξί χαφ ή αμυντικό χαφ, στην ΑΕ Ποντίων Κατερίνης και στον Ατρόμητο Κατερίνης αλλά δεν είχα σκεφθεί να ασχοληθώ σοβαρά, βαρέθηκα και σταμάτησα!

Και έπειτα επιστρέφεις σε άλλη ομάδα και άλλη θέση!

Μετά από ένα διάστημα άνω του ενός έτους, ένα μεσημέρι δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον τότε προπονητή της 25^ης Μαρτίου, Αντώνη Βλάγκα που είχε στη διάθεσή του μόνο έναν τερματοφύλακα, τον Δεληγιαννίδη. Το δελτίο το είχα πάει στην ομάδα, πριν σταματήσω. Μου λέει ο Βλάγκας: «Έχουμε το δελτίο σου. Έχουμε έναν τερματοφύλακα. Έλα να μας βοηθήσεις αν θέλεις, και να παίξεις». Έτσι κι έγινε. Πήγα στην ομάδα, με πρόεδρο τον Παναγιώτη Ασλανίδη, έτυχε να έχω κι έναν φίλο, τον Κώστα Χαρτοματζίδη που έπαιζε εκεί και με βοήθησε να εγκλιματιστώ, έκανα μερικές προπονήσεις, ήταν καλό το κλίμα κι έτσι παρέμεινα.

Στον Πιερικό πως πήγες;

Τότε έκανε και ο Πιερικός προπονήσεις στις εγκαταστάσεις της 25^ης Μαρτίου, τις οποίες χρησιμοποιούσε ως βοηθητικές και μετά την προετοιμασία συνέχισα να κάνω ατομικές προπονήσεις με τον τότε προπονητή τερματοφυλάκων του Πιερικού, Κώστα Τόσκα, παράλληλα με τις αγωνιστικές μου υποχρεώσεις στην 25^η Μαρτίου. Ήταν ένα είδος «ανταπόδοσης» του Πιερικού για την παραχώρηση των γηπέδων από την 25^η Μαρτίου. Εντάχθηκα στον Πιερικό το καλοκαίρι του 2009.  Στην ομάδα με ώθησε και ο πατέρας μου που ήθελε να με δει να φοράω τη φανέλα του Πιερικού. 

Υπάρχει ταλέντο στην Πιερία και Κατερινιώτες ποδοσφαιριστές αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο. Όμως οι παίκτες φεύγουν χωρίς να περάσουν από τον Πιερικό. Υπάρχει εξήγηση;

Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος έφυγε πολύ νωρίς. Τζιώλης και Μαλεζάς δεν πέρασαν από τον Πιερικό γιατί τότε ο Πιερικός περνούσε πολύ δύσκολες στιγμές. Ο Παντελιάδης, οι αδελφοί Γιαννούλη, ο Μυστακίδης, εγώ, αγωνιστήκαμε στον Πιερικό σε μια περίοδο «αναγέννησης», η οποία όμως δεν είχε διάρκεια. Παρόλα αυτά, έδειξε ότι ο Πιερικός μπορεί να βγάλει παίκτες. Και τώρα ξέρω ότι υπάρχει ταλέντο στην Πιερία αλλά δυστυχώς περνάει ανεκμετάλλευτο. Χρειάζεται πολλή υπομονή, προσπάθεια, δουλειά και κυρίως πλάνο.

Έχει χαθεί η ισορροπία στην «πυραμίδα» του πιερικού ποδοσφαίρου. Αν ο Πιερικός ήταν το πιο δυνατό σωματείο του νομού, θα επεδίωκαν να περάσουν περισσότεροι ποδοσφαιριστές από εκεί. Στη δική μου περίοδο δεν ήταν και τόσο εύκολο να ενταχθείς στην ανδρική ομάδα. Ήμουν τότε μαζί με τους Κοτταρά, Καρακούτση και Βασιλειάδη.

Δυστυχώς η προσπάθεια να παίξει η ομάδα στην Α’ Εθνική δεν καρποφόρησε. Πιο κοντά στην Α’ Εθνική βρεθήκαμε το 2011-2012, την τελευταία μου χρονιά στην ομάδα, αλλά η άνοδος δεν ήλθε ποτέ…Ο κόσμος της Κατερίνης θα ήθελε να δει τον Πιερικό πρωταγωνιστή αλλά έχει απογοητευθεί. Εύχομαι ολόψυχα στον Πιερικό να αναγεννηθεί.

Ευχαριστούμε το “Oliver’s Pub”, για τη φιλοξενία.