Του Θάνου Σαρρή
Η Ισπανίδα Αϊντζάνε Γκορία αναγκάστηκε να παρατήσει για κάποιους μήνες τον αθλητισμό και να επικεντρωθεί στη μάχη της με τη νευρική βουλιμία. Η επιστροφή της στα ταπί αποτελεί τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας της.
Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής συχνά συνδέονται με αισθήματα κατάθλιψης και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Για έναν αθλητή που αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο για την καριέρα του. Με την νευρική βουλιμία συμβαίνει το ίδιο. Η επιθυμία απώλειας βάρους μπορεί να γίνει εμμονή και τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπερφαγίας ακολουθούνται από εκούσια πρόκληση εμετού, χρήση καθαρτικών, καθώς και υπερβολική σωματική άσκηση, προκειμένου οι θερμίδες να μην μείνουν στο σώμα. Η έγκαιρη πρόληψη είναι πολύ σημαντική, προκειμένου να αποφευχθούν περεταίρω προβλήματα στη σωματική και την ψυχική υγεία. Η Αϊντζάνε Γκόρια είδε την ασθένεια να μπαίνει ανάμεσα στην ίδια και στο όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Αμφισβητήθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να παλεύει. Εντός και εκτός ταπί.
Το στίγμα και η απόσυρση
Η 25χρονη από την Παμπλόνα ξεκίνησε από μικρή ηλικία το τζούντο και ο προπονητής της ξεχώρισε το ταλέντο της, δοκιμάζοντάς την στην ελευθέρα πάλη. Αν και συνάντησε αρκετές σεξιστικές συμπεριφορές από άντρες, που θεωρούσαν το άθλημα τσιφλίκι τους, δεν το έβαλε κάτω. Το ταλέντο της ήταν εμφανές, η όρεξη για δουλειά ακόρεστη και το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων ζωντανό. Μέχρι πολύ πρόσφατα. Παρότι χρειάστηκε, μέσα στο 2019, να σταματήσει το αγαπημένο της άθλημα για έναν χρόνο. Η αιτία δεν ήταν άλλη από τη νευρική βουλιμία που άξαφνα μπήκε στη ζωή της και προσπάθησε να της στερήσει τα πάντα.
Από το αδιέξοδο στην επάνοδο
«Είπα στον κόσμο ότι σταματάω λόγω τραυματισμού. Απέκρυψα την αλήθεια γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμη να μιλήσω. Νιώθεις ενοχές κι εγώ αισθανόμουν ότι φταίω επειδή δεν είχα τη δύναμη να συνεχίσω. Ντρεπόμουν γι’ αυτό και δεν μιλούσα. Τώρα το κάνω επειδή θέλω να μην υπάρχουν ταμπού, να δείξω ότι είναι κάτι που συμβαίνει. Οι άνθρωποι στιγματίζονται με τέτοιου είδους θέματα και πιστεύω στον αθλητισμό αυτό συμβαίνει περισσότερο», δήλωσε πρόσφατα στην El Pais. Οι πρώτες ενδείξεις εμφανίστηκαν τον Νοέμβριο του 2018. Η Γκορία, η οποία ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια κάτω των 23 δυσκολευόταν πολύ να φτάσει στα επιθυμητά κιλά για να συνεχίσει να αγωνίζεται στην κατηγορία της. Έπαιρνε συνεχώς βάρος και ένα μεγάλο οίδημα που είχε δημιουργηθεί έκανε τα πράγματα χειρότερα. Η ζωή της έγινε εφιάλτης, προσπαθώντας παράλληλα να προετοιμαστεί για το ισπανικό πρωτάθλημα του Μαρτίου. Κατάφερε να κερδίσει την πρόκριση για το Πανευρωπαϊκό, το οποίο ήταν ένα μήνα αργότερα. Μια βδομάδα πριν τη διοργάνωση, η κατάστασή της έφτασε στο απροχώρητο.
Ο προπονητής της, Χοσέ Μέντεθ ήταν εκείνος που την έπεισε να επισκεφτεί ψυχολόγο, παρότι εκείνη επέμενε πως δεν χρειάζεται βοήθεια. Η παλαίστρια αποφάσισε, τελικά, να βγει από τα ταπί και να επικεντρωθεί στην υγεία της. «Δεν βλέπεις τι υπάρχει παραπέρα και δεν είσαι διατεθειμένη να δεχτείς βοήθεια. Πιστεύεις ότι είναι αυτό που σε έχει χτυπήσει και ότι πρέπει να προχωρήσεις μπροστά. Σου λένε “Μην κάνεις εμετό, μην το κάνεις, μην το κάνεις!”. Όμως το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ. Αν ήταν τόσο εύκολο… Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι άσχημα. Αισθάνομαι ότι πολύ δεν αντιλαμβάνονταν ότι είμαι ασθενής, έλεγαν “αυτή έχει ένα προβληματάκι”, αλλά δεν είναι έτσι.
Αισθανόμουν μια μόνιμη λύπη, ένα κενό, βυθισμένη. Και αυτό με έτρωγε σιγά-σιγά. Είναι κομβικής σημασίας να κάνεις το βήμα και να προετοιμαστείς εσωτερικά», προσθέτει η αθλήτρια.
Το βάλσαμο του αθλητισμού
Η Αϊντζάνε είναι καλύτερα, όμως οι υποτροπές παραμονεύουν στη γωνιά, έτοιμες να εκμεταλλευτούν κάθε στιγμή στρεσαρίσματος, κάθε αδυναμία, κάθε φόβο. Όπως πριν το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού, όπου η πίεση των προκριματικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες έκανε τον εφιάλτη να επιστρέψει. Όπως εξηγεί η ίδια, ένα βουλιμικό πρόσωπο είναι πάντα βουλιμικό, δεν υπάρχει ολική ίαση. Οι σκέψεις, οι μνήμες, η πίεση παραμένουν. Άλλοτε θαμμένες βαθύτερα, άλλοτε όχι. Ποτέ όμως δεν περνούν στη λήθη. Είναι κομμάτι του εαυτού της και πορεύεται κουβαλώντας τες και προσπαθώντας να επικρατεί σε κάθε αναμέτρηση μαζί τους. Η περίοδος της καραντίνας, πάντως, την βοήθησε να σταθεροποιήσει τη ρουτίνα και τις διατροφικές της συνήθειες, συμβάλλοντας στην ηρεμία της ψυχής και του μυαλού της.
Και η πάλη; Αν και έχει σκεφτεί αρκετές φορές να αποσυρθεί οριστικά, αντιστέκεται. Το κάνει γιατί καταλαβαίνει πως ο αθλητισμός είναι η δική της διέξοδος, εκείνο που την βοηθάει να αντλήσει περισσότερες δυνάμεις. «Δεν είναι η πάλη αυτή που με κάνει να υποφέρω, το αντίθετο, μου αρέσει. Αυτό που με κάνει να υποφέρω είναι ο εαυτός μου. Πρέπει να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου και να τον κερδίζω. Αν θα ήταν ευκολότερο να αποσυρθώ; Σίγουρα. Αλλά το ευκολότερο δεν είναι πάντα το καλύτερο».
Η Γκορία φαίνεται πως θα χάσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς μετά την ακύρωση των προκριματικών η πρόκριση θα κριθεί από την κατάταξη, στην οποία είναι χαμηλά λόγω της απουσίας της από τον αθλητισμό τους μήνες που προηγήθηκαν. Μάλιστα, ήταν στην Ουγγαρία για προκριματικούς αγώνες όταν ο κορονοϊός χτύπησε τη χώρα, εμφανίστηκε ένα θετικό κρούσμα στην πόλη του τουρνουά και οι αθλητές εκδιώχθηκαν κακήν κακώς. Χάνει, παράλληλα, την αθλητική υποτροφία που είχε κερδίσει, μιας και στα χαρτιά φάνηκε ότι απλά σταμάτησε να αγωνίζεται. Οι υπεύθυνοι της Ομοσπονδίας δεν έκριναν σκόπιμο να ενημερώσουν για την κατάστασή της. Έχει σταματήσει όμως να νιώθει ηττημένη κάθε φορά που κοιτάζεται στον καθρέφτη. Όπως εξήγησε κι η ίδια στη Diario de Navarra: «Οι άνθρωποι που βιώνουν κάτι αντίστοιχο αισθάνονται ότι βρίσκονται μέσα σε μια βαθιά τρύπα και δεν μπορούν να δουν παραέξω. Όμως όταν βγεις, βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Πολύ πιο όμορφα. Καταλαβαίνεις τι πραγματικά μπορείς να πετύχεις και είσαι χαρούμενος». Η αθλήτρια επικράτησε της ασθενούς…
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
