Του Βασίλη Σαμπράκου
Το απόγευμα της Πέμπτης, την ώρα που ετοιμαζόμουν να πάω στη Νέα Φιλαδέλφεια για το ματς με το Καζακστάν, δέχθηκα ένα μύνημα από τον Ραφ Ντιαλό, έναν Ιρλανδό συνάδελφό μου που εργάζεται στο RTE Sport στο Δουβλίνο. “Τι λες για τον Πογέτ; Παρουσιάζεται ως ένας εκ των βασικών υποψηφίων για τον πάγκο της Εθνικής εδώ. Ξέρω ότι το συμβόλαιο με την Ελλάδα λήγει στις 31 Μαρτίου, και η ομοσπονδία της Ιρλανδίας μας έχει πει ότι θα ανακοινώσει τον διάδοχο του Στέφεν Κένι στις πρώτες ημέρες του Απριλίου. Λες να έχει συμφωνήσει;”.
Κοίτα τώρα, η Ελλάδα παίζει έναν τελικό για να περάσει στο Euro και η ομάδα πρέπει να ασχολείται με πληροφορίες ή φήμες σαν αυτή, σκέφτηκα. Η νοοτροπία και η ψυχολογία του συνόλου των Ελλήνων ποδοσφαιριστών το βράδυ της Πέμπτης με έβγαλε ψεύτη. Ότι κι αν του συμβαίνει, όπως και αν έχει επιλέξει να το διαχειρίζεται, δημόσια ή εσωτερικά, ο Γκας Πογέτ, την Εθνική Ομάδα δεν την επηρεάζει. Ή, αν την επηρεάζει, τελικά έχει θετική επίδραση στην απόδοση της Ομάδας. Αυτό λέει η ιστορία των τελευταίων αγώνων, αυτό είπε και η ιστορία του ματς με το Καζακστάν.
Δεν περίμενα την εποχή του Πογέτ για να πω ότι τα αποδυτήρια της Εθνικής Ομάδας ξαναβρήκαν την υγεία τους. Το έλεγα από τον πρώτο καιρό του Τζον φαν’τ Σχιπ. Και η ιστορία δείχνει ότι αυτή την υγεία την κράτησε και με το παραπάνω ο Πογέτ. Και παρότι εκείνος ο ίδιος επέλεξε να συντηρεί και σε κάποιες στιγμές να μεγαλοποιεί το ζήτημα του συμβολαίου του, η Ομάδα του έμεινε ανεπηρέαστη.
Ας μπούμε όμως και στην ουσία του ζητήματος. Τελευταία φορά που η Ομοσπονδία είχε επιλέξει προπονητή με στρατηγική και πλάνο ήταν το 2010. Ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ Σοφοκλής Πιλάβιος ήξερε καιρό πριν ότι είναι πιθανό να αποχωρήσει ο Ότο Ρεχάγκελ και είχε καταλήξει στον Φερνάντο Σάντος επειδή είχε ερευνήσει το προφίλ του, δίνοντας τον πρώτο λόγο σε επαγγελματίες που σχημάτισαν το προφίλ του προπονητή που αναζητούσαν, και είχε πειστεί για την συμβατότητά του. Όλες οι επιλογές έκτοτε ήταν στην τύχη ή κατά τύχη. Έναν Ιταλό ήθελε ο πρόεδρος Σαρρής, επειδή μιλούσε ιταλικά και πήρε τον Ρανιέρι, έναν Γερμανό ήθελε ο Γκιρτζίκης επειδή “αυτοί είναι καλοί στην πειθαρχία” και πήρε τον Σκίμπε. Μέσες άκρες κάπως έτσι γίνονταν οι επιλογές, ή τυχαία, όπως συνέβη με τον Πογέτ που βρέθηκε για άλλο λόγο στην Ελλάδα και κατέληξε να πάρει την δουλειά.
Σήμερα η Εθνική κλείνει 25 μήνες με τον Ουρουγουανό προπονητή. Μαζί του έχει βγάλει δύο φάσεις, το Nations League και τα προκριματικά του Euro. Τον έχει ζήσει σε 20+ παιχνίδια, και τον έχει δει να διαχειρίζεται διαφορετικές καταστάσεις και διαφορετικούς αντιπάλους. Μια ομοσπονδία που έχει μια διαδικασία αξιολόγησης του προπονητή, δεν περιμένει ένα ματς για να της πει αν είναι ή όχι κατάλληλος για την δουλειά ένας προπονητής. Ο Πογέτ έχει δείξει αν κάνει. Και, κυρίως αυτό, οι ποδοσφαιριστές ξέρουν αν κάνει ή όχι ως καθοδηγητής της Εθνικής.
Και ακριβώς αυτό, το τελευταίο είναι που έχει την μεγαλύτερη σημασία στην δεδομένη στιγμή. Οι ποδοσφαιριστές θα μπουν στο αεροπλάνο για την Γεωργία, για να παίξουν ένα ματς 10ετίας, δεδομένου ότι η Ελλάδα ζει μακριά από τις μεγάλες διοργανώσεις εδώ και 10 χρόνια, με την συνείδηση ότι καθοδηγούνται από έναν προπονητή που “κάνει”.
Μας έχει γίνει ξεκάθαρο ότι οι ποδοσφαιριστές εμπνέονται και παρακινούνται, αλλά και ότι καθοδηγούνται αποτελεσματικά από τον Γκουστάβο Πογέτ. Και ακριβώς αυτό είναι που σήμερα μας “καίει”. Να τους “κάνει”, για να παίξουν στον τελικό με εμπιστοσύνη προς τον δρόμο που τους δείχνει ο προπονητής τους. Ας πάρουν την πρόκριση, και μετά βλέπουμε τι πρόκειται να συμβεί με τον Πογέτ, δηλαδή αν θα πάνε ή όχι μαζί του στην τελική φάση του Euro.
Πηγή: Gazzetta
