Του Δημήτρη Μπίζα
Ένας πολιτικός επιστήμονας, με εξαιρετικές αθλητικές ικανότητες, τα παράτησε όλα για να γίνει οδηγός αγώνων, και μετά παγκόσμιος πρωταθλητής. Αυτή είναι η πορεία του Giuseppe Farina, του «τζέντλεμαν από το Τορίνο».
Ο Emilio Giuseppe Farina, γνωστός στην μετέπειτα καριέρα του ως Nino Farina, γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1906, στο Τορίνο. Γεννήθηκε σε οικογένεια που αγαπούσε τα αυτοκίνητα. Άλλωστε, ο πατέρας του, Giovanni Carlo Farina, είχε ιδρύσει την Stabilimenti Farina, μία εταιρεία που κατασκεύαζε αμαξώματα για τα αυτοκίνητα της εποχής. Ο θείος του, Pinin, θα γινόταν ο ιδρυτής της Pininfarina.
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, πήρε το ντοκτορά του, ενώ θεωρείτο εξαίρετος σκιέρ, ποδοσφαιριστής και αθλητής του στίβου.
Η αγάπη για τους τροχούς όμως, υπήρχε ζωντανή μέσα του. Φοιτητής ακόμα, αγόρασε μία μεταχειρισμένη Alfa Romeo και συμμετείχε στον πρώτο του αγώνα, στην ανάβαση Aosta-Gran San Bernardo, όντας 19 ετών. Τότε είχε και ένα σοβαρό ατύχημα. Στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τον χρόνο που είχε σημειώσει ο πατέρας του, χτύπησε και έσπασε τον ώμο του. Ο επιθετικός τρόπος που οδηγούσε, θα τον χαρακτήριζε σε όλη του την καριέρα.
Από το 1933 ως και το 1938, ο Farina αγωνίζεται στην Ιταλία, κυρίως με τη Scuderia Ferrari και την Alfa Romeo Corse. Τρέχει στο Mille Miglia, στο Grand Prix της Μοντένα, της Νάπολη, της Ιταλίας. Γνωρίζει τον τεράστιο Tazio Nuvolari, τον κατά πολλούς καλύτερο οδηγό όλων των εποχών που δεν είδαμε ποτέ στη Formula 1. Αυτή η γνωριμία ωριμάζει οδηγικά τον Farina. Οι κόποι του ανταμείφθηκαν με τον τίτλο του πρωταθλητή Ιταλίας το 1938.
Τότε, όμως, ο 32χρονος Nino κατατάσσεται στον στρατό και υπηρετεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βρίσκεται στα τεθωρακισμένα, και με το τέλος του πολέμου, επιστρέφει στην μεγάλη του αγάπη.
Παντρεύεται την Elsa Giaretto, μία κυρία της καλής κοινωνίας της βόρειας Ιταλίας. Για εκείνη, οι αγώνες είναι μία ανόητη ενασχόληση, άκρως αχρείαστη και επικίνδυνη. Εκείνος, όμως, είναι πλέον στην καλύτερη φάση της ζωής και της καριέρας του, και τρεις μέρες μετά τον γάμο τους, πετά για την Αργεντινή, για να τρέξει σε έναν αγώνα.
Εκείνη την περίοδο, η FIA ήταν στη διαδικασία οργάνωσης ενός πρωταθλήματος που θα συγκεντρώνει τα καλύτερα Grand Prix, τις καλύτερες ομάδες και τους καλύτερους οδηγούς. Το ονόμασε ‘Formula 1’, και η Alfa Romeo δεν έχασε την ευκαιρία, συμμετέχοντας με τρεις Tipo 158.
Ηγέτης αυτής της ομάδας ήταν ο Farina. Μαζί του ήταν δύο θρύλοι των αγώνων: Juan Manuel Fangio και Luigi Fagioli.
Τα ‘τρία F’ (ονομασία που τους δόθηκε εξαιτίας των επωνύμων τους) θα κυριαρχούσαν στην πρώτη χρονιά του νεοσύστατου αυτού θεσμού. Δεν έγινε τυχαία ο πρώτος νικητής στην ιστορία του σπορ, κερδίζοντας την πρεμιέρα στο Silverstone, στις 13 Μαΐου 1950.
Το πρωτάθλημα κρίθηκε στον τελευταίο αγώνα, στη Μόντσα. Φτάνοντας εκεί, ο Farina υπολείπεται δύο βαθμών από τον πρωτοπόρο Fangio, που προερχόταν από νίκη στη Γαλλία.
Η μάχη για τον τίτλο θα κρινόταν ανάμεσα τους, στον «εντός έδρας» αγώνα της Alfa Romeo. Μάλιστα, η ιταλική ομάδα είχε κατεβάσει ακόμα δυο μονοθέσια, που τα οδηγούσαν οι Piero Taruffi και Consalvo Sanesi.
Στον αγώνα, ο Farina βρισκόταν υπό την απειλή του Alberto Ascari, που οδηγούσε τότε για τη Ferrari, προτού εγκαταλείψει με θέμα στον κινητήρα. Ο Fangio αντιμετώπισε και αυτός με τη σειρά του προβλήματα, στο κιβώτιο ταχυτήτων. Ο Taruffi του έδωσε το μονοθέσιό του, αλλά έχασε ένα κύλινδρο και οδηγήθηκε ξανά σε εγκατάλειψη.
Με αυτόν τον τρόπο, ο Nino Farina πήρε την πρωτιά και μαζί τον τίτλο. Έγινε ο πρώτος πρωταθλητής στην ιστορία της Formula 1. Δεν θα τα κατάφερνε ποτέ ξανά.
Συνέχισε να αγωνίζεται για λογαριασμό της Alfa Romeo και το 1951, προτού μεταβεί στη Ferrari το 1952, για να κλείσει την πορεία του στην F1 εκεί το 1955.
Θα έπαιρνε μόλις δύο ακόμα νίκες, για να φτάσει συνολικά τις 5 στην κορυφαία διοργάνωση του motorsport.
Το ατύχημα που είχε το 1954 στη Μόντσα, στο οποίο υπέστη και σοβαρά εγκαύματα, του άφησε μεγάλες ουλές σε κάθε επίπεδο. Μόνο με μορφίνη και παυσίπονα μπορούσε πια να αγωνιστεί.
Στην μετά τους αγώνες ζωή του, ο Farina ασχολήθηκε στον τομέα των αντιπροσωπειών, όντας επιτυχημένος dealer Alfa Romeo και Jaguar.
Έχασε άδικα τη ζωή του το 1966, σε ηλικία 59 ετών, όταν έχασε τον έλεγχο της Lotus Cortina που οδηγούσε καθ’ οδόν για να δει το Γαλλικό GP του 1966.
Στους συναθλητές του και το κοινό, έμεινε γνωστός για τον αριστοκρατικό αέρα του, τον σνομπισμό με τον οποίο αντιμετώπιζε αρκετούς οδηγούς που δεν είχαν το ίδιο κοινωνικό υπόβαθρο με τον ίδιο. Παρόλα αυτά, όταν ο Fangio βρέθηκε στο νοσοκομείο μετά από ένα παραλίγο θανατηφόρο ατύχημα στο Γαλλικό GP του 1952, ο Farina ήταν ο πρώτος που τον επισκέφθηκε.
Όσοι τον έζησαν και τον είδαν να οδηγεί, μιλούν για έναν οδηγό με πολύ ιδιαίτερο στιλ για την εποχή. Έκανε απότομες κινήσεις με το τιμόνι, αδιαφορώντας για τα φυσικά και μηχανικά όρια των μονοθέσιων – ασχέτως αν λίγο μετά τον ακολούθησαν σε αυτό το μονοπάτι και οι Fangio και Stirling Moss.
Ο Αργεντινός, μάλιστα, θα έλεγε για τον ίδιο: «Μόνο η Παναγία θα μπορούσε να τον κρατήσει στην πίστα έτσι όπως οδηγούσε, και όλοι πιστεύαμε πως κάποια στιγμή θα κουραζόταν να τον βοηθά.»_Δ.Μ.
Στατιστικά της καριέρας του στη Formula 1:
- Σεζόν: 1950-1957
- Ομάδες: Alfa Romeo, Ferrari
- Εκκινήσεις: 33
- Πρωταθλήματα: 1 (1950)
- Νίκες: 5
- Βάθρα: 20
- Pole positions: 5
- Ταχύτεροι γύροι: 5
Πηγή: 4 Τροχοί
