Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο Παναθηναϊκός, επειδή είναι Παναθηναϊκός, δεν μπορεί να πάει στο «Βικελίδης» να κλειστεί και να παλέψει για το «Χ». Οφείλει στην ιστορία και στο βάρος της φανέλας του να πηγαίνει παντού για τη νίκη. Να παίζει ανοιχτά και με πάσες από την άμυνα, όχι με γιόμες και διωξίματα στα πουλιά. Και κάπως έτσι, με την ψευδαίσθηση ενός κάποιου εναπομείναντος μεγαλείου, εισέπραξε μια ιστορική τεσσάρα από τον Άρη και συνεχίζει να τρέχει ολοταχώς σε έναν κατήφορο του οποίου ο πάτος δεν έχει ακόμα φανεί.
Προφανώς το πρόβλημα των Πρασίνων δεν είναι ο Δώνης ή Νταμπίζας, παρότι στις τρεις πρώτες αγωνιστικές έχει καταστεί ολοφάνερο ότι κάτι δεν πήγε καλά το καλοκαίρι – η μαχητική περυσινή ομάδα που σε μεγάλα κομμάτια της περασμένης σεζόν έδειξε καλά στοιχεία, μετατράπηκε φέτος σε έναν τραγέλαφο χωρίς αρχή και τέλος και οι επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος ασφαλώς έχουν ευθύνες σε αυτό.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι συνολικό: διοικητικό και ταυτόχρονα ψυχολογικό. Ο οργανισμός των Πρασίνων δεν έχει συνηθίσει να βρίσκεται σε τέτοια θέση. Κι έτσι αντιδρά σπασμωδικά. Για την ακρίβεια δεν αντιδρά. Από τους οπαδούς μέχρι τον Αλαφούζο και από τους παίκτες μέχρι τον Δώνη, άπαντες μοιάζουν να παρακολουθούν το εν εξελίξει ναυάγιο, σχεδόν αμέτοχοι! Κι αν από τον άφαντο ιδιοκτήτη ουδείς περίμενε πλέον κάτι καλύτερο, από όλους τους υπόλοιπους αυτή η μη αντίδραση είναι σχεδόν σοκαριστική.
Ο Παναθηναϊκός συμπεριφέρεται σαν ξεπεσμένος, άφραγκος αριστοκράτης που έχει κολλήσει στο λαμπρό παρελθόν του, προσδοκά να ζήσει ξανά μέσα στην χλιδή και την αναγνώριση στο μέλλον του και εντωμεταξύ υποκρίνεται ότι δεν βλέπει το θλιβερό παρόν του!
Πρώτα απ΄ όλα αγωνιστικά δεν έχει το παραμικρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Παίζει με ύφος του τύπου «εμείς είμαστε Παναθηναϊκός, Άρη και ΟΦΗ δεν τους βλέπουμε καν», το οποίο δεν δικαιολογείται επουδενί από την ποιότητα του ρόστερ του. Με τα μέχρις στιγμής δεδομένα, οι Πράσινοι δεν δείχνουν καλύτεροι από καμία ομάδα της Σούπερ Λίγκας – ειδικά τον Άρη και τον ΟΦΗ όντως δεν τους βλέπουν, διότι είναι πολύ μπροστά τους! Αν δεν το καταλάβουν εγκαίρως, αν δεν αλλάξουν προσέγγιση και μενταλιτέ μπαίνοντας στο γήπεδο, αν επιμείνουν στο στιλ της μεγάλης ομάδας ενώ επί της ουσίας είναι (ποδοσφαιρικά και μόνο) μικρή, τότε μάλλον τα χειρότερα έρχονται.
Δεύτερον, ο Αλαφούζος, καίτοι έχει βάλει πολλά λεφτά στην ΠΑΕ, τείνει να εξελιχθεί στον χειρότερο παράγοντα στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε την ομάδα για πολιτικά παιχνίδια, προσωπικές φιλοδοξίες, γινάτια και επιχειρηματικά συμφέροντα είναι πρωτοφανής ακόμα και για το διαφθαρμένο και διαπλεκόμενο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όπως πρωτοφανής είναι η απάθειά του για την κατάντια στην οποία έχει οδηγήσει τον ΠΑΟ (κατάντια δεν είναι να τρως τέσσερα από τον Άρη, κατάντια είναι η εικόνα ανημποριάς της ομάδας, κατάντια είναι να ξεκινά τη χρονιά ο Παναθηναϊκός με στόχο μια θέση στην πρώτη εξάδα και ακόμα και αυτός να αποδεικνύεται υπερφίαλος – τη σωτηρία παιδιά, κοιτάξτε τη σωτηρία!).
Πρωτοφανής και ανεξήγητη είναι τέλος και η απάθεια του κόσμου. Ξεκαθαρίζω για να μην παρεξηγούμαι: οι βίαιες αντιδράσεις απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΕΣ και επιπλέον ΑΝΟΗΤΕΣ! Πέρα από τους αυτονόητους λόγους, υπάρχει και ο εξής: Σπασμένα αυτοκίνητα ή σπίτια και καμένα γήπεδα όχι απλώς δεν αποτελούν λύση, αλλά επιτείνουν το πρόβλημα καθώς προκαλούν ζημιά στην ομάδα και την καθιστούν ακόμα λιγότερο ελκυστική σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο.
Αν ορισμένοι σκέφτονται να πάνε την Κυριακή στο ΟΑΚΑ για να το καταστρέψουν, ας σταματήσουν τώρα αυτή τη σκέψη – η ηλιθιότητα δεν δίνει διέξοδο, απλώς δημιουργεί περισσότερα αδιέξοδα.
Ωστόσο, μια υγιής και οργανωμένη αντίδραση προς κάθε κατεύθυνση, όπως τα συλλαλητήρια υπέρ της πολυμετοχικότητας (όπως κι αν εξελίχθηκε αυτή στη συνέχεια) θα είχε την χρησιμότητά της. Θα δημιουργούσε πίεση στον ιδιοκτήτη να αλλάξει τακτική, θα έδινε ώθηση σε όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά να βγει μπροστά και θα έδειχνε προς κάθε κατεύθυνση ότι ο Παναθηναϊκός έχει παλμό! Και ο παλμός αυτός είναι ο κόσμος του.
Προς το παρόν ούτε αυτό δεν συμβαίνει.
Και η συγκεκριμένη αδράνεια, παραμένει για εμένα το πλέον παράδοξο σημείο μιας κατά τα άλλα απολύτως προβλέψιμης ελεύθερης πτώσης.
Πηγή: Sport DNA
