Ο Κρις Φρουμ και οι άλλοι

Του Θανάση Κρεκούκια

Κατά τα άλλα, σε ό,τι αφορά τη μάχη για την γενική, δημιουργήθηκαν δυο μεγάλα ρεκόρ. Το ένα, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του Τουρ είχαμε τους τρεις πρώτους αθλητές να βρίσκονται μετά το 19ο ετάπ μέσα σε μόλις 29″ και το άλλο, ότι δημιουργήθηκε η μικρότερη διαφορά στην ιστορία του Τουρ ανάμεσα στον τρίτο και τον τέταρτο, μόλις ένα δευτερόλεπτο! Αγωνιστικά, στη γενική κατάταξη είχαμε την πρώτη μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στους “μεγάλους” και την γενιά του ’90 (θα μιλήσουμε για αυτό πιο αναλυτικά στη συνέχεια), είδαμε μια σχεδόν σουρεαλιστική μάχη για την πράσινη φανέλα, η οποία κρίθηκε από την αποβολή του Σάγκαν, την πτώση του Κίτελ και το πείσμα του Μάθιους, μια εύκολη επικράτηση στην πουά φανέλα από τον εκπληκτικό μετά από καιρό Μπαργκίλ και μια ακόμα ενδιαφέρουσα μάχη για τη λευκή, ανάμεσα στους Γέιτς και Μέιντζες. Υπήρξαν πολλές πτώσεις και σημαντικές εγκαταλείψεις, όπως εκείνες των Πορτ και Τόμας (η απώλεια του Τασμανού ήταν δυστυχώς καίρια στη μάχη της γενικής). Η κυριαρχία του Κίτελ στα σπριντ ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, σε ένα Τουρ όπου για πρώτη φορά δεν είδαμε σχεδόν ούτε ένα τρένο να φτάνει στο τελευταίο χιλιόμετρο, παρά το γεγονός ότι για μια ακόμα διοργάνωση, έδωσαν το παρών όλοι οι κορυφαίοι σπρίντερ του κόσμου, με πολύ ισχυρές ομάδες στη διάθεσή τους.

Οι κριτές τα έκαναν θάλασσα σε γενικές γραμμές. Φυσικά η αποβολή του Σάγκαν από τον αγώνα, ήταν η απόφαση που συζητήθηκε περισσότερο και προκάλεσε ατελείωτες αντιδράσεις. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο Σάγκαν σωστά τιμωρήθηκε, αλλά η ποινή ήταν υπέρμετρα αυστηρή. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής έκλεισε την ευθεία του Κάβεντις (επαναλαμβάνω για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, πρόκειται για προσωπική άποψη), αλλά θα μπορούσε να συνεχίσει στον αγώνα με την αρχική τιμωρία που του επιβλήθηκε. Επίσης, τελείως αρνητική εντύπωση προκάλεσε, όχι τόσο η ποινή των 20 δευτερολέπτων που επιβλήθηκε στους Ουράν, Μπένετ και Πάουβελς στον τερματισμό του Πεϊραγκούντ για υδροδοσία στα τελευταία χιλιόμετρα του ετάπ, αλλά το γεγονός ότι δεν έγινε το ίδιο και στον Μπαρντέ που επίσης είχε πάρει νερό από έναν θεατή. Τελικά την επόμενη ημέρα, μετά την γενική κατακραυγή, οι κριτές ακύρωσαν τις ποινές. Και ολοκλήρωσαν τις “ομορφιές” τους, όταν αποφάσισαν να δώσουν το βραβείο του πιο επιθετικού αθλητή στον (Γάλλο) Μπαργκίλ και όχι στον Ντε Γκεντ, που είχε βρεθεί πολύ περισσότερα χιλιόμετρα αποσπασμένος. Αυτά νομίζω ήταν τα σημαντικότερα στοιχεία του φετινού Γύρου Γαλλίας, σε μια μικρή σύνοψη. Με την ευχή του χρόνου να παρακολουθήσουμε έναν ακόμα καλύτερο αγώνα, ας περάσουμε τώρα να δούμε πιο αναλυτικά τους πρωταγωνιστές του 104ου Tour de France. 

Ο ΚΡΙΣ ΦΡΟΥΜ, Η ΑΝΙΚΗΤΗ SKY ΚΑΙ Η “ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ” ΜΕ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ’90

Ο Κρις Φρουμ τερματίζει στο χρονόμετρο της Μασσαλίας και “καθαρίζει” το τέταρτο Τουρ της καριέρας του

Ξεκινάμε φυσικά με τον μεγάλο νικητή, τον Κρις Φρουμ, τον τετράκις πλέον θριαμβευτή στον Γύρο Γαλλίας. Ήταν σίγουρα ένα ιδιαίτερο Τουρ για τον Βρετανό, και αυτό γιατί ήταν η πρώτη φορά που τον είδαμε να χάνει ένα από τα τέσσερα μεγάλα του όπλα, ίσως το πιο σημαντικό στις προηγούμενες τρεις νίκες του, δηλαδή την κυριαρχία στα βουνά. Ήταν η πρώτη φορά που ο αρχηγός της Sky δεν κέρδισε ούτε ένα δευτερόλεπτο στα βουνά απέναντι στα υπόλοιπα φαβορί (πέρα από κάποια μπόνους), όταν τις προηγούμενες χρονιές μετρούσε τα κέρδη του στο συγκεκριμένο τερέν σε λεπτά. Επίσης, ήταν η πρώτη φορά που έχασε χρόνο στα βουνά, τόσο από τον Άρου, όσο και από τον Μπαρντέ. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο, ήταν ότι δεν μπόρεσε να κάνει ούτε μια πετυχημένη επίθεση σε ανηφόρα. Κάποιες απόπειρές του να φύγει μπροστά, απαντήθηκαν εύκολα από όλα τα φαβορί, τη στιγμή που όταν επιχειρούσε κάτι τέτοιο τα προηγούμενα χρόνια, γινόταν κυριολεκτικά καπνός. Αν την αδυναμία του να πάρει χρόνο στα βουνά, την συνδυάσουμε και με το γεγονός ότι για πρώτη φορά την τελευταία πενταετία, έφτασε στο Τουρ χωρίς να έχει πάρει ούτε μια νίκη μέσα στη σεζόν, τότε μπορούμε να οδηγηθούμε σε δυο συμπεράσματα.

Πρώτον, ότι απλά είχε μια λιγότερο κυριαρχική χρονιά σε σχέση με τις προηγούμενες. Δεύτερον, ότι αυτό ήταν ένα καμπανάκι που λέει ότι τα χρόνια περνάνε και τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα και για τον κορυφαίο ποδηλάτη στον Γύρο Γαλλίας τον 21ο αιώνα. Καθόλου απίθανο μάλιστα, το δεύτερο να βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το πρώτο. Ο Φρουμ βρίσκεται στο προσκήνιο μια εξαετία (από την Vuelta του 2011), κάτι που σημαίνει ότι η συνεχής παρουσία του στο υψηλότερο επίπεδο, έχει επιβαρύνει το σώμα και τις αντοχές του. Όπως είπαμε στην αρχή του κειμένου, του χρόνου θα διεκδικήσει τον πέμπτο του τίτλο (και θα είναι και πάλι το μεγάλο φαβορί), όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όταν ξεκινήσει το Τουρ, θα έχει συμπληρώσει τα 33 του χρόνια. Σε αυτή την ηλικία, μόνο 9 αθλητές έχουν καταφέρει να κερδίσουν την κίτρινη φανέλα και μόνο δυο εξ αυτών το έχουν πετύχει τα τελευταία 40 χρόνια, ο Κάρλος Σάστρε το 2008 (33 ετών & 96 ημερών) και ο Καντέλ Έβανς το 2011 (34 ετών & 160 ημερών). Αυτό φυσικά από μόνο του δεν είναι “δεσμευτικό” για τις φιλοδοξίες αλλά και τις ικανότητες του Φρουμ, δείχνει όμως ότι οι διεκδικητές σε αυτή την ηλικία, έχουν την φυσιολογική φθορά του χρόνου.

Η ομάδα της Sky σε πλήρη παράταξη

Φέτος ο Βρετανός στηρίχτηκε στα άλλα τρία μεγάλα του όπλα, τα οποία αποδείχτηκαν αρκετά για να τον ανεβάσουν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου: στο χρονόμετρο, στην αναμφισβήτητη εμπειρία του και στην ομάδα του. Στα δυο ετάπ ατομικής χρονομέτρησης έχτισε τις διαφορές από τους αντιπάλους του. Πήρε χρονικό – και ψυχολογικό – προβάδισμα την πρώτη ημέρα στο Ντίσελντορφ και σφράγισε τη νίκη του την προτελευταία ημέρα στη Μασσαλία. Η τεράστια εμπειρία του, τού επέτρεψε να διαχειριστεί σωστά το μικρό του πλεονέκτημα και να διατηρήσει την ψυχραιμία του στις δύσκολες στιγμές, ενώ η ομάδα του, για μια ακόμα χρονιά, έδειξε ότι είναι σχεδόν ανίκητη και σίγουρα η κορυφαία και σε αυτό το Τουρ. Προφανώς έχετε βαρεθεί να το ακούτε και να το διαβάζετε, αλλά η μισή Sky θα μπορούσε να έχει ρόλο αρχηγού τουλάχιστον στις μισές υπόλοιπες ομάδες. Ο Κβιατκόφσκι υπήρξε εκπληκτικός και στις τρεις εβδομάδες, ο Λάντα εντυπωσιακός στο δεύτερο μισό της διοργάνωσης, οι υπόλοιποι πάντα σταθεροί και αποτελεσματικοί (εκτός ίσως του Ενάο). Ακόμα και όταν εγκατέλειψε ο υπαρχηγός Τόμας, όλοι φρόντισαν να μην γίνει αισθητή η απουσία του. Το μπάτζετ της Sky συνεχίζει να παίζει έναν πολύ μεγάλο ρόλο στην “κίτρινη” κυριαρχία της ομάδας από το 2012 μέχρι και σήμερα και αυτή είναι μια “σταθερά” που θα συνεχίσει να υφίσταται και στο μέλλον.

Άρα ο Φρουμ θα συνεχίσει να έχει στη διάθεσή του και τα επόμενα χρόνια, τα δυο από τα τέσσερα όπλα του, εγγυημένα στο 100%: την πολύ δυνατή ομάδα και φυσικά την όλο και πιο μεγάλη εμπειρία του. Το θέμα είναι τί θα γίνει όταν χάσει το τρίτο όπλο, αυτό δηλαδή που του έδωσε στην ουσία τη φετινή νίκη, δηλαδή το χρονόμετρο. Ο Βρετανός προφανώς και θα συνεχίσει να είναι ένας πολύ καλός χρονομετρίστας, όμως στην πορεία μπορεί να βρεθεί ένας (πολύ) καλύτερος από αυτόν, όπως για παράδειγμα ο Ντιμουλάν. Θεωρώντας (σχεδόν) δεδομένο ότι πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε “παραστάσεις” από τον Φρουμ, ανάλογες του Αξ Τρουά Ντομέν ή του Μον Βαντού το 2013, του Λα Πιέρ Σεν Μαρτάν το 2015 ή ακόμα και του Μπανιέρ ντε Λουσόν πέρυσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα (που ήδη δυσκόλεψαν φέτος) θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο του χρόνου. Και αυτό γιατί από τη μία ο Βρετανός θα συνεχίσει να έχει τη φυσιολογική κάμψη της ηλικίας, ενώ από την άλλη η ανερχόμενη γενιά των 90άρηδων, θα συνεχίσει να πιέζει όλο και περισσότερο, “φλερτάροντας” με το πρώτο σκαλί του βάθρου. Όλοι αυτοί οι αθλητές (Μπαρντέ, Άρου, Κιντάνα, Τσάβες, Ντιμουλάν, Πινό, Λάντα, Μπαργκίλ, Γέιτς κλπ) για την επόμενη τουλάχιστον τριετία θα συνεχίσουν να βελτιώνονται, αλλά και να διατηρούν αναλλοίωτη την ικανότητα της γρήγορης αποκατάστασης του οργανισμού τους στο βάθος των τριών εβδομάδων ενός μεγάλου γύρου, κάτι πολύ μα πάρα πολύ σημαντικό.

Φέτος παρακολουθήσαμε την πρώτη σημαντική “σύγκρουση” μεταξύ της παλιάς και της νέας γενιάς. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του Τουρ, οι χρονικές διαφορές ήταν τόσο μικρές μέχρι το προτελευταίο ετάπ. Η σύγκρουση στο Τουρ του 2018 αναμένεται ακόμα πιο σκληρή και από εδώ και πέρα ο χρόνος θα είναι σύμμαχος των “μικρών”. Σημαίνει αυτό ότι ο Φρουμ δεν μπορεί να κερδίσει ξανά τον Γύρο Γαλλίας; Φυσικά και όχι. Ο Βρετανός, ο οποίος κατέκτησε πανάξια την φετινή διοργάνωση, είναι ικανός να το πετύχει ξανά. Απλά αυτό, από εδώ και πέρα, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο Φρουμ θα αλλάξει τον σχεδιασμό του για τη σεζόν που μας έρχεται. Όχι σε καμιά τεράστια κλίμακα, αλλά πλέον όλα όσα κάνει, θα έχουν ως μοναδικό στόχο το Τουρ και τίποτα άλλο. Φέτος έχει την τελευταία του ευκαιρία να κατακτήσει τον Γύρο Ισπανίας (σε συνδυασμό πάντα με το Τουρ). Την τελευταία, αλλά και την μεγαλύτερη ευκαιρία στην καριέρα του, αφού η Vuelta θα είναι σαφώς αποδυναμωμένη από μεγάλα ονόματα και δεδομένης πλέον της απουσίας του Ντιμουλάν, τα 42 χιλιόμετρα της ατομικής χρονομέτρησης στη Ναβάρα, είναι ένα υπερόπλο στην φαρέτρα του. Είτε τα καταφέρει, είτε όχι, του χρόνου δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καθυστερήσει την προετοιμασία του, ώστε να είναι σε θέση να διεκδικήσει και κίτρινη και κόκκινη φανέλα. Ο στόχος θα είναι ένας και μοναδικός: ο πέμπτος Γύρος Γαλλίας.

Ο ΜΙΚΕΛ ΛΑΝΤΑ, Ο ΝΙΚΟΛΑ ΠΟΡΤΑΛ ΚΑΙ Ο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ ΜΠΡΕΪΛΣΦΟΡΝΤ

Μίκελ Λάντα και Κρις Φρουμ

Πριν αφήσουμε τον Φρουμ και την Sky, ας πούμε και δυο λόγια για τρία ακόμα πρόσωπα της βρετανικής ομάδας, αρχίζοντας από τον Μίκελ Λάντα. Ο Βάσκος, είναι η αλήθεια, έχει “ταλαιπωρηθεί” στο παρελθόν από καταστάσεις τις οποίες δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Στο Giro του 2015, ως αθλητής της Astana και υπαρχηγός του Άρου, στο βασιλικό ετάπ με τερματισμό στην Άπρικα, υποχρεώθηκε από τον Μαρτινέλι να περιμένει τον Άρου, χάνοντας έτσι μια μεγάλη ευκαιρία να δυσκολέψει αφάνταστα τον Κονταδόρ και να διεκδικήσει τη ροζ φανέλα. Την ίδια χρονιά, με την ίδια σύνθεση και πάλι, αυτή τη φορά στο βασιλικό ετάπ της Vuelta, ο Λάντα επιτέθηκε στην τελευταία ανηφόρα, αφήνοντας μόνο του τον Άρου, πέταξε το ακουστικό από το αυτί του για να μην ακούει τα ουρλιαχτά του DS από το αυτοκίνητο της Astana και πήρε τη νίκη στην Ανδόρα. Ο Άρου του έκανε μούτρα, όμως από εκείνη την ημέρα και μετά, ο Βάσκος υπήρξε εκείνος που οδήγησε τον Ιταλό στην ανατροπή και τον τελικό θρίαμβο στη Μαδρίτη. Ειδικότερα στο 20ο ετάπ, ο Λάντα ήταν πραγματικά συγκλονιστικός, προσφέροντας στο πιάτο την κόκκινη φανέλα στον αρχηγό του, κάτι που ομολόγησε ευγνώμων και ο ίδιος ο Άρου. Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Επειδή θέλουμε να δείξουμε ότι ο Λάντα είναι ένας αθλητής που θέλει να του αφήσεις ένα “παράθυρο” για να πρωταγωνιστήσει και μετά γίνεται χαλί να τον πατήσεις.

Αυτό όμως ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να κατανοήσει ο Νικολά Πορτάλ, DS της Sky, πέφτοντας σε διαδοχικά σφάλματα, τα οποία μπορεί να μην κόστισαν τελικά, αλλά για μερικές ημέρες χάλασαν τελείως το κλίμα στην ομάδα. Όλα ξεκίνησαν από το 8ο ετάπ (Station des Rousses), εκεί όπου ο Λάντα είχε αποσπαστεί και ήθελε να διεκδικήσει τη νίκη. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο και ενώ ο Φρουμ είχε ακόμα αρκετούς βοηθούς μαζί του, ο Πορτάλ διέταξε τον Λάντα να περιμένει τον αρχηγό για να τον βοηθήσει. Ο Βάσκος υπάκουσε, αλλά προφανώς εκνευρίστηκε με αυτή την απόφαση. Λίγες μέρες αργότερα, στο ετάπ που τερμάτιζε στο Πεϊραγκούντ, ο Λάντα άφησε στα τελευταία μέτρα τον Φρουμ και καταδίωξε τα υπόλοιπα φαβορί στον τερματισμό. Στη συνέχεια είδαμε τον Πορτάλ να ζητάει τον λόγο από τον Βάσκο και μάλιστα μπροστά στις κάμερες. Ο Λάντα του εξήγησε ότι έφυγε μπροστά, πρώτον επειδή στην κλίση του 20% δεν μπορούσε να δώσει κάποια βοήθεια στον Φρουμ και δεύτερον για να μπορέσει να κόψει μπόνους δευτερόλεπτα από τους διεκδικητές. Ο Πορτάλ έδειξε να δέχεται τις εξηγήσεις, αλλά μας έκανε εντύπωση το ότι δεν τις είχε ήδη σκεφτεί από μόνος του. Την επόμενη μέρα, ο Κονταδόρ έκανε την πρώτη μεγάλη του επίθεση και ο Λάντα πήρε εντολή να φύγει μαζί του. Κάποια στιγμή η διαφορά ήταν τέτοια, που φαινόταν ότι ο Βάσκος θα γινόταν εικονική κίτρινη φανέλα.

Ήταν φανερό ότι αυτός ήταν ο στόχος της Sky, να δυναμώσει δηλαδή τα στρατηγικά της όπλα, παίζοντας πλέον σε δυο ταμπλό. Εκεί όμως φάνηκε ότι είχε χαθεί η πειθαρχία μέσα στην ομάδα, αφού ο Φρουμ με τον Κβιατκόφσκι άρχισαν να μειώνουν τη διαφορά του Λάντα, συνεργαζόμενοι απόλυτα με τα υπόλοιπα φαβορί. Ο Πορτάλ πήγε να τα κάνει τελείως θάλασσα, αλλά τελικά απέφυγε τα χειρότερα, επιλέγοντας να κάνει – επιτέλους – κάτι σωστό. Να μη δώσει καμία οδηγία και να αφήσει τον Φρουμ να κάνει το δικό του. Ο Γάλλος DS ήταν πολύ τυχερός, γιατί την επόμενη ημέρα, στον τερματισμό της Ροντέζ, ήταν ο Άρου εκείνος που φρόντισε να δώσει τη “λύση” στην Sky και να επαναφέρει την τάξη και την ηρεμία στην βρετανική ομάδα, χάνοντας την κίτρινη φανέλα, η οποία επανήλθε στον Φρουμ, με άμεσο επακόλουθο την οριστική πλέον επιστροφή του Λάντα στον ρόλο του βοηθού. Συνοψίζοντας, ο Βάσκος είναι ένας πολύ καλός αθλητής, αλλά θα πρέπει να έχει υπόψη του, πως όταν υπογράφει συμβόλαιο για να είναι βοηθός ενός αρχηγού (όποιος και αν είναι αυτός), είναι υποχρεωμένος να το τιμάει και να μην αφήνει συνεχώς μπηχτές δεξιά και αριστερά σε κάθε ευκαιρία. Από την άλλη, ο ρόλος του DS είναι να καταλαβαίνει τον χαρακτήρα και τις φιλοδοξίες κάθε αθλητή του και να είναι σε θέση να “διαβάσει” σωστά τις ευκαιρίες (ή τις ελευθερίες αν το προτιμάτε) που πρέπει να δώσει σε κάποιον από αυτούς, έτσι ώστε στο τέλος να βγει ωφελημένη όλη η ομάδα.

Ο Πορτάλ, για πρώτη ίσως φορά στην πενταετία του ως DS στην Sky, έδειξε σημάδια έπαρσης και λανθασμένης ανάγνωσης κάποιων σημαντικών σημείων του αγώνα, αδυνατώντας να επιβάλλει την σωστή ισορροπία μέσα στην ομάδα. Θα ήταν χρήσιμο να του γίνει μάθημα για την επόμενη φορά. Εκείνος που δεν φαίνεται να παίρνει από μαθήματα, είναι – δυστυχώς – ο Ντέιβ Μπρέιλσφορντ, ο GM της ομάδας. Εξαφανισμένος τις πρώτες δυο εβδομάδες του αγώνα μέσα στο πούλμαν της Sky (προφανώς για να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσει “ενοχλητικές” ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους), με το που έκανε την εμφάνισή του στις Άλπεις, φρόντισε να θυμίσει σε όλους με τον χειρότερο τρόπο το πόσο αχρείαστη ήταν η παρουσία του στο Τουρ. Και μόνο το απαράδεκτο ύφος και οι αχαρακτήριστες εκφράσεις του στον δημοσιογράφο του Cyclingnews την δεύτερη ημέρα ξεκούρασης, αποδεικνύουν ότι κινείται, ανεπιστρεπτί πλέον, σε σκοτεινά μονοπάτια, τα οποία θυμίζουν άλλες εποχές και άλλα προς αποφυγή παραδείγματα. Θα ήταν πολύ χρήσιμο για όλη την ποδηλασία, κάποιος από την Sky να του τραβήξει το αυτί και να του το τραβήξει με δύναμη. Ο τύπος ήταν με διαφορά η χειρότερη “εικόνα” αυτού του Τουρ, σε ότι αφορά τα εξωαγωνιστικά. Και τέτοιου είδους συμπεριφορές – ας το σκεφτούν και αυτό στην Sky – στερούν σε τελική ανάλυση από τον Φρουμ και τους συναθλητές του την αναγνώριση που τους αξίζει πραγματικά από τον κόσμο.

ΡΙΓΚΟΜΠΕΡΤΟ ΟΥΡΑΝ & ΡΟΜΕΝ ΜΠΑΡΝΤΕ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥ ΒΑΘΡΟΥ

Ριγκομπέρτο Ουράν (αριστερά) και Ρομέν Μπαρντέ στο Ιζοάρ

Πάμε τώρα στους δυο άλλους αθλητές που πλαισίωσαν τον Κρις Φρουμ στο βάθρο των Ηλυσίων Πεδίων. Ξεκινάμε με τον δεύτερο της γενικής, τον Ριγκομπέρτο Ουράν. Ο Κολομβιανός, στα 30 του χρόνια, πέτυχε την μεγαλύτερη διάκριση στην καριέρα του. Μετά τις δυο σερί δεύτερες θέσεις στον Γύρο Ιταλίας (2013 & 2014), δεν έδειξε να έχει την ανάλογη συνέχεια και βελτίωση, κινήθηκε σε μάλλον μέτρια επίπεδα για την αξία του, έχασε και τα καλά αποτελέσματα που είχε στο χρονόμετρο και γενικά έπαψε να παρουσιάζεται ως φαβορί στους αγώνες που έπαιρνε μέρος. Φέτος είχε γενικά ένα καλό ξεκίνημα στη σεζόν, χωρίς και πάλι όμως να κάνει κάτι εντυπωσιακό. ‘Εφτασε στο Τουρ ως ένας από τους αρχηγούς της Cannondale και σιγά-σιγά, όσο προχωρούσε ο αγώνας, άρχισε να ξεχωρίζει, αφού συνεχώς τερμάτιζε με το γκρουπ των φαβορί. Ο ρόλος του ως διεκδικητή της κίτρινης φανέλας, έγινε πιο ξεκάθαρος όταν κέρδισε το βασιλικό (9ο) ετάπ και μάλιστα με χαλασμένες ταχύτητες, δείχνοντας γενικότερα αστείρευτες δυνάμεις και μια ζηλευτή σταθερότητα σε όλα τα τερέν. Η μόνη του “αδυναμία” ήταν η έλλειψη μιας ομάδας ικανής να τον στηρίξει στις ανηφόρες, αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που δεν τον είδαμε να κάνει ούτε μια επίθεση σε ολόκληρο το Τουρ, αλλά να περιορίζεται στο να ακολουθεί τις πιο σημαντικές ρόδες και να κλείνει επιθέσεις όποτε χρειαζόταν. Δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς γι’ αυτό, δεν ήθελε να ρισκάρει σε καμία περίπτωση αυτό που θα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του μέχρι σήμερα. Δίκαια δεύτερος, ίσως πλέον να κινηθεί στους επόμενους μεγάλους γύρους με περισσότερη αυτοπεποίθηση και διάθεση για μεγαλύτερα ρίσκα.

Περνάμε στον τρίτο του βάθρου, τον Ρομέν Μπαρντέ, έναν από τους αθλητές που έδωσαν “ζωή” στο φετινό Τουρ. Στα 26 του χρόνια, ο Γάλλος δείχνει ότι κάνει σταθερά βήματα προόδου και αρχίζει να σταθεροποιείται στην ελίτ του Γύρου Γαλλίας. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι σήμερα, δεν έχει τρέξει άλλον μεγάλο γύρο, εκτός από τα πέντε τελευταία Τουρ, στα οποία έχει πάρει τις εξής θέσεις: 15, 6, 9, 2 και 3. Καθόλου άσχημα, αν αναλογιστούμε την ηλικία του, αλλά και τα περιθώρια βελτίωσης που έχει ακόμα. Ο Μπαρντέ ήταν φοβερός μαχητής παντού, και στις ανηφόρες και στις κατηφόρες. Μαζί του είχε μια εντυπωσιακή ομάδα, η οποία παρά το γεγονός ότι δεν έχει την αξία της Sky, έδωσε τα πάντα για να βοηθήσει τον αρχηγό της, κάνοντας φοβερή δουλειά στις τρεις εβδομάδες. Ο Ρομέν κέρδισε το ετάπ στο Πεϊραγκούντ, έκανε επιθέσεις προσπαθώντας να προβληματίσει τον Φρουμ, δεν έχασε ποτέ τη ρόδα του Βρετανού και έδειξε ότι στο μέλλον μπορεί να διεκδικήσει το μοναδικό σκαλοπάτι του βάθρου που λείπει από τη συλλογή του. Τόσο αυτός όσο και η ομάδα του είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι στον Γύρο Γαλλίας, όμως για να τα καταφέρει, θα πρέπει να δουλέψει (και να δουλέψει πολύ) στο χρονόμετρο. Μπορεί η σωματοδομή του να μην τον βοηθάει, όμως είναι “υποχρεωμένος” να φορέσει το αεροδυναμικό κορμάκι και να περάσει πολύ χρόνο στο συγκεκριμένο τερέν, ώστε να παρουσιαστεί ακόμα πιο ανταγωνιστικός. Αν τα επόμενα χρόνια μπορέσει να περιορίσει τις απώλειές του στο χρονόμετρο, τότε οι φιλοδοξίες του μπορούν να φτάσουν μέχρι την κορυφή. Και αυτός ανέβηκε δίκαια στο βάθρο, παρά το γεγονός ότι τα χρειάστηκε από τον Λάντα, σώζοντας την τρίτη θέση για μόλις ένα δευτερόλεπτο.

ΦΑΜΠΙΟ ΑΡΟΥ ΚΑΙ ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΑΡΤΙΝ, ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ

Νταν Μάρτιν (αριστερά) και Φάμπιο Άρου

Περνάμε τώρα στον πέμπτο και τον έκτο της γενικής (για τον τέταρτο Λάντα τα είπαμε), ξεκινώντας από τον Φάμπιο Άρου, ένα ακόμα από τα “golden boys” της γενιάς του ’90. Ο Ιταλός ήταν ο μοναδικός αθλητής στο φετινό Τουρ, που μπόρεσε να πάρει την κίτρινη φανέλα από τους αθλητές της Sky. Είχε ένα φανταστικό πρώτο μισό στον Γύρο Γαλλίας και ήταν ο πρώτος αθλητής που μπόρεσε να κερδίσει χρόνο από τον Φρουμ στα βουνά, στο ετάπ που τερμάτισε στο Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ. Το επανέλαβε στο ετάπ του Πεϊραγκούντ, παίρνοντας την κίτρινη φανέλα από τον Βρετανό. Ήταν πολύ κινητικός και φιλόδοξος, έδειξε να πιστεύει ακόμα και στη νίκη όταν βρέθηκε στην κορυφή της γενικής, όμως τελικά “προδόθηκε” από δυο σημαντικούς παράγοντες. Πρώτα, από την έτσι κι αλλιώς όχι ιδιαίτερα δυνατή ομάδα του, έχασε τους δυο σημαντικότερους βοηθούς του, τον Φούγκλσανγκ και τον Κατάλντο. Και μετά, άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του, αφού είχε μια περιπετειώδη προετοιμασία που του στέρησε αρκετές αγωνιστικές ημέρες, κάτι που έγινε ακόμα χειρότερο από μια βρογχίτιδα στις Άλπεις. Τα κακά σημάδια έκαναν την εμφάνισή τους στην μικρή ανηφόρα του Ροντέζ, εκεί όπου έμεινε αδικαιολόγητα πίσω από τα υπόλοιπα φαβορί, έχασε πολύτιμα δευτερόλεπτα και μαζί την κίτρινη φανέλα. Από εκεί και μετά, τον είδαμε να χάνει την “λάμψη” των πρώτων ημερών, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά. Έχασε αρκετό χρόνο, έπεσε και από το βάθρο, όμως η πέμπτη θέση είναι αξιοπρεπέστατη και σίγουρα αποτελεί υποθήκη για το μέλλον. Μην ξεχνάμε ότι αυτό ήταν μόλις το δεύτερο Τουρ στην καριέρα του Ιταλού, που όπως και ο Μπαρντέ, θα πρέπει να βελτιωθεί όσο μπορεί στο χρονόμετρο, έτσι ώστε να επιστρέψει με μεγαλύτερες βλέψεις του χρόνου.

Σειρά έχει ο συμπαθέστατος Νταν Μάρτιν, που τελικά πήρε την 6η θέση στη γενική. Ο Ιρλανδός θα μπορούσε να πάει πολύ καλύτερα, όμως στάθηκε πολύ άτυχος, αφού στο βασιλικό ετάπ παρασύρθηκε από τον Πορτ και έχασε πολύτιμο χρόνο λόγω της πτώσης του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, βρισκόταν στην 4η θέση, μόλις 25″ πίσω από τον Φρουμ, έδειχνε πάρα πολύ δυνατός και σίγουρα τον επηρέασε ψυχολογικά το ότι χωρίς να φταίει, βρέθηκε έκτος, στο 1′ και 44″. Από εκεί και μετά, άρχισε να κάνει συνεχείς επιθέσεις, ώστε να ανακτήσει δευτερόλεπτα και να πλησιάσει την κορυφή. Το κατάφερε κάποιες φορές, αλλά παρά την μαχητικότητά του, έκανε πολλά λάθη τακτικής, τα οποία του κόστισαν σε δυνάμεις και σε χρονικές απώλειες. Πάντως και αυτός πρόσφερε θέαμα και βρέθηκε σχεδόν σε όλες τις ανηφόρες μαζί με τους καλύτερους. Στα 31 του χρόνια, στην πλήρη αγωνιστική του ωριμότητα, βελτίωσε κατά πολύ την περσινή ένατη (μέχρι τότε καλύτερη θέση του στο Τουρ), ανεβαίνοντας μέχρι το νούμερο έξι της γενικής. Υστερώντας αρκετά στο χρονόμετρο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δύσκολα ο Μάρτιν μπορεί να ελπίζει στο μέλλον σε κάτι καλύτερο. Ίσως μια-δυό θέσεις ακόμα στη γενική και φυσικά νίκη σε κάποιο ετάπ. Το σίγουρο είναι ότι ο Ιρλανδός είναι από εκείνους τους ποδηλάτες που το έχουν μέσα τους να προσφέρουν θέαμα. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος στο να αναλύει τα δεδομένα του αγώνα και να εφαρμόζει τις σωστές τακτικές, αλλά η παρουσία του είναι πολύτιμη, ειδικά όταν βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση όσο στον φετινό Γύρο Γαλλίας.

Ο ΝΑΪΡΟ ΚΙΝΤΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ “ΝΤΑΜΠΛ”

Ο Νάιρο Κιντάνα στην ανηφόρα του Πεϊρεσούρντ

Μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις του φετινού Τουρ, μάλλον η μεγαλύτερη, ήταν η παρουσία του Νάιρο Κιντάνα. Ο Κολομβιανός ξεκίνησε τη σεζόν, θέλοντας να διεκδικήσει το περίφημο “νταμπλ”, δηλαδή να κερδίσει τόσο τον Γύρο Ιταλίας όσο και τον Γύρο Γαλλίας μέσα στην ίδια χρονιά. Ο τελευταίος που το έχει πετύχει είναι ο Μάρκο Παντάνι το 1998 και από τότε, μόνο ένας αθλητής ακόμα το προσπάθησε: το 2015 ο Κονταδόρ, ο οποίος έμεινε τελικά στα μισά, κερδίζοντας μόνο το Τζίρο. Η αλήθεια είναι ότι η Movistar διάλεξε τελείως λάθος χρονιά για να βάλει τον αρχηγό της σε αυτή τη δοκιμασία. Το γόητρο της εκατοστής διοργάνωσης του Τζίρο, μάλλον “παρέσυρε” τόσο πολύ την ισπανική ομάδα, ώστε να ξεχαστούν πολύ εύκολα τα 70 συνολικά χιλιόμετρα ατομικής χρονομέτρησης, ενός τερέν δηλαδή στο οποίο δεν διακρίνεται ο Νάιρο. Έτσι λοιπόν, ο Κολομβιανός έφτασε στο Τουρ, χωρίς καν να έχει κερδίσει το πρώτο μισό του “στοιχήματος”, το οποίο χάθηκε ακριβώς στο τελευταίο χρονόμετρο του Μιλάνου. Ήδη από την Ιταλία όμως, είχε φανεί ξεκάθαρα ότι δεν θα ήταν η χρονιά του Κιντάνα, αφού σε καμία περίπτωση (παρά το γεγονός ότι η Movistar λειτούργησε εξαιρετικά) δεν είδαμε τον γνωστό ανηφορίστα με τις επιθέσεις που θα του έδιναν χρονικό πλεονέκτημα.

Από εκεί και μετά, παρά τα όσα έλεγαν οι άνθρωποι της Movistar πριν το Τουρ, περί εξαιρετικής κατάστασης στην οποία βρισκόταν ο αρχηγός τους, διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Η απώλεια του Βαλβέρδε στα πρώτα μόλις χιλιόμετρα του Ντίσελντορφ, δεν άλλαξε πολλά πράγματα, αφού και να είχε συνεχίσει, ο Νάιρο, όσο και να ήθελε, δεν μπορούσε. Και όταν λέμε δεν μπορούσε, εννοούμε ότι δεν μπορούσε με τίποτα. Υπήρξαν και εντάσεις, ειδικά μετά τις δηλώσεις του μπαμπά Κιντάνα, ο οποίος κατηγόρησε τον Ουνθουέ ότι “έκαψε” τον γιο του. Και ο ίδιος όμως ο GM της Movistar έκανε κάποιες περίεργες δηλώσεις σε συνέντευξή του στην El País, λέγοντας ότι “ο Νάιρο συνεχίζει σε υψηλό επίπεδο, αλλά δεν δείχνει να βελτιώνεται”. Κυκλοφόρησαν και κάποιες φήμες περί αποχώρησης του Κολομβιανού από την ομάδα, όμως το πιθανότερο είναι οι δυο πλευρές να συνεχίσουν μαζί. Ο Κιντάνα θα επιστρέψει του χρόνου στη γνωστή ρουτίνα, για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο Τουρ. Έχει προφανώς όλα τα εχέγγυα για να φτάσει μέχρι τη νίκη, ειδικότερα αν δουλέψει και αυτός ακόμα περισσότερο το χρονόμετρο. Μην ξεχνάμε ότι είναι μόλις 27 ετών. Εκείνοι που σίγουρα θα έχουν μελαγχολήσει, πρέπει να είναι οι διοργανωτές του Γύρου Ιταλίας, αφού πλέον είναι δεδομένο ότι στα επόμενα χρόνια, κανένα από τα μεγάλα ονόματα που στοχεύουν στο Τουρ, δεν πρόκειται να τιμήσει με την παρουσία του το Τζίρο. Το πάθημα του Νάιρο, είναι μάθημα για όλους τους υπόλοιπους.

ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΟΝΤΑΔΟΡ, ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΗ ΜΑΓΕΙΑ

Ο Αλμπέρτο Κονταδόρ στην ανηφόρα του Κρουά ντε Φερ

Αφήσαμε τελευταίο στο σημερινό κείμενο τον Αλμπέρτο Κονταδόρ, επειδή κατά πάσα πιθανότητα, αυτός ήταν ο τελευταίος Γύρος Γαλλίας της καριέρας του. Ο “πιστολέρο” άλλαξε φέτος την προετοιμασία του, ρίχνοντας όλο το βάρος του στο να παρουσιαστεί έτοιμος στο Τουρ, φιλοδοξώντας να διεκδικήσει μια τρίτη νίκη. Μπορεί τελικά να μην τα κατάφερε, έδειξε όμως δυο πράγματα. Πρώτον, ότι στα 34 χρόνια του διαθέτει ακόμα σφαίρες στο πιστόλι του και δεύτερον, ότι είναι ο μοναδικός ποδηλάτης της τελευταίας δεκαετίας που ακόμα και τώρα μπορεί να προσφέρει υψηλότατο θέαμα με επικές επιθέσεις που θυμίζουν τις εποχές του Μερξ και του Ινό. Ο Ισπανός στάθηκε για μια ακόμα φορά άτυχος, αφού έπεσε θύμα τεσσάρων πτώσεων στο πρώτο μισό του αγώνα, οι δυο εκ των οποίων του στοίχισαν πολύ στην απόδοσή του, αλλά και στη γενική κατάταξη, όπου γρήγορα έχασε κάθε ελπίδα. Σιγά-σιγά μπόρεσε να ξαναβρεί τις δυνάμεις του και μας χάρισε δυο εκπληκτικά ετάπ, το ένα στο Φουά και το άλλο στο Ιζοάρ, στο κυνήγι μιας νίκης, την οποία όμως του στέρησαν πρώτα ο Μπαργκίλ και μετά ο Ρόγκλιτς. Στο πρώτο (13ο), έφυγε 60 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, πήρε μαζί του τον Λάντα και οι δυο τους εξαφανίστηκαν από το πελοτόν. Στη συνέχεια τους έπιασαν ο Κιντάνα με τον Μπαργκίλ και ήταν ο Γάλλος εκείνος που κέρδισε στο τελικό σπριντ.

Στο δεύτερο (17ο), ο Κονταδόρ ξεκίνησε την επίθεσή του 120 χιλιόμετρα (!) πριν τον τερματισμό, ανέβηκε το Κρουά ντε Φερ μόνος του κάνοντας ρεκόρ ανάβασης, αλλά στη συνέχεια, στο Γκαλιμπιέ, έμεινε από δυνάμεις και τερμάτισε τελικά στην όγδοη θέση. Λίγη σημασία πάντως, για όλους τους θαυμαστές του “χορευτή”, αλλά και για τους φίλους γενικότερα της ποδηλασίας, έχει το αποτέλεσμα. Η εικόνα και μόνο ενός ζωντανού θρύλου να προσφέρει απλόχερα θέαμα από τα παλιά και να “ανακατεύει” τη γενική χωρίς να είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής σε αυτήν, είναι σίγουρο ότι τα επόμενα χρόνια θα μας λείψει πολύ. Κανείς δεν γνωρίζει αν αυτό ήταν πράγματι το τελευταίο Τουρ του Ισπανού (η λογική λέει πως ναι), ο αποχαιρετισμός του όμως στον Γύρο Γαλλίας, ήταν αντάξιος ενός αθλητή που έχει κερδίσει τα πάντα στην καριέρα του και ακόμα και τώρα που βρίσκεται κοντά στη δύση της καριέρας του, μπορεί να συγκινεί και να ξεσηκώνει τους πάντες. Η ένατη θέση της γενικής είναι το λιγότερο που ενδιαφέρει, το κενό που θα αφήσει όμως πίσω του, είναι πολύ δύσκολο (σχεδόν αδύνατο) να αναπληρωθεί. Ο ισπανικός ραδιοφωνικός σταθμός COPE, την ημέρα της επίθεσής του στο Κρουά ντε Φερ, έγραψε τα εξής στο twitter: “Μπορεί να του βγει, μπορεί και όχι, αλλά κανείς στη σύγχρονη ποδηλασία δεν τολμάει ούτε καν να φανταστεί αυτά τα κατορθώματα. Ευχαριστούμε!” Και πράγματι, το “ευχαριστώ” είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε στον πιο θεαματικό ποδηλάτη της γενιάς του. Και τον μοναδικό στην ιστορία (μαζί με τον Μπερνάρ Ινό) που έχει κερδίσει όλους τους μεγάλους γύρους τουλάχιστον δυο φορές. Gracias Alberto!

* Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον “δάσκαλο” Βασίλη Αναστόπουλο και στον “διάδοχο” Αντρέα Τριανταφύλλου

Πηγή: Sport 24