Μπορεί οι Έλληνες διαιτητές να επηρεάζονται ακόμα, μπορεί μεταγραφές στελεχών όπως του Γιάννη Παπαδόπουλου από την ΑΕΚ στον Ολυμπιακό να γίνονται με φόντο την διαιτησία, μπορεί να προκύπτουν μια στο τόσο και παιχνίδια όπως αυτό των Ερυθρολεύκων με τον Παναιτωλικό , αλλά κατάσταση σαν κι εκείνη που ζήσαμε για περίπου είκοσι χρόνια, δεν προβλέπεται να επανέλθει στο άμεσο μέλλον.
Το ντέρμπι, λοιπόν, επιβεβαίωσε την άποψη μου, διότι στην μοναδική πραγματικά επίμαχη φάση, την αποβολή του Κοστίνια, δεν υπάρχει καθαρή απάντηση αν διαιτητής και VAR αποφάσισαν σωστά ή λάθος. Είναι θέμα ερμηνείας και εκτίμησης. Το γεγονός ότι στο πεδίο,. ερμηνεύτηκε κατά τρόπο που “αδίκησε” τον Ολυμπιακό, δείχνει ότι τελικά, ουδείς ελέγχει την ΚΕΔ και τον Λανουά, ασχέτως αν κάποιοι το θέλουν και το προσπαθούν. Προφανώς δεν την ελέγχει ο ΠΑΟΚ, αυτό δεν χρειάζεται καν συζήτηση, δεν την ελέγχουν όμως ούτε οι “Ερυθρόλευκοι”, όπως φοβήθηκαν/φοβηθήκαμε κάμποσοι μετά το Αγρίνιο.
Ο Ολυμπιακός βέβαια, παρότι μέχρι ενός σημείου στη σεζόν τήρησε στάση αναμονής και θα έλεγα ότι γενικά παίζει σε “χαμηλότερους τόνους” των συνηθισμένων, είναι ως γνωστόν ικανοποιημένος μόνο με το “εκατό -μηδέν” υπέρ του. Ασφαλώς θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι σφαγιάστηκε στο ντέρμπι. Αυτό ξέρει, αυτό κάνει εδώ και χρόνια η “ερυθρόλευκη” επικοινωνία.
Και έχοντας εκπαιδεύσει μια γενιά θεατών και οπαδών στην ίδια λογική, του 100 – 0, μπορεί (η “ερυθρόλευκη” επικοινωνία) να βλέπει τον Φώτη Ιωαννίδη σαν “κλόουν” που βουτάει στην φάση του καθαρού πέναλτι (ακούστηκε διαδικτυακά) και να δημιουργεί θέμα προκλητικού πανηγυρισμού (ειδικά για τον πανηγυρισμό, επειδή ζω στην Ελλάδα και αντιλαμβάνομαι τις ειδικές συνθήκες του ποδοσφαίρου μας, δέχομαι ότι πρέπει όλοι να είναι προσεκτικοί, αλλά στεναχωριέμαι κιόλας που θέλουμε να στερήσουμε από τους παίκτες τη δυνατότητα να χαρούν ένα σημαντικό γκολ με τον τρόπο τους, ακόμα σε αλληλεπίδραση με την αντίπαλη εξέδρα, όταν αυτή, όπως του Φώτη, μένει εντός ορίων).
Κάποτε όλα τα παραπάνω μου φαινόταν επικίνδυνα και εξοργιστικά. Τώρα μου φαίνονται κάπως αστεία και σίγουρα θλιβερά. Νιώθω ότι, πέραν ενός ολοένα και μικρότερου τμήματος του δικού του κοινού, πλέον δεν αφορούν πολλούς άλλους. Κι ας επιστρατεύονται όλα τα ΜΜΕ του Προέδρου για αυτόν τον σκοπό.
Και για να είμαι δίκαιος, το ίδιο επιχειρούν κατά καιρούς όλοι. Το παραμικρό λάθος υπέρ των αντιπάλων τους μεγιστοποιείται, το παραμικρό λάθος εις βάρος τους γίνεται μέγα θέμα. Δεν βοηθά και αυτός ο εκνευριστικός ο Λανουά που στα βίντεο ανάλυσης των επίμαχων φάσεων, δεν τηρεί συγκεκριμένη γραμμη. Πότε εκθέτει τον ένα, πότε εκθέτει τον άλλο και είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί του, για μεροληψία δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις!
Καταλαβαίνω ότι σε ένα πρωτάθλημα τόσο λεπτών ισορροπιών, το προκαταβολικό “μπούλινγκ” στους διαιτητές, κυρίως τους Έλληνες, κοντεύει να θεωρηθεί αποδεκτή πρακτική. Δεν είναι. Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα είμαστε, ας ευχαριστηθούμε το ότι βλέπουμε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά μια διοργάνωση με αβέβαιη έκβαση και ας μην ελπίζουμε ότι η “διαιτητολογία” θα σταματήσει άμεσα.
Μπορούμε επίσης να συνεχίσουμε να διασκεδάζουμε με τις άτσαλες και κάπως παλιακές προσπάθειες της “ερυθρόλευκης” επικοινωνίας που μας θυμίζουν από τι γλιτώσαμε και ελπίζω σε τι δεν πρέπει να επιστρέψουμε ποτέ.
Πηγή: Sdna
