Ο γκουρού της ελληνικής ποδηλασίας

Ο Αναστόπουλος έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά του με το ίδιο το περιεχόμενο της ποδηλασίας, όπου και όπως και αν το αναζητήσει κάποιος. Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για το Sport24.gr και για εμένα προσωπικά, να φιλοξενούμε σήμερα μια δική του, μεγάλη συνέντευξη “εφ’ όλης της ύλης”. Άφησα τελευταίο αυτό που κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο αυτό το κείμενο και δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι με τον Βασίλη μας συνδέει μια μεγάλη, αληθινή φιλία. Ελπίζω να το απολαύσετε, όσο και εγώ. Σας παραδίδω στον ίδιο και την αφήγησή του.

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

“Με το ποδήλατο ξεκίνησα 10 χρονών. Ήμουνα στη Μεγαλόπολη, και πολύ κοντά στο σπίτι μου στεγαζόταν ο ποδηλατικός σύλλογος ΓΣ Μεγαλόπολης “Τα Λύκαια”. Η ονομασία προέρχεται από το όρος Λύκαιον, απέναντι από τη Μεγαλόπολη, όπου γίνονταν αγώνες στην αρχαιότητα. Υπήρχε λοιπόν ο σύλλογος που είχε κάτι πράσινα ποδήλατα Bianchi και ήθελα να γραφτώ για να χρησιμοποιήσω κι εγώ εκείνα τα πράσινα ποδήλατα που με είχαν εντυπωσιάσει. Κι έτσι ξεκίνησα, από 10 χρονών να τρέχω σε αγώνες, στην κατηγορία των παμπαίδων. Από τότε άρχισα να έχω διακρίσεις, όχι επειδή είχα κανένα μεγάλο ταλέντο, αλλά επειδή ήμουν ο μεγαλύτερος δουλευταράς από όλους, ο μόνος που δεν έκανε κοπάνες και άκουγε πάντα τον προπονητή. Είχα και τον πατέρα μου, τον κυρ Γιάννη, που όποτε έβγαινα για προπόνηση, με ακολουθούσε πάντα από πίσω με τον λευκό σκαραβαίο!

Όταν έφτασα στη Β’ Λυκείου, ο σύλλογος διαλύθηκε. Ο Μπάμπης Τσαγκόγιωργας είχε κάνει φανταστική δουλειά, το ’82 ο σύλλογος είχε βραβευθεί ως ο πολυπληθέστερος στην Ελλάδα, με 52 ενεργά μέλη τότε, άθλος για εκείνη την εποχή, αλλά ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Σταμάτησε όμως ο άνθρωπος και εγώ πήρα μεταγραφή στον ΠΟ Πατρών, όπου τότε ήταν ο Κανέλλος Κανελλόπουλος και άλλοι μεγάλοι αθλητές. Εκεί με υποδέχτηκε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, γενικός γραμματέας του συλλόγου, ο οποίος εξελίχθηκε σε ποδηλατικό μου “πατέρα”. Έκτοτε, μέχρι το τέλος της καριέρας μου, εκεί αγωνίστηκα. Γι’ αυτό όλοι με θεωρούν Πατρινό, ενώ είμαι από τη Μεγαλόπολη. Στην τρίτη Λυκείου, τελευταία μου χρονιά ως έφηβος, έτρεξα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ομαδικής χρονομέτρησης με το σύλλογο της Πάτρας στην κατηγορία των ανδρών, αν και έφηβος, κερδίσαμε την πρώτη θέση κι έτσι πέρασα στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Ήταν η μοναδική φορά που ο ΠΟ Πατρών κέρδισε πρωτάθλημα και είναι περιττό να πω πώς ένιωθα, τρέχοντας μαζί με τον Κανελλόπουλο, τον οποίο είχα αφίσα στο δωμάτιό μου…”

Η ΕΘΝΙΚΗ, Η VOLKSBANK ΚΑΙ Η SP TABLEWARE

“Πήγα λοιπόν στην Αθήνα, όπου ξεκίνησα προπονήσεις με την εθνική ομάδα – ως άντρας πλέον – σιγά-σιγά πιο ενεργά, αφού πλέον έβγαινα σε αγώνες και στο εξωτερικό. Το 2000 όμως διαλύθηκε η εθνική, αλλάξαμε προπονητή και μου παρουσιάστηκε το εξής δίλημμα: είτε να συνεχίσω με έναν νέο προπονητή στην Αυστρία, τον Νίκο Αγγελάκη, είτε να σταματήσω για να πάω για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Αποφάσισα να ρισκάρω για ένα χρόνο, ξεκίνησα προπόνηση με τον Αγγελάκη, στον οποίο και οφείλω ό,τι έχω πετύχει μέχρι τώρα στην καριέρα μου ως αθλητής και την επόμενη σεζόν έγινα επαγγελματίας, σε ηλικία 24 ετών. Το 2000 είχα πάει stagiaire (σ.σ. ερασιτέχνης ποδηλάτης υπό δοκιμή σε επαγγελματική ομάδα) στην KIA Villiger, μια ελβετική ομάδα, έτρεξα εκεί για ένα μήνα σε δυο-τρεις αγώνες, αυτοί με ήθελαν να μείνω μαζί τους το 2001, αλλά ένας αυστριακός σύλλογος, η Volksbank, μου έκανε μια πιο ενδιαφέρουσα πρόταση, να πάω στην Αυστρία για να τρέξω όλο το χρόνο σε αγώνες.

Τελικά επέλεξα τον σύλλογο, γιατί μου πρόσφερε περισσότερες πιθανότητες διάκρισης και άρχισα να αγωνίζομαι από τους χαμηλότερης κατηγορίας αγώνες. Έτσι λοιπόν, το 2001 έτρεξα με την Volksbank, η οποία το 2002 έγινε Continental ομάδα (τότε λεγόταν GS3, δηλαδή επαγγελματική ομάδα τρίτης κατηγορίας). Το 2002 πήρα μέρος στον Γύρο Ρόδου με την εθνική ομάδα, κερδίζοντας το βασιλικό ετάπ απέναντι σε αθλητές όπως ο Fabian Cancellara και ο Kurt Asle Arvesen, αμφότεροι μεγάλοι επαγγελματίες. Το 2003 κατέκτησα τον Γύρο Ελλάδας, παλαιότερα ο Κανελλόπουλος είχε βγει αρκετές φορές δεύτερος σε αυτόν τον αγώνα, είχε κερδίσει και τον Γύρο Αρχαιοτήτων όπως ονομαζόταν (1981), αλλά Γύρο Ελλάδας ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τον κατακτούσε Έλληνας αθλητής. Και μάλιστα είχα την τύχη το τελευταίο ετάπ να τερματίζει μέσα στην πόλη μου, τη Μεγαλόπολη”.

“Συνέχισα την καριέρα μου στην Αυστρία και το 2006 η Volksbank έγινε Professional Continental Team, δηλαδή αμιγώς επαγγελματική ομάδα, κάτι που με έκανε τον πρώτο Έλληνα επαγγελματία ποδηλάτη. Την επόμενη χρονιά (2007), κουρασμένος πλέον από τη μακροχρόνια απουσία μου στο εξωτερικό, επέστρεψα στην Ελλάδα, έχοντας στο μυαλό μου να αγωνιστώ δυο σεζόν ακόμα με τον ΠΟ Πατρών και στη συνέχεια να σταματήσω την αγωνιστική δράση. Όμως το 2009 τα σχέδιά μου άλλαξαν, αφού ο Παντελής Παπάζογλου και ο Γιώργος Λεβεντάκης δημιούργησαν την SP Tableware, την πρώτη ελληνική Continental ομάδα και αποφάσισα να συνεχίσω για έναν ακόμα χρόνο, με συναρχηγό τον Γιάννη Ταμουρίδη. Όταν ολοκληρώθηκαν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις στο τέλος της χρονιάς, έφτασε και η δική μου αγωνιστική καριέρα στο τέλος της. Ήμουν ήδη 34 ετών και έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα, πάντα στην ποδηλασία, αλλά πλέον από διαφορετικό πόστο και με άλλους ρόλους. 

Κάνοντας έναν απολογισμό, η μεγαλύτερη νίκη της καριέρας μου ήταν το βασιλικό ετάπ στον Γύρο Ρόδου του 2002. Είχε φτάσει στον τερματισμό ένα γκρουπ 30 αθλητών και είχα κερδίσει πάνω στη γραμμή τον Arvesen (σ.σ. πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής U23 στο δρόμο), ενώ 4ος είχε βγει ο Cancellara. Φυσικά σημαντικός σαν τίτλος ήταν και η γενική του Γύρου Ελλάδας (2003). Έχω ανακηρυχθεί 18 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, 6 στον δρόμο και 12 στην πίστα. Και επίσης το 2003 χρυσός βαλκανιονίκης στον δρόμο αντοχής, κάτι που είχε να συμβεί από την εποχή του Κελεσίδη και δεν επαναλήφθηκε έκτοτε. Η πιο άσχημη στιγμή μου ήταν η πτώση στο τελευταίο ετάπ του Γύρου Αυστρίας το 2004, με τερματισμό στη Βιέννη, το οποίο μάλιστα μετέδιδε ζωντανά η αυστριακή τηλεόραση. Στην τελική ευθεία, ο βοηθός του Erik Zabel τη στιγμή που του άνοιγε το σπριντ, έκανε αριστερά, πήρε τον μπροστινό μου τροχό και έπεσα τη στιγμή που ήμουν μέσα στους τρεις πρώτους, στα πενήντα μέτρα πριν τον τερματισμό. Έφυγα με ταχύτητα 65-70 χλμ/ώρα πάνω στα κιγκλιδώματα και ξύπνησα στο νοσοκομείο…”

ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΑΜΟΥΡΙΔΗ, ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ SP TABLEWARE

“Αφού λοιπόν αποσύρθηκα από την αγωνιστική δράση, ανέλαβα κατευθείαν ομοσπονδιακός προπονητής στο δρόμο, κυρίως με τους Έφηβους. Στο τέλος του 2010 μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να πάω στο Aigle της Ελβετίας (σ.σ. η έδρα της UCI) για να παρακολουθήσω την Ανώτατη Σχολή Προπονητών που υπάρχει εκεί, με υποτροφία από τη ΔΟΕ (μέσω της δικής μας ΕΟΕ, σαν ομοσπονδιακός προπονητής). Επιστρέφοντας από εκεί με το πτυχίο, σταμάτησα να συνεργάζομαι με την Ομοσπονδία. Για ποιο λόγο; Δεν έχω απάντηση. Την προηγούμενη χρονιά όμως (2010), όντας προπονητής του Ταμουρίδη, ο Γιάννης είχε κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο πίστας στους πόντους στο Κάλι, είχε έρθει δεύτερος στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Μελβούρνη, είχε κερδίσει τη γενική στα Παγκόσμια Κύπελλα, και είχαμε πάει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου δυστυχώς είχε πέσει και είχε σπάσει την κλείδα του, αλλιώς πιστεύω πως και εκεί θα είχε κάνει κάτι πολύ καλό.

Αλλά παρόλα αυτά, η Ομοσπονδία δεν με αξιολόγησε αρκετά ικανό ώστε να συνεχίσει τη συνεργασία της μαζί μου. Έτσι λοιπόν ανέλαβα προπονητής στον ΠΟ Πατρών. Το 2012 πήγα ως προπονητής στον Κρόνο Νίκαιας και στην Continental SP Tableware, στην οποία ένα χρόνο αργότερα έγινα Team Manager (συνεχίζοντας και ως προπονητής) για τις σεζόν 2013 και 2014. Μάλιστα ο Περικλής Ηλίας στέφθηκε μαζί μου παγκόσμιος πρωταθλητής το 2012 στον Μαραθώνιο Ορεινής Ποδηλασίας (MTB Marathon) στο Ornans της Γαλλίας. Ο Περικλής είχε μια απογοητευτική εμφάνιση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου τον Αύγουστο του 2012 (33ος) και αμέσως μετά μου ζήτησε να συνεργαστούμε ενόψει του Παγκόσμιου που ήταν τον Οκτώβριο. Πράγματι, δουλέψαμε μαζί στην προετοιμασία του, έγινε ο πρώτος Έλληνας (στην κατηγορία των Ανδρών) που φόρεσε ποτέ την φανέλα με τα χρώματα της ίριδας και συνεχίσαμε μαζί και τα επόμενα δυο χρόνια”.

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΚΑΙ Η “ΓΕΝΝΗΣΗ” ΤΗΣ SEG RACING ACADEMY

“Το 2013 ξεκίνησα να προπονώ και επαγγελματίες αθλητές. Εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση. Στη σχολή της UCI που είχα πάει, είχα συμμαθητή έναν Ολλανδό, σχολιαστή ποδηλασίας στο ολλανδικό Eurosport και με τον οποίο μέχρι τότε γνωριζόμουν μόνο διαδικτυακά. Ο Martijn Berkhout ήταν μάνατζερ αθλητών, είχε μια εταιρία αθλητικού μάνατζμεντ και είχε έρθει για να παρακολουθήσει τα μαθήματα και να πάρει το πτυχίο, όχι επειδή ήθελε να ακολουθήσει την προπονητική, αλλά για να δει αν αυτά που εφάρμοζαν οι προπονητές στους αθλητές που εκπροσωπούσε, ήταν σωστά! Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια για να κατανοήσω την – εκπληκτική – φιλοσοφία πίσω από αυτή του την απόφαση. Γνωριστήκαμε λοιπόν στη σχολή, τον βοηθούσα με τα μαθήματα, είδε πώς δούλευα και αμέσως αποκτήσαμε πολύ καλές σχέσεις. Την επόμενη χρονιά μου ζήτησε να αναλάβω προπονητής του Thomas Dekker, Ολλανδού ποδηλάτη που είχε επανέλθει μετά από σκάνδαλο – και τιμωρία – ντόπινγκ και ήθελε κάποιον τελείως εκτός από αυτά που ήξερε μέχρι τότε.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί από το 2013 και μέσω του Dekker γνώρισα και τον Βέλγο Johan Vansummeren (σ.σ. νικητή του Παρί-Ρουμπέ το 2011), τον οποίο επίσης ξεκίνησα να προπονώ, έχοντας δηλαδή υπό την επίβλεψή μου δυο αθλητές της Garmin, παράλληλα φυσικά και με την SP Tableware. Το 2013 βρέθηκα στο Βέλγιο για να παρακολουθήσω το Liége-Bastogne-Liége. Μια ημέρα πριν τον αγώνα, καθόμουν σε ένα καφέ μαζί με τον Μάρταϊν και τον αδερφό του, που είχαν από κοινού την SEG Cycling (την εταιρία αθλητικού μάνατζμεντ) και πάνω στη συζήτηση έπεσε η ιδέα στο τραπέζι για τη δημιουργία μιας ομάδας “φυτώριου” νέων αθλητών. Ενθουσιαστήκαμε αμέσως με μια τέτοια προοπτική και η φανέλα σχεδιάστηκε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα! Την επόμενη ημέρα κέρδισε ο Dan Martin (επίσης αθλητής της SEG Cycling), με τον Τόμας Ντέκερ ως βοηθό του. Τους είχα φέρει γούρι τελικά, είχαμε παρακολουθήσει τον αγώνα μέσα από το αυτοκίνητο της Garmin! Να μην τα πολυλογώ, η SEG Cycling δημιούργησε την SEG Racing Academy”.

“Η φιλοσοφία των αδερφών Berkhout ήταν απλή: από τη στιγμή που εκπροσωπούσαν αθλητές, γιατί να μη φτιάξουν μια δική τους ακαδημία, έτσι ώστε να ελέγχουν και να παρακολουθούν την προπόνηση και την εξέλιξη των “πελατών” τους, έχοντας στη συνέχεια τη δυνατότητα να δώσουν έναν ολοκληρωμένο φάκελο στις ενδιαφερόμενες για να τους αγοράσουν ομάδες. Αυτή η ιδέα πήρε δυο χρόνια για να ωριμάσει και όταν όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει το 2015, μου πρότειναν να συνεργαστώ μαζί τους. Έκτοτε βρίσκομαι εκεί ως αρχιπροπονητής, ενώ από φέτος πήρα και τη θέση του Performance Manager, του υπεύθυνου δηλαδή για την οργάνωση του αγωνιστικού τομέα, κάτι που περιλαμβάνει το κλείσιμο των αγώνων στους οποίους θα συμμετάσχει η ομάδα, την προετοιμασία των αθλητών σε όλους τους τομείς, την προπόνηση, την αποκατάσταση, την ψυχολογική υποστήριξη, τις αθλητικές εξετάσεις, το προσωπικό που θα συνοδεύσει τους αθλητές, τα logistics των αγώνων, το στήσιμο συνολικά του αγωνιστικού σχεδιασμού. Για να πάει να τρέξει μια ομάδα σε έναν αγώνα, υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός από πίσω.

Τα αμάξια συνοδείας (το φορτηγό με τα ποδήλατα, το κάμπερ με το οποίο μεταφέρονται οι αθλητές, τα αυτοκίνητα του αγώνα) και μετά οι μασέρ, οι μηχανικοί, οι DS (directeur sportif). Όλα αυτά χρειάζονται μια ολόκληρη διαδικασία για να οργανωθούν, ποιοι θα πάνε σε ποιους αγώνες ή προετοιμασίες, σε ποια ξενοδοχεία θα μείνουν κλπ. Και βέβαια, ο PM μπορεί να λειτουργήσει κάποιες φορές και ως DS, αλλά παρακολουθεί και τους υπόλοιπους DS που πηγαίνουν στους αγώνες. Αυτή είναι η διαφορά του Performance Manager από τον Performance Coach που ήμουν μέχρι πέρυσι. Φτάνοντας πλέον στο τέλος του 2017, έχουμε πάει 9 αθλητές σε ομάδες Pro Tour και έχουμε βγάλει πρωταθλητές Ευρώπης. Η ομάδα είναι development team, άρα στόχος μας είναι να τους αναπτύξουμε και να τους προετοιμάσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε μετά να κάνουν το επόμενο βήμα σε μεγάλες επαγγελματικές ομάδες και να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις. Φέτος στην ομάδα έχουμε 13 άτομα. Εγώ προπονώ προσωπικά τους 9 από τους 13 και τους άλλους 4 τους έχουν οι άλλοι δυο προπονητές που έχουμε στην ομάδα, αλλά τους επιβλέπω όλους. Κάνουν δηλαδή την καθημερινή προπόνηση, σύμφωνα με τη γραμμή που τους δίνω εγώ. Επίσης κάνω όλες τις προετοιμασίες της ομάδας, είτε γίνονται εδώ στο Λουτράκι, είτε στο εξωτερικό”.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ, ΣΧΟΛΕΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗΣ & EUROSPORT

“Είμαι πιστοποιημένος δάσκαλος-εκπαιδευτής της UCI, που σημαίνει ότι η Παγκόσμια Ομοσπονδία της Ποδηλασίας με στέλνει όποτε ζητείται από εθνικές ομοσπονδίες, να κάνω σεμινάρια προπονητικής ή σχολή προπονητών για τα Level 1 & 2, αφού το Level 3 (το ανώτατο) δίνεται μόνο από την UCI και είναι αυτό που έχω πάρει εγώ. Έτσι λοιπόν, πριν από δυο χρόνια, η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδηλασίας ζήτησε από την UCI να διοργανώσει μια σχολή προπονητών και η Παγκόσμια Ομοσπονδία με ρώτησε αν μπορούσα να πάω. Οι ημερομηνίες ταίριαξαν, η συνεργασία αποδείχτηκε άκρως πετυχημένη και έκτοτε, η ΚΟΠ όποτε θέλει να κάνει σχολή προπονητών, ρωτάει πρώτα εμένα αν είμαι διαθέσιμος και στη συνέχεια κάνει το αίτημα στη UCI για να με στείλει εκεί. Εκτός από την Κύπρο, έχω πάει στην Αλβανία και στο Μαυροβούνιο για σχολές προπονητών. Γενικά είναι πολύ καλή και χρήσιμη εμπειρία, γιατί βλέπεις ότι μερικά πράγματα που εμείς μπορεί να τα θεωρούμε αυτονόητα, σε κάποια άλλα κράτη είναι “πυρηνική φυσική”, τουλάχιστον σε ότι αφορά στα θέματα προπονητικής στην ποδηλασία. Εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει γίνει κάτι ανάλογο, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή δεν το έχει ζητήσει ποτέ η δική μας ομοσπονδία. Πάντως στην UCI δεν έχει φτάσει ποτέ τέτοιο αίτημα, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον…”

Θανάσης Κρεκούκιας: Εδώ θα μου επιτρέψετε να παρέμβω για να πω ότι ο Βασίλης έχει συνδέσει τη φωνή του την τελευταία δεκαετία με τις μεταδόσεις της ποδηλασίας στο ελληνικό Eurosport. Από το 2008 που πρωτοπήγε στο κανάλι, έχει σχολιάσει, ως expert ποδηλασίας, αμέτρητους αγώνες, μονοήμερους, εβδομαδιαίους και φυσικά τους τρεις μεγάλους Γύρους. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να λείπει από τη συνέντευξη η ερώτησή μου για αυτή την ιδιαίτερη πλευρά της επαγγελματικής του ενασχόλησης.

“Καταρχήν είναι πάρα πολύ ωραίο να μπορείς να μεταδίδεις τις γνώσεις σου με τρόπο τέτοιο, ώστε να καταλαβαίνει και ο πιο αδαής τί γίνεται μέσα σε έναν αγώνα. Γιατί πολλοί πιστεύουν ότι η ποδηλασία είναι ότι παίρνεις ένα ποδήλατο, αρχίζεις τρέχεις, τρέχεις και ο πιο δυνατός κερδίζει μόνος του. Αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ αλλά και οι υπόλοιποι συνεργάτες όλα αυτά τα χρόνια, είναι να διδάξουμε στον κόσμο με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο ότι το ποδήλατο δεν είναι μόνο αυτό. Θεωρώ ότι πολλοί, έχοντας ακούσει τις μεταδόσεις, έχουν κολλήσει με την ποδηλασία, αυτό φανερώνουν άλλωστε και τα ποσοστά τηλεθέασης κυρίως στους μεγάλους γύρους, πολύ περισσότερο δε στο Tour de France. Οι μεταδόσεις που κάνουμε δεν είναι αμιγώς αγωνιστικές, αλλά πολλές φορές έχουν και το στοιχείο της εκπαίδευσης. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι που παρακολουθούν ποδηλασία στο κανάλι, γνωρίζουν το άθλημα. Προσπαθούμε λοιπόν να ισορροπούμε ανάμεσα στην παροχή πληροφοριών για αρχάριους και για γνώστες, έτσι ώστε να μη γίνεται βαρετό ούτε στους μεν, ούτε στους δε. Αν συγκρίνει κάποιος την ελληνική περιγραφή αγώνων με τις αντίστοιχες στο εξωτερικό, στην Αγγλία για παράδειγμα, θα δει πολύ μεγάλες διαφορές στον τρόπο της παρουσίασης. Τα στοιχεία που παρέχουμε εμείς, είναι πολλαπλάσια από άλλες μεταδόσεις, ακριβώς επειδή ο δικός μας στόχος είναι να βοηθήσουμε και εκείνους που δεν γνωρίζουν, να καταλάβουν τί είναι αυτό που βλέπουν. Και σίγουρα υπάρχει μια εσωτερική ικανοποίηση διότι αυτό που δίνουμε, αναγνωρίζεται θετικά από το κοινό”.

ΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΞΕΝΩΝ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

Θανάσης Κρεκούκιας: Ας περάσουμε τώρα σε ένα άλλο ιδιαίτερο κεφάλαιο από την καριέρα του Αναστόπουλου. Ένα κεφάλαιο που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, ότι αν υπάρχει διάθεση, στήριξη και φαντασία, όλα αυτά που θαυμάζουμε και ζηλεύουμε στο εξωτερικό, μπορούν κάλλιστα να συμβούν και στη χώρα μας. Η περίπτωση του Λουτρακίου είναι ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Ο λόγος και πάλι στον Βασίλη.

“Το 2015, όταν ξεκίνησε η SEG Racing Academy, συζητούσαν οι υπεύθυνοι για το πού θα κάναμε το πρώτο καμπ προετοιμασίας. Μου είχαν ζητήσει να διερευνήσω πιθανές διαδρομές και ξενοδοχεία στο Κάλπ (σ.σ. κλασικός προορισμός ποδηλατικών ομάδων για προετοιμασία) στη νότια Ισπανία. Κι εγώ τους αντιπρότεινα, αντί να πάμε εκεί, γιατί να μην έρθουμε στην Ελλάδα; Από τότε ξεκίνησε μια συνεργασία με τον Δήμο Λουτρακίου και στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω αφενός μεν τον δήμαρχο της πόλης, Γιώργο Γκιώνη για την συνεχή αρωγή του στο εγχείρημα αυτό, αφετέρου δε τον Παύλο Αθανασούλα, εραστή της ποδηλασίας και “αφανή ήρωα” σε όλο αυτό το project, χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του οποίου σε όλα τα επίπεδα, πολύ δύσκολα θα είχαμε φτάσει στην επιτυχία. Εγώ γνώριζα τα “κατατόπια” γιατί τα προηγούμενα χρόνια είχα κάνει εκεί όλες τις προετοιμασίες με την SP Tableware, επειδή είχα ψάξει και είχα βρει ότι στατιστικά το Λουτράκι στη διάρκεια του χειμώνα, ήταν η περιοχή με τις καλύτερες κλιματολογικές συνθήκες και ειδικότερα τον Ιανουάριο ήταν η περιοχή με το μικρότερο ποσοστό βροχόπτωσης.

Έτσι λοιπόν, μετά από μεγάλη προσπάθεια, μπόρεσα να πείσω τους ιδιοκτήτες της SEG και φέραμε εκεί την ομάδα το 2015, κάτι που από τότε, επαναλαμβάνεται πλέον κάθε χρόνο. Μάλιστα τώρα, την επόμενη εβδομάδα, έρχεται και μια μεγάλη επαγγελματική ομάδα από το Βέλγιο, η Vérandas Willems Crelan (professional continental), η οποία έχει στις τάξεις της και τον δις παγκόσμιο πρωταθλητή του Cyclo-cross, Wout van Aert (2016 & 2017), για να κάνει προετοιμασία τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο. Ο πρώην Performance Manager της SEG, πήγε σε αυτή την ομάδα πέρυσι και γνωρίζοντας από τα καμπ των προηγούμενων ετών όλα αυτά τα μέρη, μου ζήτησε να μεσολαβήσω για να έρθει. Και βέβαια η SEG Racing Academy θα έρθει ξανά φέτος για προετοιμασία, μια φορά τον Ιανουάριο και μια τον Φεβρουάριο. Θέλουμε να αναδείξουμε αυτό το μέρος, να φέρουμε ακόμα περισσότερες ομάδες γιατί νομίζω ότι αξίζει. Η περιοχή διαθέτει τα πάντα: το κλίμα, τις διαδρομές και τις εγκαταστάσεις, ώστε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των ξένων μεγάλων ποδηλατικών ομάδων”.

“Το Λουτράκι προτιμήθηκε και από τον Johan Vansummeren, ο οποίος σταμάτησε το 2016 την αγωνιστική δράση και επέλεξε αυτό το μέρος για να ξεκινήσει μια επιχείρηση που θα συνδύαζε ποδηλατικές διαδρομές και διακοπές. Όταν ο Γιόχαν σκεφτόταν να ξεκινήσει κάτι τέτοιο, ένας μάνατζερ μεγάλου ταξιδιωτικού πρακτορείου του πρότεινε να το κάνει στη Μαγιόρκα. Ο Βανσούμερεν όμως, επειδή γνώριζε ήδη αυτά τα μέρη εδώ, αφού ερχόταν και έκανε προετοιμασία τα προηγούμενα χρόνια μαζί μου, αποφάσισε να ξεκινήσει μόνος του την επιχείρηση στο Λουτράκι. Στο οποίο εγχείρημα βέβαια τον βοηθάω κι εγώ όποτε χρειάζεται, γιατί έτσι αναδεικνύεται και διαφημίζεται ακόμα περισσότερο ο τόπος. Για να καταλάβει κανείς τί ακριβώς είναι αυτό που έχει ετοιμάσει ο Γιόχαν (και το οποίο είναι ευρέως διαδεδομένο και δημοφιλές στο εξωτερικό), πρόκειται για τις λεγόμενες ποδηλατικές διακοπές. Ο ίδιος διαθέτει έναν σταθμό, όπου έχει αγωνιστικά ποδήλατα και μπορεί ο καθένας να κλείσει τις διακοπές του εδώ, να νοικιάσει ποδήλατο αν δεν έχει δικό του και να βγαίνει προπόνηση σε διάφορες διαδρομές (που έχω χαράξει εγώ με κάποιους συνεργάτες μου στο Λουτράκι) μαζί με τον Γιόχαν. Ένα πρώτο γκρουπ ήρθε ήδη τον Οκτώβριο. Ο Γιόχαν ανέλαβε τα logistics για την ομάδα που έρχεται τώρα, την Vérandas Willems Crelan και από τον Ιανουάριο θα ξεκινήσει κανονικά αυτή η επιχείρηση, η οποία λέγεται Johan Vansummeren Cycling Holidays”.

ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ & ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ

Θανάσης Κρεκούκιας: Και περνάμε στο θέμα που “πληγώνει” περισσότερο από κάθε άλλο τους ανθρώπους της ποδηλασίας και γενικότερα τους φίλους του αθλήματος στην Ελλάδα. Υπάρχει ανάπτυξη στην ελληνική ποδηλασία; Γιατί δεν διεξάγεται ο Γύρος Ελλάδας; Ποιος είναι ο ρόλος της Ελληνικής Ομοσπονδίας και ποιες οι προοπτικές; Ας δούμε πώς τοποθετήθηκε ο Βασίλης.

“Το 2009 ξεκίνησε στην Ελλάδα μια προσπάθεια από μια Continental Team, την SP Tableware, κατά τη δική μου άποψη την μοναδική σωστά δομημένη ομάδα στη χώρα μας, η οποία είχε σαν στόχο να αναπτύξει νέους Έλληνες αθλητές για να διακριθούν στο εξωτερικό. Αυτή η προσπάθεια λοιπόν σταμάτησε μετά από πέντε χρόνια, παρά το γεγονός ότι στις τάξεις της υπήρχαν ποδηλάτες, τους οποίους θαυμάσαμε αργότερα, είτε στον γύρο Ισπανίας, όπως ο Κολομβιανός Walter Pedraza, είτε στον γύρο Ιταλίας, όπως ο Ισπανός Víctor de la Parte που τώρα αγωνίζεται στην Movistar. Και βέβαια, μαζί με τους ξένους και όλη η αφρόκρεμα της ελληνικής ποδηλασίας. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η προσπάθεια σταμάτησε εξαιτίας της κόντρας που υπήρχε ανάμεσα στην Ελληνική Ομοσπονδία και στον ιδιοκτήτη και τους υπεύθυνους της ομάδας. Από τότε θεωρώ ότι η ποδηλασία δρόμου στην Ελλάδα πήρε την κατιούσα. Έγιναν κάποιες προσπάθειες για να φύγουν μερικοί Έλληνες ποδηλάτες και να αγωνιστούν στη Γαλλία, και μάλιστα αρκετά παιδιά τα πήγαν αρκετά καλά, απλώς δεν έγινε το μεγάλο βήμα να πάει δηλαδή κάποιος αθλητής σε μεγάλη ομάδα, είτε Pro Continental, είτε Pro Tour, όπως συνέβη με τον Ταμουρίδη και την Euskaltel Euskadi.

“Υπάρχουν Έλληνες ποδηλάτες με μεγάλες δυνατότητες, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε αγώνες στην Ελλάδα, ούτε ομάδες που να αγωνίζονται στο εξωτερικό. Παρόλα αυτά, το 2018 δυο Έλληνες αθλητές θα αγωνιστούν σε ομάδες του εξωτερικού, ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης στην continental Tarteletto Isorex από το Βέλγιο και ο Γιώργος Σταυρακάκης, πρωταθλητής Ευρώπης το 2015 στην ατομική καταδίωξη στην πίστα, τον οποίο επέλεξε για του χρόνου η SEG Racing Academy και φυσικά θα έχω τη χαρά να τον προπονώ. Υπάρχουν όμως και άλλοι αθλητές που τα πηγαίνουν πολύ καλά, όπως ο Στέλιος Φαραντάκης, 13ος φέτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, που αγωνίζεται στη Γαλλία, αλλά απουσιάζει τελείως κάποια συντονισμένη προσπάθεια από την Ελλάδα, ό,τι πετύχει ο κάθε αθλητής μόνος του. Εδώ ακόμα και ο Χρήστος Βολικάκης που αγωνίζεται στην πίστα και τα πηγαίνει πάρα πολύ καλά, βλέποντας με μεγάλες αξιώσεις το Τόκυο, προσπαθεί ουσιαστικά μόνος του, χωρίς την υποστήριξη που θα έπρεπε να έχει…”

Τώρα, σε ότι αφορά τον Γύρο Ελλάδας, παλιά είχαν γίνει προσπάθειες για τη διεξαγωγή του. Ξεκίνησε το 1998, μετά έγινε από το 2002 μέχρι το 2006, ξανάγινε το 2011 και το 2012 αν θυμάμαι καλά, τέλος πάντων, έγινε μια προσπάθεια, σταμάτησε. Η κρίση σίγουρα επηρέασε τα πράγματα, αλλά νομίζω ότι εάν υπάρξει μια σωστή πρόταση σε χορηγούς από ανθρώπους οι οποίοι έχουν γνώση του θέματος, μπορεί να αναβιώσει ξανά και να φτάσει σε ένα καλό, αξιοπρεπέστατο επίπεδο. Ίσως όχι αντίστοιχος ας πούμε του Γύρου της Τουρκίας, ο οποίος μέσα σε λίγα χρόνια αναβαθμίστηκε πιάνοντας την κορυφή της αξιολόγησης (World Tour), αλλά ένας σοβαρός αγώνας με αξία, συνέπεια και συνέχεια. Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες με γνώσεις στην ποδηλασία, οι οποίοι δεν χρησιμοποιούνται εδώ και αρκετά χρόνια από την ομοσπονδία, χωρίς να μπορώ να εκφέρω άποψη γιατί συμβαίνει αυτό. Αυτό που ξέρω, είναι ότι αυτή τη στιγμή η ΕΟΠ υπολειτουργεί, έχει μειωθεί-σταματήσει η χρηματοδότηση από το κράτος, γιατί έχουν διαπιστωθεί κάποιες, δεν ξέρω αν πρέπει να τις χαρακτηρίσω ατασθαλίες της τότε διοίκησης, αλλά κάτι έχει βρεθεί τέλος πάντων.

Η ομοσπονδία, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δεν έχει τηλέφωνο, δεν έχει φαξ, χρωστάει πάρα πολλά, από τους υπαλλήλους της μέχρι οποιονδήποτε άλλο και δεν βλέπω φως στο τούνελ. Σε ότι αφορά στη δουλειά που γίνεται περιφερειακά, οι σύλλογοι παράγουν έργο, το θέμα είναι ότι στο ανώτερο επίπεδο δεν υπάρχει τίποτα. Όταν δηλαδή πέρυσι, εξ όσων γνωρίζω, για να πάνε αποστολές με την εθνική ομάδα και να τρέξουν δυο-τρεις αγώνες, οι αθλητές έπρεπε να πληρώσουν από την τσέπη τους για να μετακινηθούν και να αγωνιστούν, να πληρώσουν δηλαδή ο μπαμπάς και η μαμά και όταν έχουν δοθεί τόσα χρόνια χιλιάδες ευρώ από την Πολιτεία για την ανάπτυξη του αθλήματος, τα οποία δεν ξέρω πού πήγαν (και δεν είμαι ο κατάλληλος για να πω πού πήγαν), τότε βλέπω ότι ναι μεν γίνεται δουλειά γιατί ο κόσμος αγαπάει το ποδήλατο και θέλει να κάνει αθλητισμό, αλλά το πρόβλημα, επαναλαμβάνω, υπάρχει στο ανώτατο επίπεδο. Φανταστείτε ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δεν υπάρχει εθνική ομάδα. Αυτό ξέρω εγώ”.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ, ΜΙΚΡΟΥΣ & ΜΕΓΑΛΟΥΣ

Πότε ξεκινάνε τα πιτσιρίκια; “Σχεδόν όλες οι ομάδες έχουν ακαδημίες. Από την ηλικία των 7-8 χρονών μπορεί να μπει στην ποδηλασία το παιδί, να ξεκινήσει ποδήλατο. Σε αυτή την ηλικία το κόστος δεν είναι μεγάλο, η αγορά ενός απλού ποδηλάτου κοστίζει γύρω στα 300 με 400 ευρώ. Από εκεί και μετά πρέπει να βρεθεί ένας σύλλογος, ο οποίος θα είναι κοντά στον τόπο διαμονής για να πηγαίνει το παιδί να κάνει προπόνηση με τα άλλα παιδάκια”.

Τι απαιτεί η ασφάλεια ενός ποδηλάτη; “Τουλάχιστον να χρησιμοποιεί το κράνος του, το οποίο πρέπει να είναι υποχρεωτικό. Και αν κινείται το βράδυ, φώτα και ρούχα με αντανακλαστική ταινία για να είναι όσο το δυνατόν πιο ορατός γίνεται”.

Η ασφάλεια στους δρόμους: “Τα πράγματα οφείλω να ομολογήσω ότι έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Και αυτό γιατί όλο και περισσότεροι οδηγοί, είναι και οι ίδιοι ποδηλάτες, οπότε δίνουν προσοχή στους άλλους ποδηλάτες. Παλαιότερα, όταν ήμουν εγώ ποδηλάτης και έβγαινα στον δρόμο, φοβόμασταν μην μας σκοτώσουν τα αυτοκίνητα. Τώρα τα πράγματα έχουν καλυτερεύσει, υπάρχουν και τα κινήματα στις γειτονιές που οργανώνουν ποδηλατοβόλτες τα βράδια και βγαίνουν έξω, αλλά και γενικότερα η κουλτούρα της ποδηλασίας έχει μπει στους οδηγούς, παρά το γεγονός βέβαια ότι δεν έχουμε ποδηλατόδρομους ή αυτοί που έχουμε χρησιμοποιούνται για άλλους λόγους στις πόλεις, εκτός από το να κάνει ποδήλατο κάποιος”.

Η ασφάλεια ενός ποδηλάτη ξεκινάει από το κράνος του, η χρήση του οποίου πρέπει να είναι υποχρεωτική.

Προτεινόμενες και σχετικά ασφαλείς διαδρομές στην Αττική: “Οι διαδρομές που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους ποδηλάτες εδώ στην Αττική, είναι καταρχήν αυτή της παραλιακής. Αν βγει εκεί κάποιος τις Κυριακές, θα δει όχι δεκάδες, αλλά εκατοντάδες ποδηλάτες να πηγαίνουν προς το Σούνιο και να γυρίζουν. Μετά έχουμε τον γύρο Μαραθώνα, από τα βόρεια προάστια στη λίμνη του Μαραθώνα και επιστροφή από την Αγία Παρασκευή. Και για όποιους είναι καλά προπονημένοι, οι δυο αναβάσεις, στην Πάρνηθα και στον Υμηττό. Ο Υμηττός είναι πιο δύσκολος γιατί έχει μεγαλύτερη κλίση (7%), ενώ η Πάρνηθα είναι στο 5 με 5.5%”.

Κόστος εξοπλισμού για έναν ενήλικα ερασιτέχνη ποδηλάτη: “Υπολογίζω γύρω στα 1000 ευρώ όλα μαζί. Θα έχει πάρει ένα αξιοπρεπέστατο σύνολο (ποδήλατο, κράνος, ρούχα, παπούτσια)”.

Τι προσφέρει η ποδηλασία σε έναν ερασιτέχνη ποδηλάτη: “Καταρχήν δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότερος κόσμος ασχολείται με την ποδηλασία. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το ποδήλατο και η ευεξία που σε διακατέχει όταν ποδηλατείς, είναι κάτι που μπορείς να το εκφράσεις μόνο αν το έχεις βιώσει. Γι’ αυτό όποιος ξεκινάει με το ποδήλατο, κολλάει. Βλέπουμε πολλούς άνω των 40 ετών, που δεν είχαν σχέση με το ποδήλατο, να ξεκινάνε και πραγματικά να κολλάνε μετά”.

ΠΕΡΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ

Για το ντόπινγκ: “Η επαγγελματική ποδηλασία σήμερα είναι πιο καθαρή. Δεν νομίζω ότι είναι τελείως καθαρή, αλλά πιστεύω ότι είναι πιο καθαρή. Το ντόπινγκ συνεχίζει να είναι πρόβλημα, απλά δεν ξέρω σε τί μορφή πλέον. Αλλά θεωρώ ότι γίνονται μερικά πράγματα, τα οποία δεν ξέρω αν μπορώ να πω ότι δεν είναι φυσιολογικά, όμως προσωπικά μου αφήνουν ερωτηματικά. Όμως στη βάση, το μεγαλύτερο μέρος πιστεύω ότι είναι καθαρό”.

Για τη μείωση των ομάδων: “Ο Λαπαρτιάν (σ.σ. ο νέος πρόεδρος της UCI) αν θέλει να καταστρέψει την ποδηλασία, καλά πάει. Η μείωση των ομάδων είναι μια τρύπα στο νερό. Να μειώσουμε το πελοτόν κατά 20 άτομα, δεν νομίζω ότι θα φέρει καμία αλλαγή στην ασφάλεια. Ίσα ίσα, αυτό που έγινε από πέρυσι, είναι ότι μειώθηκαν οι αθλητές στο Pro Tour, κάτι που σημαίνει ότι κάποιοι επαγγελματίες έχασαν τη δουλειά τους, αφού οι περισσότερες ομάδες από τους 30 αθλητές, έπεσαν στους 25, 24, 23, άρα λιγότερες θέσεις εργασίας στην επαγγελματική ποδηλασία. Η UCI ας προσέξει καλύτερα την εκπαίδευση των οδηγών των οχημάτων, παρά τους ποδηλάτες, αν θέλει περισσότερη ασφάλεια. Γιατί αν το δούμε στατιστικά, στα περισσότερα δυστυχήματα και ατυχήματα που έχουν γίνει τα τελευταία τρία τουλάχιστον χρόνια, εμπλεκόμενοι είναι οδηγοί των μηχανών και των αμαξιών”.

Για τον Γύρο Γαλλίας του 2018: “Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Φρουμ θα καταφέρει και του χρόνου να κερδίσει το πέμπτο Tour. Αυτά που είδαμε φέτος στον γύρο Γαλλίας και – κυρίως – στον γύρο Ισπανίας, δείχνουν ότι η δουλειά που γίνεται στην Sky, είναι η καλύτερη από όλες τις άλλες ομάδες. Εκτός ατυχίας βέβαια, δεν νομίζω ότι θα σταθεί κάποιος άλλος εμπόδιο. Είναι του χρόνου μια μεγάλη – αλλά και τελευταία – ευκαιρία για τον Φρουμ, να διεκδικήσει το triple crown (σ.σ. Γύρο Ιταλίας, Γύρο Γαλλίας και Παγκόσμιο) και έχει πολλές πιθανότητες να το πετύχει”.

Το όνομα Άρμστρονγκ θεωρώ ότι πρέπει να σβηστεί τελείως από τα αρχεία της ποδηλασίας.

Για τους αντίπαλους του Φρουμ στο Tour: “Οι συνήθεις ύποπτοι. Ο Νίμπαλι, αν και σε τόσο μεγάλο ραντεβού, δεν ξέρω πόσο εύκολα θα είναι τα πράγματα γι’ αυτόν. Και θα πρέπει να δούμε αν θα τρέξει και στην Ιταλία. Μετά είναι ο Άρου, ο Μπαρντέ, αλλά κατά την άποψή μου, η αποχώρηση του Κονταδόρ αφήνει ένα τεράστιο κενό, που δύσκολα θα αναπληρωθεί από τους υπόλοιπους. Ο Ντιμουλάν, ο οποίος χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται, νομίζω ότι θα χρειαστεί λίγα χρόνια ακόμα για να κερδίσει Tour. Και με αυτόν όμως θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν θα τρέξει το Giro ή όχι”.

Για τον Φρουμ και την Sky: “Ο Φρουμ πάντως μπορεί να είναι φαβορί και για ένα έκτο Tour. Για τον Βρετανό, Sky is the limit! Αυτός και η ομάδα αποτελούν έναν φοβερό συνδυασμό. Νομίζω ότι ο Φρουμ χωρίς την Sky δεν θα υπήρχε, αλλά και η Sky χωρίς τον Φρουμ, δεν ξέρω αν θα είχε κάποιον άλλο αθλητή να την τραβήξει τόσο ψηλά”.

Για το salary cap στις ομάδες Pro Tour: “Δεν ξέρω αν ο περιορισμός στο μπάτζετ των ομάδων θα είναι η λύση, να ξοδεύει δηλαδή η Sky λιγότερα από αυτά που χαλάει τώρα, όμως το σίγουρο είναι ότι οι αρμόδιοι πρέπει να βρουν μια λύση. δεν γίνεται η Sky να έχει προϋπολογισμό 40 εκ. ευρώ και να προσπαθούν να την κοντράρουν ομάδες με 10, 15, ακόμα και 20 εκ. ευρώ μπάτζετ. Μια λύση θα ήταν να μοιράζονται σοβαρά χρήματα στις ομάδες από τα υπέρογκα, αστρονομικά κέρδη της ASO, κυρίως στον Γύρο Γαλλίας. Και όχι να περιορίζεται στα ψίχουλα των 70.000 ευρώ που παίρνει κάθε ομάδα που συμμετέχει για να καλύψει απλώς τα έξοδά της”.

Για τον Λανς Άρμστρονγκ: “Ο Λανς Άρμστρονγκ ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ανέβασε εκατομμύρια Αμερικανούς στο ποδήλατο, ήταν ένας φοβερός επαγγελματίας και ένας αθλητής ο οποίος δούλευε τόσο σκληρά όσο κανείς άλλος, αλλά από την άλλη ήταν και ο μεγαλύτερος μαφιόζος που έχει περάσει ποτέ από την ιστορία του αθλητισμού. Μπορεί χωρίς τον Τεξανό οι Αμερικάνοι να μην ήξεραν καν τί είναι το ποδήλατο, και να ήταν αυτός η αιτία που ανέβασε όλη την Αμερική στο ποδήλατο, αλλά από την άλλη, αυτά που μάθαμε στη συνέχεια, έδειξαν ότι ήταν ένας αδίστακτος κακοποιός. Γι’ αυτό το λόγο, το όνομα Άρμστρονγκ θεωρώ ότι πρέπει να σβηστεί τελείως από τα αρχεία της ποδηλασίας”.

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ… ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟ

Τι είναι για μένα η ποδηλασία; “Τα πάντα! Είναι το χόμπι που ξεκίνησα, εξελίχθηκε σαν πρωταθλητισμός και πλέον είναι δουλειά. Όλα περιστρέφονται, ακόμα και η οικογενειακή ζωή, γύρω από την ποδηλασία. Και μιας και ανέφερα την οικογένειά μου, να προσθέσω εδώ ότι χωρίς τη στήριξη και την κατανόησή της, δεν θα είχα πετύχει τίποτα”. 

Τι στιλ ποδηλάτης ήμουν: “Λίγο απ’ όλα. Ήμουν πολύ δυνατός στο τελικό σπριντ, χωρίς όμως να είμαι καθαρόαιμος σπρίντερ. Απλώς θεωρώ ότι έτρεχα έξυπνα, ακολουθούσα τις σωστές ρόδες και είχα στο σπριντ το πέταγμα εκείνο που χρειάζεται. Τους πιο πολλούς αγώνες τους έχω κερδίσει έτσι, δηλαδή μέσα από μικρό γκρουπ”.

Μέχρι πού φτάνουν οι φιλοδοξίες μου: “Φυσικά και προχωράνε για κάποια ομάδα Pro Tour. Ήμουν φέτος, πρόσφατα, σε συζητήσεις με μια τέτοια ομάδα. Και ποτέ δεν ξέρουμε τί θα συμβεί στο μέλλον. Αν θα εργαζόμουν ως ομοσπονδιακός προπονητής; Τα τελευταία πέντε χρόνια δεν μου έχει γίνει καμία κρούση από την ομοσπονδία για να εργαστώ με την εθνική ομάδα. Αν μου γινόταν τώρα, δεν θα το συζητούσα…”

Οι αγαπημένοι μου ποδηλάτες; Ο Μιγκέλ Ιντουράιν, ο αναρχοαυτόνομος Παντάνι, ο Γιάν Ούλριχ και φυσικά ο ένας και μοναδικός Αλμπέρτο!

Τα εφηβικά μου είδωλα: “Όταν ήμουν έφηβος, είχα στο δωμάτιό μου μια μεγάλη αφίσα της εθνικής ομάδας με τον Κανελλόπουλο και τον Κελεσίδη, αλλά είχα και τον Περίκο Ντελγάδο. Τώρα πώς ένα παιδί 15 χρονών από τη Μεγαλόπολη, είχε τον Περίκο Ντελγάδο, απλώς την είχα βρει σε ένα περιοδικό και μου είχαν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση τα πόδια του, το ποδήλατο, τα παπούτσια και όλα αυτά που έβλεπα, που την έβαλα πάνω από το κρεβάτι μου!”

Το “καρέ” με τους αγαπημένους μου ποδηλάτες: “Ο Μιγκέλ Ιντουράιν, ο αναρχοαυτόνομος Παντάνι, ο Γιάν Ούλριχ και φυσικά ο ένας και μοναδικός Αλμπέρτο!”

Οι μάνατζερ που ξεχωρίζω: “Μεγάλη αλεπού ήταν ο Μπρουινέλ, το πώς έστηνε την ομάδα γύρω από τον Άρμστρονγκ στα Tour, τις μπλόφες που έκανε και όλα αυτά, νομίζω διδάσκονται ακόμα. Επίσης, πάρα πολύ μου άρεσε τα προηγούμενα χρόνια ο Μπομπ Στέιπλετον, ένας άνθρωπος ο οποίος έφυγε από τη γυναικεία ποδηλασία και έφτιαξε την T-Mobile, την πήρε μετά την πτώση της Telekom, αυτός θεωρώ ότι ήταν πολύ μεγάλος μάνατζερ. Και φυσικά, ο άνθρωπος που κερδίζει τους γύρους Γαλλίας από το 2011 και μετά, ο Ντέιβ Μπρέιλσφορντ, ο οποίος έχει βρει τον τρόπο. Τα αποτελέσματα μιλάνε μόνα τους”.

Η δική μου περιπέτεια με το ντόπινγκ: “Το 2000 είχα πιαστεί θετικός. Την πάτησα, πήρα κάτι το οποίο ήταν μολυσμένο (δεν ήταν εν γνώσει μου), βγήκα θετικός, η UCI είδε πράγματι ότι δεν είχα κάνει κάτι εκ του πονηρού, μου επέβαλλε την μικρότερη ποινή (6 μήνες) και μάλιστα μου μείωσε την ποινή αυτή κατά έναν μήνα. Συνέχισα κανονικά, αλλά το όνομά μου κηλιδώθηκε. Και αυτό φωνάζω τώρα συνέχεια, είναι το πρώτο μάθημα που κάνω στους αθλητές που έχουμε στη SEG. Τους φέρνω τον εαυτό μου σαν παράδειγμα, τους λέω τη δική μου πολύ άσχημη εμπειρία που είχα τότε, για να γίνω παράδειγμα προς αποφυγή…”

Οι τρεις πιο αγαπημένοι μου αγώνες: “Ο Γύρος Γαλλίας, ο Γύρος της Φλάνδρας και το Παρί-Ρουμπέ. Ο καθένας για τη δική του, ξεχωριστή μαγεία”.

Πηγή: Sport 24