Του Δημοσθένη Γεωργακόπουλου
Η Παρί Σεν Ζερμέν, η ποδοσφαιρική μηχανή που διέλυσε την Ίντερ στον τελικό του Champions League, επανέφερε τη Ρεάλ Μαδρίτης στη σκληρή πραγματικότητα. Ναι, μια ομάδα που ισορροπεί αδέξια μεταξύ απροετοιμασίας και υπερφόρτωσης. Ο σύλλογος που μόλις ανέλαβε ο Τσάμπι Αλόνσο βρίσκεται ακόμα πολύ μακριά από την κορυφή, την οποία δύσκολα θα αφήσει ο Λουίς Ενρίκε.
Ο Καταλανός έκανε ό,τι ήθελε απέναντι σε μια Ρεάλ που άρχισε να αυτοκαταστρέφεται με δύο τραγικά λάθη στην άμυνά της. Το στραπάτσο ξεκίνησε από εκεί και συνεχίστηκε σε έναν αγώνα όπου η «Βασίλισσα» δεν έδειξε σε κανένα σημείο ικανή να πλησιάσει την Παρί. Ο Λουίς Ενρίκε επανέφερε τους Μαδριλένους στην εικόνα που είχε πριν λίγες εβδομάδες, όταν έμοιαζε μια ομάδα υπό διάλυση, στο απόλυτο τέλος ενός κύκλου.
Η Ρεάλ ήταν η ίδια άψυχη και νωχελική εκδοχή των τελευταίων μηνών, ακριβώς τη μέρα που ο Αλόνσο δεν είχε στη διάθεσή του τους δύο παίκτες που του αποκτήθηκαν για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: τον Χάουσεν και τον Άρνολντ.
Αυτή τη φορά, όμως, η νωθρότητα της Ρεάλ Μαδρίτης βρέθηκε απέναντι σε μια Παρί που είχε απόλυτη κυριαρχία σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού, σε κάθε ρυθμό. Μόνο όταν οι Παριζιάνοι χαλάρωσαν προσωρινά, φάνηκε κάποια υποψία ζωής. Αλλά η διαφορά ήταν τόσο μεγάλη, που αυτό το μικρό διάλειμμα δεν επέτρεψε στη «Βασίλισσα» να σηκώσει κεφάλι. Οι Γάλλοι δεν χρειάζονταν άλλο, κι η Ρεάλ δεν είχε άλλο. Η απόσταση που τη χωρίζει από την κορυφή παραμένει τεράστια, κι όσο καλή εικόνα κι αν έδειξε η ομάδα στις ΗΠΑ, το χθεσινό βράδυ υπενθύμισε ότι υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος.
Στον αντίποδα, η Παρί είναι αυτή τη στιγμή μια ομάδα για την οποία δεν υπάρχει αντίδοτο. Κανείς δεν έχει βρει λύση όταν τα ματς ζορίζουν. Μια παρέα παικτών με έμπνευση, υπό τις οδηγίες ενός προπονητή σε κατάσταση χάριτος όλη τη σεζόν. Ηταν απίθανο να μπορούσε η Ρεάλ να αντισταθεί σε αυτό το επίπεδο. Το ποδόσφαιρο είναι πεισματάρικο: γεννάει διαρκείς αυταπάτες μέσα από πολύ λίγα ματς.
Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν πως η «Βασίλισσα» είναι έτοιμη για τον θρόνο. Όμως, με το τρίτο γκολ να έρχεται πριν το 30ό λεπτό, η Ρεάλ αναγκάστηκε να παίξει ανάμεσα σε δύο τοίχους που έκλειναν για να τη συνθλίψουν. Η Παρί «έπνιγε» την άμυνα και το κέντρο της αντιπάλου, με το σκορ να απειλεί να πάρει διαστάσεις συντριβής.
Η Ρεάλ οδηγούσε την μπάλα με το ζόρι στο αντίπαλο μισό και εκεί κανείς δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε πώς να κινηθεί. Κανείς στη Ρεάλ. Κουρασμένες απόπειρες από τον Μπαπέ, άφαντος ο Βινίσιους και μια ομάδα που έβραζε για τον εγωισμό της. Κακά τα ψέματα, η μεγάλη διαφορά της Παρί από όλους τους υπόλοιπους είναι η ταχύτητα.
Η ταχύτητα με την οποία κυκλοφορούν την μπάλα, η ταχύτητα με την οποία κινούνται οι παίκτες, η ταχύτητα με την οποία αμύνονται, η ταχύτητα στις κινήσεις χωρίς μπάλα. Η ταχύτητα με την οποία βγαίνουν στην κόντρα και η ταχύτητα με την οποία επιστρέφουν πίσω. Κι όπως εύστοχα έγραψαν οι Ισπανοί, οι Γάλλοι έπαιξαν αυτόν τον ημιτελικό με το μαχαίρι στα δόντια, ενώ η Ρεάλ μπήκε με πυξίδα και παγούρι.
Πηγή: Gazzetta
