Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Περιμένοντας το πρώτο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός του μπάσκετ, που δυστυχώς το έχουν χαλάσει λίγο οι πολλές απουσίες (Μήτογλου, Παπαπέτρου, Γκριγκόνις, Γκος, Μπραζντέκις κτλ), είδα κάπου ότι η ΕΟΚ ετοιμάζεται να καταθέσει πρόταση για την ανάληψη ενός από τα προολυπιακά τουρνουά. Θα χρειαστούν για την διοργάνωσή του κοντά 2 εκατ ευρώ, χρήματα που ο κ. Βαγγέλης Λιόλιος πιστεύω πως μπορεί να βρει. Πιθανότατα η κατάθεση πρότασης του φακέλου της ανάληψης της διοργάνωσης καθυστέρησε και κομμάτι την ανακοίνωση της πρόσληψης του Βασίλη Σπανούλη στη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή. Ισως αυτή η καθυστέρηση είναι για καλό: ο Σπανούλης έχει περισσότερο χρόνο να το σκεφτεί.
Προπονητής κανονικός κι όχι part time
Ας δούμε το πλαίσιο. Μετά το από κάθε άποψη δραματικό για την Εθνική ομάδα της Ελλαδος μουντομπάσκετ, όπου η ομάδα του Ιτούδη κατάφερε απλά να φτάσει στους 16 αποφεύγοντας ένα ιστορικό στραπάτσο, επιλέχτηκε από την ΕΟΚ ο δρόμος της συσπείρωσης. Η τεχνική ηγεσία άλλαξε κι ο Ιτούδης έφυγε. Αποφασίστηκε ότι χρειάζεται κάποιος ομοσπονδιακός που να αναλάβει την επίβλεψη όλων των Εθνικών ομάδων όπως έκανε κάποτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης κι όχι κάποιος που να δουλεύει part time. Από τον Ιτούδη δεν υπήρχε παράπονο αλλά η δουλειά του ήταν πάντα η Φενέρ που τον χρυσοπληρώνει. Η ΕΟΚ έκρινε πως χρειάζεται κάποιος να τα πάρει όλα πάνω του και να συνεργαστεί με το Νίκο Ζήση, τον Κώστα Τσατσαρή και τον Δήμο Ντικούδη που έχουν ήδη ρόλο στην ομοσπονδία. Κρίθηκε ότι αυτός μπορεί να είναι ο Σπανούλης, που αγαπάει το ελληνικό μπάσκετ και γνωρίζει και το οικοδόμημα των εθνικών ομάδων, ενώ την ίδια στιγμή έχει και την προσωπικότητα να συσπειρώσει τους πάντες γύρω του. Δεν χωρά αμφιβολία πως αν χρειαζόταν μια τέτοια προσωπικότητα ο Σπανούλης είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε να βρεθεί. Αλλά η ερώτηση που προκύπτει είναι τι ακριβώς θα κερδίσει ο Σπανούλης αναλαμβάνοντας την δύσκολη αποστολή να κάνει ένα θαύμα. Διότι η επιστροφή της Εθνικής Ελλάδος στην ελιτ του κόσμου του μπάσκετ ένα θαύμα είναι, εδώ που φτάσαμε.
Απόντες και παρόντες
Κατά την διάρκεια του εφετινού μουντομπάσκετ υπήρξαν πολλές συζητήσεις για τους απόντες. Όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δήλωσε πως δεν θα πάει στις Φιλιππίνες οι πιθανότητες να κάνει κάτι καλό η ομάδα εξανεμίστηκαν. Αρχίσαμε να συζητάμε για τις αρνήσεις του Σλούκα και του Καλάθη ενώ όταν χτύπησε κι αποχώρησε ο Ντίνος Μήτογλου δεν έλειψαν και βλακώδη σενάρια συνομωσίας. Όμως σε αυτό το τουρνουά απουσίες είχαν όλοι διότι στο μπάσκετ (και εξαιτίας του ΝΒΑ) απόντες στις μεγάλες διοργανώσεις υπάρχουν πάντα. Οι Σέρβοι πχ δεν είχαν τον Γιόκιτς, τον Μίσιτς, τον Κάλινιτς, τον Νέντοβιτς και τον Πουκουσέφσκι αλλά αγωνίστηκαν στον τελικό.
Αν κάτι φάνηκε στο μουντομπάσκετ είναι ότι στην Ελλάδα φαίνεται πλέον πως παράγουμε μόνο προπονητές: η ομάδα του Ιτούδη ήταν τόσο καλά προετοιμασμένη που έκανε τα λιγότερα λάθη στο τουρνουά. Χρήσιμοι είναι και οι προπονητές, αλλά χωρίς παίκτες δεν γίνεται τίποτα και καινούργιους παίκτες με στόφα πρωταγωνιστών έχουμε να δούμε στην Εθνική χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι η παραγωγική διαδικασία έχει καταστραφεί και αυτό δεν έχει να κάνει με ό,τι γίνεται ή δεν γίνεται στις Εθνικές ομάδες Νέων, Ελπίδων κτλ. Ποτέ δεν βγήκαν παίκτες από αναπτυξιακά προγράμματα της Εθνικής: οι σύλλογοι τους βγάζουν και αυτοί έχουν σταματήσει να το κάνουν. Τώρα στην Α1 έχουν όλοι έχουν 6-7 ξένους και ποντάρουν σε προπονητές που θα μπορούν με τους ξένους αυτούς να συνεννοηθούν. Το να ξέρεις καλά αμερικάνικα μετρά πιο πολύ από το να βγάλεις ένα Ελληνα παίκτη. Και στην Α2 οι καλύτεροι είναι πάνω από 35 χρονών.
Να περπατάει στο νερό
Στην προσπάθεια να υπάρξει μια κάποια αισιοδοξία κάνουμε τα τελευταία χρόνια κάτι απλό: υπερτιμούμε τους προπονητές. Από τον καλό Ιτούδη πχ περιμέναμε να αρχίσει να περπατάει στο νερό. Λέγαμε πως είχαμε τον καλύτερο προπονητή στο Μουντομπάσκετ και ίσως και να τον είχαμε, αλλά τι σημαίνει αυτό; Οι Ισπανοί έχουν τον Σκαριόλο, που κανείς δεν τον είπε ποτέ ούτε καν καλύτερο προπονητή της γειτονιάς του. Οι Σέρβοι πήραν μετάλλιο με το γέρο Πέσιτς. Το λέω γιατί φοβάμαι πως εύκολα μπορεί να γίνει το ίδιο λάθος και με τον Βασίλη Σπανούλη: να κρυφτούν πίσω από τις τεράστιες πλάτες του όλα τα προβλήματα με πιο βασικό την έλλειψη παραγωγής παικτών και τη αδυναμία αξιοποίησης των όποιων ταλαντούχων μας έχουν απομείνει εξαιτίας της πληθώρας των ξένων στην Α1, στους οποίους επιτρέπεται να βλέπουν το ελληνικό πρωτάθλημα ως παλκοσένικο για να δείξουν τι ξέρουν και να βρουν συμβόλαια σε ομάδες που πληρώνουν.
Τι θα κάνεις Γιάννη
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι άνθρωπος που αγαπάει τις προκλήσεις και το έδειξε και στην καριέρα του. Γνωρίζω ότι θέλει πολύ να αναλάβει την Εθνική. Αλλά τα κατορθώματα του στην καριέρα του τα έκανε μόνος ενώ για να έχει αποτελέσματα στην Εθνική δεν αρκεί η κατάρτισή του, η προσωπικότητα του και η τεράστια πίστη του. Πρέπει να κάνει κάτι απλό πριν πει το ναι. Να πάρει ένα τηλέφωνο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και να τον ρωτήσει τι σχέδια έχει για το επόμενο καλοκαίρι που υπάρχει στο πρόγραμμα το προολυμπιακό τουρνουά. Θα λεγα ότι πρέπει να τον ρωτήσει τι σχέδια έχει και για το επόμενο Πανευρωπαϊκό και για το επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά μια δέσμευση τριετίας είναι για τον Γιάννη κάτι δύσκολο: ας ξεκινήσει η συζήτηση από τα εύκολα. Αν ο Γιάννης πει θα ρθω, ας πει το ναι και στην Εθνική ο Σπανούλης. Αν τον ακούσει διστακτικό δεν χρειάζεται να μπλέξει. Του χρόνου το καλοκαίρι ο Σλούκας κι ο Καλάθης θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτεροι. Και πάλι κάποιοι θα λείψουν γιατί έτσι γίνεται πάντα. Χωρίς τον Αντετοκούνμπο θα μιλάμε πάλι για υπερβάσεις, παίκτες που πρέπει να κάνουν το βήμα μπροστά, ήρωες της μιας βραδιάς κτλ. Νισάφι.
Το ελληνικό μπάσκετ δεν αντέχει να βλέπει τους μύθους του να ξεθωριάζουν. Είναι πολύ πιθανό αυτοί οι μύθοι να μας χρειαστούν τα επόμενα χρόνια. Αν δεν υπάρχουν νέες επιτυχίες, γραπώνεσαι για να μην σβήσει η φωτιά από τις αναμνήσεις και οι αναμνήσεις ανατροφοδοτούνται όσο για τους μεγάλους θρύλους εξακολουθεί να υπάρχει θαυμασμός. Είδατε τι έγινε φέτος το καλοκαίρι με τον Νίκο Γκάλη: ο κόσμος τον αποθέωσε γιατί ο μύθος του παραμένει φωτεινός. Ο μύθος του Σπανούλη μου μοιάζει αυτή τη στιγμή πιο χρήσιμος κι από τον ίδιο τον προπονητή Σπανούλη στην Εθνική: χωρίς την δέσμευση του Αντετοκούνμπο ότι θα βοηθήσει ο Σπανούλης δεν χρειάζεται. Θα τον καταπιεί η επόμενη αποτυχία που όπως είναι αυτή τη στιγμή η Εθνική μας πολύ φοβάμαι πως είναι θέμα χρόνου. Εν κατακλείδι το μπάσκετ μας εχει ανάγκη ένα λαμπερό Σπανούλη σαν αυτόν που είδαμε πρόσφατα στην γιορτή του. Προπονητές, μεγάλους και τρανούς κι έτοιμους να αναλάβουν την Εθνική έχει πολλούς. Σπανούλη μόνο ένα.
Πηγή: Κάρπετ Show
