Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η εικόνα της ομάδας στη Ρώμη, ήταν μια πρώτη ένδειξη βαθιάς αποτοξίνωσης. Ο αέρας που αναπνέει το γκρουπ, φαίνεται να καθάρισε. Ανάσαναν, όλοι. Η αρνητική ενέργεια, εκείνο το πράγμα που ρήμαζε τα σωθικά του οργανισμού, τούτη τη φορά δεν συνταξίδεψε με την αποστολή. Ο παίκτης σκίστηκε σαν τρελός για τον συμπαίκτη. Μηδενός εξαιρουμένου. Δίχως έπαρση, δίχως δεύτερες σκέψεις, δίχως ατομισμούς. Ηταν ένα καλό βήμα προς τον ορθό δρόμο. Και δεν οφείλεται στο γήπεδο με τα μεγάλα φώτα, ούτε στον αντίπαλο με το μεγάλο όνομα και την ωραία φανέλα.
Ανήκει στον προπονητή, ξεκάθαρα. Η σαφής ιδέα του για τον αγώνα, αποκρυσταλλωμένη έπειτα από εξαντλητική ανάλυση, δουλεύτηκε. Οι ποδοσφαιριστές, την υποστήριξαν. Ο Μπακασέτας σαν πρώτος αμυνόμενος, στην κορυφή ενός σχηματισμού που έμοιαζε ρομβοειδής, διέπρεψε. Ο Ζέκα κυνήγησε σαν λυσσασμένο σκυλί, τον μακράν καλύτερο απ’ όσους έπαιξαν μπάλα το Σαββατόβραδο στο Ολίμπικο (Βεράτι). Ο Σταφυλίδης σήκωσε το περιβραχιόνιο. Ο ρούκι του ματς, ο Χατζηδιάκος, αφομοιώθηκε βελούδινα. Φυσικά, ο Φορτούνης αναμένεται.
Για να συμβούν αυτά, προηγήθηκαν άλλα. Του προπονητή, επίσης. Επέδειξε τα τέσσερα χαρακτηριστικά που οι διεθνείς χρειάζονται να δουν για να πειστούν. Κοχόνες, στις επιλογές. Δικαιοσύνη, στις αποφάσεις. Ποιότητα, στις προπονήσεις.
Συνέπεια, στην τήρηση των κανόνων. Ο Φετφατζίδης για μια μικρή παράβαση ωραρίου, πήγε στην εξέδρα να κάνει παρέα στον τιμωρημένο (από κίτρινες κάρτες) Μασούρα. Η ομάδα το είδε. Οσα εμείς βλέπουμε, τα αξιολογούμε. Για όσα δεν βλέπουμε, παίρνουμε από την ομάδα feedback. Αυτή τη στιγμή το feedback είναι ότι ο Φαν ‘τ Σχιπ κερδίζει τα αποδυτήρια.
Δεν κερδίζεις τα αποδυτήρια, με αποτελέσματα. Τα αποδυτήρια, τον κόσμο μέσα, τους κερδίζεις με αυτά που προϋποτίθενται ώστε να έλθουν, εν συνεχεία, τα αποτελέσματα. Με τα αποτελέσματα κερδίζεις ύστερα, τον έξω κόσμο. Ο Οτο που παρέλαβε πουθενάδες, και μετά ο Φερναντάο που παρέλαβε πρωταθλητές Ευρώπης, έτσι το έκαναν.
Εκκρεμεί να μάθει καλά ο Ολλανδός, δοκιμάζοντας σε αληθινές συνθήκες, το έμψυχο δυναμικό. Η διαδικασία, ξεκίνησε και εξελίσσεται. Σε τούτο το πλαίσιο, έρχονται τώρα (την Τρίτη με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και τον Νοέμβριο με Αρμενία+Φινλανδία) άλλα τρία παιγνίδια. Και κανα-δυο φιλικά υπολογίζω, στο δεύτερο ήμισυ της σεζόν. Το επόμενο φθινόπωρο, στην πρεμιέρα της Λίγκας των Εθνών, ο προπονητής θα έχει κάτι έτοιμο, κάτι δικό του, να παρουσιάσει. Και να το λουστράρει στη λεπτομέρειά του καθ’ οδόν, πριν τα προκριματικά του Κατάρ.
Η τελική εκτίμησή μου, επανερχόμενος σ’ ένα τίτλο που του είχα δώσει τον περασμένο μήνα εδώ, «ένας Ολλανδός Σκίμπε», είναι ότι ο Φαν ‘τ Σχιπ θα πάει την Εθνική πάνω-κάτω εκεί που την είχε πάει και ο Σκίμπε. Ως το να είναι ξανά ανταγωνιστική με τις ομάδες των οποίων τώρα βλέπει μονάχα την πλάτη, και να χειροκροτείται (από ικανοποιημένο κοινό) μαχόμενη με ομάδες ανώτερου επιπέδου. Στους τρεις αγώνες τώρα, με τις τρεις ομάδες που διεκδικούν τη δεύτερη θέση του ομίλου πίσω από την Ιταλία, οι διεθνείς θα συνειδητοποιήσουν πως ήταν εκατό-μηδέν μέσα στις δυνατότητές τους, να πετύχαιναν αυτό που πλέον απλώς θα ρυθμίσουν.
Όπως όλα τα οδυνηρά μαθήματα, θα είναι χρήσιμο. Οσο ωφέλιμος είναι ο εκνευρισμός που έβγαλαν τις πρώτες στιγμές μετά τη λήξη, ότι δεν πήραν αποτέλεσμα στο Ολίμπικο. Η απάθεια, ο εθισμός στην ήττα, είναι ο καιρός να εκλείψει…
Πηγή: Sport DNA
