Του Δημοσθένη ΓεωργακόπουλουΜόλις την περασμένη Δευτέρα συγκεντρώθηκαν οι διεθνείς μας και τέθηκαν στη διάθεση ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο ίδιος είχε μπροστά του μόλις πέντε ημέρες για τον αγώνα με τη Φινλανδία και άλλες τρεις για το επόμενο ματς στην Ιρλανδία. Ακόμα και μαγικό ραβδί να διέθετε, δε θα μπορούσε να μεταμορφώσει αγωνιστικά την ομάδα. Κάτι που ήξερε και ο ίδιος πολύ καλά, δηλώνοντας πως περισσότερο προβληματίζεται για τον ίδιο του τον εαυτό και πως θα προσαρμοστεί στα δεδομένα μιας εθνικής ομάδας, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από εκείνα ενός συλλόγου. Όποτε, τι κοίταξε να κάνει; Να παρουσιάσει μία όσο το δυνατόν πιο συμπαγή ομάδα, με στόχο τα αποτελέσματα. Για να κερδίσει, όχι μόνο βαθμούς, αλλά κυρίως χρόνο. Χρόνο για να δουλέψει… όταν ξανασυγκεντρωθεί η ομάδα.
Κρίνοντας από τα δείγματα γραφής του Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό, ο τρόπος παιχνιδιού που εφαρμόζει – με build up, πολλές κοντινές πάσες και κατοχή μπάλας – είναι δύσκολο να αφομοιωθεί γρήγορα σε μία εθνική ομάδα. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο στυλ χρειάζεται πολλές προπονήσεις, προκειμένου οι ποδοσφαιριστές να φτάσουν στο σημείο να βρίσκονται… με κλειστά μάτια. Εκτός κι αν είσαι εθνική Ισπανίας. Που εμείς δεν είμαστε. Αυτό σημαίνει πως ενδεχομένως ούτε στα ματς του Οκτωβρίου, αλλά ούτε σε εκείνα του Νοεμβρίου, οι Έλληνες φίλαθλοι θα δουν αυτό που φαντάζονται ως «ομάδα Ιβάν». Το βάρος θα πέσει ξανά στη σωστή ανασταλτική λειτουργεία (στα ματς με Φιναλνδία και Ιρλανδία όχι μόνο δε δεχθήκαμε γκολ, αλλά ούτε καν κινδυνεύσαμε ιδιαίτερα) και από ‘κει και πέρα το ατομικό ταλέντο από τη μέση και μπροστά να δώσει εκ νέου λύσεις.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μπορεί να είναι «νέος» σε επίπεδο εθνικών ομάδων, όμως διαθέτει την εμπειρία για να καταλάβει πως αυτή τη στιγμή οι νίκες είναι αυτές που μετρούν. Σίγουρα αν συνδυαστούν με θέαμα και ωραίες συνεργασίες, ο κόσμος θα ενθουσιαστεί περισσότερο, όμως αυτό θα έρθει με την πάροδο του χρόνου. Μήνα με το μήνα, συγκέντρωση με τη συγκέντρωση, παιχνίδι με το παιχνίδι, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα γίνει «ομάδα Ιβάν». Με μικρές αλλαγές (όπως μας έχει συνηθίσει) και με σταδιακή πρόοδο. Ως τότε, η εκτελεστική δεινότητα του Φώτη Ιωαννίδη, η ταλαντούχα μεσοεπιθετική γραμμή, η στιβαρή άμυνα και η σταθερότητα του Βλαχοδήμου θα οδηγούν την ομάδα. Το ατομικό ταλέντο θα κερδίζει χρόνο για χάρη της ομάδας.
Δεν ξέρω αν η εθνική μας ομάδα προκριθεί στο επόμενο Μουντιάλ ή αν ο Γιοβάνοβιτς πετύχει τελικά στην θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο ίδιος βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια ευκαιρία, καθώς έχει την πολυτέλεια να έχει υπέρ του… τους πάντες. Τους παίκτες, τον κόσμο, τη διοίκηση της ΕΠΟ (αυτό δεν ήταν δεδομένο σε κάθε ομοσπονδιακό τεχνικό), τα media και τους συλλόγους. Και κυρίως το Big-4, κάτι που έχει τη δική του σημασία και σίγουρα είναι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα. Μόνο ο Ότο Ρεχάγκελ ήταν… οικουμενικός και αυτό μόνο μετά την κατάκτηση του Euro. Ούτε καν ο Φερνάντο Σάντος. Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο για τις προπονητικές ικανότητες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αλλά κυρίως για το χαρακτήρα του και για το σεβασμό που εμπνέει. Αυτό από μόνο του έχει κάνει τον απλό κόσμο να «ζεσταθεί» ξανά για την εθνική ομάδα και μακάρι – για τον ίδιο – το ποδόσφαιρο να του το επιστρέψει. Άλλωστε δεν είναι μόνο εκείνος περήφανος που είναι στην εθνική Ελλάδος, είμαστε και εμείς περήφανοι για αυτό…
Πηγή: Gazzetta
