Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η ερώτηση μου γίνεται μέρες τώρα και είναι απλή. Τι θα είχε καταφέρει η Εθνική Ελλάδος αν οι παίκτες του Γουστάβο Πογιέτ είχαν χτυπήσει λίγο καλύτερα τα πέναλτι από τους Γεωργιανούς και ήταν αυτοί στα τελικά του Εuro2024; Τα what /if προφανώς αφήνουν περιθώρια για οποιαδήποτε απάντηση. Ωστόσο η ερώτηση δημιουργεί ενδιαφέροντες προβληματισμούς.
Καμία σχέση με την Γεωργία
Ας αφήσουμε στην άκρη την Γεωργία μολονότι η Εθνική μας θα ήταν στη θέση της, αφού η κλήρωση των ομίλων είχε προηγηθεί των μπαράζ. Η ομάδα του Πογιέτ δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα του Γουίλι Σανιόλ: οι δυο ομάδες έχουν διαφορετικές αρετές και διαφορετικές αδυναμίες. Οι Γεωργιανοί κατάφεραν να προκριθούν στους 16 έχοντας τον αναπληρωματικό στην Βαλένθια τερματοφύλακα Μαμαρντασβίλι σε τρομερή κατάσταση, παίζοντας κάτι σαν 5-3-1-1, που σημαίνει άμυνα με την ψυχή τους και έχοντας ένα σούπερ σταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, τον Κβαρασκέλια, ικανό να τους πάρει απ’το χέρι την κατάλληλη στιγμή. Η δική μας ομάδα είχε επί Πογιέτ άλλα χαρακτηριστικά. Έπαιζε ένα ποδόσφαιρο ελέγχου της μπάλας, μπορούσε να αμυνθεί αλλά δεν έπαιζε πάντα με σκοπό να κάνει αυτό κυρίως, έπαιζε πολύ για τον φορ δουλεύοντας πολύ στο πλάι, αλλά και για το πώς θα φτάσουν σε θέση βολής παίκτες από τις δεύτερες γραμμές – ο Μπακασέτας, ο Μασούρας κτλ. Άλλη ομάδα η Γεωργία, άλλη η δική μας.
Το κακό σενάριο
Από τη μία μου φαίνεται ότι η Εθνική μας δεν θα έκανε τίποτα σ’ αυτό το τουρνουά. Το πρώτο της παιχνίδι, αυτό με τους Τούρκους θα το ζούσαμε σαν ένα είδος εθνικού ψυχοδράματος. Δεν θα αντέχαμε στην ιδέα της ήττας και δεν αποκλείεται πριν από το παιχνίδι να γινόντουσαν και επεισόδια στη Γερμανία αφού θα είχε και η Εθνική μας τεράστια υποστήριξη από την ελληνική κοινότητα. Το βέβαιο είναι ότι θα προέκυπτε ένα είδος εθνικής υστερίας, που για τον Γουστάβο Πογιέτ και τους παίκτες του θα ήταν κομμάτι δύσκολο να διαχειριστούν. Σε περίπτωση ήττας θα ξαναβλέπαμε βουλευτές στα τηλεοπτικά παράθυρα να επικρίνουν παίκτες και προπονητές – θα γινόταν πάλι ο κακός χαμός. Σε περίπτωση νίκης από την άλλη μπορεί και να κυκλοφορούσαμε με φουστανέλες κανένα τριήμερο. Αλλά η νίκη με προηγούμενο καθεστώς υστερίας είναι δύσκολη υπόθεση.
Μετά θα ακολουθούσε το παιχνίδι με την Τσεχία. Αν δεν είχαμε κερδίσει τους Τούρκους, θα του δίναμε χαρακτήρα τελικού. Αν είχαμε κερδίσει τους Τούρκους θα πηγαίναμε στο ματς με σούπερ αισιοδοξία, δηλαδή όπως δεν πρέπει να πηγαίνουμε σ’ αυτού του τύπου τα παιγνίδια – αυτές τις υπερβολικές βεβαιότητες, η εθνική μας τις πλήρωσε και στο μπαράζ με τους Γεωργιανούς. Κι αυτό το ματς θα ξέφευγε από τα συνηθισμένα και δεν θα ήταν εύκολα διαχειρίσιμο εξαιτίας του προηγούμενου. Αυτή η ομάδα η δική μας δεν έχει Ζαγοράκηδες να βάλουν μια φωνή – η ένταση θα χτυπούσε κόκκινο. Σε περίπτωση ήττας θα τρωγόμασταν με τα ρούχα μας: θα έφταιγε ο Πογιέτ που δεν πήρε τον Φορτούνη και δεν έβαλε βασικό τον Κωνσταντέλια κτλ. Σε περίπτωση ήττας θα ξεκινούσαν τα «γυρίστε πίσω κτλ».
Τέλος θα αγωνιζόμασταν κόντρα στην Πορτογαλία και για μέρες, οτιδήποτε κι αν είχε προηγηθεί στα άλλα δυο ματς, δεν θα κάναμε άλλο από το να διηγούμαστε μεταξύ μας τα όσα έγιναν το 2004. Θα κυκλοφορούσουν πάλι τα «πειρατικά», θα προέκυπταν νέα ειρωνικά τραγούδια εναντίον του Κριστιάνο Ρονάλντο, θα ζούσαμε ένα είδους επανάληψη της ιστορίας. Αλλά όπως έχει πει και μια ψυχή η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα ήμασταν εμείς αυτοί που θα γελούσαμε, αφού γελάσαμε αρκετά την πρώτη φορά – αν φάρσα υπήρχε θα ήμασταν τα θύματα της.
Όλα αυτά με οδηγούν κομμάτι στο συμπέρασμα ότι δεν θα κάναμε τίποτα. Θα περνούσαμε βέβαια μέρες γεμάτες εντάσεις, αφού και με τους τρεις αντιπάλους έχουμε κάμποσα προηγούμενα. Ωστόσο ολότελα διαφορετικά: τόσο διαφορετικά που θα πρεπε να υπάρξει εντελώς διαφορετική προσέγγιση και των τριών αγώνων. Δύσκολα πράγματα.
Το καλό σενάριο
Όπως όμως συμβαίνει στα καλά what/if υπάρχει και η άλλη ανάγνωση, ακριβώς επειδή συζητάμε για πράγματα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Ας δούμε και κάποια άλλα δεδομένα. Παρά τις εντάσεις και τις υπερβολές με τους Τούρκους έχουμε συνήθως καλά αποτελέσματα. Κάποτε μας κέρδισαν με 1-4 στο Καραϊσκάκη, αλλά τους είχαμε ανταποδώσει το χουνέρι με νίκη στην Κωνσταντινούπολη – και μάλιστα η δική μας νίκη μας έδωσε και πρόκριση και πρωτιά. Σε επίπεδο συλλόγων οι δικές μας ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τα καταφέρουν καλά με τους Τούρκους – όχι πάντα, αλλά συχνά. Τελευταίο παράδειγμα είναι η πρόκριση του Ολυμπιακού με την Φενέρ – περιπετειώδης αλλά δίκαιη. Το πιο σημαντικό είναι ότι με τον τρόπο που αγωνίζεται η Εθνική μας θα μπορούσε να μπερδέψει αρκετά την ομάδα του Βιντσέλτσο Μοντέλα. Ο Πογιέτ δεν θα έκανε το λάθος που έκανε ο Σανιόλ στο παιχνίδι της Τουρκίας με τη Γεωργία – δεν θα έδινε δηλαδή χώρους δράσης στους μικρούς θαυματουργούς Τούρκους τον Αρντά Γκιουλέρ και τον Γιλντίζ: θα τους περιμέναμε τους Τούρκους και τα ματς που περιμένουμε μας αρέσουν. Επίσης η Εθνική μας έχει παίκτες στη μεσαία γραμμή που μπορεί να περιορίσουν τον Τσαλχάνογλου: αναφέρομαι στο Σιώπη, στον Κουρμπέλη, στον Μπουχαλάκη κτλ. Και έχει και πολλά σέντερ φορ που θα μπορούσαν στο Ακαϊντίν και στον Μπαρντακτσί να δημιουργήσουν πρόβλημα: πρώτος απ’ όλους ο Ιωαννίδης που τον μέχρι πρότινος συμπαίκτη του στον Παναθηναϊκό τον ξέρει καλά. Αν δεν υπήρχαν μεγάλες υστερίες το ματς είναι από αυτά που αυτή η ομάδα του Πογιέτ είχε μάθει να παίζει. Δύσκολα θα το έχανε.
Στα μέτρα της Εθνικής μας μου φαίνεται και το παιχνίδι με αυτή την Τσεχία που είδα. Οι Τσέχοι εμφανίστηκαν σ’ αυτό το τουρνουά με μια βαριά ομάδα – το είδος της ομάδας που η Εθνική μας αντιμετωπίζει εύκολα γιατί είναι προβλέψιμη. Ο Σικ δεν θα είχε χώρο ούτε να στρίψει με αντίπαλους τον Μαυροπάνο και τον Χατζηδιάκο. Και οι κυνηγοί μας είναι καλοί με την μπάλα στα πόδια ώστε να δημιουργήσουν προβλήματα στην άμυνα των Τσέχων. Το κατάφεραν ο Μικαουτάτζε και ο Τοσούν, γιατί να μην τα κατάφερναν ο Μασούρας, ο Μπακασέτας ακόμα και ο Τζόλης, που ολοκλήρωσε την σεζόν σε καταπληκτική κατάσταση;
Στο ματς με τους Πορτογάλους νομίζω πως η Εθνική μας θα έχει φτάσει με τέσσερις βαθμούς, που θα της έδιναν την πρόκριση έτσι κι αλλιώς. Θυμίζω πως ιστορικά δεν έχουμε μεγάλα προβλήματα απέναντι στους Πορτογάλους. Δεν τους έχουμε κερδίσει μόνο σε εκείνα τα δύο ιστορικά ματς στο Εuro2004, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Θα ήταν αλώστε κι αυτοί αδιάφοροι. Θα προέκυπτε μια ωραία ισοπαλία πιστεύω χωρίς μεγάλες συγκινήσεις. Στο τέλος θα είχαν φύγει όλοι αγκαλιασμένοι απ’ το γήπεδο και θα μιλούσε ο Σάντος και στην πορτογαλική και στην ελληνική τηλεόραση. Σήμερα θα συζητούσαμε για το τι ομάδα είναι η Αυστρία. Ωραία πράγματα.
Πονάει που λείπουμε
Θα περνούσαμε ωραία αν είχε προκριθεί η εθνική μας στο Euro2024. Προφανώς και δεν ξέρω τι θα συνέβαινε – κάνω κάποιες υποθέσεις. Αυτό αντιθέτως που ξέρω είναι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Παρακολουθούμε ομάδες όπως η Γεωργία, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Τουρκία, η Ρουμάνια να ζουν τις μεγάλες τους στιγμές. Ενώ εμείς λείπουμε. Κι αν κάτι με διαβολίζει είναι ότι για την απουσία μας δεν υπήρξε παρά ελάχιστον προβληματισμός…
Πηγή: Karpetshow
